Ζῶ,γηράσκω καὶ ἀεὶ διδασκόμενος διδάσκω ἢ Ἑλλὰς ἢ Τέφρα.

Οι πολιτικοί αποδείχθηκαν αδαείς και ανίκανοι να οδηγήσουν το καράβι της πολιτείας (κατά την πλατωνική αλληγορία). 
Παχιά λόγια της στιγμής, για να αποσπάσουν την ψήφο. 
Φληναφήματα και βερμπαλισμοί με υπόβαθρο τη χειρότερη μορφή λαϊκισμού, που είναι η προσπάθεια προσέγγισης του λαού χωρίς κανένα  πρόγραμμα  και  δίχως  μέτρα πρακτικής εφαρμογής απεγκλωβισμού από τη μέγγενη της οικονομικής δυσπραγίας, απλώς θωπεύοντάς τον στη σπονδυλική στήλη είτε για να προκαλέσουν συγκίνηση είτε ανατριχίλα. 

Κοντή μνήμη. Στενά μυαλά. Παρωχημένες και κληρονομικοί μέθοδοι. Οι υποψήφιοι μετακινούνται σε κομματικούς σχηματισμούς σαν να αλλάζουν σταθμό τρένου. 
Φερέλπιδες και συχνά μωροφιλόδοξοι αλαζόνες πολιτικάντηδες μονίμως κινδυνολογούν εκ του ασφαλούς ή επαγγέλλονται ένα καλύτερο μέλλον, έχοντας όμως προηγουμένως καταστρέψει το παρόν.(Ένας πολιτικάντης σκέφτεται τις επόμενες εκλογές. Ένας πολιτικός τις επόμενες γενιές –Αρθουρ Κλάρκ). 

Επιρρίπτουν τις ευθύνες στους άλλους. Φταίνε μόνο οι ξένοι, φταίει η αντιπολίτευση, φταίει ο πολίτης. (Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν τον κόσμο κυβερνούν κάποιοι έξυπνοι που μας δουλεύουν ή κάποιοι ηλίθιοι που μιλούν σοβαρά- Mark Twain).

Μιλούμε διαρκώς για εκλογές, για δημοσκοπικά ευρήματα-που εν πολλοίς σφάλλουν- , αποζητούν οι κυβερνώντες την εκλογική αναμέτρηση είτε για να παραγράψουν προγενέστερες ατασθαλίες, είτε για να νομιμοποιήσουν τις ενέργειές τους, αναδεικνύοντας εαυτούς ως τους μοναδικούς σωτήρες του έθνους, είτε για να μη χάσουν την καρέκλα της εξουσίας –με ό,τι αυτό συνεπάγεται- είτε για να διατρανώσουν –εφόσον νικήσουν- την αποδοχή των πράξεών τους από το λαό. 

Αποζητούν εκλογές οι αντιπολιτευόμενοι για τους ίδιους λόγους. Και όλα αυτά χωρίς κανένα σχέδιο, χωρίς κάποια προοπτική, χωρίς κάποια διέξοδο από την αυξανόμενη φτωχοποίηση. 

Λες  και όποιο κόμμα  νικήσει θα κάνει επανάσταση και ως διά μαγείας θα σβήσει όλα τα επερχόμενα μέτρα και θα ανοίξει ατραπούς με ρόδα μυρωμένα, ενώ έχει  αποδειχθεί από τις  εναλλαγές  των  κομματων  τόσα  χρονια  πως  φάνηκαν  ανίκανοι για  κάτι  τέτοιο. Τι θα αλλάξει άραγε; 
Πάντοτε έτσι δεν πορεύτηκε τούτη εδώ η γενναία στον πόλεμο και πλαδαρή στην ειρήνη χώρα;

( Όπως οι Ινδοί σε φυλές, έτσι και οι Έλληνες διαιρούνται σε τρεις κατηγορίες: 
α) Στους συμπολιτευόμενους, δηλαδή αυτούς που έχουν την κουτάλα να τη βυθίζουν στη χύτρα του προϋπολογισμού. Β) Στους αντιπολιτευομένους, δηλαδή αυτούς που δεν έχουν κουτάλα και ζητούν με κάθε τρόπο να την πάρουν. Γ) Στους εργαζομένους, δηλαδή αυτούς που ούτε έχουν κουτάλα ούτε ζητούν, αλλά πρέπει διαρκώς να γεμίζουν τη χύτρα με τον ιδρώτα τους – Εμμανουήλ Ροϊδης ,1836-1904).

Εκείνο που δεν βλέπει ξεκάθαρα η/ο κάθε πολιτικά αδαής ιθαγενής υπήκοος είναι η υποχρέωση στον εαυτό μας, στην οικογένειά μας και στην ελληνική μας κοινωνία να επιλέγουμε το πολιτικό σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε. Όμως από το 1821, πότε είχε την ευκαιρία η ελληνική κοινωνία να επιλέξει το πολιτικό σύστημα μέσα στο οποίο ζει;

«Όσο για τον “πολιτικά αδαή ιθαγενή υπήκοο” – παγκόσμιο φαινόμενο – τουλάχιστον στην Ελλάδα αρχίζει να ξυπνά με ταχείς ρυθμούς». 

Όμως, από το να «αρχίζει να ξυπνά με ταχείς ρυθμούς», μέχρι την αυθεντική, γνήσια ή πραγματική δημοκρατία, απέχουμε τουλάχιστον 12+ χρόνια. Αυτός δεν ήταν ο χρόνος προετοιμασίας των Αθηναίων πολιτών, τότε, που τα πράγματα ήταν σχετικά απλά και όχι τόσο δυναμικά πολύπλοκα όπως σήμερα;

Τα κοινά διδακτέα αξιακά συστήματα, η κοινή αγωγή και παιδεία και, πάνω από όλα, η φοβερή κοινωνική αλληλεγγύη και γνήσια πολιτειότητα (genuine citizenship) έκαναν την προετοιμασία των Αθηναίων πολιτών σχετικά εύκολη: δύο χρόνια (18-19 ετών) θεωρία και δέκα χρόνια (20-29 ετών) πράξη, με συμμετοχή στην εκκλησία του δήμου της Πνύκας. 

Άντε όμως τώρα, με όλη την κατάντια της ελληνικής παιδείας στην Ελλάδα, όταν η δυναστική κομματοκρατία κουρνιάζει γιά τα καλά μέσα σε σχολεία και πανεπιστήμια, να προετοιμάζουμε αυθεντικούς, γνήσιους ή πραγματικούς πολίτες....

Τότε δεν υπήρχε η παραπληροφόρηση της ΝΔ  και του ΠαΣοΚ  και του  Συριζα, της λαίλαπας τούτης της  κομματοκρατίας, που καταδυναστεύει την πατρίδα μας την Ελλάδα. 
Μήπως όμως η υπάρχουσα δυναστική κομματοκρατία βασίζεται ακριβώς στην/στον κάθε πολιτικά αδαή ιθαγενή υπήκοο της Ελλάδος, όπως και στην/στον κάθε πολιτικά αδαή υπήκοο των άλλων  χωρών;

 Μιλάς στον έστω λίγο κόσμο, αυτόν που ακόμη ενδιαφέρεται για τα κοινά, για την δομή του πολιτικού συστήματος του οργανισμού-πολιτεια, για το πολιτικό του σκηνικό δηλαδή, και όλες και όλοι σε κοιτούν λες και είσαι από άλλον πλανήτη.

Το μόνο που βλέπουν μέσα στο υπάρχον πολιτικό σύστημα είναι το εκλογικό σκηνικό, την δομή δηλαδή της διαδικασίας εκλογών με ψήφο και τίποτε άλλο. 

Όταν αναφέρεις τις λέξεις «εντολέας» και «εντολοδόχος», τότε σε κοιτούν με γουρλωμένα τα μάτια.

Εξηγείς λοιπόν με υπομονή πως, με βάση τα υπάρχοντα πολλαπλά καταστατικά ενός οργανισμού (διότι ένα μόνον καταστατικό δεν μας φτάνει), η γενική συνέλευση  είναι ο εντολέας της, ενώ το Δ.Σ. με το προεδρείο είναι ο εντολοδόχος του οργανισμού. Έτσι  ακριβώς συμβαίνει και στηνμ  δημοκτατία...

Τότε είναι που σταματούν να σε κοιτάζουν και βγαίνουν έξω βιαστικά και γρήγορα για καθαρό αέρα και τσιγάρο.

Εξηγείς λοιπόν και πάλι, στους πάρα πολύ λίγους που παραμένουν, πως ο πρόεδρος του Δ.Σ. είναι εντολοδόχος. Και το θεωρούν τόσο υποτιμητικό τούτο, που μερικοί  βιαστικά  ρωτούν αν η μοναρχία ή η τυραννία είναι ίσως πλέον αποτελεσματικοί τρόποι διοίκησης ενός οργανισμού.

Ως συλλογικότητα, χρειαζόμαστε να μάθουμε πολλά ο ελληνικός μας κόσμος και στην πατρίδα μας την Ελλάδα και εκτός Ελλάδος.

Ίσως μερικοί από εμάς έχουμε αρχίσει και υποψιαζόμαστε γοργά πως πέρα από το εκλογικό σκηνικό, την δομή δηλαδή της διαδικασίας εκλογών, πρέπει να υπάρχει κάτι άλλο, ένα ολάκαιρο πολιτικό σύστημα που μας αφορά άμεσα, του οποίου η δομή λειτουργίας ξεπερνά την δομή της διαδικασίας κομματικών εκλογών.

Το ερώτημα δεν είναι πιά αν η ΝΔ θα πάρει ~21.4% και το ΠΑΣΟΚ ~20% και  ο  ΣΥΡΙΖΑ κάποιο  άλλο  ποσοστό, σε κομματικές εκλογές με ψήφο. 
Το ερώτημα είναι :  αν είναι πια καιρός ανατροπής της λαίλαπας τούτης της  κομματοκρατίας, που καταδυναστεύει όχι μόνον την πατρίδα μας την Ελλάδα, αλλά  και  ολόκληρη  την  ανθρωπότητα.

Και ανατροπή του πολιτικού συστήματος σημαίνει δομικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα μέσα  και γύρω από το οποίο ζούμε και εργαζόμαστε. Κάθε πολιτικό σύστημα είναι μία δομή πολιτικών συσχετισμών που μας αφορά άμεσα, διότι επηρεάζει την ζωή μας προσωπικά, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά, πέρα από το εκλογικό σκηνικό του.

Ίσως χρειάζεται να περάσει αρκετός καιρός ώσπου η των νέων πολιτικών συσχετισμών δομή που γεννιέται τούτη την στιγμή να δώσει καρπούς, ώστε να καταλάβουμε την μεγάλη πολιτιστική και ιδεολογική επανάσταση που ζούμε.

Μαθαίνουμε να ζούμε και να υπάρχουμε ξανά ελληνικά, χωρίς κόμματα, χωρίς αριστερά και χωρίς δεξιά. Όλες και όλοι που καθημερινά κατεβαίνουν στο Σύνταγμα και στις υπόλοιπες πλατείες της Ελλάδος, δεν κατανοούν ίσως το βάθος και την σημασία των δομικών αλλαγών που έχουν αρχίσει να επιφέρουν ως συλλογικότητα, ενάντια σε έναν ολόκληρο θολο-προοδευτικο-κουλτουριάρικο προδοτικό κόσμο.

Ας μην ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι της κλασικής Ελλάδος, ο οποίοι εφηύραν την δημοκρατία, δεν είχαν συγγράμματα πολιτικής επιστήμης όταν το έκαναν. Η αυθεντική, γνήσια ή πραγματική δημοκρατία τους εξελίχθηκε ως ένα κοινωνικό φαινόμενο, αν και μπορούμε να δούμε κάποια ψήγματα δημοκρατίας ακόμη και στην Ιλιάδα του Ομήρου, π.χ., το περιστατικό με τον Θερσίτη.

Αν όμως είναι το εκλογικό σκηνικό που είναι πια τόσο ενδιαφέρον, τότε ένα χρήσιμο πρώτο ερώτημα είναι να καταλάβουμε γιατί οι αντιπρόσωποί μας πρέπει να εκλέγονται με ψήφο και οι εκπρόσωποί μας με κλήρωση; 

Διαβάζεις ακόμα ή έφυγες ήδη για καθαρό αέρα και τσιγάρο;

Σε μια χώρα όπου ακόμα και οι πέτρες φωνάζουν «πολιτισμός!» μόνο αδαείς και ανερμάτιστοι πολιτικοί θα μπορούσαν να οραματίζονται το μέλλον της με απολύτως τεχνοκρατικούς όρους.

Φαίνεται όμως πως ενώ δεκαετίες τώρα ζούσαμε «Περιμένοντας τους Βαρβάρους», εκείνοι βρίσκονταν ήδη εντός των τειχών με τις νέες δυναστείες που δημιούργησε η πολιτική στο όνομα του νεποτισμού και της αναξιοκρατίας.

Ίσως δεν έχει νόημα να αναζητά κανείς αθώους και φταίχτες στην γενική ασημαντότητα των τελευταίων χρόνων. Έτσι κι αλλιώς η στρατευμένη δημοσιογραφία έχει αποδυθεί από χρόνια στην «αγιοποίηση» των πάντων. Η προκλητική ατιμωρησία άλλωστε αποτέλεσε το θεμελιώδες γνώρισμα του ιδιότυπου σουρεαλιστικού μοντέλου διακυβέρνησης που μας επιβλήθηκε.

Αναρωτιέμαι όμως μήπως θα ήταν καλό να υπενθυμίσει κανείς στους ιθύνοντες ότι «βαριά βιομηχανία» χωρών όπως η Ελλάδα παραμένει πάντοτε η ιστορία και ο πολιτισμός τους. Αναρίθμητα σημεία σε όλη την ελληνική επικράτεια θα μπορούσαν αύριο κιόλας να αναδειχθούν σε αξιοθέατα με οικουμενικό και οικονομικό ενδιαφέρον.

Αντ’ αυτού οι ''αφελείς''  κυβερνήσεις μας σφραγίζουν το ένα μετά το άλλο τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους, απαξιώνοντας ένα μεγάλο μέρος από την πολιτιστική μας κληρονομιά, ''λες  και  κάτι  θέλουν  να  κρύψουν  καλά  για  να  μην  μαθευτεί''.

Αυτή είναι προφανώς η επίδειξη του «νέου πατριωτισμού» που επικαλέστηκαν ορισμένοι προκειμένου να καθαιμάξουν τη ζωή και το μέλλον μας.

Σε όλους αυτούς, που δεν είναι άμοιροι πολιτικών ευθυνών, ας θυμίσουμε πως πολιτισμός και πολιτική είναι λέξεις ομόρριζες με ό,τι αυτό συνεπάγεται.


ΚΑΙ  ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ  ΑΣ  ΑΝΑΛΑΒΟΥΜΕ  ΟΛΟΙ  ΤΗΝ  ΕΥΘΥΝΗ  ΠΟΥ  ΜΑΣ  ΑΝΑΛΟΓΕΙ  ΣΤΗΝ  ΣΥΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ  ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΣ  ΘΕΣΗ  ΣΘΕΝΑΡΑ  ΚΑΙ  ΟΧΙ  ΚΡΙΤΙΚΑΡΟΝΤΑΣ  ΑΠΟ  ΤΟΝ  ΚΑΝΑΠΕ...