ΗΣΙΟΔΟΣ:
Επισκεπτόμενος συχνά το όρος Ελικώνα, όπου οι μύθοι έλεγαν ότι κατοικούσαν οι Μούσες, έλεγε ο ίδιος ότι εκείνες του έδωσαν το χάρισμα της ποίησης.
Επειδή μεγάλωσε σε αυτό το ιερό και αγροτικό περιβάλλον τα ποιήματα του έχουν διδακτικό περιεχόμενο, και με τον Ησίοδο η Ελλάδα βγαίνει από το πεδίο του μύθου αποκλειστικά, αφού ο ίδιος αντλεί τα θέματα του όχι μόνο από τη φαντασία, αλλά και από την ζωή φέρνοντας έτσι την ποίηση πιο κοντά στον άνθρωπο.
Ο τρόπος και χρόνος θανάτου του είναι συγκεχυμένος. Μία παράδοση θέλει τον τάφο του Ησίοδου στον Ορχομενό Βοιωτίας, ενώ σύμφωνα με μια άλλη, το μαντείο των Δελφών έβγαλε χρησμό ότι ο Ησίοδος θα πέθαινε στη Νεμέα, οπότε εκείνος κατέφυγε στη Λοκρίδα, όπου όμως σκοτώθηκε στον τοπικό ναό του Νεμαίου Δία και ετάφη εκεί.
Πολλοί θέλουν να εμπλέξουν την ποίηση του Ησιόδου με θρησκευτικού χαρακτήρα περιεχόμενο όμως η αλήθεια είναι πως όλα τα δόγματα σχεδιάστηκαν πάνω στην αρχαία Ελληνική γνώση η οποία μεταδόθηκε απλόχερα σε όλη την ανθρωπότητα και έτσι βγαίνοντας τα δόγματα ήταν πιο προσιτά στους ανθρώπινους χαρακτήρες ανάλογα στο περιβάλλον που ζούσαν.
Με αυτόν τον τρόπο και αφού υπήρξε μια ηθική κατάπτωση λόγο των συνεχών πολέμων, του φόβου και της πενίας εκείνη την εποχή διείσδυσαν τα δόγματα στην ανθρωπότητα εύκολα γιατί έδιδαν μιά ελπίδα (παραπλανητική όμως ) για μιά μεταθανάτια ευρωστία ανάμεσα σε υποτιθέμενους θεούς που κανείς δεν προσδιορίζει και αποδεικνύει....
Κατά τον Ησίοδο τα Γένη των Ανθρώπων είναι τα στάδια της ανθρώπινης ύπαρξης στη Γη σύμφωνα με την αρχαία Ελληνική μυθολογία και την μετέπειτα Ρωμαϊκή ερμηνεία της.
Τόσο ο Ησίοδος όσο και ο Οβίδιος προσέφεραν απολογισμούς των διαδοχικών Γενεών της ανθρωπότητας, οι οποίες τείνουν να εξελίσσονται από μια αρχέγονη, μακρόχρονη εποχή στην οποία οι άνθρωποι απολάμβαναν μια σχεδόν θεία ύπαρξη στο τρέχον Γένος στο οποίο ανήκει και ο συγγραφέας, στο οποίο οι άνθρωποι ασπάζονται από αμέτρητους πόνους και συμφορές.
Τόσο ο Ησίοδος όσο και ο Οβίδιος προσέφεραν απολογισμούς των διαδοχικών Γενεών της ανθρωπότητας, οι οποίες τείνουν να εξελίσσονται από μια αρχέγονη, μακρόχρονη εποχή στην οποία οι άνθρωποι απολάμβαναν μια σχεδόν θεία ύπαρξη στο τρέχον Γένος στο οποίο ανήκει και ο συγγραφέας, στο οποίο οι άνθρωποι ασπάζονται από αμέτρητους πόνους και συμφορές.
Στις δύο αναφορές που επιβιώνουν από την αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη, αυτή η υποβάθμιση της ανθρώπινης κατάστασης με την πάροδο του χρόνου υποδεικνύεται συμβολικά με ονομασίες από μέταλλα με διαδοχικά μικρότερη αξία.
Ο κατάλογός του είναι:
Έτσι Κρόνος σήμαινε την ιδιότητα του Χρόνου η οποία μέσα της συνυπάρχουν όλα όπως και η Ολύμπια-ολόλαμπρη Αλήθεια....
Δίας είναι η ιδιότητα του νου που μπορεί να εκφραστεί κατά περίσταση και όπως βούλεται...να ενεργεί...
Αθάνατος-η-ο είναι ο χώρος της Αλήθειας και ότι ταυτίζεται με αυτήν νοητικά, διότι η Αλήθεια είναι μοναδική και δεν μεταβάλλεται, ασχέτως αν προσπαθούν ορισμένα μυαλά να αλλοιώσουν - αποκρύψουν - παραποιήσουν για ιδιοτελή συμφέροντα...
Ενθύμηση λοιπόν για το ''γνώθι σ'αυτόν'' ώστε να πορευτεί η ανθρωπότητα σύμφωνα με τον ρόλο που έχει στην ολοκλήρωση της !!!
Α) Το Χρυσό Γένος ή Εποχή της Αστραίας.
Είναι το μόνο Γένος που εμπίπτει στην κυριαρχία του Κρόνου (Χρόνου). Δημιουργημένοι από τους αθάνατους που ζουν στον
Όλυμπο ( όλον φώς-αλήθεια ), λέγεται ότι αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν ανάμεσα στους θεούς και κυκλοφορούσαν ελεύθερα μαζί τους. Η ειρήνη και η αρμονία επικράτησαν κατά τη διάρκεια αυτού του Γένους. Οι άνθρωποι δεν έπρεπε να εργάζονται για την επιβίωσή τους, γιατί η Γη παρείχε τρόφιμα σε αφθονία. Ζούσαν σε πολύ μεγάλη ηλικία αλλά με νεανική εμφάνιση και τελικά πέθαναν ειρηνικά. Τα πνεύματά τους ζουν ως "κηδεμόνες".
οι αθάνατοι του Ολύμπου. 110
Στην εποχή του Κρόνου, όταν εκείνος δέσποζε στον ουρανό,
ζούσαν κι εκείνοι σαν θεοί· ο νους τους ξέγνοιαστος,
πάθη και συμφορές μακριά τους, μήτε τα μαύρα γηρατειά
τους άγγιζαν· άφθαρτοι κι αναλλοίωτοι,πόδια και χέρια,
στις χαρές δοσμένοι, κι ό,τι κακό έμενε απ᾽ έξω. 115
Ακόμη κι όταν πέθαιναν, ήταν ο θάνατός τους ύπνος
που τους δάμαζε, κι είχανε όλα τα καλά δικά τους·
χωράφια γόνιμα τους έδιναν καρπό από μόνα τους,
μεγάλη κι άφθονη σοδειά· κι εκείνοι πράοι, ησυχασμένοι
σε έργα ευχάριστα, ευλογημένοι με τα πολλά αγαθά τους.
Κι όταν με τον καιρό της γης το χώμα σκέπασε τούτο το γένος, 121
έγιναν επιχθόνια πνεύματα, αγνά, καλόγνωμα, να διώχνουν
το κακό, φύλακες των θνητών ανθρώπων.
Αυτοί φυλάν το δίκιο, αυτοί αποτρέπουνε τα ανόσια έργα·
κυκλοφορούν, ντυμένοι την ομίχλη, σ᾽ όλη την οικουμένη, 125
πηγή ευτυχίας και πλούτου - τέτοια βασιλική τιμή τους έλαχε.
Μετά, δεύτερο γένος, πολύ χειρότερο, αργυρό
έπλασαν οι θεοί του Ολύμπου· σε τίποτε δεν έμοιαζε με το χρυσό,
μήτε στην όψη μήτε και στο φρόνημα.
Έπρεπε το παιδί να μείνει κολλημένο στην καλή του μάνα, 130
χρόνια εκατό· να το ταΐζει και να το νταντεύει, κι αυτό να παίζει
μες στο σπίτι -μεγάλο, αφύσικο μωρό.
Αλλά, κι όταν περνούσανε στην ήβη, κόντευαν πια
στην ανθηρή τους νιότη,
ζούσαν ελάχιστα, δυστυχισμένοι με τον λίγο χρόνο τους
και το λειψό μυαλό τους. Γιατί δεν είχαν σθένος
να αντισταθούν στη μεταξύ τους βία, στην αμοιβαία 135
αλαζονεία τους· καν δεν τιμούσαν τους θεούς, μήτε και δέχονταν
να θυσιάσουν στους αγνούς βωμούς, όπως το ορίζει
η τάξη των ανθρώπων, όπου κι αν κατοικούν.
Γι᾽ αυτό ο Κρονίδης Δίας τους έκρυψε από θυμό,
που δεν σεβάστηκαν τις οφειλές τους
στους μάκαρες ολύμπιους θεούς.
Και μόλα ταύτα, όταν της γης το χώμα κάλυψε κι αυτό το γένος, 140
τους είπαν μάκαρες θνητούς του κάτω κόσμου,
έστω και δεύτερης σειράς -κάποια τιμή κι αυτούς τους συνοδεύει.
Ύστερα ο Δίας‒πατέρας έφτιαξε τρίτο γένος
των βροτών ανθρώπων, χάλκινο, που να μη μοιάζει
στο ασημένιο πουθενά·
φράξινο, ανελέητο, φριχτό. Άλλο δεν είχαν στο μυαλό τους 145
πάρεξ τα υπερφίαλα έργα του πολέμου,
βαριά σε στεναγμούς· στάρι δεν έτρωγαν κι ήταν σκληρή
η καρδιά τους σαν το ατσάλι.
Άπιαστοι κι άγριοι, υπερδύναμοι, με χέρια ανίκητα
που φύτρωναν στους ώμους, πάνω σε μέλη στιβαρά.
Χάλκινα τα όπλα, χάλκινα τα σπίτια τους, 150
δούλευαν μόνον τον χαλκό -δεν είχε ακόμη εφευρεθεί
ο μαύρος σίδηρος.
Κι αφού απ᾽ τα ίδια τους τα χέρια ξεκληρίστηκαν,
κατέβηκαν στον σκοτεινό, άραχλο δόμο του Άδη,
ανώνυμοι. Όσο κι αν ήταν τρομεροί, τους εξαφάνισε
μαύρος ο χάρος, κι άφησαν πίσω τους το φως, 155
τη λάμψη του ήλιου.
Όταν με τον καιρό το χώμα κάλυψε κι αυτό το γένος,
έπλασε γένος τέταρτο στη σιτοφόρο γη ο Κρονίδης Δίας,
πιο δίκαιο κι αντρειωμένο·
το θείο γένος των ηρώων που λέγονται κι ημίθεοι,
την προηγούμενη από μας γενιά, να ζουν στην άπειρη οικουμένη. 160
Αλλά κι αυτούς τους χάλασε ολέθριος πόλεμος, κακόφωνη
σφαγή· άλλους εκεί μπροστά στη Θήβα την επτάπυλη,
χώρα του Κάδμου, έτσι που μεταξύ τους μάχονταν
ποιος θα κερδίσει βόδια και πρόβατα του Οιδίποδα·
άλλους ο πόλεμος τους έφερε στην Τροία, με τα καράβια τους 165
περνώντας πάνω απ᾽ το μέγα κύμα της θαλάσσης,
για χάρη της καλλίκομης Ελένης.
Όπου τους πιο πολλούς στο χώμα τους παράχωσε
το τέλος του θανάτου. Σε κάποιους όμως έδωσε τη χάρη
ο Κρονίδης Ζευς να μείνουν πέρα απ᾽ τους ανθρώπους·
σαν αγαθός πατέρας τούς κατοίκισε στα πέρατα του κόσμου,
κι εκεί, με δίχως λύπη στην ψυχή τους, 170
κατοικούν στις Νήσους των Μακάρων, πλάι στις ροές
του Ωκεανού, του βαθυστρόβιλου, ήρωες ευτυχείς·
που τους προσφέρει τρεις φορές η σιτοφόρα γη τον χρόνο
ώριμους και γλυκούς καρπούς, σαν μέλι.
Άμποτε να μη ζούσα εγώ σ᾽ αυτήν την πέμπτη γενεά,
με τους ανθρώπους της· καλύτερα να ᾽χα πεθάνει πιο μπροστά 175
ή να γεννιόμουν ύστερα. Γιατί έφτασε τώρα η ώρα
του γένους του σιδήρου.
Μήτε τη μέρα θα απολείψουν κάματος και πόνος μήτε τη νύχτα
η φθορά τους θα κοπάσει· τους περιμένουν μέριμνες βαριές,
θεόσταλτες, μόλο που κάποτε θα σμίγει και σ᾽ αυτούς
καλό με το κακό.
Ο Δίας όμως θα αφανίσει κι αυτό το γένος των βροτών· 180
όταν τα νήπια θα γεννιούνται με κροτάφους γκρίζους·
ούτε ο γονιός θα μοιάζει του παιδιού του μήτε και τα παιδιά
με τους γονείς· ο ξένος στον φιλόξενο, ο σύντροφος στον σύντροφο
μήτε κι ο αδελφός στον αδελφό
δεν θα ᾽ναι φίλος πια, που ήταν άλλοτε ο κανόνας.
Θα τους καταφρονούν τους γέροντες γονείς οι απόγονοί τους, 185
θα τους χλευάζουν ξεστομίζοντας λόγια βαριά,
άσπλαχνοι, ανίδεοι μπροστά στον φόβο του θεού·
σ᾽ εκείνους που τους γέννησαν, όταν γεράσουν, δεν θα αποδώσουν
τα τροφεία τους· καμιά αρετή ευορκίας, δικαιοσύνης, 190
καλοσύνης· αντίθετα, θα δείχνουν την εκτίμησή τους
σ᾽ όποιον θα πράξει το κακό· το δίκιο καθενός η δυνατή γροθιά·
θα λείψει κι η ντροπή· θα βλάφτει ο τιποτένιος τον καλύτερό του,
με δόλια λόγια ξεγελώντας τον, και θα ορκίζεται αποπάνω·
ο φθόνος μόνον θα συντροφεύει τους ανθρώπους μες στη συμφορά τους 195
κακόγλωσσος, χαιρέκακος, μνησίκακος.
Και τότε προς τον Όλυμπο, μακριά από πλατείες και δρόμους,
καλύπτοντας με τον λευκό τους πέπλο την ωραία θωριά τους,
εγκαταλείποντας για πάντα τους ανθρώπους,
θα φύγουν και θ᾽ ανέβουν στον κόσμο των θεών
η Αιδώς κι η Νέμεση. Ό,τι θα μείνει, θα ᾽ναι μόνο
βάσανα πικρά, κλήρος για τους απόκληρους βροτούς, 200
δεν θα υπάρξει στα δεινά τους σωτηρία καμιά.
Όλυμπο ( όλον φώς-αλήθεια ), λέγεται ότι αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν ανάμεσα στους θεούς και κυκλοφορούσαν ελεύθερα μαζί τους. Η ειρήνη και η αρμονία επικράτησαν κατά τη διάρκεια αυτού του Γένους. Οι άνθρωποι δεν έπρεπε να εργάζονται για την επιβίωσή τους, γιατί η Γη παρείχε τρόφιμα σε αφθονία. Ζούσαν σε πολύ μεγάλη ηλικία αλλά με νεανική εμφάνιση και τελικά πέθαναν ειρηνικά. Τα πνεύματά τους ζουν ως "κηδεμόνες".
Ο Πλάτωνας στον Κρατύλο (397e) αναφέρει το Χρυσό Γένος στο οποίο ανήκαν οι άνθρωποι που ήρθαν πρώτοι. Διευκρινίζει ότι ο Ησίοδος δεν εννοούσε ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν κυριολεκτικά φτιαγμένοι από χρυσό, αλλά ήταν καλοί και ενάρετοι. Περιγράφει αυτούς τους ανθρώπους ως "δαίμονες" πάνω στη γη (δηλαδή αυτοί που γνωρίζουν ή σοφοί) και ως ευεργετικά πνεύματα, τα οποία αποτρέπουν τα δεινά των θνητών.
Διότι δαήμων σημαίνει αυτός που γνωρίζει σε βάθος και έχει πείρα
ενώ όλα τα δόγματα εξορκίζουν ως ''πονηρό πνεύμα που έχει καταλάβει έναν ανθρωπο'' γιατί πολύ απλά δεν επιθυμούν ανθρώπους να κατέχουν αληθινή γνώση της πορείας της ανθρωπότητας, ώστε έτσι να την καθοδηγούν κατά το δοκούν συμφερόντων.
(βλέπε φανατισμό,μίση,πολέμους)
Και άλλες φορές τα παρομοιάζουν με σχιζοφρενικές τάσεις ώστε να παραπλανήσουν τους ανθρώπους.
Ενώ οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν πως οι ''δαίμονες'' ήταν η ενδιάμεση κατάσταση του Ανθρώπου προς την θέωση δηλαδή την ολοκλήρωσή του...
Β) Το Αργυρό γένος
Το Αργυρό και κάθε Γένος που ακολουθεί εμπίπτουν στην κυριαρχία του διαδόχου και του γιου του Κρόνου, Δία.
Το Αργυρό και κάθε Γένος που ακολουθεί εμπίπτουν στην κυριαρχία του διαδόχου και του γιου του Κρόνου, Δία.
Οι άντρες στο Αργυρό Γένος ζούσαν για εκατό χρόνια υπό την κυριαρχία των μητέρων τους.
Ζούσαν μόνο ένα μικρό χρονικό διάστημα ως ενήλικες και εκείνο τον χρόνο τον περνούσαν συγκρουόμενοι μεταξύ τους.
Οι άνδρες του Αργυρού Γένους αρνήθηκαν να σεβαστούν τις Ολύμπιες ιδιότητες και ο Δίας τους κατέστρεψε για την ασυδοσία τους, με τον λεγόμενο Κατακλυσμό του Ωγύγου.
Μετά το θάνατο, οι άνθρωποι αυτού του Γένους έγιναν "πνεύματα" του Κάτω Κόσμου.
Γ) Το Χάλκινο γένος
Οι άνθρωποι του Χάλκινου Γένους ήταν σκληραγωγημένοι και δυνατοί, καθώς ο πόλεμος ήταν ο σκοπός και το πάθος τους.
Ο Δίας δημιούργησε αυτούς τους ανθρώπους από την τέφρα.
Η πανοπλία τους ήταν σφυρηλατημένη από χαλκό, όπως και τα σπίτια και τα εργαλεία τους.
Οι άνδρες αυτού του Γένους αυτοκαταστράφηκαν από τους βίαιους τρόπους τους και δεν άφησαν ονομασμένα πνεύματα.
Αντιθέτως, κατοικούν στο «σπίτι του Άδη».
Αυτό το Γένος έληξε με τον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, με τον οποίο εξοντώθηκαν όσοι δεν είχαν προηγουμένως αλληλοσκοτωθεί.
Δ) Το Ηρωικό γένος
Το Ηρωϊκό Γένος ή Γένος των Ηρώων είναι το μόνο Γένος που δεν αντιστοιχεί σε κανένα μέταλλο.
Είναι επίσης το μόνο που είναι πιο λαμπρό από το Γένος που διαδέχεται.
Σε αυτό το Γένος ανήκαν οι αποκαλούμενοι Ήρωες της μυθολογίας, όπως οι Ήρωες των Ομηρικών Επών, οι Αργοναύτες, ο Θησέας, ο Ηρακλής και άλλοι.
Αυτό το Γένος των ανθρώπων αφού πέθανε πήγε στα Ηλύσια Πεδία όπου βασιλεύει ο Κρόνος, ή ακόμα και στις Νήσους Μακάρων.
Ε) Το γένος του Σιδήρου
Ο Ησίοδος όπως και όλοι οι σύγχρονοί του ανήκουν στο Γένος του Σιδήρου δηλαδή όλοι εμείς.
Οι άνθρωποι αυτού του Γένους είναι επίσης σκληραγωγημένοι, αλλά ζουν μια θλιβερή ύπαρξη γεμάτη μόχθο, αγγαρείες και δυστυχία, χωρίς καμία ηθική αρχή.
Τα παιδιά εξαπατούν τους γονείς τους, ο αδελφός παλεύει με τον αδελφό και το έθιμο της φιλοξενίας ξεχνιέται.
Κατά τη διάρκεια αυτού του Γένους ισχύει το Δίκαιο της Πυγμής, και κακοί άνδρες χρησιμοποιούν ψέματα για να αποκτήσουν καλή φήμη. Οι άνθρωποι δεν αισθάνονται πλέον ντροπή ή αγανάκτηση για κάποιο αδίκημα. ( βλέπε Μαφία,πολιτικούς, εγκληματίες, και υψηλά υστάμενους σε θέσεις κλειδιά διαχείρισης)
"δεν θα υπάρξει βοήθεια ενάντια στο κακό" εάν οι Άνθρωποι δεν ενθυμηθούν την καταγωγή τους ,τις αξίες και τις αρχές τους που απορρέουν μέσα από την αληθηνή εμπειρική γνώση που κατέγραφαν οι Άνθρωποι στο διάβα του χρόνου ώστε να μεταβιβάζεται από γενιά σε γενιά....
Ίσως να γίνεται τώρα αντιληπτό γιατί απέκρυψαν όλα τα χειρόγραφα των αρχαίων μας προγόνων που περιείχαν σωρευτική γνώση και τα αντικατέστησαν με παραπλανητικά αλλοιωμένα κείμενα ώστε να στρέψουν αλλού την ανθρωπότητα για να την εκμεταλεύονται κατά το δοκούν....
Ίσως να γίνεται τώρα αντιληπτό γιατί απέκρυψαν όλα τα χειρόγραφα των αρχαίων μας προγόνων που περιείχαν σωρευτική γνώση και τα αντικατέστησαν με παραπλανητικά αλλοιωμένα κείμενα ώστε να στρέψουν αλλού την ανθρωπότητα για να την εκμεταλεύονται κατά το δοκούν....
Φυσικά υπάρχουν άνθρωποι που το καταλαβαίνουν αυτό ενδόμυχα και αντιτίθενται σε όλα αυτά τα νεογραφόμενα αλλά οι ''εκμεταλευτές'' τους βγάζουν τεχνηέντως στο περιθώριο βάζοντάς τους την ''ταμπέλα'' του αιρετικού νομίζοντας πως θα εξαλείψουν και θα αλλοιώσουν τις ψυχές που ενσυνείδητα γνωρίζουν την αλήθεια...
Και ίσως πολλοί από αυτούς να μένουν στην σιωπή αρνούμενοι να μεταδώσουν το αίσθημα της αλήθειας φοβούμενοι τις οδυνηρές συνέπειες του περιθωρίου αλλά έτσι πέφτουν και αυτοί στην ηθική κατάπτωση ομοίως με το σύνολο της ανθρωπότητας...]
Για αυτό ξεχωρίζει ο Ησίοδος το Ηρωικό γένος που ουσιαστικά δεν ονομάστηκαν Ήρωες λόγω των ανδραγαθημάτων τους αλλά λόγω της στάσης ζωής που υπερνικούσαν την ηθική κατάπτωση και με τα έργα τους μετέδιδαν τον τρόπο ζωής σε ολόκληρες γενιές ανθρώπων για την ζώσα πορεία τους στον χρόνο ώστε να μεταβεί η ανθρωπότητα στην ολοκλήρωσή της.
Παρακάτω είναι μεταφρασμένο το κείμενο του Ησιόδου από τον
Δ. Ν. Μαρωνίτη.
Χρυσό πρωτόπλασαν το γένος των βροτών ανθρώπων
οι αθάνατοι του Ολύμπου. 110
Στην εποχή του Κρόνου, όταν εκείνος δέσποζε στον ουρανό,
ζούσαν κι εκείνοι σαν θεοί· ο νους τους ξέγνοιαστος,
πάθη και συμφορές μακριά τους, μήτε τα μαύρα γηρατειά
τους άγγιζαν· άφθαρτοι κι αναλλοίωτοι,πόδια και χέρια,
στις χαρές δοσμένοι, κι ό,τι κακό έμενε απ᾽ έξω. 115
Ακόμη κι όταν πέθαιναν, ήταν ο θάνατός τους ύπνος
που τους δάμαζε, κι είχανε όλα τα καλά δικά τους·
χωράφια γόνιμα τους έδιναν καρπό από μόνα τους,
μεγάλη κι άφθονη σοδειά· κι εκείνοι πράοι, ησυχασμένοι
σε έργα ευχάριστα, ευλογημένοι με τα πολλά αγαθά τους.
Κι όταν με τον καιρό της γης το χώμα σκέπασε τούτο το γένος, 121
έγιναν επιχθόνια πνεύματα, αγνά, καλόγνωμα, να διώχνουν
το κακό, φύλακες των θνητών ανθρώπων.
Αυτοί φυλάν το δίκιο, αυτοί αποτρέπουνε τα ανόσια έργα·
κυκλοφορούν, ντυμένοι την ομίχλη, σ᾽ όλη την οικουμένη, 125
πηγή ευτυχίας και πλούτου - τέτοια βασιλική τιμή τους έλαχε.
Μετά, δεύτερο γένος, πολύ χειρότερο, αργυρό
έπλασαν οι θεοί του Ολύμπου· σε τίποτε δεν έμοιαζε με το χρυσό,
μήτε στην όψη μήτε και στο φρόνημα.
Έπρεπε το παιδί να μείνει κολλημένο στην καλή του μάνα, 130
χρόνια εκατό· να το ταΐζει και να το νταντεύει, κι αυτό να παίζει
μες στο σπίτι -μεγάλο, αφύσικο μωρό.
Αλλά, κι όταν περνούσανε στην ήβη, κόντευαν πια
στην ανθηρή τους νιότη,
ζούσαν ελάχιστα, δυστυχισμένοι με τον λίγο χρόνο τους
και το λειψό μυαλό τους. Γιατί δεν είχαν σθένος
να αντισταθούν στη μεταξύ τους βία, στην αμοιβαία 135
αλαζονεία τους· καν δεν τιμούσαν τους θεούς, μήτε και δέχονταν
να θυσιάσουν στους αγνούς βωμούς, όπως το ορίζει
η τάξη των ανθρώπων, όπου κι αν κατοικούν.
Γι᾽ αυτό ο Κρονίδης Δίας τους έκρυψε από θυμό,
που δεν σεβάστηκαν τις οφειλές τους
στους μάκαρες ολύμπιους θεούς.
Και μόλα ταύτα, όταν της γης το χώμα κάλυψε κι αυτό το γένος, 140
τους είπαν μάκαρες θνητούς του κάτω κόσμου,
έστω και δεύτερης σειράς -κάποια τιμή κι αυτούς τους συνοδεύει.
Ύστερα ο Δίας‒πατέρας έφτιαξε τρίτο γένος
των βροτών ανθρώπων, χάλκινο, που να μη μοιάζει
στο ασημένιο πουθενά·
φράξινο, ανελέητο, φριχτό. Άλλο δεν είχαν στο μυαλό τους 145
πάρεξ τα υπερφίαλα έργα του πολέμου,
βαριά σε στεναγμούς· στάρι δεν έτρωγαν κι ήταν σκληρή
η καρδιά τους σαν το ατσάλι.
Άπιαστοι κι άγριοι, υπερδύναμοι, με χέρια ανίκητα
που φύτρωναν στους ώμους, πάνω σε μέλη στιβαρά.
Χάλκινα τα όπλα, χάλκινα τα σπίτια τους, 150
δούλευαν μόνον τον χαλκό -δεν είχε ακόμη εφευρεθεί
ο μαύρος σίδηρος.
Κι αφού απ᾽ τα ίδια τους τα χέρια ξεκληρίστηκαν,
κατέβηκαν στον σκοτεινό, άραχλο δόμο του Άδη,
ανώνυμοι. Όσο κι αν ήταν τρομεροί, τους εξαφάνισε
μαύρος ο χάρος, κι άφησαν πίσω τους το φως, 155
τη λάμψη του ήλιου.
Όταν με τον καιρό το χώμα κάλυψε κι αυτό το γένος,
έπλασε γένος τέταρτο στη σιτοφόρο γη ο Κρονίδης Δίας,
πιο δίκαιο κι αντρειωμένο·
το θείο γένος των ηρώων που λέγονται κι ημίθεοι,
την προηγούμενη από μας γενιά, να ζουν στην άπειρη οικουμένη. 160
Αλλά κι αυτούς τους χάλασε ολέθριος πόλεμος, κακόφωνη
σφαγή· άλλους εκεί μπροστά στη Θήβα την επτάπυλη,
χώρα του Κάδμου, έτσι που μεταξύ τους μάχονταν
ποιος θα κερδίσει βόδια και πρόβατα του Οιδίποδα·
άλλους ο πόλεμος τους έφερε στην Τροία, με τα καράβια τους 165
περνώντας πάνω απ᾽ το μέγα κύμα της θαλάσσης,
για χάρη της καλλίκομης Ελένης.
Όπου τους πιο πολλούς στο χώμα τους παράχωσε
το τέλος του θανάτου. Σε κάποιους όμως έδωσε τη χάρη
ο Κρονίδης Ζευς να μείνουν πέρα απ᾽ τους ανθρώπους·
σαν αγαθός πατέρας τούς κατοίκισε στα πέρατα του κόσμου,
κι εκεί, με δίχως λύπη στην ψυχή τους, 170
κατοικούν στις Νήσους των Μακάρων, πλάι στις ροές
του Ωκεανού, του βαθυστρόβιλου, ήρωες ευτυχείς·
που τους προσφέρει τρεις φορές η σιτοφόρα γη τον χρόνο
ώριμους και γλυκούς καρπούς, σαν μέλι.
Άμποτε να μη ζούσα εγώ σ᾽ αυτήν την πέμπτη γενεά,
με τους ανθρώπους της· καλύτερα να ᾽χα πεθάνει πιο μπροστά 175
ή να γεννιόμουν ύστερα. Γιατί έφτασε τώρα η ώρα
του γένους του σιδήρου.
Μήτε τη μέρα θα απολείψουν κάματος και πόνος μήτε τη νύχτα
η φθορά τους θα κοπάσει· τους περιμένουν μέριμνες βαριές,
θεόσταλτες, μόλο που κάποτε θα σμίγει και σ᾽ αυτούς
καλό με το κακό.
Ο Δίας όμως θα αφανίσει κι αυτό το γένος των βροτών· 180
όταν τα νήπια θα γεννιούνται με κροτάφους γκρίζους·
ούτε ο γονιός θα μοιάζει του παιδιού του μήτε και τα παιδιά
με τους γονείς· ο ξένος στον φιλόξενο, ο σύντροφος στον σύντροφο
μήτε κι ο αδελφός στον αδελφό
δεν θα ᾽ναι φίλος πια, που ήταν άλλοτε ο κανόνας.
Θα τους καταφρονούν τους γέροντες γονείς οι απόγονοί τους, 185
θα τους χλευάζουν ξεστομίζοντας λόγια βαριά,
άσπλαχνοι, ανίδεοι μπροστά στον φόβο του θεού·
σ᾽ εκείνους που τους γέννησαν, όταν γεράσουν, δεν θα αποδώσουν
τα τροφεία τους· καμιά αρετή ευορκίας, δικαιοσύνης, 190
καλοσύνης· αντίθετα, θα δείχνουν την εκτίμησή τους
σ᾽ όποιον θα πράξει το κακό· το δίκιο καθενός η δυνατή γροθιά·
θα λείψει κι η ντροπή· θα βλάφτει ο τιποτένιος τον καλύτερό του,
με δόλια λόγια ξεγελώντας τον, και θα ορκίζεται αποπάνω·
ο φθόνος μόνον θα συντροφεύει τους ανθρώπους μες στη συμφορά τους 195
κακόγλωσσος, χαιρέκακος, μνησίκακος.
Και τότε προς τον Όλυμπο, μακριά από πλατείες και δρόμους,
καλύπτοντας με τον λευκό τους πέπλο την ωραία θωριά τους,
εγκαταλείποντας για πάντα τους ανθρώπους,
θα φύγουν και θ᾽ ανέβουν στον κόσμο των θεών
η Αιδώς κι η Νέμεση. Ό,τι θα μείνει, θα ᾽ναι μόνο
βάσανα πικρά, κλήρος για τους απόκληρους βροτούς, 200
δεν θα υπάρξει στα δεινά τους σωτηρία καμιά.
(μετάφραση Δ. Ν. Μαρωνίτης)
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων να πούμε πως η ονοματολογία των θεών στην αρχαιότητα σήμαινε την ιδιότητα που υπάρχει στο σύμπαν και αυτήν ακριβώς θα έπρεπε να τιμούν οι Άνθρωποι γνωρίζοντας τι ακριβώς σημαίνει...
Έτσι Κρόνος σήμαινε την ιδιότητα του Χρόνου η οποία μέσα της συνυπάρχουν όλα όπως και η Ολύμπια-ολόλαμπρη Αλήθεια....
Δίας είναι η ιδιότητα του νου που μπορεί να εκφραστεί κατά περίσταση και όπως βούλεται...να ενεργεί...
Αθάνατος-η-ο είναι ο χώρος της Αλήθειας και ότι ταυτίζεται με αυτήν νοητικά, διότι η Αλήθεια είναι μοναδική και δεν μεταβάλλεται, ασχέτως αν προσπαθούν ορισμένα μυαλά να αλλοιώσουν - αποκρύψουν - παραποιήσουν για ιδιοτελή συμφέροντα...
Συνεπώς όπως βλέπουμε ο Ησίοδος κατέγραψε την κατάπτωση της ανθρωπότητας παρομοιάζοντας τις περιόδους με μέταλλα για να προσδώσει την υποτιθέμενη αξία τους πλήν του Ηρωικού γένους του οποίου η αξία είναι ανεκτίμητη και αμετάβλητη στον χρόνο για το έργο που έπραξε....και πράττει...διότι ακόμα και σήμερα εάν κατανοηθεί το έργο αυτό και ακολουθηθεί δια βίου αναγεννάται ο ήρωας και οδεύει προς τον δρόμο της αλήθειας...
