ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ?

Για  να  αντιληφθούμε  το  μέγεθος της  προδοσίας  όλων  των  κομμάτων του  κοινοβουλίου εναντίον  των  Ελλήνων θα κοιτάξουμε  την  συμπεριφορά  και  τις  δυνατότητες  που  είχαν και έχουν κατά  την  διάρκεια  των  τελευταίων  ετών, πριν και μετά μνημονίων...

Το  1932  η Ελλάδα  είχε  μπει  σε  μια  παρόμοια  κατάσταση  υπερδανεισμού που τη καθιστούσε  σε  κίνδυνο  πτώχευσης. Το 1936 το Ελληνικό Κράτος δηλαδή ο Ιωάννης Μεταξάς, αρνήθηκε να εξυπηρετήσει δάνειο που είχε συνάψει με την Βελγική Τράπεζα Societe Commerciale De Belgique.
Η κυβέρνηση του Βελγίου έσπευσε να συνδράμει την Βελγική τράπεζα και προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο του Διεθνούς Δικαίου που είχε ιδρυθεί από την Κοινωνία των Εθνών (πρόδρομο του ΟΗΕ).

Στην προσφυγή της η Βελγική Κυβέρνηση κατηγορούσε την Ελλάδα ότι αθετεί τις διεθνείς της υποχρεώσεις. Το Ελληνικό Κράτος (η Κυβέρνηση Ιωάννη Μεταξά),απάντησε με υπόμνημα στο οποίο ανέφερε:

« Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού Λαού και για τη διοίκηση,την οικονομική ζωή,την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Οποια κυβέρνηση και αν ήταν στην θέση της, το ίδιο θα έκανε.»

(Yearbook of the International Law Commission 1980, τομ.ΙΙ μέρος Α., σελ 25,26,27.)

H δίκη έγινε το 1938 και ο νομικός επρόσωπος του Ελληνικού Κράτους (της Κυβέρνησης Ιωάννη Μεταξά),κατέθεσε νέο υπόμνημα στο οποίο ανέφερε:

«Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση, η οποία κάνει αδύνατο για τις κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και πρός τον Λαό τους.
Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν ταυτόχρονα δύο υποχρεώσεις.
Είναι αδύνατον να πληρώσει μια Κυβέρνηση το χρέος, και την ίδια στιγμή να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη.
Πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στα δύο.
Και φυσικά, το καθήκον του Κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων υπηρεσιών, ΥΠΕΡΤΕΡΕΙ έναντι της πληρωμής των χρεών της.

Από κανένα κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή ολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις, αν αυτό ΘΕΤΕΙ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ τη λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών του και έχει ως αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της Διοίκησης της χώρας.

Στην περίπτωση που η αποπληρωμή των χρεών θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή και τη διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διακόψει ή και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους».

Με βάση τα επιχειρήματα αυτά, το Διεθνές Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου της Κοινωνίας των Εθνών δικαίωσε την Ελλάδα.

Σε αυτό το νομικό δεδομένο (Νομικά Επιχειρήματα Δικαστική Απόφαση), στηρίχθηκε το 2003 ο Πρόεδρος της Αργεντινής Νέστωρ Κίρσνερ, για να διαγράψει το μεγαλύτερο μέρος του Δημοσίου Χρέους της Αργεντινής και να σώσει τη χώρα τους από τα νύχια του ΔΝΤ..


Δικτατορία όμως σημαίνει κατάλυση του συντάγματος και των δημοκρατικών θεσμών και ως εκ τούτου είναι καταδικαστέα, όμως στη άπλετη δημοκρατία που έχουμε κάτω από το΄πλέγμα της παγκοσμιοποίησης που οι αγορές υπαγορεύουν πολιτικές στις κυβερνήσεις που εξαθλιώνουν τους λαούς, έχω χάσει τον λογαριασμό τι είναι χειρότερο..και γιατί να μπαίνει  σε δίλημμα  ο  Ελληνικός  λαός (δικτακτορία Ή προδοσία ? ).

Η ερώτηση  αυτή  απαντάται  στο  γεγονός  πως  τα  κόμματα  κατά  την  δεκαετία  του 

2000-2010 βρισκόταν  στην  ίδια  θέση  με  αυτήν  του  1932 και  αντί  να  προσφύγουν  στο

διεθνές  δίκαιο  ώστε  να  πράξουν  κάτι  παρόμοιο  με  τον  Ιωάννη  Μεταξά , προτίμησαν  να  επικαλεστούν  το  ΔΝΤ  και  να  βάλουν  την  χώρα  υπό  τους  όρους  των  μνημονίων ξεπουλώντας  Εθνική  περιουσία των  Ελλήνων, μειώνοντας μισθούς  και  συντάξεις, κλείνοντας και  διώχνοντας  επιχειρήσεις, υπερφορολόγηση των  Ελλήνων, αναγκαστική μετανάστευση  των  Ελλήνων προς αναζήτηση βιοποριστικών πόρων,λαθραία μετανάστευση  αλλογενών  στην  χώρα  ώστε  να  αλλοιωθεί  το  εκλογικό  σώμα και  να  διαιωνίζουν  την  κομματοκρατία  διότι  οι  Έλληνες  από  αποστροφή  στα  κόμματα  δεν  συμμετέχουν  στην  εκλογική  διαδικασία  μη  έχοντας  επιλογή κάποιας  διαφορετικής  πολιτικής,και  γενικά  μια  κατάσταση  υποβάθμισης  του  βιοτικού  επιπέδου  και ένα  χάος  κοινωνικής  συμπεριφοράς  στην  χώρα  ώστε  να  επιβληθούν  νόμοι  καταστολής  των  Ελλήνων  που  τυχόν  αντιδρούν...

Τα  μνημόνια  κυρώθηκαν  από  την  πλειοψηφία  των  κομμάτων χωρίς  αυτό  να  σημαίνει  πως  αποκλειστικοί  υπαίτιοι  είναι  μόνο  αυτοί  που  τα  ψήφισαν  διότι  και  αυτοί  που  δεν  τα  ψήφισαν  δεν  προέβαλαν  ισχυρή  αντίσταση  (π.χ. να διαλυθεί  η βουλή  ώστε  να  μην  κυρωθούν  τα  μνημόνια )  αλλά  προτίμησαν  να τα αποδεχθούν  σιωπηρά  ώστε  μετά  να  διαιωνίζουν  αυτήν  την  αντιπαράθεση  εμείς-εσείς  για  ψηφοθηρικούς  λόγους βάζοντας  τους  Έλληνες  σε  διαδικασία  αντιπαράθεσης  μεταξύ  τους.... 

Βλέπουμε  δηλαδή μια  συμπεριφορά  ΑΠΌ  ΌΛΑ  ΤΑ  ΚΌΜΜΑΤΑ  ως  συμμορία  εναντίον  των  Ελλήνων  με μια  προδοτική  συμπεριφορά...που  αντιλαμβάνεται  κανείς  δεδομένου  των  εντολών  περί  νέας  τάξης  πραγμάτων  και  παγκόσμιας  διακυβέρνησης  από  τους  επικυρίαρχους  Σιωνιστές  με  τον  όρο  ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ...

Συνεπώς  η  συνεχή  ψηφοδοσία  στα  κόμματα  είναι  μια  αποδοχή  όλων  αυτών  των  προδοτών  και  συνέργεια  στις  ενέργειες  εναντίον  των  Ελλήνων που  κάνουν  εκτελώντας  εντολές  από  ξένους  παράγοντες παράγοντας  άδικο  εναντίον  των 

Ελλήνων  ....

Σε  όλο  αυτό  έρχεται  να  προστεθεί  ο  διακαής  τους  πόθος  να  συκοφαντούν λασπολογόντας   μια  νέα  προοπτική  των  Ελλήνων  που  αποφάσισαν να  ενωθούν  και  να  πάρουν  ως  ενωμένο  Έθνος  τα  ινία  της  χώρας,  που  τους  ανήκει  εξ  ορισμού,  από  τα  χέρια  των  προδοτών   της  κομματοκρατίας  θέλοντας  να  αλλάξουν  την  Ελλάδα  πραγματικά, προς  το  καλύτερο  όλων  των  Ελλήνων  χωρίς  διακρίσεις και  να  αποφασίζουν  οι  ίδιοι  οι  Έλληνες το  μέλλον  τους  ως  κυρίαρχοι  αυτής  της  ιερής  τους  χώρας...  

Όπως  καταλαβαίνετε  αυτός  είναι  και  ο  πραγματικός  λόγος  που  σύσσωμα  τα  κόμματα βρίσκονται  απέναντι  στην  νέα  προοπτική  της  Ελλάδας  με  την  ονομασία  '' ΕΛΛΗΝΩΝ  ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ''  που  διεκδικεί  την  ψήφο  των  Ελλήνων  ώστε  να  διαχειριστούν  οι  ίδιοι  οι  Έλληνες  την  χώρα  τους  βλέποντας  το  κοινό  συμφέρον  όλων  των  Ελλήνων  και  όχι  υπακούοντας  ξένες  εντολές  και  συμφέροντα...

Τώρα  λοιπόν  όλοι  οι  Έλληνες  που  δεν  συμμετείχαν  τα  τελευταία  χρόνια  στις  εκλογικές  διαδικασίες,  λόγω  ελλείψει  επιλογών  και  αποστροφής  κατά  των  πολιτικών  που  εφαρμοζόταν  από τα  κόμματα,  αλλά  και  κάθε  Έλληνας  που  θέλει  πραγματικά  να  αλλάξει  όλο  αυτό  το  σαθρό  και  διεφθαρμένο  πολιτικό  σύστημα  της  κομματοκρατίας που  βάζει  σε  ομηρία  τους  Έλληνες  καλούνται  να  δώσουν  την  εντολή  μέσω  της  ψηφοδοσίας  στην  μεγάλη  αλλαγή  σελίδας  του  Ελληνισμού με  τον  μοναδικό  στην  ιστορία   φορέα  του Έθνους  των  Ελλήνων  ''ΕΛΛΗΝΩΝ  ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ''.

       

ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΣ : ΝΤΟΜΠΡΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ.παρακάτω το  μεταφρασμένο  κείμενο  του :

Yearbook of the International Law Commission 1980 Volume II Part Two

( Επετηρίδα της Επιτροπής Διεθνούς Δικαίου 1980 τόμος ΙΙ Μέρος δεύτερο )

(16) Η παράγραφος 1 των άρθρων Ε και ΣΤ επαναλαμβάνει την υπεροχή της συμφωνίας μεταξύ των κρατών τα οποία αφορά η κληρονομική διαδοχή των κρατικών αρχείων από την κληρονομία των κρατών, προγενέστερων ή διαδόχων κρατών ή διαδοχικών κρατών μεταξύ τους.

Ελλείψει συμφωνίας, η παράγραφος 1 (α) των δύο αυτών άρθρων ενσωματώνει τον κανόνα του άρθρου Β, παράγραφος 1, στοιχείο β), ο οποίος προβλέπει τη διαβίβαση στο κράτος διάδοχο του μέρους των κρατικών αρχείων του κράτους που προηγήθηκε, το οποίο, για η κανονική διαχείριση της επικράτειας στην οποία αφορά η κληρονομική διαδοχή των κρατών, πρέπει να βρίσκεται στο έδαφος του διαδόχου κράτους. Η χρήση της έκφρασης "κανονική διαχείριση της επικράτειας" - που βρίσκεται επίσης στο άρθρο 2 παράγραφος 2 στοιχείο α) - επεξηγείται στην παράγραφο 11 του σχολιασμού του άρθρου Β81 και στην παράγραφο 25 του σχολιασμού στο άρθρο Γ.

Επιπλέον, σύμφωνα με την παράγραφο 1 στοιχείο β) των άρθρων Ε και ΣΤ, το τμήμα των κρατικών αρχείων του προγενέστερου κράτους, εκτός του τμήματος που αναφέρεται στο εδάφιο 1 στοιχείο α), το οποίο αφορά άμεσα το έδαφος του διάδοχου κράτους ή ένα διάδοχο κράτος περνά επίσης στο εν λόγω διάδοχο κράτος.

Παρόμοιος κανόνας περιέχεται στο άρθρο Γ παράγραφος 2 στοιχείο β), το σχόλιο στο οποίο εξηγείται η χρήση στο άρθρο αυτό των λέξεων «αποκλειστικά ή κυρίως» αντί της λέξης «άμεσα» που χρησιμοποιείται στα άρθρα Ε και ΣΤ.

(17) Σύμφωνα με την παράγραφο 2 των άρθρων Ε και ΣΤ, στις περιπτώσεις κληρονομικής διαδοχής που προβλέπονται σε αυτήν, η μετάβαση των τμημάτων των κρατικών αρχείων του κράτους που προηγήθηκαν, εκτός εκείνων που αναφέρονται στην παράγραφο 1, τα οποία παρουσιάζουν ενδιαφέρον για την την επικράτεια ή τα εδάφη στα οποία αφορά η κληρονομική διαδοχή των κρατών, πρέπει να καθορίζεται με συμφωνία μεταξύ των ενδιαφερομένων κρατών κατά τρόπον ώστε κάθε ένα από αυτά τα κράτη να μπορεί να επωφελείται όσο το δυνατόν ευρύτερα και κατά το δυνατόν από τα τμήματα των κρατικών αρχείων.

Παρόμοιος κανόνας περιέχεται στην παράγραφο 2 του άρθρου Β.

(18) Η παράγραφος 3 των άρθρων Ε και ΣΤ ενσωματώνει τον κανόνα που έχει ήδη ενσωματωθεί στην παράγραφο 3 των άρθρων Β και Γ, σύμφωνα με τον οποίο το διάδοχο κράτος ή κράτη θα παρασχεθούν, στην περίπτωση του άρθρου Ε από το κράτος που προηγείται, και στο κράτος περίπτωση του άρθρου ΣΤ από κάθε διάδοχο κράτος, με τα βέλτιστα διαθέσιμα αποδεικτικά στοιχεία των εγγράφων από τα κρατικά αρχεία του προηγούμενου κράτους που φέρουν τον τίτλο στο έδαφος του διαδόχου κράτους ή των ορίων του ή τα οποία είναι αναγκαία για να αποσαφηνιστεί η έννοια των κρατικών εγγράφων αρχεία που μεταβιβάζονται στο διάδοχο κράτος σύμφωνα με άλλες διατάξεις του σχετικού άρθρου.

Η Επιτροπή παραπέμπει συναφώς στις παραγράφους του σχολιασμού του άρθρου Β που αφορά την προαναφερθείσα διάταξη (παρ. (20) - (24)).

(19) Η παράγραφος 4 των άρθρων Ε και ΣΤ περιλαμβάνει τη ρήτρα διασφάλισης που διαπιστώνεται στην παράγραφο 6 του άρθρου Β σχετικά με τα δικαιώματα των λαών των ενδιαφερομένων κρατών σε καθεμία από τις περιπτώσεις κληρονομικής διαδοχής των κρατών που προβλέπονται στα άρθρα αυτά για την ανάπτυξη, την ιστορία τους και την πολιτιστική τους κληρονομιά.

Αναφορικά με αυτό, γίνεται παραπομπή στις σχετικές παραγράφους του σχολιασμού του άρθρου Β (παρ. (27) - (35)).

(20) Η παράγραφος 5 των άρθρων Ε και ΣΤ ενσωματώνει, με τις προσαρμογές που απαιτούνται σε κάθε κληρονομική διαδοχή των καλυπτόμενων κρατών, τον κανόνα σχετικά με την παροχή, κατόπιν αιτήσεως και εις βάρος οποιουδήποτε από τα ενδιαφερόμενα κράτη, κατάλληλων αναπαραστάσεων έγγραφα κρατικών αρχείων που συνδέονται με τα συμφέροντα του εδάφους του αιτούντος κράτους.

Η Επιτροπή μπορεί να αναθεωρήσει σε δεύτερη ανάγνωση τη διατύπωση αυτής της παραγράφου στο άρθρο Ε προκειμένου να συμμορφωθεί προς το κείμενο της αντίστοιχης διάταξης (παράγραφος 4) στο άρθρο Γ.

(21) Η παράγραφος 6 του άρθρου Ε επαναλαμβάνει τη διάταξη της παραγράφου 2 των άρθρων 13 και 22.

Η παράγραφος 16 του σχολίου στα άρθρα 13 και 1482 έχει επίσης σημασία στο πλαίσιο του άρθρου Ε.

(22) Η παράγραφος 6 του άρθρου ΣΤ προβλέπει τη διασφάλιση της εφαρμογής των ουσιαστικών κανόνων που αναφέρονται στις πέντε πρώτες παραγράφους του άρθρου σχετικά με τη διαδοχή στα κρατικά αρχεία σε περίπτωση διάλυσης ενός κράτους.

Η αναφορά στη διατήρηση της ενότητας των κρατικών αρχείων αντικατοπτρίζει την αρχή του αδιαίρετου των αρχείων, η οποία στηρίζει τα ζητήματα της κληρονομικής διαδοχής στη συλλογή εγγράφων κάθε είδους που συνιστούν τέτοια κρατικά αρχεία.

Πρόκειται για μια ιδέα της οποίας η συμπερίληψη στο άρθρο F κρίθηκε ιδιαίτερα κατάλληλη, δεδομένου ότι είναι πιθανότερο να προκύψουν προβλήματα στην περίπτωση διάλυσης ενός κράτους όσον αφορά, για παράδειγμα, τα κεντρικά αρχεία του προηγούμενου κράτους, τα οποία εξαφανίζονται.

Κεφάλαιο ΙΙΙ ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ

Α. Εισαγωγή

1. ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

17. Το αντικείμενο της τρέχουσας εργασίας της Επιτροπής Διεθνούς Δικαίου για την ευθύνη του κράτους είναι να κωδικοποιήσει τους κανόνες που διέπουν την ευθύνη του κράτους ως γενικό και ανεξάρτητο θέμα. Οι εργασίες συνεχίζονται με βάση δύο αποφάσεις της Επιτροπής: (α) να μην περιοριστεί η μελέτη του θέματος σε συγκεκριμένη περιοχή, όπως η ευθύνη για τραυματισμό του προσώπου ή της περιουσίας των αλλοδαπών ή και οποιουδήποτε άλλου χώρου · β) στην κωδικοποίηση των κανόνων που διέπουν τη διεθνή ευθύνη, να μην συμμετέχει στον ορισμό και την κωδικοποίηση των "πρωτογενών" κανόνων, των οποίων η παραβίαση συνεπάγεται ευθύνη για μια διεθνώς παράνομη πράξη.

18. Οι ιστορικές πτυχές των περιστάσεων υπό τις οποίες η Επιτροπή άρχισε να επαναλαμβάνει τη μελέτη του θέματος της «ευθύνης του κράτους» από αυτή τη νέα οπτική γωνία έχουν περιγραφεί σε προηγούμενες εκθέσεις της Επιτροπής. [83]

Μετά από τις εργασίες της υποεπιτροπής για την ευθύνη του κράτους, τα μέλη της Επιτροπής εξέφρασαν τη συμφωνία τους το 1963 σχετικά με τα ακόλουθα γενικά συμπεράσματα: α) ότι, για τους σκοπούς της κωδικοποίησης του θέματος, πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στον ορισμό της γενικής κανόνες που διέπουν τη διεθνή ευθύνη του κράτους · β) ότι δεν θα μπορούσε ωστόσο να παραμεληθεί η εμπειρία και το υλικό που συγκεντρώθηκαν σε ορισμένους συγκεκριμένους τομείς, ιδίως εκείνο της ευθύνης για τραυματισμό του προσώπου ή της περιουσίας των αλλοδαπών · και γ) πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στις πιθανές επιπτώσεις που θα μπορούσαν να έχουν οι πρόσφατες εξελίξεις στο διεθνές δίκαιο όσον αφορά την ευθύνη του κράτους.

19. Τα συμπεράσματα αυτά εγκρίθηκαν από την έκτη επιτροπή και η Επιτροπή έδωσε νέα ώθηση στην εργασία κωδικοποίησης του θέματος, σύμφωνα με τις συστάσεις της Γενικής Συνέλευσης.

Το 1967, ενώπιον της, ένα σημείωμα σχετικά με την κρατική ευθύνη που υπέβαλε ο κ. Roberto Ago, ειδικός εισηγητής [84], η Επιτροπή, ως νεοσυσταθείσα, επιβεβαίωσε τις οδηγίες που της δόθηκαν το 1963.[85]

 Το 1969 και το 1970, η Επιτροπή συζήτησε λεπτομερώς τις πρώτες [86] και τις δεύτερες [87] εκθέσεις του ειδικού εισηγητή.

Η γενική αυτή εξέταση επέτρεψε στην Επιτροπή να εκπονήσει σχέδιο μελέτης του θέματος καθώς και τα κριτήρια που πρέπει να υιοθετηθούν για τα διάφορα τμήματα του σχεδίου και να καταλήξει σε σειρά συμπερασμάτων σχετικά με τη μέθοδο, την ουσία και την ορολογία που είναι απαραίτητα για τη συνέχιση των εργασιών της για την ευθύνη του κράτους.[88]

20. Βάσει αυτών των οδηγιών, οι οποίες εγκρίθηκαν γενικά από τα μέλη της έκτης επιτροπής, η Επιτροπή προετοίμασε και προετοιμάζει τα υπό εξέταση άρθρα με βάση την υψηλή προτεραιότητα, όπως συνιστά η Γενική Συνέλευση .[89]

Στο ψήφισμα 34/141 της 17ης Δεκεμβρίου 1979, η Γενική Συνέλευση συνέστησε στην Επιτροπή να συνεχίσει τις εργασίες της σχετικά με την ευθύνη του κράτους με σκοπό την ολοκλήρωση κατά την τριάντα δεύτερη σύνοδο της πρώτης ανάγνωσης του συνόλου των άρθρων που αποτελούν μέρος του το σχέδιο ευθύνης των κρατών για τις διεθνώς παραβατικές πράξεις και να προχωρήσει στη μελέτη του περαιτέρω μέρους ή των τμημάτων του σχεδίου με σκοπό την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πρόοδο κατά την εκπόνηση σχεδίων άρθρων κατά την τρέχουσα θητεία των μελών της Επιτροπής.

2. ΠΕΔΙΟ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ

21. Τα υπό εξέταση άρθρα των σχεδίων - τα οποία διατίθενται με τη μορφή που θα τους επιτρέψει να χρησιμοποιηθούν ως βάση για τη σύναψη μιας σύμβασης αν αποφασιστεί έτσι [90] αφορούν αποκλειστικά την ευθύνη των κρατών [91] για διεθνώς παραβατικές πράξεις.

Η Επιτροπή αναγνωρίζει πλήρως τη σπουδαιότητα όχι μόνο των ζητημάτων ευθύνης για τις διεθνούς παράνομες πράξεις αλλά και των ζητημάτων που αφορούν την υποχρέωση αποκατάστασης των ζημιογόνων συνεπειών που προκύπτουν από ορισμένες δραστηριότητες που δεν απαγορεύονται από το διεθνές δίκαιο (ιδίως αυτές που, λόγω της φύσης τους, παρουσιάζουν ορισμένους κινδύνους).

Η Επιτροπή θεωρεί, ωστόσο, ότι η δεύτερη κατηγορία ερωτημάτων δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από κοινού με την πρώτη.

Μια κοινή εξέταση των δύο θεμάτων θα μπορούσε να δυσχεράνει να κατανοήσουν και οι δύο.

Η υποχρέωση να φέρει οποιεσδήποτε ζημιογόνες συνέπειες μιας δραστηριότητας που είναι αυτή καθαυτή νόμιμη και να είναι υποχρεωμένη να αντιμετωπίσει τις συνέπειες (όχι κατ 'ανάγκη περιοριζόμενες στην αποζημίωση) της παραβίασης μιας νομικής υποχρέωσης δεν είναι συγκρίσιμες καταστάσεις.

Μόνο λόγω της σχετικής φτώχειας της νομικής γλώσσας χρησιμοποιείται μερικές φορές ο ίδιος όρος για τον προσδιορισμό και των δύο.

22. Ο περιορισμός του παρόντος σχεδίου άρθρων στην ευθύνη των κρατών για τις διεθνώς παραβατικές πράξεις δεν σημαίνει βεβαίως ότι η Επιτροπή μπορεί να παραμελήσει τη μελέτη που συνιστά η Γενική Συνέλευση σχετικά με το θέμα της διεθνούς ευθύνης για ζημιογόνες συνέπειες που απορρέουν από ορισμένες πράξεις δεν απαγορεύεται από το διεθνές δίκαιο.[92]

Απλώς σημαίνει ότι η Επιτροπή σκοπεύει να μελετήσει αυτό το θέμα χωριστά από εκείνο της ευθύνης για διεθνώς παραβατικές πράξεις, έτσι ώστε δύο θέματα τα οποία, παρά ορισμένες εμφανίσεις, είναι αρκετά διαφορετικά, δεν θα εξεταστούν σε ένα και το αυτό σχέδιο. Εντούτοις, η Επιτροπή θεώρησε σκόπιμο, με τον ορισμό της αρχής που αναφέρεται στο άρθρο 1 του παρόντος σχεδίου για την ευθύνη των κρατών για τις διεθνώς παραβατικές πράξεις, να υιοθετήσουν μια διατύπωση η οποία, αν και υποδεικνύει ότι η διεθνώς παράνομη πράξη αποτελεί πηγή διεθνούς ευθύνης, να ερμηνευθεί ότι αποκλείει αυτόματα την ύπαρξη μιας άλλης πιθανής πηγής "ευθύνης".

Ταυτόχρονα, επιφυλάσσοντας παράλληλα το ζήτημα του τελικού τίτλου του παρόντος σχεδίου για μεταγενέστερη εξέταση, η Επιτροπή επιθυμεί να τονίσει ότι η έκφραση "ευθύνη του κράτους", η οποία εμφανίζεται στον τίτλο του σχεδίου, πρέπει να νοείται ως "ευθύνη των κρατών για διεθνώς παραβατικές πράξεις".

23. Πρέπει επίσης να επισημανθεί εκ νέου ότι σκοπός του παρόντος σχεδίου άρθρων δεν είναι να καθορίσει τους κανόνες που επιβάλλουν στα κράτη, σε έναν ή τον άλλο τομέα των διακρατικών σχέσεων, υποχρεώσεις τις παραβιάσεις των οποίων μπορούν να αποτελέσουν πηγή ευθύνης και οι οποίες , σε μια ορισμένη έννοια, μπορεί να χαρακτηριστεί ως "πρωτογενής".

Κατά την προετοιμασία του παρόντος σχεδίου, η Επιτροπή επιδιώκει να καθορίσει απλώς αυτούς τους κανόνες οι οποίοι, αντιθέτως προς τους πρωτογενείς κανόνες, μπορούν να χαρακτηριστούν ως «δευτερεύουσες», στο μέτρο που αποσκοπούν στον προσδιορισμό των έννομων συνεπειών της παραβάσεως, πρωτογενείς "κανόνες.

Μόνο αυτοί οι "δευτερεύοντες" κανόνες εμπίπτουν στην πραγματική σφαίρα ευθύνης για διεθνώς παραβατικές πράξεις.

Μια αυστηρή διάκριση από αυτή την άποψη είναι απαραίτητη, εάν το θέμα της διεθνούς ευθύνης για τις διεθνώς παραβατικές πράξεις πρέπει να τοποθετηθεί στη σωστή του προοπτική και να θεωρηθεί ως σύνολο.

24. Αυτό, βεβαίως, δεν σημαίνει ότι το περιεχόμενο, η φύση και το πεδίο εφαρμογής των υποχρεώσεων που επιβάλλονται στο κράτος από τους «πρωτογενείς» κανόνες του διεθνούς δικαίου δεν έχουν σημασία για τον καθορισμό των κανόνων που διέπουν την ευθύνη για διεθνώς παραβατικές πράξεις.

Όπως η Επιτροπή είχε την ευκαιρία να επισημάνει, είναι βέβαιο ότι πρέπει να γίνει διάκριση σε αυτές τις βάσεις μεταξύ των διαφόρων κατηγοριών διεθνών υποχρεώσεων κατά τη μελέτη του αντικειμενικού στοιχείου της διεθνούς παράνομης ενέργειας.

Για να μπορέσει να εκτιμηθεί η σοβαρότητα της διεθνούς παράνομης πράξης και να προσδιοριστούν οι συνέπειες της πράξης αυτής, είναι αναμφισβήτητα αναγκαίο να ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι η σημασία που αποδίδει η διεθνής κοινότητα στην εκπλήρωση ορισμένων υποχρεώσεων - για παράδειγμα, αυτά που αφορούν τη διατήρηση της ειρήνης και της ασφάλειας - θα είναι σε πολύ διαφορετική σειρά από τη σημασία που αποδίδει στην εκπλήρωση άλλων υποχρεώσεων, ακριβώς λόγω του περιεχομένου των πρώτων.

Ορισμένες υποχρεώσεις πρέπει επίσης να διακριθούν από τις άλλες ανάλογα με τη φύση τους, προκειμένου να προσδιοριστεί σε κάθε περίπτωση αν μια διεθνής υποχρέωση έχει πράγματι παραβιαστεί , εάν ναι, τη στιγμή που συνέβη η παραβίαση μπορεί να γίνει επίκληση της ευθύνης, και τη διάρκεια της παραβίασης.

Συνεπώς, το παρόν σχέδιο θα παρουσιάσει αυτές τις διαφορετικές πτυχές των διεθνών υποχρεώσεων, όποτε είναι απαραίτητο, με σκοπό την κωδικοποίηση των κανόνων που διέπουν τη διεθνή ευθύνη για διεθνώς παραβατικές πράξεις.

Το ουσιώδες στοιχείο παραμένει ωστόσο ότι είναι ένα πράγμα να δηλώσουμε έναν κανόνα και το περιεχόμενο της υποχρέωσης που επιβάλλει και ένα άλλο να καθορίσει αν έχει παραβιαστεί η υποχρέωση αυτή και ποιες είναι οι συνέπειες της παραβίασης.

Μόνο αυτή η δεύτερη πτυχή εμπίπτει στην πραγματική σφαίρα της διεθνούς ευθύνης που αποτελεί το αντικείμενο του παρόντος σχεδίου.

Για να προωθηθεί οποιαδήποτε σύγχυση στο σημείο αυτό θα ήταν να δημιουργηθεί ένα εμπόδιο που θα μπορούσε για άλλη μια φορά να ανατρέψει την ελπίδα της επιτυχούς κωδικοποίησης του θέματος.

25. Επομένως, τα σχέδια άρθρων αφορούν μόνο τον καθορισμό των κανόνων που διέπουν τη διεθνή ευθύνη του κράτους για τις διεθνούς πλάνης πράξεις, δηλαδή τους κανόνες που διέπουν όλες τις νέες έννομες σχέσεις στις οποίες υφίσταται διεθνώς παράνομη πράξη ενός κράτους μπορεί να οδηγήσει σε διαφορετικές περιπτώσεις.

Το σχέδιο κωδικοποιεί τους κανόνες που διέπουν την ευθύνη των κρατών για τις διεθνώς παραβατικές πράξεις «εν γένει», όχι μόνο σε ορισμένους συγκεκριμένους τομείς.

Η διεθνής ευθύνη του κράτους αποτελείται από μια σειρά νομικών καταστάσεων που απορρέουν από την παραβίαση οποιασδήποτε διεθνούς υποχρέωσης, είτε επιβάλλεται από τους κανόνες που διέπουν ένα συγκεκριμένο θέμα είτε από εκείνους που διέπουν ένα άλλο.

26. Η Επιτροπή επιθυμεί να τονίσει ότι η διεθνής ευθύνη είναι ένα από τα θέματα στα οποία η προοδευτική ανάπτυξη του νόμου μπορεί να διαδραματίσει ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο, ιδίως όσον αφορά τη διάκριση μεταξύ των διαφόρων κατηγοριών διεθνών αδικημάτων και το περιεχόμενο και τους βαθμούς ευθύνης.

Οι ρόλοι που πρέπει να ανατεθούν, αντίστοιχα, στην προοδευτική ανάπτυξη και στην κωδικοποίηση των ήδη αποδεκτών αρχών δεν μπορούν ωστόσο να προγραμματιστούν εκ των προτέρων.

Πρέπει να εξαρτώνται από τις συγκεκριμένες λύσεις που υιοθετούνται για τα διάφορα προβλήματα.

Επεξήγηση:

[83] Βλέπε ειδικότερα την επετηρίδα ... 1969, νοΙ. ΙΙ, σελ. 229 και επόμενα, έγγραφο Α / 7610 / Αναθ. 1, κεφ. IV.

[84] Ετήσιο βιβλίο ... 1967, τομ. ΙΙ, σελ. 325, έγγραφο Α / ΟΝ.4 / 196.

[85] Ibid., Σελ. 368, έγγραφο Α / 6709 / Αναθ. 1, παρ. 42.

[86] Ετήσιο βιβλίο ... 1969, τομ. ΙΙ, σελ. 125, έγγραφο Α / ΟΝ.4 / 217 και Add.l. 

       Το 1971, ο Ειδικός Εισηγητής υπέβαλε προσθήκη (A / CN.4 / 217 / Add.2) στην            πρώτη έκθεσή του {Yearbook ...1971, τομ. ΙΙ (πρώτο μέρος), σ. 193).

[87] Ετήσιο βιβλίο ... 1970, vol. ΙΙ, σελ. 177, έγγραφο Α / ΟΝ.4 / 233.

[88] Δείτε Yearbook. . . 1969, νοΙ. ΙΙ, σελ. 233, έγγραφο A / 7610 / Αναθ. 1, παρ. 80-84            και Yearbook ... 1970, τομ. ΙΙ, σελ. 307-309, έγγραφο Α / 8010 / Αναθ. 1, παρ.              70-83.

[89] Βλέπε τα ψηφίσματα 3315 (XXIX) της 14ης Δεκεμβρίου 1974, 3495

       (XXX) της 15ης Δεκεμβρίου 1975, 31/97 της 15ης Δεκεμβρίου 1976,

       32/151 της 19ης Δεκεμβρίου 1977 και 33/139 της 19ης Δεκεμβρίου 1978.

[90] Το ζήτημα της τελικής μορφής που πρέπει να δοθεί στην κωδικοποίηση της                    ευθύνης του κράτους θα πρέπει προφανώς να ρυθμιστεί σε μεταγενέστερο                    στάδιο. Η Επιτροπή θα διατυπώσει, σύμφωνα με το καταστατικό της, τη                        σύσταση που κρίνει σκόπιμη.

[91] Η Επιτροπή δεν υποτιμά τη σπουδαιότητα της μελέτης ζητημάτων που σχετίζονται            με την ευθύνη υποκειμένων του διεθνούς δικαίου εκτός από τα κράτη αλλά η                      επιτακτική ανάγκη για σαφήνεια στην εξέταση του θέματος και ο οργανικός                      χαρακτήρας του σχεδίου καθιστούν σαφώς απαραίτητο να αναβάλει την εξέταση                αυτών των άλλων ερωτήσεων

[92] Το 1974, η Επιτροπή έθεσε το θέμα «Διεθνής ευθύνη για τις ζημιογόνες                      συνέπειες  που απορρέουν από πράξεις που δεν απαγορεύονται από το                      διεθνές  δίκαιο» ως γενικό πρόγραμμα εργασίας ως ξεχωριστό θέμα, όπως                    συνιστάται στην παράγραφο 3 στοιχείο γ) της απόφασης της Γενικής                            Συνέλευσης  3071 (XXVIII) της 30ής Νοεμβρίου 1973. Επιπλέον,                                  λαμβανομένων  υπόψη των  συστάσεων που περιέχονται σε μεταγενέστερα                  ψηφίσματα της Γενικής  Συνέλευσης, η Επιτροπή θεώρησε το 1977 ότι το εν                λόγω θέμα πρέπει να τεθεί στο ενεργητικό της πρόγραμμα το συντομότερο                    δυνατόν.

        Σύμφωνα με τη σύσταση της Γενικής Συνέλευσης στην παράγραφο 7 του                      ψηφίσματός της 32/151 της 19ης Δεκεμβρίου 1977, η Επιτροπή προέβη σε σειρά          μέτρων κατά την τριακοστή σύνοδό της, συμπεριλαμβανομένου του διορισμού              ειδικού εισηγητή, προκειμένου να αρχίσει η εξέταση των ζητημάτων που                      τίθενται  από τη μελέτη του θέματος της διεθνούς ευθύνης για ζημιογόνες                      συνέπειες που απορρέουν από πράξεις που δεν απαγορεύονται από το διεθνές                δίκαιο.

        Κατόπιν της αιτήσεώς της με το ψήφισμα 34/141 της 17ης Δεκεμβρίου 1979 να            συνεχίσει τις εργασίες της επί του θέματος αυτού, η Επιτροπή διεξήγαγε μια                  πρώτη γενική συζήτηση στην τριακοστή δεύτερη σύνοδο του θέματος, βάσει                προκαταρκτικής έκθεσης (A / CN.4 / 334 και Προσθήκη 1-2) που υπέβαλε ο κ.            Robert Q. Quentin-Baxter, ειδικός εισηγητής (βλέπε κεφάλαιο VII) παρακάτω

Πωτότυπο  ( Επετηρίδα της Επιτροπής Διεθνούς Δικαίου 1980 τόμος ΙΙ 

Μέρος δεύτερο ) εδώ : http://legal.un.org/ilc/publications/yearbooks/english/ilc_1980_v2_p2.pdf

Γράφει ο Νίκος Μαρκάτος στην σελίδα του....

Γράφει ο Νίκος Μαρκάτος  στην  σελίδα  του

Ομότιμος Καθηγητής ΕΜΠ, π.Πρύτανης

Επισκέπτης Καθηγητής Πανεπιστημίου Texas A&M

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ζούμε σε καιρούς προκλήσεων. 

Οι «τακτοποιημένοι» τρόποι ζωής μας στην Ευρώπη υποβαθμίζονται, τα «συστήματα» που χτίσαμε και τα οικοσυστήματα στα οποία βασιζόμαστε καταρρέουν. 

Τα ίδια τα όρια του πλανήτη μας δοκιμάζονται όχι μόνο από τις βιομηχανικές και άλλες παραγωγικές δραστηριότητες αλλά από το πώς εμείς οι ίδιοι νοιαζόμαστε για το περιβάλλον μας. Αυτά είναι τα γεγονότα. 

Το πώς εμείς αντιδρούμε ατομικά και σχεδιάζουμε τις απαντήσεις μας συλλογικά θα προσδιορίσει το πώς θα μας δει η Ιστορία, το ποιο θα είναι το μέλλον της Ευρώπης. Το πώς θα καταφέρουμε να αλλάξουμε θα προσδιορίσει την ίδια την Ιστορία.

Κατά την άποψή μου, που ελπίζω να είναι η άποψη όλο και πιο πολλών, το να παραμείνει το δεδομένο status quo στην Ευρώπη αλλά και στον κόσμο, δεν αποτελεί πια μια από τις επιλογές μας. 

Γιατί σε 62 άτομα ανήκει το μισό του πλούτου της γης, γιατί 65 εκατομμύρια άνθρωποι, σχεδόν το 1% της ανθρωπότητας είναι μετανάστες και θα διπλασιαστούν στο κοντινό μέλλον, γιατί στην Ελλάδα και την Ισπανία η νεανική ανεργία το 2015 ήταν κοντά στο 50%, γιατί έχουμε μπει στο μονοπάτι καταστροφικών κλιματικών αλλαγών. Είναι πολύ αργά δυστυχώς να αποδώσουμε ευθύνες για αυτά τα προβλήματα, πρέπει να αρχίσουμε ξανά από εμάς τους ίδιους.

Διαχωρισμένες αγορές εργασίας, διαχωρισμένοι πολίτες, μία διαχωρισμένη Ευρώπη

Η πόλωση της αγοράς εργασίας που εμφανίζεται στα περισσότερα κράτη-μέλη της Ε.Ε. δεν αποτελεί απλώς μια «άσκηση για hobby» για ακαδημαϊκούς και οικονομολόγους. Οι μελέτες δείχνουν ότι υπάρχουν νικητές και χαμένοι από την πρόσφατη κρίση, την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και την παγκοσμιοποίηση, και αυτό αναμένεται να έχει πολύ σημαντικό οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό αντίκτυπο.

Ενώ υπάρχουν πολλοί παράγοντες που επηρεάζουν τις αντιλήψεις όσων είναι σκεπτικοί αναφορικά με τη διαδικασία της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, π.χ. όσοι/όσες ψήφισαν υπέρ του Brexit στη Μεγάλη Βρετανία ή υποστηρίζουν τον αναδυόμενο λαϊκισμό, ορισμένα ευρήματα υποδεικνύουν ότι αυτές οι κινήσεις ωθούνται κυρίως από όσους αισθάνονται ότι έχουν χάσει από τις πρόσφατες εξελίξεις. Πολλοί έχουν βιώσει την εξαφάνιση των –άλλοτε ασφαλών- θέσεων εργασίας μεσαίου μισθού για τους ίδιους και τα παιδιά τους.

Η απογοήτευση που απορρέει από την αντίληψη του περιορισμού της κοινωνικής κινητικότητας που οφείλεται, πέραν των άλλων παραγόντων, στην κατάτμηση της αγοράς εργασίας, και στην συνεπαγόμενη απαγκίστρωση από τους πολιτικούς θεσμούς που διαχειρίζονται τους προσδιοριστικούς παράγοντες της αλλαγής, ενδέχεται να αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή η Ευρώπη. Οι απαντήσεις σε αυτές τις προκλήσεις μπορούν κάλλιστα να αποτελέσουν το «κλειδί» για τον προσδιορισμό του μέλλοντος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τα κοινά συμφέροντα που ένωναν τις χώρες όταν ευημερούσαν, δεν υπάρχουν πια.

ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ

Η Ευρώπη ήταν κατεστραμμένη το 1945, και χωρίς λεφτά.

Και τότε οι άνθρωποί της έκαναν κάτι με τόλμη και ίσως απρόβλεπτο μέσα από τις τότε συντηρητικές επιλογές. Επένδυσαν. Μαζικά. Και έβαλαν την εκπαίδευση στην καρδιά της ανάπτυξης. Κάνοντας αυτό, έβαλαν τα θεμέλια για το χρυσό αιώνα των ιδεών, της τέχνης, των δημοκρατικών αξιών και μιας άνευ προηγουμένου άνθησης κοινωνικής καινοτομίας. Υποχρεωτική δωρεάν εκπαίδευση, συνεχιζόμενη εκπαίδευση ενηλίκων ενώ οι αγρότες ενώθηκαν σε συνεταιρισμούς και οι εργαζόμενοι σε σωματεία.

Δημιουργήσαμε κοινωνίες και τρόπους οργάνωσης στην Ευρώπη που ενέπνευσαν παγκοσμίως.

Καθώς χτίζαμε το κοινωνικό μας κράτος, καθώς συνεχίζαμε να επενδύουμε σημαντικά στην εκπαίδευση, στην υγεία και στην ισότητα και καθώς διευρύναμε τα πολιτικά μας δικαιώματα, βασιζόμενοι σε ένα διαρκές κύμα καινοτομίας, εξασφαλίσαμε στην Ευρώπη καλύτερη ζωή για την συντριπτική πλειοψηφία, αν όχι για όλους.

Όμως με την άνοδο του νεοφιλελευθερισμού στη δεκαετία του 1970, και με την επικράτηση της λιτότητας τα τελευταία χρόνια, γίναμε αιχμάλωτοι της Οικονομίας αντί να τη χρησιμοποιήσουμε ως μέσο επίτευξης υψηλότερων στόχων. Παράλληλα με αυτό όμως και οι κοινωνίες φαίνεται να λίμνασαν.

Συνολικά γίναμε πλουσιότεροι, (για να ακριβολογήσω οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι) αλλά δεν γίναμε πιο ευτυχισμένοι, δεν δείξαμε περισσότερη αλληλεγγύη και ασφαλώς δεν γίναμε σοφότεροι. Το status quo είναι λοιπόν αρνητικό για τους περισσότερους.

Κατά κάποιο τρόπο αποσυνδεθήκαμε από την έννοια και το σκοπό της εργασίας μας και εμπλακήκαμε στην έκσταση της «επίτευξης των στόχων» και της προμήθειας. Αγχωθήκαμε, και εκείνοι που μπόρεσαν ασχολήθηκαν με περισσότερες δουλειές για να τα βολέψουν. Θεωρήσαμε ότι ο ρυθμός ανάπτυξης αποτελεί το μόνο εργαλείο μέτρησης μιας οικονομίας και ξεχάσαμε ότι οι στατιστικές δεν δίνουν πάντα εικόνα.

Δεν είχαμε καιρό να νοιαστούμε για τους γονείς μας ή για τα παιδιά μας. Στην προσπάθειά μας να δημιουργήσουμε πλούτο για να αγοράσουμε το επόμενο i phone, και ένα μεγαλύτερο σπίτι αποπροσανατολιστήκαμε από το τι έπρεπε να είναι πιο σπουδαίο για μας.

Δεν είναι μόνο ότι ο νεοφιλελευθερισμός ή ακόμα η λιτότητα κατέστρεψε την ικανότητά μας να δημιουργούμε νέες ιδέες – υπάρχουν πολλές εκεί έξω που μας δείχνουν άλλους δρόμους – αλλά γίναμε πολύ παθητικοί, σχεδόν υπνωτισμένοι, χαμένοι. Στην προσέγγισή μας να χτίσουμε την κοινωνία γίναμε συντηρητικοί, στην πολιτική είμαστε ικανοποιημένοι όμως να διατηρήσουμε το status quo. Οι Ευρωπαίοι είμαστε τόσο ευτυχισμένοι για όσα επιτύχαμε – και είναι πράγματι πολλά- ώστε σταματήσαμε να σκεφτόμαστε. Αντί να αλλάζουμε, να καινοτομούμε, να βελτιώνουμε , προτιμούμε να προσπαθούμε να περιφρουρήσουμε τα μέχρι τώρα κεκτημένα. Αφήσαμε κατά μέρος το μεγαλύτερο όραμα.

ΕΠΑΝΑΣΧΕΔΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Οι κυβερνήσεις της Ευρώπης κυβερνούν επάνω σε μια «φλεγόμενη αδικία: εάν είσαι μαύρος τα ποινικά δικαστήρια είναι πιο σκληρά μαζί στου από ότι εάν είσαι άσπρος», «εάν είσαι γυναίκα αμοίβεσαι λιγότερο από έναν άνδρα», «εάν υποφέρεις από διανοητική ασθένεια δεν έχεις εύκολα αρκετή βοήθεια».

Ποιος είπε αυτά τα λόγια που αποκλίνουν από την τοξική ρητορική της λιτότητας και απέχουν από την επί δεκαετίες εμμονής των Συντηρητικών ότι «δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως Κοινωνία»; Μα η Theresa May στον παρθενικό λόγο της στη Βουλή της Μεγάλης Βρετανία (13/07/2016).

Και συνέχισε «θα κάνουμε την Βρετανία, χώρα για όλους. Μια οικονομία καλή για τον καθένα, μια κοινωνία καλή για τον καθένα».

Ενώ και ο Jeremy Corbyn των εργατικών δήλωσε «θέλουμε να σταματήσει η αποτυχημένη οικονομική ορθοδοξία που περικύκλωνε την πολιτική για μια ολόκληρη γενιά και οι Εργατικοί θα δημιουργήσουν μια οικονομία για όλους και όχι για τους λίγους».

Νομίζω ότι πρέπει να δώσουμε σημασία σε αυτά τα λόγια. Μια λειτουργική οικονομία για όλους σημαίνει δουλειές ποιότητας, ικανοποιητικοί μισθοί, θετικές ευκαιρίες για καλή ζωή, αξιόπιστη πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας και παιδείας, φτηνή στέγη, προσαρμοστικές κοινότητες, ζωή σε ένα κόσμο που δεν καταστρέφει το κλίμα, τους ποταμούς, το έδαφος. 

Όμως η προσήλωση σε αυτή εξαρτάται από το ποιος είσαι. Υπάρχει το περίφημο 1% που είναι πολύ ευτυχισμένοι από την τρέχουσα αποτυχημένη οικονομία. Μια οικονομική και πολιτική ελίτ που επωφελήθηκε εξοργιστικά από το μηχανισμό της ανάπτυξης: παγκοσμιοποίηση, οικονομική απορρύθμιση, κερδοσκοπία στις τιμές των περιουσιακών στοιχείων, έμμεσα χρέη, χρεωκοπίες, αφερέγγυες πιστωτικές ανταλλαγές. ‘Οροι που κρύβουν το μύθο ανθρώπινης δυστυχίας. Όχι μόνο για να δρέψουν κέρδη, αλλά για να χρησιμοποιήσουν τη δύναμή τους να πείσουν την αιχμάλωτη πολιτεία να τους δώσει τα θετικά και να κρύψει τους κινδύνους κάτω από το χαρτί του Δημοσίου.

Η ορίζουσα τον Καπιταλισμό ιστορία τις τελευταίες δεκαετίες είναι η «ιδιωτικοποίηση των κερδών και η κρατικοποίηση των ζημιών».

Το οικονομικό πρόβλημα της Ευρώπης είναι ότι έχουμε θυσιάσει τα πάντα στο θεό της Οικονομικής Ανάπτυξης.

Μια οικονομία που βασίζεται για τη σταθερότητά της στην ατέλειωτη ενθάρρυνση της καταναλωτικής ζήτησης καταφεύγει αναγκαστικά σε νομισματική διόγκωση για να διατηρήσει την ανάπτυξη. Η αύξηση των χρεών δημιουργεί επισφαλείς ισολογισμούς.

Πολύπλοκα οικονομικά εργαλεία χρησιμοποιούνται να μασκαρέψουν τα σκανδαλώδη δάνεια. Όλα αυτά εγκρίνονται στο υψηλότερο επίπεδο από τις κυβερνήσεις στο όνομα της ανάπτυξης. Αλλά όταν τα χρέη γίνουν τοξικά το σύστημα καταρρέει. Η αλήθεια είναι λοιπόν ότι η Ανάπτυξη καταστράφηκε από την ίδια την Ανάπτυξη.

Επιπλέον η Οικονομική Ανάπτυξη δεν είναι συνώνυμη με την αύξηση της ευημερίας.

Η ευημερία υπερβαίνει τις υλικές θεωρήσεις. Δεν αφορά μόνο το να κερδίζεις και να έχεις περισσότερα. Έχει σημαντικές κοινωνικές και ψυχολογικές διαστάσεις. 

Το να είσαι ευτυχισμένος αφορά εν μέρει και την ικανότητά μας να δίνουμε και να παίρνουμε αγάπη, να έχουμε την ικανοποίηση της εκτίμησης από του ομότιμούς μας, να προσφέρουμε χρήσιμη δουλειά, να αισθανόμαστε ασφαλείς, να έχουμε μια αίσθηση ότι ανήκουμε και έχουμε εμπιστοσύνη στην κοινότητά μας.

Η ευημερία βασίζεται λοιπόν στην ικανότητά μας να συμμετέχουμε ενεργά στη ζωή της κοινωνίας. Όλα τα πράγματα λοιπόν που έχασε ο απλός Ευρωπαίος πολίτης τις τελευταίες δεκαετίες. Ας δούμε για παράδειγμα έναν από αυτούς τους παράγοντες. Η εργασία είναι περισσότερο από απλά μέσο απόκτησης εισοδήματος. Είναι ένα ζωτικό συστατικό στις σχέσεις μας με τους άλλους – μέρος της κολλητικής ουσίας της κοινωνίας. Μια καλή δουλειά προσφέρει εκτίμηση, κίνητρο, ολοκλήρωση, συμμετοχή στην κοινότητα και στις καλύτερες περιπτώσεις μια έννοια σκοπού της ζωής.

Η πραγματικότητα στην Ευρώπη είναι φυσικά διαφορετική. Υπερβολικά πολλοί άνθρωποι είναι εγκλωβισμένοι σε χαμηλής ποιότητας εργασίες με επισφαλείς μισθούς. Εάν είναι τυχεροί! Τα δύο τρίτα των Ευρωπαϊκών χωρών έχουν τώρα ποσοστά νεανικής ανεργίας υψηλότερα του 20%. Στην Ελλάδα και Ισπανία το ποσοστό ήταν το 2015 σχεδόν 50%. Αυτή η τραγική απώλεια ανθρώπινης ενέργειας και ταλέντου είναι επίσης συνταγή για κοινωνική αναταραχή. Υποσκάπτει τη δημιουργικότητα της εργατικής δύναμης και απειλεί την κοινωνική ισορροπία και οι μακροχρόνιες συνέπειες είναι καταστροφικές.

Ένα από τα προβλήματα είναι ότι η συμβατική Οικονομία θεωρεί την εργασία ως μια θυσία του χρόνου μας και τους μισθούς ως ανταμοιβή για αυτή τη θυσία.

Το ιδανικό για τον εργοδότη είναι να έχει παραγωγή χωρίς εργαζόμενους και το ιδανικό για τον εργαζόμενο είναι να έχει εισόδημα χωρίς να δουλεύει. Αυτή η ανώμαλη δυναμική παίζεται μέχρι τέλους μέσω της αμείλικτης επιδίωξης για εργατική παραγωγικότητα, δηλαδή την επιθυμία για διαρκή αύξηση της παραγωγής για κάθε ώρα εργασίας. Η αύξηση της παραγωγικότητας θεωρείται ως η μηχανή της προόδου. Αλλά αυτή η ίδια δυναμική είναι επίσης τιμωρητική. Εάν οι οικονομίες μας αποτύχουν να επεκταθούν, αυξάνει η ανεργία. Υψηλότερη ανεργία ελαττώνει περαιτέρω την κατανάλωση και δημιουργεί αυξανόμενα κόστη κοινωνικής πρόνοιας. Υψηλότερα κόστη κοινωνικής πρόνοιας οδηγούν σε υψηλότερα κυβερνητικά χρέη, που περιορίζουν τις δημόσιες επενδύσεις που ξανά περιορίζουν τη ζήτηση.

Όταν για οποιονδήποτε λόγο η οικονομική ανάπτυξη είναι δύσκολη η δυναμική της αύξησης της εργατικής παραγωγικότητας είναι δύσκολη ερωμένη!

Η επικρατούσα συντηρητική τάση είναι να επανέλθεις γρήγορα σε ανάπτυξη. Αλλά υπάρχουν άλλοι δύο ενδιαφέροντες τρόποι για έξοδο από την παγίδα της παραγωγικότητας. 

Ο ένας είναι να δεχτείς την αύξηση της παραγωγικότητας στην οικονομία και να δρέψεις την ανταμοιβή σε όρους μείωσης των ωρών εργασίας ανά εργαζόμενο. Να μοιραστείς μια καλύτερη εργασιακή ισορροπία για όλους. 

Το δεύτερο είναι να χαλαρώσεις την αύξηση της συνεχώς αυξανόμενης παραγωγικότητας, δηλαδή με άλλα λόγια να μεταθέσεις την οικονομική δραστηριότητα σε τομείς μεγαλύτερης έντασης εργασίας. Εάν το τελευταίο ακούγεται περίεργο στην αρχή είναι ίσως επειδή μας έχουν τόσο συνηθίσει στη γλώσσα της αποτελεσματικότητας. Τα πάντα είναι η παραγωγή. 

Ο χρόνος είναι χρήμα. Το κίνητρο για αύξηση της εργατικής παραγωγικότητας καταλαμβάνει χιλιάδες σελίδες ακαδημαϊκών συγγραμμάτων και στοιχειώνει τις ώρες των Διευθυνόντων Συμβούλων και των Υπουργών οικονομίας σε όλο τον κόσμο. Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε περισσότερο αποτέλεσμα με λιγότερους ανθρώπους. 

Αυτό είναι εντάξει για κάποιες δουλειές γιατί ποιος θα ήθελε να πλένει τα σεντόνια ξενοδοχείου με το χέρι ή να ανακατεύει το μπετόν με φτυάρι ; Αλλά υπάρχουν δουλειές που είναι παράλογο να κυνηγάς την εργατική παραγωγικότητα γιατί από τη φύση τους απαιτούν το χρόνο και την προσοχή των ανθρώπων. Παράδειγμα η περίθαλψη ανθρώπου από άνθρωπο. Η ποιότητά της εξαρτάται από την προσοχή που δίνει ένα άτομο για ένα άλλο.

Και δυστυχώς η συναισθηματική κόπωση αυξάνει στον κλάδο υγείας που ταλαιπωρείται από ανούσιους στόχους παραγωγικότητας. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η χειροτεχνία και οι τέχνες γενικότερα, όπου η ακρίβεια και οι λεπτομέρειες στα δημιουργούμενα αγαθά είναι αυτά που τους δίνουν την αξία τους (ξυλουργός, ράφτης, σχεδιαστής, κτλ).

Ομοίως είναι ο χρόνος που καταναλώνεται για πρόβες και πρακτική που προσθέτει στις τέχνες τη γοητεία τους. Τι θα κερδίσουμε, εκτός από θόρυβο, να ζητήσουμε από την ορχήστρα της ΕΡΤ να ελαττώσει τις πρόβες της και να παίξει την 9η Συμφωνία του Μπετόβεν κάθε χρόνο και πιο γρήγορα;

Αυτοί οι τομείς «ανθρώπινων υπηρεσιών» (φροντίδα, τέχνες, πολιτισμός) παρέχουν ένα νέο όραμα του επιχειρείν: όχι ως κερδοσκοπική υποδιαίρεση της εργασίας για μεγιστοποίηση κέρδους και ένταση πόρων, αλλά ως μορφή κοινωνικής οργάνωσης ενυπάρχουσας στην κοινότητα που αρμονικά εργάζεται με τη φύση για να μας δώσει διαδικασίες που μας επιτρέπουν να ευημερήσουμε.

Κοινωνικές επενδύσεις απαιτούνται για αυτό. Οι επενδύσεις είναι απαραίτητες για όποιου είδους οικονομία και εκπροσωπούν τη σχέση μεταξύ του παρόντος και του μέλλοντος. Το να μετέχουμε σε έργα που διαρκούν χρόνο αποτελεί την δέσμευσή μας για το μέλλον και είναι η βάση για του όποιου είδους ευημερία. Αλλά η επιτυχία των επενδύσεων εξαρτάται ουσιωδώς από τον προορισμό τους.

Όταν αφιερώνονται προς τίποτα άλλο από την κερδοσκοπία των περιουσιακών στοιχείων η παραγωγική σχέση μεταξύ παρόντος και μέλλοντος διαστρεβλώνεται ουσιωδώς, αποσταθεροποιεί την οικονομία και υποσκάπτει την ευημερία.

Η τέταρτη απαιτούμενη αλλαγή είναι να τερματιστεί η ευχέρεια των Τραπεζών να παράγουν χρεωστικό χρήμα. Πρέπει ο έλεγχος της παροχής χρήματος να επιστρέψει στο κράτος Αυτό θα τερματίσει την εξάρτηση του κράτους από τις αγορές και θα ελαττώσει το κόστος του δημόσιου δανεισμού, επιτρέποντας στις κυβερνήσεις να δαπανούν (και να επενδύουν) κατευθείαν στην Οικονομία για να καλύψουν τις κοινωνικές ανάγκες. Προτάσεις για τέτοια συστήματα συζητούνται σήμερα στην Ελβετία, την Ολλανδία και την Ισλανδία.

Αυτό που συζητείται εδώ είναι η ίδια η φύση του χρήματος ως κοινωνικού αγαθού.

Το χρήμα διευκολύνει τη βάση για κοινωνικές επενδύσεις, έχει τη δύναμη να σταθεροποιήσει ή αποσταθεροποιήσει την κοινωνία.

Δίνοντας τη δυνατότητα δημιουργίας χρήματος σε εμπορικά ιδιωτικά συμφέροντα είναι η συνταγή για οικονομική αστάθεια, κοινωνική ανισότητα και πολιτική αδυναμία.

Το να απαιτήσουμε ξανά αυτό το δικαίωμα είναι ένα πανίσχυρο εργαλείο στην πάλη για μια διαρκή ευημερία όλων.

Η Ευρώπη πρέπει να πει «εάν ανάπτυξη σημαίνει να έρθει η κοινωνία στην κατάσταση εκείνη που ο ατομισμός, ο εγωισμός και η κατανάλωση αποτελούν τη βάση της Οικονομίας, τότε δεν θέλουμε να αναπτυχθούμε.

Το μοντέλο της Ευρωπαϊκής ευημερίας πρέπει να στηρίζεται όχι στην κατανάλωση αλλά στην αλληλεγγύη, στην αξιοβίωτη ανάπτυξη, στην αλλαγή του αναπτυξιακού παραδείγματος. Και κάτι ακόμα, σε αυτές τις σε νηπιακή ηλικία προτάσεις που αφορά στο φύλο.

Η Οικονομία των υπηρεσιών φροντίδας, χειροτεχνίας, τεχνών είναι ένας τόπος πλούσιος σε συμμετοχή γυναικών. Συχνά φτωχά αμειβόμενοι και χρονίως υποεκτιμημένοι αυτοί οι τομείς είναι όμως ζωτικής σημασίας για την υγεία μας, την ασφάλειά μας και την ευημερία μας.

Φέρνουν ένα σύνολο κοινωνικών αξιών που περιλαμβάνουν ευπρέπεια, σεμνότητα, παράδοση, μακροβιότητα και φροντίδα για τους άλλους. Αποτελούν πραγματικό αντίδοτο στον υπερ-υλισμό της καταναλωτικής κοινωνίας. Και δυστυχώς η καθαρή δημιουργία πλήρους, σταθερούς εργασίας κατανέμεται δυσανάλογα προς αυτούς με υψηλότερα εισοδήματα.

Πιστεύω, όπως πολλοί άλλοι, ότι χτίζοντας μια Οικονομία για όλους είναι ένα ρεαλιστικό και ουσιαστικό καθήκον των Κυβερνήσεων της Ευρώπης. Το επιχειρείν ως υπηρεσία, η εργασία ως συμμετοχή, η επένδυση ως υποχρέωση η δέσμευση προς το μέλλον και το χρήμα ως κοινωνικό αγαθό. Αυτές οι τέσσερις αρχές δημιουργούν ένα θεμέλιο για ένα βαθύ και τόσο απαιτούμενο μετασχηματισμό της Ευρωπαϊκής κοινωνίας.

ΕΠΑΝΑΣΧΕΔΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Απαιτούνται πολιτικές που περιλαμβάνουν ταυτόχρονα τρεις άξονες: Οικονομικό, Κοινωνικό και Περιβαλλοντικό. Μια πρόταση που για παράδειγμα δημιουργεί πλεόνασμα μόνο στον Οικονομικό άξονα δεν μπορεί να γίνει πλέον αποδεκτή.

Μετά το δημοψήφισμα για Brexit, την άνοδο του Trump στις ΗΠΑ και τη συνεχιζόμενη κατάρρευση της Ευρωπαϊκής ηγεσίας, η ανάγκη για ριζοσπαστικές λύσεις δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερη.

Χρειαζόμαστε εναλλακτικούς τρόπους απόκρισης στην κατάρρευση. Και, όπως η Ιστορία μας δείχνει, υπάρχει πάντα εναλλακτική λύση.

Η νεωτερική κοινωνία, ως κοινωνία της εργασίας, καταργεί κάθε δυνατότητα πράξης ενώ η σκέψη υποβαθμίζεται σε εγκεφαλική λειτουργία υπολογισμών. Παρά το γεγονός ότι οι αληθινές αλυσίδες έχουν εκλείψει, δημιουργείται νέος τύπος σκλάβου, ο άνθρωπος που υποβάλλει τον εαυτό του σε εθελοντική εξάντληση, μια και οι κοινωνίες μας έχουν πέσει θύματα της κατάχρησης της έννοιας της οικονομικότητας. Η έννοια αυτή υποβοηθούμενη από την ψευδαίσθηση της «ελεύθερης επιλογής» παράγει κουρασμένους, αποτυχημένους και καταθλιπτικούς ανθρώπους. Όπως «κοινωνία της πειθαρχίας» του Φουκώ παράγει τρελούς και εγκληματίες, έτσι και η «κοινωνία της οικονομίας» ανάγει την αυτοεκμετάλλευση σε κυρίαρχη συμπεριφορά.

Ο σύγχρονος «σκλάβος» έχει σε μεγάλο βαθμό επιλέξει ο ίδιος την υποδούλωσή του για να εξασφαλίσει μια βαρετή επιβίωση.

Περαιτέρω των τριών αξόνων η πολιτική πρέπει να καθοδηγείται από έξι θεμελιώδεις αξίες: διαφάνεια, γενναιοδωρία, ταπεινοφροσύνη, θάρρος, συναισθηματική ταύτιση με τους άλλους και χιούμορ φυσικά.

Αντί να προσανατολιζόμαστε μόνο στη λιτότητα θεωρούμε ως πραγματική πρόκληση την κρίση ελλείμματος συναισθηματικής ταύτισης με τους άλλους, συστημική κρίση και περιβαλλοντική κρίση.

Πρέπει να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε το GDP ως κύριο δείκτη της προόδου μας. Υπεράνω όλων θέλουμε να δημιουργήσουμε νέο τρόπο οικονομικής σκέψης που να αντικαθιστά την τυφλή εμπιστοσύνη που έχουν οι πλείστοι των πολιτικών στην οικονομική ανάπτυξη ως τη μόνη λύση. Απαιτείται να γίνει κατανοητή η ανάγκη να προσεγγίσουν η οικονομική και η κοινωνική πολιτική σε όλα τα επίπεδα της διακυβέρνησης.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της γενιάς μας οδήγησαν σε επίθεση κατά της δημοκρατίας. Έτσι, δεν έχει σημασία ποιος εκλέγεται στην Ευρώπη, συντηρητικός, φασίστας, σοσιαλιστής, κομμουνιστής, οτιδήποτε άλλο, οι πολιτικές παραμένουν οι ίδιες. Ο λόγος είναι ότι όλα τακτοποιούνται από την γραφειοκρατία των Βρυξελλών και οι πολίτες των κρατών – μελών δεν έχουν λόγο.

Πιστεύω ότι υπάρχει αντίδοτο στην τρέχουσα βαρβαρότητα. Πιστεύω στην Ευρώπη-συνομοσπονδία που πρέπει να έχει την κυβέρνησή της με υψηλό προϋπολογισμό στη διάθεσή της, δυνατότητα ανακύκλωσης πλεονασμάτων και λιτό ενιαίο σύνταγμα. Η επανάσταση έχει καθυστερήσει, κάποιοι λένε. Εγώ ζητώ μια φιλική επανάσταση στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο όλο..........

==================================
ΩΡΑΙΑ  ΟΛΑ  ΑΥΤΑ  ΑΛΛΑ  ΠΩΣ  ΘΑ  ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ  ΝΑ  ΓΙΝΟΥΝ  ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ  ΚΑΙ  ΝΑ  ΞΕΦΥΓΕΙ  Η  ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ  ΑΠΟ  ΟΛΑ  ΑΥΤΑ  ΤΑ  ΑΝΙΚΑΝΑ  ΠΟΛΙΤΙΚΑ  ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΑ ???

ΑΚΟΥΣΤΕ  ΕΝΑ  ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ  ΤΟΥ  ΝΙΚΟΥ  ΜΑΡΚΑΤΟΥ  ΣΕ  ΜΙΑ  ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ  ΤΟΥ  ΣΤΟ  ΡΑΔΙΟ  ''COSMOS''  ΚΑΙ  ΔΕΙΤΕ  ΕΠΙΣΗΣ  ΤΙ  ΛΕΕΙ  Ο  ΕΚΡΟΣΩΠΟΣ  ΤΥΠΟΥ  ΤΟΥ  ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ  ΦΟΡΕΑ  ''ΕΛΛΗΝΩΝ  ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ'' ΓΙΑΝΝΗΣ  ΔΑΡΑΣ ,   ΜΑΖΙ  ΜΕ  ΤΗΝ  ΔΙΕΥΘΥΝΩΝ  ΣΥΜΒΟΥΛΟ  ΤΟΥ  ΦΟΡΕΑ  ΜΑΡΙΝΑ  ΛΑΤΣΗ.

YOUTUBE : https://www.youtube.com/watch?v=eUcZ_MMeDeM&feature=youtu.be

2014 ΒΟΜΒΑ ΜΕΓΑΤΟΝΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ.

ΟΗΕ: Πλαίσιο ελεγχόμενης χρεοκοπίας

Σπάει το «μονοπώλιο» των πιστωτών

H αντιπαράθεση Αργεντινής- κερδοσκόπων κινητοποίησε τον ΟΗΕ, ο οποίος με ψήφισμα ενέκρινε τη δημιουργία πλαισίου για μια διαδικασία ελεγχόμενης πτώχευσης κρατών. Ωστόσο, η Ελλάδα απείχε από την ψηφοφορία του Οργανισμού.

Η συγκεκριμένη απόφαση παρέχει στις χώρες μεγαλύτερη ευελιξία για την αναδιάρθρωση του χρέους τους.

Οι νέοι κανόνες, οι οποίοι εδράστηκαν στην εμπειρία από την κρίση της Αργεντινής στις αρχές του 2000, έλαβαν 136 θετικές ψήφους, 6 αρνητικές, ενώ 41 χώρες απείχαν της ψηφοφορίας, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Βάσει του ψηφίσματος, πιστωτές και οφειλέτες οφείλουν να συμπράττουν με καλή πίστη και συνεργασία, προκειμένου να φθάσουν σε μία αμοιβαία συμφωνία για την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους.

Συγκεκριμένα από την ψηφοφορία απείχαν όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης εκτός από τη Γερμανία, τη Βρετανία, τη Φινλανδία και την Τσεχία που μαζί με τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία ψήφισαν κατά του ψηφίσματος.

Το ψήφισμα του ΟΗΕ, αν και μη δεσμευτικό, είναι πολιτικά φορτισμένο και αναμένεται να ασκήσει πιέσεις στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα αναφέρει το Reuters. «Ένα ανεξάρτητο κράτος έχει το δικαίωμα να χαράσσει τη μακροοικονομική του πολιτική, συμπεριλαμβανομένης και της αναδιάρθρωσης του χρέους της» αναφέρεται χαρακτηριστικά.

Την έντονη διαφωνία στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για τη στάση της υπηρεσιακής κυβέρνησης στη ψηφοφορία του ΟΗΕ για το χρέος, έχει προκαλέσει η απόφαση για αποχή. Βασικός στόχος των επιθέσεων ο υπηρεσιακός υπουργός Οικονομικών Γ. Χουλιαράκης, ο οποίος υπήρξε βασικός διαπραγματευτής με τους δανειστές.

Από τον ΣΥΡΙΖΑ ο Νίκος Κοτζιάς κατήγγειλε αλλαγή εθνικής γραμμής από την υπηρεσιακή κυβέρνηση. «H υπηρεσιακή κυβέρνηση οφείλει να υπηρετεί τη χώρα προς τις εκλογές και όχι να αλλάζει την πολιτική της προηγούμενης και εκλεγμένης κυβέρνησης», τονίζει ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Ν. Κοτζιάς και καταφέρεται κατά του υπουργού Οικονομικών Γ. Χουλιαράκη αλλά και τον αρμόδιου ΥΠΕΞ Π. Μολυβιάτη.

Όπως ξεκαθαρίζει σε ανακοίνωσή του, «βάση οδηγιών Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα το υπουργείο Εξωτερικών μόλις ανέλαβε τον Ιανουάριο η Κυβέρνηση Σωτηρίας έδωσε σαφείς οδηγίες στη ΜΑ στον ΟΗΕ όπως συμμετάσχει ενεργά στην ομάδα του ΟΗΕ για το χρέος με την προοπτική υπερψήφισηςτου ψηφίσματος που ετοίμαζε η ομάδα. Υπάρχουν πληθώρα οδηγιών και τηλεγραφημάτων που πιστοποιούν τις οδηγίες για αυτή τη συμμετοχή και την προετοιμασία στήριξης από πλευράς Ελλάδας του ψηφίσματος».

«Η θέση αυτή προωθήθηκε σθεναρά επί επτά μήνες παρά τις πιέσεις που δεχόταν η χώρα από ισχυρούς εταίρους. Η αλλαγή της σήμερα από το Υπουργείο Εξωτερικών υπό την προτροπή του υπηρεσιακού Υπουργού Οικονομικών υπερβαίνει κατά πολύ τις αρμοδιότητες υπηρεσιακής κυβέρνησης, η οποία το ελάχιστο που όφειλε να κάνει ήταν να διαβουλευτεί προηγούμενα με τον εκλεγμένο πρωθυπουργό της χώρας Αλέξη Τσίπρα».

Η «Αυγή» με άρθρο της επιτίθεται επίσης στους Μολυβιάτη, Χουλιαράκη, γράφοντας ότι «ο υπηρεσιακός ΥΠΕΞ Πέτρος Μολυβιάτης, όπως αποκαλύφθηκε χθες στη διάρκεια συνάντησης που είχε με την πρόεδρο της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου για το συγκεκριμένο θέμα, μετά και από σχετική γνωμοδότηση του υπηρεσιακού υπουργού Οικονομικών Γιώργου Χουλιαράκη, έδωσε εντολή στην ελληνική αντιπροσωπεία να απέχει από την ψηφοφορία».

Η απάντηση διπλωματικών κύκλων στον Ν. Κοτζιά
Διπλωματικοί κύκλοι, σχολιάζοντας τις δηλώσεις του πρώην Υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά και το θέμα που ανέκυψε σχετικά με την ελληνική ψήφο στην ψηφοφορία του ΟΗΕ για το χρέος, επισήμαιναν ότι οι αποφάσεις αυτές του διεθνούς οργανισμού δεν έχουν δεσμευτικό χαρακτήρα και υποχρεωτική νομική εφαρμογή.

Οι ίδιες πηγές πρόσθεταν ότι το ελληνικό χρέος δεν έχει σχέση με τα χρέη που αφορά η υπόθεση, αφού είναι διαφορετική η φύση του (χρέος προς κράτη με πολύ χαμηλό επιτόκιο κλπ.). Επιπλέον τυχόν υποστήριξη του ψηφίσματος θα έφερνε την Ελλάδα σε αντίθεση με όλες τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, που απείχαν και τη Βρετανία που το καταψήφισε, και από τις οποίες η Ελλάδα αναμένει την ελάφρυνση του χρέους. Το θέμα του επίδικου ψηφίσματος αφορούσε κυρίως αναπτυσσόμενες χώρες, όπως η Αργεντινή, και από αυτές υποστηρίχθηκε.

Ποτέ εξάλλου, σημείωναν οι ίδιοι διπλωματικοί κύκλοι, δεν δόθηκαν από την απελθούσα κυβέρνηση οδηγίες στην ελληνική διπλωματική αντιπροσωπεία για το πώς θα ψηφίσει στον ΟΗΕ. Οι τελευταίες οδηγίες είχαν δοθεί το 2014 από την τότε κυβέρνηση και προέβλεπαν και τότε αποχή, σύμφωνα με τους ίδιους κύκλους.

ΜΗΠΩΣ  ΜΠΟΡΕΙ  ΚΑΝΕΝΑ  ΠΟΛΙΤΙΚΟ  ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΟ  ΝΑ  ΜΑΣ  ΠΕΙ  ΓΙΑΤΙ ???

ΓΙΑΤΙ  ΑΠΟΥΣΙΑΖΕ  Η  ΕΛΛΑΔΑ  ΑΠΟ  ΕΝΑ  ΤΟΣΟ  ΚΡΙΣΙΜΟ  ΣΥΝΕΔΡΙΟ ???
ΓΙΑΤΙ  ΚΑΝΕΝΑ  ΜΑ  ΚΑΝΕΝΑ  ΠΟΛΙΤΙΚΟ  ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΟ  ΔΕΝ  ΕΙΠΕ  ΠΟΤΕ  ΤΙΠΟΤΑ ???

ΤΙ ΕΚΑΝΕ  Η  ΝΕΑ  ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ  ΣΥ.ΡΙΖ.Α  ΜΕΤΑ  ΠΟΥ  ΑΝΕΛΑΒΕ  ΩΣ  ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ  ΣΕ  ΣΥΝΕΧΕΙΑ  ΤΩΝ  ΥΠΟΛΟΙΠΩΝ ???? 

ΑΠΛΑ  ΣΥΝΕΧΙΣΕ  ΟΤΙ  ΑΡΧΙΣΑΝ  ΟΙ  ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ.......

ΑΥΤΗ  ΕΙΝΑΙ  Η  ΜΕΓΑΛΗ  ΚΟΡΟΙΔΙΑ  ΤΗΣ  ΣΥΜΜΟΡΙΑΣ  ΤΟΥ  ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ  ΣΤΟΥΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΣ  ΠΟΥ  ΤΟΥΣ  ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΙ  ΤΑ  ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ  ΤΟΥΣ......

Αυτό είναι το ψήφισμα του ΟΗΕ για το «κούρεμα» χρέους των χωρών ...

                 

                

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ:
ΤΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ

Εξηκοστή όγδοη συνεδρία
Σημείο 14 της ημερήσιας διάταξης
Ολοκληρωμένη και συντονισμένη εφαρμογή και παρακολούθηση των αποτελεσμάτων των μεγάλων διασκέψεων και συνόδων κορυφής των Ηνωμένων Εθνών στον οικονομικό, κοινωνικό και
σχετικών τομέων

Βολιβία (ΠΕΠ): * αναθεωρημένο σχέδιο ψηφίσματος
Προς τη θέσπιση ενός πολυμερούς νομικού πλαισίου για τις διαδικασίες αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους

Η Γενική Συνέλευση,
Υπενθυμίζοντας τη Διακήρυξη της Χιλιετίας των Ηνωμένων Εθνών, που εγκρίθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 2000,
1 ) Και της ολομέλειας υψηλού επιπέδου της Γενικής Συνέλευσης σχετικά με τους Αναπτυξιακούς Στόχους της Χιλιετίας και το έγγραφο αποτελεσμάτων της,
2 ) Υπενθυμίζοντας επίσης τα αποτελέσματα της Παγκόσμιας Διάσκεψης Κορυφής του 2005,
3 ) και την παρακολούθηση των αναπτυξιακών αποτελεσμάτων της Παγκόσμιας Διάσκεψης Κορυφής του 2005, συμπεριλαμβανομένων των Αναπτυξιακών Στόχων της Χιλιετίας και των άλλων διεθνώς συμφωνημένων αναπτυξιακών στόχων,
4 ) Υπενθυμίζοντας περαιτέρω τη Διεθνή Διάσκεψη για τη Χρηματοδότηση για την Ανάπτυξη και το έγγραφο αποτελεσμάτων της,
5 ) Στην οποία αναγνωρίζεται ότι η βιώσιμη χρηματοδότηση του χρέους αποτελεί σημαντικό στοιχείο για την κινητοποίηση πόρων για δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις και η διεθνής διάσκεψη παρακολούθησης της χρηματοδότησης της ανάπτυξης για την επανεξέταση της εφαρμογής της συναίνεσης του Μοντερέι και του εγγράφου έκβασής της, Ανάπτυξης
6 ) Καθώς και το ψήφισμα 68/204 της 20ής Δεκεμβρίου 2013,
Υπενθυμίζοντας το ψήφισμά του 68/279 της 10ης Ιουλίου 2014 σχετικά με τη σύγκληση της τρίτης διεθνούς διάσκεψης για τη χρηματοδότηση της ανάπτυξης για την αξιολόγηση της προόδου που επιτεύχθηκε στην εφαρμογή της συναίνεσης του Μοντερέι και της δήλωσης της Ντόχα, αναζωογόνηση και ενίσχυση της χρηματοδότησης για την παρακολούθηση της ανάπτυξης να εντοπίσει τα εμπόδια και τους περιορισμούς που αντιμετωπίστηκαν για την επίτευξη των στόχων και των στόχων που συμφωνήθηκαν σε αυτήν, καθώς και δράσεις και πρωτοβουλίες για την υπέρβαση αυτών των περιορισμών και την αντιμετώπιση νέων και αναδυόμενων ζητημάτων, μεταξύ άλλων στο πλαίσιο των πρόσφατων πολυμερών προσπαθειών για την προώθηση της διεθνούς αναπτυξιακής συνεργασίας λαμβάνοντας υπόψη το σημερινό εξελισσόμενο τοπίο αναπτυξιακής συνεργασίας, την αλληλεξάρτηση όλων των πηγών χρηματοδότησης για την ανάπτυξη, τις συνέργειες μεταξύ των χρηματοδοτικών στόχων στις τρεις διαστάσεις της αειφόρου ανάπτυξης, καθώς και την ανάγκη στήριξης της αναπτυξιακής ατζέντας των Ηνωμένων Εθνών μετά το 2015,

Υπενθυμίζοντας επίσης τη διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την αειφόρο ανάπτυξη που πραγματοποιήθηκε στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας από τις 20 έως τις 22 Ιουνίου 2012 και το τελικό έγγραφο με τίτλο «Το μέλλον που θέλουμε», (ΠΟΙΟΙ ΑΡΑΓΕ ?)
7 ) Υπενθυμίζοντας περαιτέρω το ψήφισμά του 63/303, της 9ης Ιουλίου 2009, στο οποίο ενέκρινε τα αποτελέσματα της διάσκεψης για την παγκόσμια χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση και τον αντίκτυπό της στην ανάπτυξη που πραγματοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη από τις 24 έως τις 30 Ιουνίου 2009,
Τονίζοντας την ανάγκη να ενισχυθεί η συνοχή και ο συντονισμός και να αποφευχθεί η αλληλεπικάλυψη των προσπαθειών όσον αφορά τη χρηματοδότηση της αναπτυξιακής διαδικασίας,
Λαμβάνοντας υπόψη την έκθεση της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων για τη Μεταρρύθμιση του Διεθνούς Νομισματικού και Χρηματοπιστωτικού Συστήματος, που συγκλήθηκε από τον Πρόεδρο της Γενικής Συνέλευσης κατά την εξηκοστή τρίτη σύνοδό του,
8 ) Υπενθυμίζοντας τα ψηφίσματά του 58/203 της 23ης Δεκεμβρίου 2003, 59/223 της 22ας Δεκεμβρίου 2004, 60/187 της 22ας Δεκεμβρίου 2005, 61/188 της 20ής Δεκεμβρίου 2006, 62/186 της 19ης Δεκεμβρίου 2007, 63/206 της 19ης Δεκεμβρίου 2008 , 64/191 της 21ης ​​Δεκεμβρίου 2009, 65/144 της 20ης Δεκεμβρίου 2010, 66/189 της 22ας Δεκεμβρίου 2011, 67/198 της 21ης ​​Δεκεμβρίου 2012 και 68/202 της 20ής Δεκεμβρίου 2013,
Σημειώνοντας ότι οι κρίσεις κρατικών χρεών αποτελούν επαναλαμβανόμενο πρόβλημα που συνεπάγεται πολύ σοβαρές πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες και ότι οι διαδικασίες αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους είναι συχνό φαινόμενο στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα,
Σημειώνοντας με ανησυχία ότι εξακολουθούν να υπάρχουν ορισμένες αναπτυσσόμενες χώρες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος που εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην εξεύρεση μιας βιώσιμης λύσης των προβλημάτων εξωτερικού χρέους τους, οι οποίες θα μπορούσαν να επηρεάσουν δυσμενώς τη βιώσιμη ανάπτυξή τους,
Αναγνωρίζοντας ότι η αντιμετώπιση των προβλημάτων δημόσιου χρέους των αναπτυσσόμενων χωρών αποτελεί σημαντικό μέρος της διεθνούς συνεργασίας, Τονίζοντας τη σημασία που έχει για τις αναπτυσσόμενες χώρες, κατά περίπτωση, η ελάφρυνση του χρέους, συμπεριλαμβανομένης της ακύρωσης του χρέους, και η αναδιάρθρωση του χρέους ως χρέος τα εργαλεία πρόληψης και διαχείρισης κρίσεων,

Τονίζοντας επίσης την ανάγκη να καταβληθούν προσπάθειες για την καθιέρωση υπεύθυνων και προληπτικών πολιτικών χρηματοπιστωτικής κρίσης για την ενίσχυση διαφανών και βιώσιμων εθνικών χρηματοπιστωτικών συστημάτων,

Αναγνωρίζοντας το κυριαρχικό δικαίωμα οποιουδήποτε κράτους να αναδιαρθρώσει το δημόσιο χρέος του, το οποίο δεν πρέπει να αποθαρρύνεται ή να παρεμποδίζεται από οποιοδήποτε μέτρο προέρχεται από άλλο κράτος,

Αναγνωρίζοντας επίσης ότι οι προσπάθειες ενός κράτους για την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους του δεν πρέπει να απογοητευθούν ή να παρεμποδιστούν από εμπορικούς πιστωτές, συμπεριλαμβανομένων των ειδικευμένων επενδυτών όπως τα αμοιβαία κεφάλαια αντιστάθμισης κινδύνου, τα οποία επιδιώκουν κερδοσκοπικές αγορές του αναξιοπαθούντα χρέους, να επιτύχει την πλήρη πληρωμή μέσω διαφορών,

Σημειώνοντας ότι οι ιδιώτες πιστωτές του δημόσιου χρέους είναι ολοένα και περισσότερο πολυάριθμοι, ανώνυμοι και δύσκολο να συντονιστούν και ότι υπάρχουν διάφορα χρεόγραφα και ευρύ φάσμα δικαιοδοσιών στις οποίες εκδίδεται χρέος, περιπλέκοντας έτσι την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους,

Σημειώνοντας επίσης την ανησυχία που διατυπώνεται στη δήλωση της διάσκεψης κορυφής των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων της Ομάδας των 77 και της Κίνας με θέμα «Για μια νέα παγκόσμια τάξη για να ζουν καλά» (ΠΟΙΟΙ ΑΡΑΓΕ ), η οποία πραγματοποιήθηκε στη Σάντα Κρουζ ντε λα Σιέρα, το Πλανητικό κράτος της Βολιβίας , στις 14 και 15 Ιουνίου 2014, σχετικά με τα λεγόμενα «ταμεία μελισσοκομίας» και τις δράσεις τους με ιδιαίτερα κερδοσκοπικό χαρακτήρα, οι οποίες θέτουν σε κίνδυνο όλες τις μελλοντικές διαδικασίες αναδιάρθρωσης του χρέους τόσο για τις αναπτυσσόμενες όσο και για τις ανεπτυγμένες χώρες,

Λαμβάνοντας υπόψη τις πρωτοβουλίες που μελετήθηκαν στο πλαίσιο του Διεθνούς Συνδέσμου Αναπτύξεως της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την αντιμετώπιση των δραστηριοτήτων των λεγόμενων «κεφαλαίων», με στόχο, μεταξύ άλλων, να αποτραπούν τα οφέλη αυτά από διαφορές που έχουν κινηθεί κατά χρεωμένων χωρών, οι οποίες αναγκάζονται να εκτρέψουν πολλούς από τους πόρους τους για την αντιμετώπιση τέτοιων διαφορών, υπονομεύοντας έτσι τον σκοπό των διαδικασιών αναδιάρθρωσης του χρέους,

Υπενθυμίζοντας, μεταξύ άλλων, ότι οι εργασίες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου το 2003, με τη στήριξη της Διεθνούς Νομισματικής και Δημοσιονομικής Επιτροπής, διατύπωσαν πρόταση για μηχανισμό αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους,

Τονίζοντας τη σημασία των αρχών για την προώθηση της υπεύθυνης κυριαρχικής δανειοδότησης και δανεισμού που εξέδωσε η Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το εμπόριο και την ανάπτυξη στις 4 Μαΐου 2011, οι οποίες αποσκοπούν στη μείωση του επιπολασμού των κρίσεων κρατικών χρεών, στην αποτροπή μη βιώσιμων καταστάσεων του χρέους, να επιτύχουν τους Αναπτυξιακούς Στόχους της Χιλιετίας, ενθαρρύνοντας έτσι τον υπεύθυνο κρατικό δανεισμό,

Τονίζοντας επίσης την ανάγκη να συνεχιστεί η αντιμετώπιση των συστηματικών αδυναμιών και ανισορροπιών και η ανάγκη για συνεχιζόμενες προσπάθειες μεταρρύθμισης και ενίσχυσης του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος,

Σημειώνοντας με ανησυχία ότι το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν διαθέτει ένα στέρεο νομικό πλαίσιο για την εύρυθμη και προβλέψιμη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, γεγονός που αυξάνει περαιτέρω το κόστος της μη συμμόρφωσης,

Αναγνωρίζοντας την ανάγκη δημιουργίας ενός νομικού πλαισίου που διευκολύνει την εύρυθμη αναδιάρθρωση των κρατικών χρεών, επιτρέπει την αποκατάσταση της βιωσιμότητας και της ανάπτυξης χωρίς να δημιουργεί κίνητρα που αυξάνουν ακούσια τον κίνδυνο μη συμμόρφωσης και αποτρέπουν τις διαταραχές που οι πιστωτές θα μπορούσαν να αναλάβουν κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για την αναδιάρθρωση κρατικών χρεών,

Τονίζοντας στο πλαίσιο αυτό τη σημασία της θέσπισης σαφούς δέσμης αρχών για τη διαχείριση και επίλυση χρηματοπιστωτικών κρίσεων που να λαμβάνουν υπόψη την υποχρέωση των κυρίαρχων πιστωτών να ενεργούν με καλή πίστη και με συνεταιριστικό πνεύμα προκειμένου να επιτευχθεί συναινετική αναδιάταξη του χρέους των κυρίαρχων κρατών,

Αναγνωρίζοντας ότι οι διαδικασίες αναδιάρθρωσης του χρέους πρέπει να έχουν ως βασικό στοιχείο τον προσδιορισμό της πραγματικής ικανότητας πληρωμών, ώστε να μην επηρεάζουν αρνητικά την οικονομική ανάπτυξη και την εκπλήρωση των ημιτελών εργασιών των Αναπτυξιακών Στόχων της Χιλιετίας, τους στόχους βιώσιμης ανάπτυξης και την ανάπτυξη μετά το 2015 ημερήσια διάταξη,

Τονίζοντας ότι, κατά την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, είναι απαραίτητη η σταδιακή ανάπτυξη και κωδικοποίηση του διεθνούς δικαίου προκειμένου να καταστεί πιο αποτελεσματικό μέσο για την εφαρμογή των σκοπών και των αρχών του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και να δοθεί μεγαλύτερη σημασία στο ρόλο του στις σχέσεις μεταξύ των κρατών,

1. υπογραμμίζει την ιδιαίτερη σημασία μιας έγκαιρης, αποτελεσματικής, συνολικής και διαρκούς λύσης των προβλημάτων του χρέους των αναπτυσσόμενων χωρών, προκειμένου να προωθηθεί η χωρίς αποκλεισμούς οικονομική ανάπτυξη και ανάπτυξή τους ·
2. ζητεί την εντατικοποίηση των προσπαθειών για την πρόληψη των κρίσεων του χρέους με την ενίσχυση των διεθνών χρηματοδοτικών μηχανισμών πρόληψης και επίλυσης κρίσεων, σε συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα, με στόχο την εξεύρεση λύσεων αποδεκτών από όλους ·
3. καλεί όλα τα κράτη μέλη και το σύστημα των Ηνωμένων Εθνών και καλεί τα θεσμικά όργανα του Bretton Woods και τον ιδιωτικό τομέα να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα και δράσεις για την εφαρμογή των δεσμεύσεων, των συμφωνιών και των αποφάσεων των σημαντικότερων διασκέψεων και συνόδων κορυφής των Ηνωμένων Εθνών, ιδίως εκείνα που σχετίζονται με το ζήτημα της βιωσιμότητας του εξωτερικού χρέους των αναπτυσσόμενων χωρών ·
4. αναγνωρίζει τους ρόλους των Ηνωμένων Εθνών και των διεθνών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων σύμφωνα με τις αντίστοιχες εντολές τους και τους ενθαρρύνει να συνεχίσουν να υποστηρίζουν τις παγκόσμιες προσπάθειες για αειφόρο ανάπτυξη και μια βιώσιμη λύση στο πρόβλημα του χρέους των αναπτυσσόμενων χωρών ·
5. αποφασίζει να επεξεργαστεί και να υιοθετήσει, μέσω μιας διαδικασίας διακυβερνητικών διαπραγματεύσεων, κατά προτεραιότητα κατά την εξήντα ενάτη σύνοδο, ένα πολυμερές νομικό πλαίσιο για τις διαδικασίες αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους, με στόχο, μεταξύ άλλων, την αύξηση της αποτελεσματικότητας, της σταθερότητας και της προβλεψιμότητας του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος και επίτευξη σταθερής, χωρίς αποκλεισμούς και δίκαιης οικονομικής ανάπτυξης και βιώσιμης ανάπτυξης, σύμφωνα με τις εθνικές συνθήκες και προτεραιότητες ·
6. αποφασίζει επίσης να καθορίσει τις λεπτομέρειες των διακυβερνητικών διαπραγματεύσεων και την έγκριση του κειμένου του πολυμερούς νομικού πλαισίου κατά το κύριο μέρος της εξηκοστής ένατης συνόδου του, πριν από το τέλος του 2014

ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΔΩ : http://www.fortunegreece.com/.../uploads/2015/09/11/OHE.pdf