Γράφει ο Νίκος Μαρκάτος στην σελίδα του....

Γράφει ο Νίκος Μαρκάτος  στην  σελίδα  του

Ομότιμος Καθηγητής ΕΜΠ, π.Πρύτανης

Επισκέπτης Καθηγητής Πανεπιστημίου Texas A&M

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ζούμε σε καιρούς προκλήσεων. 

Οι «τακτοποιημένοι» τρόποι ζωής μας στην Ευρώπη υποβαθμίζονται, τα «συστήματα» που χτίσαμε και τα οικοσυστήματα στα οποία βασιζόμαστε καταρρέουν. 

Τα ίδια τα όρια του πλανήτη μας δοκιμάζονται όχι μόνο από τις βιομηχανικές και άλλες παραγωγικές δραστηριότητες αλλά από το πώς εμείς οι ίδιοι νοιαζόμαστε για το περιβάλλον μας. Αυτά είναι τα γεγονότα. 

Το πώς εμείς αντιδρούμε ατομικά και σχεδιάζουμε τις απαντήσεις μας συλλογικά θα προσδιορίσει το πώς θα μας δει η Ιστορία, το ποιο θα είναι το μέλλον της Ευρώπης. Το πώς θα καταφέρουμε να αλλάξουμε θα προσδιορίσει την ίδια την Ιστορία.

Κατά την άποψή μου, που ελπίζω να είναι η άποψη όλο και πιο πολλών, το να παραμείνει το δεδομένο status quo στην Ευρώπη αλλά και στον κόσμο, δεν αποτελεί πια μια από τις επιλογές μας. 

Γιατί σε 62 άτομα ανήκει το μισό του πλούτου της γης, γιατί 65 εκατομμύρια άνθρωποι, σχεδόν το 1% της ανθρωπότητας είναι μετανάστες και θα διπλασιαστούν στο κοντινό μέλλον, γιατί στην Ελλάδα και την Ισπανία η νεανική ανεργία το 2015 ήταν κοντά στο 50%, γιατί έχουμε μπει στο μονοπάτι καταστροφικών κλιματικών αλλαγών. Είναι πολύ αργά δυστυχώς να αποδώσουμε ευθύνες για αυτά τα προβλήματα, πρέπει να αρχίσουμε ξανά από εμάς τους ίδιους.

Διαχωρισμένες αγορές εργασίας, διαχωρισμένοι πολίτες, μία διαχωρισμένη Ευρώπη

Η πόλωση της αγοράς εργασίας που εμφανίζεται στα περισσότερα κράτη-μέλη της Ε.Ε. δεν αποτελεί απλώς μια «άσκηση για hobby» για ακαδημαϊκούς και οικονομολόγους. Οι μελέτες δείχνουν ότι υπάρχουν νικητές και χαμένοι από την πρόσφατη κρίση, την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και την παγκοσμιοποίηση, και αυτό αναμένεται να έχει πολύ σημαντικό οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό αντίκτυπο.

Ενώ υπάρχουν πολλοί παράγοντες που επηρεάζουν τις αντιλήψεις όσων είναι σκεπτικοί αναφορικά με τη διαδικασία της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, π.χ. όσοι/όσες ψήφισαν υπέρ του Brexit στη Μεγάλη Βρετανία ή υποστηρίζουν τον αναδυόμενο λαϊκισμό, ορισμένα ευρήματα υποδεικνύουν ότι αυτές οι κινήσεις ωθούνται κυρίως από όσους αισθάνονται ότι έχουν χάσει από τις πρόσφατες εξελίξεις. Πολλοί έχουν βιώσει την εξαφάνιση των –άλλοτε ασφαλών- θέσεων εργασίας μεσαίου μισθού για τους ίδιους και τα παιδιά τους.

Η απογοήτευση που απορρέει από την αντίληψη του περιορισμού της κοινωνικής κινητικότητας που οφείλεται, πέραν των άλλων παραγόντων, στην κατάτμηση της αγοράς εργασίας, και στην συνεπαγόμενη απαγκίστρωση από τους πολιτικούς θεσμούς που διαχειρίζονται τους προσδιοριστικούς παράγοντες της αλλαγής, ενδέχεται να αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή η Ευρώπη. Οι απαντήσεις σε αυτές τις προκλήσεις μπορούν κάλλιστα να αποτελέσουν το «κλειδί» για τον προσδιορισμό του μέλλοντος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τα κοινά συμφέροντα που ένωναν τις χώρες όταν ευημερούσαν, δεν υπάρχουν πια.

ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ

Η Ευρώπη ήταν κατεστραμμένη το 1945, και χωρίς λεφτά.

Και τότε οι άνθρωποί της έκαναν κάτι με τόλμη και ίσως απρόβλεπτο μέσα από τις τότε συντηρητικές επιλογές. Επένδυσαν. Μαζικά. Και έβαλαν την εκπαίδευση στην καρδιά της ανάπτυξης. Κάνοντας αυτό, έβαλαν τα θεμέλια για το χρυσό αιώνα των ιδεών, της τέχνης, των δημοκρατικών αξιών και μιας άνευ προηγουμένου άνθησης κοινωνικής καινοτομίας. Υποχρεωτική δωρεάν εκπαίδευση, συνεχιζόμενη εκπαίδευση ενηλίκων ενώ οι αγρότες ενώθηκαν σε συνεταιρισμούς και οι εργαζόμενοι σε σωματεία.

Δημιουργήσαμε κοινωνίες και τρόπους οργάνωσης στην Ευρώπη που ενέπνευσαν παγκοσμίως.

Καθώς χτίζαμε το κοινωνικό μας κράτος, καθώς συνεχίζαμε να επενδύουμε σημαντικά στην εκπαίδευση, στην υγεία και στην ισότητα και καθώς διευρύναμε τα πολιτικά μας δικαιώματα, βασιζόμενοι σε ένα διαρκές κύμα καινοτομίας, εξασφαλίσαμε στην Ευρώπη καλύτερη ζωή για την συντριπτική πλειοψηφία, αν όχι για όλους.

Όμως με την άνοδο του νεοφιλελευθερισμού στη δεκαετία του 1970, και με την επικράτηση της λιτότητας τα τελευταία χρόνια, γίναμε αιχμάλωτοι της Οικονομίας αντί να τη χρησιμοποιήσουμε ως μέσο επίτευξης υψηλότερων στόχων. Παράλληλα με αυτό όμως και οι κοινωνίες φαίνεται να λίμνασαν.

Συνολικά γίναμε πλουσιότεροι, (για να ακριβολογήσω οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι) αλλά δεν γίναμε πιο ευτυχισμένοι, δεν δείξαμε περισσότερη αλληλεγγύη και ασφαλώς δεν γίναμε σοφότεροι. Το status quo είναι λοιπόν αρνητικό για τους περισσότερους.

Κατά κάποιο τρόπο αποσυνδεθήκαμε από την έννοια και το σκοπό της εργασίας μας και εμπλακήκαμε στην έκσταση της «επίτευξης των στόχων» και της προμήθειας. Αγχωθήκαμε, και εκείνοι που μπόρεσαν ασχολήθηκαν με περισσότερες δουλειές για να τα βολέψουν. Θεωρήσαμε ότι ο ρυθμός ανάπτυξης αποτελεί το μόνο εργαλείο μέτρησης μιας οικονομίας και ξεχάσαμε ότι οι στατιστικές δεν δίνουν πάντα εικόνα.

Δεν είχαμε καιρό να νοιαστούμε για τους γονείς μας ή για τα παιδιά μας. Στην προσπάθειά μας να δημιουργήσουμε πλούτο για να αγοράσουμε το επόμενο i phone, και ένα μεγαλύτερο σπίτι αποπροσανατολιστήκαμε από το τι έπρεπε να είναι πιο σπουδαίο για μας.

Δεν είναι μόνο ότι ο νεοφιλελευθερισμός ή ακόμα η λιτότητα κατέστρεψε την ικανότητά μας να δημιουργούμε νέες ιδέες – υπάρχουν πολλές εκεί έξω που μας δείχνουν άλλους δρόμους – αλλά γίναμε πολύ παθητικοί, σχεδόν υπνωτισμένοι, χαμένοι. Στην προσέγγισή μας να χτίσουμε την κοινωνία γίναμε συντηρητικοί, στην πολιτική είμαστε ικανοποιημένοι όμως να διατηρήσουμε το status quo. Οι Ευρωπαίοι είμαστε τόσο ευτυχισμένοι για όσα επιτύχαμε – και είναι πράγματι πολλά- ώστε σταματήσαμε να σκεφτόμαστε. Αντί να αλλάζουμε, να καινοτομούμε, να βελτιώνουμε , προτιμούμε να προσπαθούμε να περιφρουρήσουμε τα μέχρι τώρα κεκτημένα. Αφήσαμε κατά μέρος το μεγαλύτερο όραμα.

ΕΠΑΝΑΣΧΕΔΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Οι κυβερνήσεις της Ευρώπης κυβερνούν επάνω σε μια «φλεγόμενη αδικία: εάν είσαι μαύρος τα ποινικά δικαστήρια είναι πιο σκληρά μαζί στου από ότι εάν είσαι άσπρος», «εάν είσαι γυναίκα αμοίβεσαι λιγότερο από έναν άνδρα», «εάν υποφέρεις από διανοητική ασθένεια δεν έχεις εύκολα αρκετή βοήθεια».

Ποιος είπε αυτά τα λόγια που αποκλίνουν από την τοξική ρητορική της λιτότητας και απέχουν από την επί δεκαετίες εμμονής των Συντηρητικών ότι «δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως Κοινωνία»; Μα η Theresa May στον παρθενικό λόγο της στη Βουλή της Μεγάλης Βρετανία (13/07/2016).

Και συνέχισε «θα κάνουμε την Βρετανία, χώρα για όλους. Μια οικονομία καλή για τον καθένα, μια κοινωνία καλή για τον καθένα».

Ενώ και ο Jeremy Corbyn των εργατικών δήλωσε «θέλουμε να σταματήσει η αποτυχημένη οικονομική ορθοδοξία που περικύκλωνε την πολιτική για μια ολόκληρη γενιά και οι Εργατικοί θα δημιουργήσουν μια οικονομία για όλους και όχι για τους λίγους».

Νομίζω ότι πρέπει να δώσουμε σημασία σε αυτά τα λόγια. Μια λειτουργική οικονομία για όλους σημαίνει δουλειές ποιότητας, ικανοποιητικοί μισθοί, θετικές ευκαιρίες για καλή ζωή, αξιόπιστη πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας και παιδείας, φτηνή στέγη, προσαρμοστικές κοινότητες, ζωή σε ένα κόσμο που δεν καταστρέφει το κλίμα, τους ποταμούς, το έδαφος. 

Όμως η προσήλωση σε αυτή εξαρτάται από το ποιος είσαι. Υπάρχει το περίφημο 1% που είναι πολύ ευτυχισμένοι από την τρέχουσα αποτυχημένη οικονομία. Μια οικονομική και πολιτική ελίτ που επωφελήθηκε εξοργιστικά από το μηχανισμό της ανάπτυξης: παγκοσμιοποίηση, οικονομική απορρύθμιση, κερδοσκοπία στις τιμές των περιουσιακών στοιχείων, έμμεσα χρέη, χρεωκοπίες, αφερέγγυες πιστωτικές ανταλλαγές. ‘Οροι που κρύβουν το μύθο ανθρώπινης δυστυχίας. Όχι μόνο για να δρέψουν κέρδη, αλλά για να χρησιμοποιήσουν τη δύναμή τους να πείσουν την αιχμάλωτη πολιτεία να τους δώσει τα θετικά και να κρύψει τους κινδύνους κάτω από το χαρτί του Δημοσίου.

Η ορίζουσα τον Καπιταλισμό ιστορία τις τελευταίες δεκαετίες είναι η «ιδιωτικοποίηση των κερδών και η κρατικοποίηση των ζημιών».

Το οικονομικό πρόβλημα της Ευρώπης είναι ότι έχουμε θυσιάσει τα πάντα στο θεό της Οικονομικής Ανάπτυξης.

Μια οικονομία που βασίζεται για τη σταθερότητά της στην ατέλειωτη ενθάρρυνση της καταναλωτικής ζήτησης καταφεύγει αναγκαστικά σε νομισματική διόγκωση για να διατηρήσει την ανάπτυξη. Η αύξηση των χρεών δημιουργεί επισφαλείς ισολογισμούς.

Πολύπλοκα οικονομικά εργαλεία χρησιμοποιούνται να μασκαρέψουν τα σκανδαλώδη δάνεια. Όλα αυτά εγκρίνονται στο υψηλότερο επίπεδο από τις κυβερνήσεις στο όνομα της ανάπτυξης. Αλλά όταν τα χρέη γίνουν τοξικά το σύστημα καταρρέει. Η αλήθεια είναι λοιπόν ότι η Ανάπτυξη καταστράφηκε από την ίδια την Ανάπτυξη.

Επιπλέον η Οικονομική Ανάπτυξη δεν είναι συνώνυμη με την αύξηση της ευημερίας.

Η ευημερία υπερβαίνει τις υλικές θεωρήσεις. Δεν αφορά μόνο το να κερδίζεις και να έχεις περισσότερα. Έχει σημαντικές κοινωνικές και ψυχολογικές διαστάσεις. 

Το να είσαι ευτυχισμένος αφορά εν μέρει και την ικανότητά μας να δίνουμε και να παίρνουμε αγάπη, να έχουμε την ικανοποίηση της εκτίμησης από του ομότιμούς μας, να προσφέρουμε χρήσιμη δουλειά, να αισθανόμαστε ασφαλείς, να έχουμε μια αίσθηση ότι ανήκουμε και έχουμε εμπιστοσύνη στην κοινότητά μας.

Η ευημερία βασίζεται λοιπόν στην ικανότητά μας να συμμετέχουμε ενεργά στη ζωή της κοινωνίας. Όλα τα πράγματα λοιπόν που έχασε ο απλός Ευρωπαίος πολίτης τις τελευταίες δεκαετίες. Ας δούμε για παράδειγμα έναν από αυτούς τους παράγοντες. Η εργασία είναι περισσότερο από απλά μέσο απόκτησης εισοδήματος. Είναι ένα ζωτικό συστατικό στις σχέσεις μας με τους άλλους – μέρος της κολλητικής ουσίας της κοινωνίας. Μια καλή δουλειά προσφέρει εκτίμηση, κίνητρο, ολοκλήρωση, συμμετοχή στην κοινότητα και στις καλύτερες περιπτώσεις μια έννοια σκοπού της ζωής.

Η πραγματικότητα στην Ευρώπη είναι φυσικά διαφορετική. Υπερβολικά πολλοί άνθρωποι είναι εγκλωβισμένοι σε χαμηλής ποιότητας εργασίες με επισφαλείς μισθούς. Εάν είναι τυχεροί! Τα δύο τρίτα των Ευρωπαϊκών χωρών έχουν τώρα ποσοστά νεανικής ανεργίας υψηλότερα του 20%. Στην Ελλάδα και Ισπανία το ποσοστό ήταν το 2015 σχεδόν 50%. Αυτή η τραγική απώλεια ανθρώπινης ενέργειας και ταλέντου είναι επίσης συνταγή για κοινωνική αναταραχή. Υποσκάπτει τη δημιουργικότητα της εργατικής δύναμης και απειλεί την κοινωνική ισορροπία και οι μακροχρόνιες συνέπειες είναι καταστροφικές.

Ένα από τα προβλήματα είναι ότι η συμβατική Οικονομία θεωρεί την εργασία ως μια θυσία του χρόνου μας και τους μισθούς ως ανταμοιβή για αυτή τη θυσία.

Το ιδανικό για τον εργοδότη είναι να έχει παραγωγή χωρίς εργαζόμενους και το ιδανικό για τον εργαζόμενο είναι να έχει εισόδημα χωρίς να δουλεύει. Αυτή η ανώμαλη δυναμική παίζεται μέχρι τέλους μέσω της αμείλικτης επιδίωξης για εργατική παραγωγικότητα, δηλαδή την επιθυμία για διαρκή αύξηση της παραγωγής για κάθε ώρα εργασίας. Η αύξηση της παραγωγικότητας θεωρείται ως η μηχανή της προόδου. Αλλά αυτή η ίδια δυναμική είναι επίσης τιμωρητική. Εάν οι οικονομίες μας αποτύχουν να επεκταθούν, αυξάνει η ανεργία. Υψηλότερη ανεργία ελαττώνει περαιτέρω την κατανάλωση και δημιουργεί αυξανόμενα κόστη κοινωνικής πρόνοιας. Υψηλότερα κόστη κοινωνικής πρόνοιας οδηγούν σε υψηλότερα κυβερνητικά χρέη, που περιορίζουν τις δημόσιες επενδύσεις που ξανά περιορίζουν τη ζήτηση.

Όταν για οποιονδήποτε λόγο η οικονομική ανάπτυξη είναι δύσκολη η δυναμική της αύξησης της εργατικής παραγωγικότητας είναι δύσκολη ερωμένη!

Η επικρατούσα συντηρητική τάση είναι να επανέλθεις γρήγορα σε ανάπτυξη. Αλλά υπάρχουν άλλοι δύο ενδιαφέροντες τρόποι για έξοδο από την παγίδα της παραγωγικότητας. 

Ο ένας είναι να δεχτείς την αύξηση της παραγωγικότητας στην οικονομία και να δρέψεις την ανταμοιβή σε όρους μείωσης των ωρών εργασίας ανά εργαζόμενο. Να μοιραστείς μια καλύτερη εργασιακή ισορροπία για όλους. 

Το δεύτερο είναι να χαλαρώσεις την αύξηση της συνεχώς αυξανόμενης παραγωγικότητας, δηλαδή με άλλα λόγια να μεταθέσεις την οικονομική δραστηριότητα σε τομείς μεγαλύτερης έντασης εργασίας. Εάν το τελευταίο ακούγεται περίεργο στην αρχή είναι ίσως επειδή μας έχουν τόσο συνηθίσει στη γλώσσα της αποτελεσματικότητας. Τα πάντα είναι η παραγωγή. 

Ο χρόνος είναι χρήμα. Το κίνητρο για αύξηση της εργατικής παραγωγικότητας καταλαμβάνει χιλιάδες σελίδες ακαδημαϊκών συγγραμμάτων και στοιχειώνει τις ώρες των Διευθυνόντων Συμβούλων και των Υπουργών οικονομίας σε όλο τον κόσμο. Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε περισσότερο αποτέλεσμα με λιγότερους ανθρώπους. 

Αυτό είναι εντάξει για κάποιες δουλειές γιατί ποιος θα ήθελε να πλένει τα σεντόνια ξενοδοχείου με το χέρι ή να ανακατεύει το μπετόν με φτυάρι ; Αλλά υπάρχουν δουλειές που είναι παράλογο να κυνηγάς την εργατική παραγωγικότητα γιατί από τη φύση τους απαιτούν το χρόνο και την προσοχή των ανθρώπων. Παράδειγμα η περίθαλψη ανθρώπου από άνθρωπο. Η ποιότητά της εξαρτάται από την προσοχή που δίνει ένα άτομο για ένα άλλο.

Και δυστυχώς η συναισθηματική κόπωση αυξάνει στον κλάδο υγείας που ταλαιπωρείται από ανούσιους στόχους παραγωγικότητας. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η χειροτεχνία και οι τέχνες γενικότερα, όπου η ακρίβεια και οι λεπτομέρειες στα δημιουργούμενα αγαθά είναι αυτά που τους δίνουν την αξία τους (ξυλουργός, ράφτης, σχεδιαστής, κτλ).

Ομοίως είναι ο χρόνος που καταναλώνεται για πρόβες και πρακτική που προσθέτει στις τέχνες τη γοητεία τους. Τι θα κερδίσουμε, εκτός από θόρυβο, να ζητήσουμε από την ορχήστρα της ΕΡΤ να ελαττώσει τις πρόβες της και να παίξει την 9η Συμφωνία του Μπετόβεν κάθε χρόνο και πιο γρήγορα;

Αυτοί οι τομείς «ανθρώπινων υπηρεσιών» (φροντίδα, τέχνες, πολιτισμός) παρέχουν ένα νέο όραμα του επιχειρείν: όχι ως κερδοσκοπική υποδιαίρεση της εργασίας για μεγιστοποίηση κέρδους και ένταση πόρων, αλλά ως μορφή κοινωνικής οργάνωσης ενυπάρχουσας στην κοινότητα που αρμονικά εργάζεται με τη φύση για να μας δώσει διαδικασίες που μας επιτρέπουν να ευημερήσουμε.

Κοινωνικές επενδύσεις απαιτούνται για αυτό. Οι επενδύσεις είναι απαραίτητες για όποιου είδους οικονομία και εκπροσωπούν τη σχέση μεταξύ του παρόντος και του μέλλοντος. Το να μετέχουμε σε έργα που διαρκούν χρόνο αποτελεί την δέσμευσή μας για το μέλλον και είναι η βάση για του όποιου είδους ευημερία. Αλλά η επιτυχία των επενδύσεων εξαρτάται ουσιωδώς από τον προορισμό τους.

Όταν αφιερώνονται προς τίποτα άλλο από την κερδοσκοπία των περιουσιακών στοιχείων η παραγωγική σχέση μεταξύ παρόντος και μέλλοντος διαστρεβλώνεται ουσιωδώς, αποσταθεροποιεί την οικονομία και υποσκάπτει την ευημερία.

Η τέταρτη απαιτούμενη αλλαγή είναι να τερματιστεί η ευχέρεια των Τραπεζών να παράγουν χρεωστικό χρήμα. Πρέπει ο έλεγχος της παροχής χρήματος να επιστρέψει στο κράτος Αυτό θα τερματίσει την εξάρτηση του κράτους από τις αγορές και θα ελαττώσει το κόστος του δημόσιου δανεισμού, επιτρέποντας στις κυβερνήσεις να δαπανούν (και να επενδύουν) κατευθείαν στην Οικονομία για να καλύψουν τις κοινωνικές ανάγκες. Προτάσεις για τέτοια συστήματα συζητούνται σήμερα στην Ελβετία, την Ολλανδία και την Ισλανδία.

Αυτό που συζητείται εδώ είναι η ίδια η φύση του χρήματος ως κοινωνικού αγαθού.

Το χρήμα διευκολύνει τη βάση για κοινωνικές επενδύσεις, έχει τη δύναμη να σταθεροποιήσει ή αποσταθεροποιήσει την κοινωνία.

Δίνοντας τη δυνατότητα δημιουργίας χρήματος σε εμπορικά ιδιωτικά συμφέροντα είναι η συνταγή για οικονομική αστάθεια, κοινωνική ανισότητα και πολιτική αδυναμία.

Το να απαιτήσουμε ξανά αυτό το δικαίωμα είναι ένα πανίσχυρο εργαλείο στην πάλη για μια διαρκή ευημερία όλων.

Η Ευρώπη πρέπει να πει «εάν ανάπτυξη σημαίνει να έρθει η κοινωνία στην κατάσταση εκείνη που ο ατομισμός, ο εγωισμός και η κατανάλωση αποτελούν τη βάση της Οικονομίας, τότε δεν θέλουμε να αναπτυχθούμε.

Το μοντέλο της Ευρωπαϊκής ευημερίας πρέπει να στηρίζεται όχι στην κατανάλωση αλλά στην αλληλεγγύη, στην αξιοβίωτη ανάπτυξη, στην αλλαγή του αναπτυξιακού παραδείγματος. Και κάτι ακόμα, σε αυτές τις σε νηπιακή ηλικία προτάσεις που αφορά στο φύλο.

Η Οικονομία των υπηρεσιών φροντίδας, χειροτεχνίας, τεχνών είναι ένας τόπος πλούσιος σε συμμετοχή γυναικών. Συχνά φτωχά αμειβόμενοι και χρονίως υποεκτιμημένοι αυτοί οι τομείς είναι όμως ζωτικής σημασίας για την υγεία μας, την ασφάλειά μας και την ευημερία μας.

Φέρνουν ένα σύνολο κοινωνικών αξιών που περιλαμβάνουν ευπρέπεια, σεμνότητα, παράδοση, μακροβιότητα και φροντίδα για τους άλλους. Αποτελούν πραγματικό αντίδοτο στον υπερ-υλισμό της καταναλωτικής κοινωνίας. Και δυστυχώς η καθαρή δημιουργία πλήρους, σταθερούς εργασίας κατανέμεται δυσανάλογα προς αυτούς με υψηλότερα εισοδήματα.

Πιστεύω, όπως πολλοί άλλοι, ότι χτίζοντας μια Οικονομία για όλους είναι ένα ρεαλιστικό και ουσιαστικό καθήκον των Κυβερνήσεων της Ευρώπης. Το επιχειρείν ως υπηρεσία, η εργασία ως συμμετοχή, η επένδυση ως υποχρέωση η δέσμευση προς το μέλλον και το χρήμα ως κοινωνικό αγαθό. Αυτές οι τέσσερις αρχές δημιουργούν ένα θεμέλιο για ένα βαθύ και τόσο απαιτούμενο μετασχηματισμό της Ευρωπαϊκής κοινωνίας.

ΕΠΑΝΑΣΧΕΔΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Απαιτούνται πολιτικές που περιλαμβάνουν ταυτόχρονα τρεις άξονες: Οικονομικό, Κοινωνικό και Περιβαλλοντικό. Μια πρόταση που για παράδειγμα δημιουργεί πλεόνασμα μόνο στον Οικονομικό άξονα δεν μπορεί να γίνει πλέον αποδεκτή.

Μετά το δημοψήφισμα για Brexit, την άνοδο του Trump στις ΗΠΑ και τη συνεχιζόμενη κατάρρευση της Ευρωπαϊκής ηγεσίας, η ανάγκη για ριζοσπαστικές λύσεις δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερη.

Χρειαζόμαστε εναλλακτικούς τρόπους απόκρισης στην κατάρρευση. Και, όπως η Ιστορία μας δείχνει, υπάρχει πάντα εναλλακτική λύση.

Η νεωτερική κοινωνία, ως κοινωνία της εργασίας, καταργεί κάθε δυνατότητα πράξης ενώ η σκέψη υποβαθμίζεται σε εγκεφαλική λειτουργία υπολογισμών. Παρά το γεγονός ότι οι αληθινές αλυσίδες έχουν εκλείψει, δημιουργείται νέος τύπος σκλάβου, ο άνθρωπος που υποβάλλει τον εαυτό του σε εθελοντική εξάντληση, μια και οι κοινωνίες μας έχουν πέσει θύματα της κατάχρησης της έννοιας της οικονομικότητας. Η έννοια αυτή υποβοηθούμενη από την ψευδαίσθηση της «ελεύθερης επιλογής» παράγει κουρασμένους, αποτυχημένους και καταθλιπτικούς ανθρώπους. Όπως «κοινωνία της πειθαρχίας» του Φουκώ παράγει τρελούς και εγκληματίες, έτσι και η «κοινωνία της οικονομίας» ανάγει την αυτοεκμετάλλευση σε κυρίαρχη συμπεριφορά.

Ο σύγχρονος «σκλάβος» έχει σε μεγάλο βαθμό επιλέξει ο ίδιος την υποδούλωσή του για να εξασφαλίσει μια βαρετή επιβίωση.

Περαιτέρω των τριών αξόνων η πολιτική πρέπει να καθοδηγείται από έξι θεμελιώδεις αξίες: διαφάνεια, γενναιοδωρία, ταπεινοφροσύνη, θάρρος, συναισθηματική ταύτιση με τους άλλους και χιούμορ φυσικά.

Αντί να προσανατολιζόμαστε μόνο στη λιτότητα θεωρούμε ως πραγματική πρόκληση την κρίση ελλείμματος συναισθηματικής ταύτισης με τους άλλους, συστημική κρίση και περιβαλλοντική κρίση.

Πρέπει να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε το GDP ως κύριο δείκτη της προόδου μας. Υπεράνω όλων θέλουμε να δημιουργήσουμε νέο τρόπο οικονομικής σκέψης που να αντικαθιστά την τυφλή εμπιστοσύνη που έχουν οι πλείστοι των πολιτικών στην οικονομική ανάπτυξη ως τη μόνη λύση. Απαιτείται να γίνει κατανοητή η ανάγκη να προσεγγίσουν η οικονομική και η κοινωνική πολιτική σε όλα τα επίπεδα της διακυβέρνησης.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της γενιάς μας οδήγησαν σε επίθεση κατά της δημοκρατίας. Έτσι, δεν έχει σημασία ποιος εκλέγεται στην Ευρώπη, συντηρητικός, φασίστας, σοσιαλιστής, κομμουνιστής, οτιδήποτε άλλο, οι πολιτικές παραμένουν οι ίδιες. Ο λόγος είναι ότι όλα τακτοποιούνται από την γραφειοκρατία των Βρυξελλών και οι πολίτες των κρατών – μελών δεν έχουν λόγο.

Πιστεύω ότι υπάρχει αντίδοτο στην τρέχουσα βαρβαρότητα. Πιστεύω στην Ευρώπη-συνομοσπονδία που πρέπει να έχει την κυβέρνησή της με υψηλό προϋπολογισμό στη διάθεσή της, δυνατότητα ανακύκλωσης πλεονασμάτων και λιτό ενιαίο σύνταγμα. Η επανάσταση έχει καθυστερήσει, κάποιοι λένε. Εγώ ζητώ μια φιλική επανάσταση στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο όλο..........

==================================
ΩΡΑΙΑ  ΟΛΑ  ΑΥΤΑ  ΑΛΛΑ  ΠΩΣ  ΘΑ  ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ  ΝΑ  ΓΙΝΟΥΝ  ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ  ΚΑΙ  ΝΑ  ΞΕΦΥΓΕΙ  Η  ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ  ΑΠΟ  ΟΛΑ  ΑΥΤΑ  ΤΑ  ΑΝΙΚΑΝΑ  ΠΟΛΙΤΙΚΑ  ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΑ ???

ΑΚΟΥΣΤΕ  ΕΝΑ  ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ  ΤΟΥ  ΝΙΚΟΥ  ΜΑΡΚΑΤΟΥ  ΣΕ  ΜΙΑ  ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ  ΤΟΥ  ΣΤΟ  ΡΑΔΙΟ  ''COSMOS''  ΚΑΙ  ΔΕΙΤΕ  ΕΠΙΣΗΣ  ΤΙ  ΛΕΕΙ  Ο  ΕΚΡΟΣΩΠΟΣ  ΤΥΠΟΥ  ΤΟΥ  ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ  ΦΟΡΕΑ  ''ΕΛΛΗΝΩΝ  ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ'' ΓΙΑΝΝΗΣ  ΔΑΡΑΣ ,   ΜΑΖΙ  ΜΕ  ΤΗΝ  ΔΙΕΥΘΥΝΩΝ  ΣΥΜΒΟΥΛΟ  ΤΟΥ  ΦΟΡΕΑ  ΜΑΡΙΝΑ  ΛΑΤΣΗ.

YOUTUBE : https://www.youtube.com/watch?v=eUcZ_MMeDeM&feature=youtu.be

Ο.Η.Ε ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Ο  ΟΗΕ θα «μαζέψει» στη Νέα Υόρκη 128 ηγέτες από όλο τον πλανήτη....την 23/09/2018

Ογδόντα τέσσερις αρχηγοί κρατών και 44 αρχηγοί κυβερνήσεων αναμένονται στη Νέα Υόρκη εν όψει της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.

Πρόκειται για μία από τις πλέον μαζικές – από απόψεως συμμετοχής ηγετών – Γενικές Συνελεύσεις και όπως δήλωσε την Πέμπτη ο γενικός γραμματέας του Οργανισμού, Αντόνιο Γκουτέρες, ο ίδιος έχει προγραμματίσει 70 συναντήσεις με αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων, ενώ θα λάβει μέρος σε συνολικά 40 εκδηλώσεις.

Σύμφωνα με το ΑΠΕ, αν και η συζήτηση στη Γενική Συνέλευση ξεκινά την Τρίτη, τη Δευτέρα αρχίζουν οι πολλές συναντήσεις υψηλού επιπέδου.

Οι δύο πρώτες εκδηλώσεις με πρωτοβουλία του γ.γ του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες, για τη βιώσιμη ανάπτυξη και τους στόχους του 2030, θα γίνουν τη Δευτέρα.Σύμφωνα με το ΑΠΕ, αν και η συζήτηση στη Γενική Συνέλευση ξεκινά την Τρίτη, τη Δευτέρα αρχίζουν οι πολλές συναντήσεις υψηλού επιπέδου.

Η πρώτη εστιάζεται στη στρατηγική για τη νεολαία (στο πλαίσιο της στρατηγικής του «Νεολαία 2030» ο κ. Γκουτέρες θα κηρύξει την έναρξη της πρωτοβουλίας του «Απεριόριστη Γενιά).

Η δεύτερη αφορά στη χρηματοδότηση των στόχων βιώσιμης ανάπτυξης 2030 και στις εργασίες της θα συμμετάσχει η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ.

Η εκδήλωση που συγκεντρώνει φέτος το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι η Σύνοδος Κορυφής για την Ειρήνη – Νέλσον Μαντέλα, τη Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου, την οποία θα προσφωνήσει σχεδόν το σύνολο των ηγετών κρατών και κυβερνήσεων που συμμετέχουν στις εργασίες της Γενικής Συνέλευσης, μεταξύ των οποίων ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Αλέξης Τσίπρας και ο πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης.

Νωρίτερα την ίδια μέρα, με πρωτοβουλία του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, συγκαλείται εκδήλωση υψηλού επιπέδου για τα ναρκωτικά («Παγκόσμιο προσκλητήριο δράσης για το παγκόσμιο πρόβλημα των ναρκωτικών»).

Σε αυτή θα συμμετάσχουν οι υπουργοί Εξωτερικών της Κύπρου και της Ελλάδας, Νίκος Χριστοδουλίδης και Νίκος Κοτζιάς αντίστοιχα.

Την Τρίτη συγκαλείται με πρωτοβουλία του γ.γ. του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες εκδήλωση υψηλού επιπέδου για τις ειρηνευτικές επιχειρήσεις, στην οποία επίσης θα συμμετάσχουν οι κ.κ. Χριστοδουλίδης και Κοτζιάς.

Από τις υπόλοιπες εκδηλώσεις υψηλού επιπέδου, ξεχωρίζει αυτή για την βιώσιμη ανάπτυξη 2030 σε σχέση με τη στρατηγική για τη νεολαία, η εκδήλωση για τη χρηματοδότηση των στόχων βιώσιμης ανάπτυξης 2030, η πρωτοβουλία του γ.γ. του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες για τις ειρηνευτικές επιχειρήσεις (στην οποία επίσης θα συμμετάσχουν οι κ. Χριστοδουλίδης και Κοτζιάς) και η εκδήλωση για την «Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης των Πυρηνικών».

Τέσσερις ακόμη συναντήσεις υψηλού επιπέδου αφορούν τη Συρία (τη διοργανώνει η Ε.Ε.), την προσπάθεια για την εξάλειψη της φυματίωσης και την εξάλειψη των μη μεταδοτικών ασθενειών, αλλά και τη μετανάστευση (τιτλοφορείται «Ο δρόμος για το Μαρακές»).

Η υπουργός Εξωτερικών του Ισημερινού και πρόεδρος (από τη 18η Σεπτεμβρίου, όταν διαδέχθηκε τον Μίροσλαβ Λάιτσακ) της Γ.Σ. του ΟΗΕ Μαρία Φερνάντα Εσπινόσα Γκαρσές έχει ορίσει ως θεματική της 73ης Συνόδου το «Να καταστεί ο ΟΗΕ σχετικός με όλους τους ανθρώπους: Παγκόσμια Ηγεσία και κοινές ευθύνες για ειρηνικές, ισότιμες και βιώσιμες κοινωνίες».

Καθώς το μήνα Σεπτέμβριο οι ΗΠΑ προεδρεύουν του Σ.Α., έχουν ορίσει την Τετάρτη μία θεματική συνεδρίαση υψηλού επιπέδου υπό την προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ, με θέμα τη μη διάδοση όπλων μαζικής καταστροφής, όπου η έμφαση από μέρους τους θα δοθεί στο Ιράν.

Ακόμη μια συνεδρίαση του Σ.Α. (αυτή τη φορά υπό την προεδρία του υπουργού Εξωτερικών Μάικ Πομπέο) θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή και θα επικεντρωθεί στη Βόρεια Κορέα.

ΑΥΤΕΣ  ΕΙΝΑΙ  ΠΕΡΙΠΟΥ  ΟΛΕΣ  ΟΙ  ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ  ΑΠΟ  ΟΛΑ  ΤΑ  Μ.Μ.Ε  ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ  ΓΙΑ  ΤΗΝ  ΣΥΝΟΔΟ  ΤΟΥ  Ο.Η.Ε  ΠΟΥ  ΟΙ  ΕΡΓΑΣΙΕΣ  ΤΟΥ  ΘΑ  ΑΡΧΙΣΟΥΝ  ΦΕΤΟΣ  ΤΟ 2018  ΤΗΝ  24η ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ.....

ΤΙ  ΕΙΝΑΙ  ΟΜΩΣ  Ο  Ο.Η.Ε ???

ΚΑΙ  ΕΠΙΣΗΣ  ΤΙ  ΕΙΝΑΙ  ΤΟ  ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ  ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ  ΤΟΥ  Ο.Η.Ε ???

ΘΑ  ΕΛΕΓΕ  ΚΑΝΕΙΣ  ΑΠΟ  ΑΥΤΑ  ΠΟΥ  ΑΚΟΥΕΙ  ΝΑ  ΔΙΑΡΡΕΟΥΝ  ΑΠΟ  ΤΑ  ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ  ΣΥΣΤΗΜΙΚΑ  Μ.Μ.Ε,  ΠΩΣ  ΕΙΝΑΙ  ΕΝΑΣ  ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ  ΓΙΑ  ΤΗΝ  ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΗ  ΤΗΣ  ΕΙΡΗΝΗΣ  ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ  ΚΑΙ  ΤΗΝ  ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΗ  ΤΩΝ  ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ  ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ  ΣΥΜΦΩΝΑ  ΜΕ  ΤΟΝ  ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ  ΧΑΡΤΗ  ΤΟΥ,........ΕΙΝΑΙ  ΟΜΩΣ  ΕΤΣΙ  Η'  ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΚΑΤΙ  ΑΛΛΟ  ΠΙΣΩ  ΑΠΟ  ΟΛΑ  ΑΥΤΑ  ΠΟΥ  ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ  ΚΑΙ  ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ???

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ  ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΒΙΝΤΕΟ  ''ΟΗΕ  ΚΑΙ  ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ  ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ  ΣΥΣΤΗΜΑ''.....

ΔΕΙΤΕ  ΤΟ ΣΤΟ  YOUTUΒΕ  ΕΔΩ :  https://www.youtube.com/watch?v=YewtIRfMfz4&feature=youtu.be

Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΑΛΛΑ ΕΠΙΒΟΛΗ ΑΔΡΑΝΕΙΑΣ...

Σε ένα Ιστορικό μπρα ντε φερ μεταξύ Δημοκρατίας και Τραπεζών οι αντιπρόσωποι του λαού υπηρετούν το εχθρό του. 

Χρησιμοποιούν μάλιστα δυνάμεις καταστολής και δημόσιους πόρους για να σώσουν τους αντιπάλους της Δημοκρατίας, και όλα αυτά κατ εντολή του … 
ΔΝΤ που ανέλαβε ως ''παγκόσμιος ηγεμόνας''.

Η νέα τάξη πραγμάτων είναι εδώ και πολεμά να σταθεροποιηθεί. Το διεθνές τραπεζικό σύστημα είναι ο νέος θρόνος με παγκόσμια εξουσία. Ένα νεύμα να κάνει ο ηγεμών ή κάποιος διεθνής (Λ)οίκος της αυλής του, και ολάκερα έθνη σβήνουν από τον Χάρτη.

Όμως δεν είναι τόσο απλό. Ο κάθε θρόνος βασίζεται στην «νόηση» του λαού.

Υπενθυμίζω εδώ ότι έχει ειπωθεί -ακόμη και στον ΟΗΕ- ότι αυτό που μας χρειάζεται είναι περισσότερη Δημοκρατία. Κάνεις βεβαίως δεν εννοεί να ψηφίσουμε 5-10 φόρες ο καθένας σε μια κάλπη, ούτε να μιλάμε με τις ώρες στην Ελλάδα για τον ΓΑΠ, στην Ισπανία για τον Θαπατέρο και στην Πορτογαλία για τον Σώκρατες. Όλοι οι σοφοί που μιλούν για δημοκρατία για ΔΗΜΟ+ΚΡΑΤΙΑ και εννοούν σκέψη σε παγκόσμια κλίμακα και δράση τοπική και συντονισμένη. Μιλούν για αυτό οργάνωση, για αντίδραση στην βασιλεία των τραπεζών και στην αυθεντία τους.

Η δημοκρατία απειλείται παντού γιατί οι πολιτικοί δουλεύουν παγκοσμίως για τις τράπεζες. Οι ελευθερίες και τα δικαιώματα αφαιρούνται και αλυσίδες και χαλκάδες μπαίνουν παντού. 

Η προάσπιση της, όταν οι συνθήκες το επιβάλουν είναι καθήκον και υποχρέωση των πολιτών σε όλη τη Γή και βρίσκεται στο γενετικό κώδικα όλων των γραπτών συνταγμάτων.

«Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις» - ΑΝΤΙΣΘΕΝΗΣ. ... 

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ = ΔΗΜΟΣ ΕΚ ΤΟΥ ΔΕΩ (ΣΩΜΑ) + ΚΡΑΤΟΣ  (ΔΥΝΑΜΗ , ΙΣΧΥΣ)

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  ΛΟΙΠΟΝ  ΔΕΝ  ΕΙΝΑΙ  ΚΑΝ  ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΑΛΛΑ  ΤΡΟΠΟΣ  ΖΩΗΣ.

ΚΑΙ  Η  ΔΙΑΦΟΡΑ  ΤΗΣ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ  ΜΕ  ΟΛΑ  ΤΑ  ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΑ  ΕΙΝΑΙ  ΤΟ  ΣΩΜΑ    ΤΗΣ  ΠΟΥ  ΕΙΝΑΙ  ΟΙ  ΔΗΜΟΤΕΣ  ΠΟΥ  ΑΡΧΟΥΝ  ΩΣ  ΠΗΓΗ  ΕΞΟΥΣΙΑΣ.

ΑΡΧΟΥΝ ΔΕ  ΚΑΤΩ  ΑΠΟ  ΙΣΟΝΟΜΙΑ  ΚΑΙ  ΙΣΗΓΟΡΙΑ  ΜΕ  ΣΚΟΠΟ  ΤΗΝ  ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ  ΟΛΩΝ...

ΟΠΩΣ  ΜΑΣ  ΑΝΑΦΕΡΕΙ  ΚΑΙ Ο  ΘΟΥΚΙΔΙΔΗΣ  ΣΤΟΝ  ΕΠΙΤΑΦΕΙΟ  ΤΟΥ  ΠΕΡΙΚΛΕΟΥΣ

<< Και  καλείται  μεν το  πολίτευμά μας  Δημοκρατία,  λόγω  του  ότι  η  κυβέρνησις του  κράτους  ευρίσκεται  όχι  εις  χείρας  ολίγων  (ολιγαρχία) αλλά  των  πολλών. Αλλά διά  μεν  των  νόμων  ασφαλίζεται εις  όλους  ισότης  δικαιοσύνης  διά  τα  ιδιωτικά των συμφέροντα.........>>

Δημοκρατία, λέει ο Θουκυδίδης, ονομάζεται γιατί την εξουσία έχουν οι πολλοί (δημοκρατία), όχι οι ολίγοι (ολιγαρχία) και υπάρχει Ισονομία . ... 

ΑΠΑΝΤΕΣ  ΔΕ  , ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ  ΠΩΣ  ΣΤΑ  ΜΕΝ  ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΑ  ΤΥΡΑΝΝΙΑ 

( ΒΑΣΙΛΕΙΑ) ΚΑΙ  ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ    ΚΥΒΕΡΝΟΝΤΑΙ  ΣΥΜΦΩΝΑ  ΜΕ  ΤΙΣ  ΔΙΑΘΕΣΕΙΣ  ΤΩΝ  ΚΑΤΕΧΟΝΤΩΝ  ΣΕ  ΑΥΤΑ  ΤΗΝ  ΕΞΟΥΣΙΑ...

ΕΝΩ  ΣΕ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  ΣΥΜΦΩΝΑ  ΜΕ  ΤΗΝ  ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ...

ΟΠΩΣ  ΜΑΣ  ΑΝΑΦΕΡΕΙ  ΚΑΙ  Ο  ΑΙΣΧΙΝΗΣ - Κατά Τιμάρχου (4) Από τι κινδυνεύουν οι Δημοκρατίες ;... 

ΟΛΕΣ  ΚΑΙ  ΟΛΟΙ  ΘΑ  ΕΧΕΤΕ  ΑΚΟΥΣΕΙ  Η'  ΔΙΑΒΑΣΕΙ  ΓΙΑ  ΤΟΝ  ΧΡΥΣΟ  ΑΙΩΝΑ  ΤΟΥ  ΠΕΡΙΚΛΗ.

ΑΥΤΑ  ΟΜΩΣ  ΠΟΥ  ΔΕΝ  ΛΕΝΕ  (ΕΙΤΕ  ΛΟΓΩ  ΑΓΝΟΙΑΣ  ΕΙΤΕ  ΛΟΓΩ  ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ )  ΕΙΝΑΙ  ΤΟ  ΠΩΣ  ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΣΕ  Η  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ...

Η  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΟΠΩΣ  ΑΝΑΦΕΡΑΜΕ  ΕΙΝΑΙ  Ο  ΤΡΟΠΟΣ  ΖΩΗΣ  ΤΩΝ  ΠΟΛΛΩΝ  ΠΟΥ  ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ  ΚΑΙ  ΑΣΚΟΥΝ  ΕΞΟΥΣΙΑ  ΜΕ  ΣΚΟΠΟ ΕΥΗΜΕΡΙΑ  ΚΑΙ  ΤΗΝ  ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ  ΤΩΝ  ΠΟΛΙΤΩΝ.

Η  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  ΥΠΑΡΧΕΙ  ΚΑΙ  ΚΡΑΤΕΙΤΑΙ  ΜΕ  ΝΟΜΟΥΣ. 

ΠΟΛΙΤΕΙΑ  ΑΛΛΩΣΤΕ  ΧΩΡΙΣ  ΝΟΜΟΥΣ  ΔΕΝ  ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ.

Σύνταγμα είναι ο θεμελιώδης νόμος επάνω στον οποίο βασίζεται η διαμόρφωση ολόκληρης της νομοθεσίας μιας χώρας όσον αφορά τα δικαιώματα και υποχρεώσεις του πολίτη, την οργάνωση και βασικούς κανόνες λειτουργίας του κράτους και των θεσμών.

Το σύνταγμα μπορεί να εκπονηθεί και εγκριθεί από συντακτική συνέλευση (αντιπροσωπεία του λαού) ή να είναι άθροισμα νόμων ή άλλων διατάξεων που με την πάροδο του χρόνου έχουν καταστεί θεμελιώδεις.

ΒΛΕΠΕΙΣ  ΝΑ  ΥΠΑΡΧΕΙ  ΣΗΜΕΡΑ  ΤΙΠΟΤΕ  ΑΠΟ  ΟΛΑ  ΑΥΤΑ  ΓΥΡΩ  ΣΟΥ
ΕΛΛΗΝΑ  ΠΟΛΙΤΗ ???
ΑΠΛΑ  ΥΠΑΡΧΕΙ  ΕΝΑ  ΚΑΘΕΣΤΩΣ  ΤΟ  ΟΠΟΙΟ  ΝΟΜΟΘΕΤΕΙ  ΕΝΑΝΤΙΟΝ  ΤΩΝ  ΠΟΛΙΤΩΝ  ΚΑΤ'  ΕΠΙΤΑΓΗ  ΤΩΝ  ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ  ΤΟΥ  ΜΕ  ΒΑΣΗ  ΤΟ  ΣΧΕΔΙΟ  ΚΑΙ  ΣΚΟΠΟ  ΤΗΣ  ΝΕΑΣ  ΤΑΞΗΣ  ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ  ΓΙΑ  ΤΗΝ  ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ  ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ  ΟΛΗΣ  ΤΗΣ  ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ  ΚΑΤΑΠΑΤΩΝΤΑΣ  ΤΟ  ΔΙΚΑΙΟ  ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ  ΑΝΘΡΩΠΩΝ  ΚΑΙ  ΥΦΑΡΠΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ  ΠΛΟΥΤΟ  ΤΩΝ  ΠΟΛΙΤΩΝ.  

ΠΕΡΑΣΑΝ  ΜΕΘΟΔΙΚΑ  ΜΕΣΩ  ΝΟΜΟΘΕΤΗΜΑΤΩΝ  ΚΑΙ  ΠΛΥΣΗΣ  ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ  ΠΩΣ  ΣΥΜΕΤΟΧΗ  ΣΤΗΝ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  ΕΙΝΑΙ  ΜΟΝΟ  Η  ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ  ΤΗΣ  ΕΚΛΟΓΗΣ  ΤΩΝ  ''ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΩΝ''  ΑΠΟ  ΜΕΡΙΑΣ  ΤΩΝ  ΠΟΛΙΤΩΝ  ΚΑΙ  ΣΤΑΔΙΑΚΑ  ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΑΝ  ΤΗΝ  ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ  ΤΟΥΣ  ΣΤΑ  ΚΟΙΝΑ  ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ  ΑΠΛΑ  ΟΤΙ  ΤΟΥΣ  ΤΑ'Ι'ΖΟΥΝ  ΤΑ  Μ.Μ.Ε  ΣΤΑ  ΚΑΦΕΝΕΙΑ  ....


ΛΑΘΟΣ  ΔΕΝ  ΕΙΝΑΙ  ΑΥΤΟ  Η  ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ  ΣΤΑ  ΚΟΙΝΑ....

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ  ΣΗΜΑΙΝΕΙ  ΙΣΗΓΟΡΙΑ  '' Ισηγορία είναι το δικαίωμα που έχουν όλοι οι πολίτες να αγορεύσουν, να μιλήσουν στην Εκκλησία του Δήμου, να  εκφράσουν  την  άποψη  τους και  να  προτείνουν  λύσεις και  μεθόδους  για  τα  κοινά, ώστε  να  συναποφασίσουν  για  όλα  αυτά  που  τους  αφορούν,  γιά  το  μέλλον  τους  και  το  μέλλον  του  Έθνους,  που  θα  εκτελέσουν  κατά  γράμμα  οι  ικανοί  εκπρόσωποι  τους.

ΓΙΝΕΤΑΙ  ΑΥΤΟ  ΑΠΟ  ΤΑ  ΚΑΦΕΝΕΙΑ ???

ΣΙΓΟΥΡΑ  ΟΧΙ !

Ο  ΚΑΘΕ  ΠΟΛΙΤΗΣ  ΠΡΕΠΕΙ  ΝΑ  ΑΝΑΛΑΒΕΙ  ΣΘΕΝΑΡΑ  ΤΗΝ  ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ  ΤΗΣ  ΕΝΑΣΧΟΛΗΣΗΣ ΤΟΥ  ΜΕ  ΤΑ  ΚΟΙΝΑ  ΔΙΟΤΙ  ΜΟΝΟΝ  ΕΤΣΙ  ΔΙΑΦΥΛΑΤΤΕΙ  ΤΗΝ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  ΤΗΣ  ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ  ΤΟΥ, ΤΟ  ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ  ΤΗΝ  ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ !!!

ΚΑΠΟΙΟΙ  ΘΑ  ΤΟ  ΟΝΟΜΑΣΟΥΝ  ''ΟΥΤΟΠΙΑ''  ΠΡΟΣ  ΑΠΟΦΥΓΗΝ  ΤΗΣ  ΥΠΟΧΡΕΩΣΗΣ  ΓΙΑΤΙ  ΜΑΣ  ΕΚΑΝΑΝ  ΝΑ  ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ  ΔΕΔΟΜΕΝΑ  ΠΩΣ  Η  ΕΝΑΣΧΟΛΗΣΗ  ΑΝΗΚΕΙ  ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΑ  ΣΕ  ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ  ΜΕ  ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟ  ΧΑΡΙΣΜΑ  ΚΑΙ  ΧΡΙΣΜΑ  ΑΛΛΑ  ΑΥΤΟ  ΑΚΡΙΒΩΣ  ΗΤΑΝ  ΤΟ  ΣΧΕΔΙΟ  ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΣΗΣ  ΤΗΣ  ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ....

ΚΑΠΟΙΟΙ  ΑΛΛΟΙ  ΘΑ  ΣΚΕΦΤΟΥΝ: ΠΟΙΟΣ  ΘΑ  ΤΑ  ΒΑΛΕΙ  ΜΕ  ΟΛΟ  ΑΥΤΟ  ΤΟ  ΥΠΑΡΧΟΝ  ΚΑΘΕΣΤΩΣ.....ΕΓΩ  ΘΑ  ΒΓΑΛΩ  ΤΟ  ΦΙΔΙ  ΑΠΟ  ΤΗΝ  ΤΡΥΠΑ???

ΕΔΩ  ΝΑ  ΘΥΜΙΣΩ  ΚΑΙ  ΠΑΛΙ  ΤΙ  ΕΛΕΓΑΝ  ΟΙ  ΑΡΧΑΙΟΙ  ΠΡΟΓΟΝΟΙ  ΜΑΣ: MHN ΛΕΣ  ΠΩΣ  ΔΕΝ  ΓΙΝΕΤΑΙ  ΤΙΠΟΤΑ  ΓΙΑ  ΚΑΤΙ,  ΧΩΡΙΣ  ΚΑΝ  ΝΑ  ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙΣ  ΓΙΑ  ΑΥΤΟ !!!

ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ  ΕΙΝΑΙ  ΔΥΣΚΟΛΟΣ  Ο  ΔΡΟΜΟΣ  ΓΙΑ  ΜΙΑ  ΤΕΤΟΙΑ  ΑΛΛΑΓΗ  ΣΤΙΣ  ΜΕΧΡΙ  ΣΗΜΕΡΑ  ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ  ΠΟΥ  ΜΑΣ  ΕΙΧΑΝ  ΤΕΧΝΗΕΝΤΩΣ  ΕΠΙΒΑΛΕΙ,  ΟΜΩΣ  ΕΙΝΑΙ  Ο  ΚΑΙΡΟΣ  ΓΙΑ  ΜΙΑ  ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ  ΑΛΛΑΓΗ  ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ  ΤΗΝ  ΚΑΤΑΡΕΥΣΗ  ΤΩΝ  ΔΙΚΑΙΩΝ  ΚΑΙ  ΤΗΣ  ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ  ΓΥΡΩ  ΜΑΣ  ΚΑΙ  ΤΕΛΟΣ  ΕΙΝΑΙ  ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ  ΜΑΣ  ΓΙΑ  ΤΙΣ  ΕΠΟΜΕΝΕΣ  ΓΕΝΙΕΣ  ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ  ''ΔΙΚΩΝ''  ΜΑΣ  ΑΠΟΓΟΝΩΝ....

ΜΗΝ  ΜΕΝΕΙΣ  ΑΠΡΑΓΟΣ  ΣΤΗΝ  ΔΙΕΘΝΗ  ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ  ΤΗΣ  ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ  ΧΩΡΙΣ  ΝΑ  ΠΡΑΞΕΙΣ  ΤΑ  ΔΕΟΝΤΑ  ΚΑΙ  ΝΑ  ΠΑΡΑΔΩΣΕΙΣ  ΑΜΑΧΗΤΙ  ΤΟΥΣ  ΑΠΟΓΟΝΟΥΣ  ΤΗΣ  ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ  ΣΕ  ΚΑΘΟΛΙΚΗ  ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ....


ΣΚΕΨΟΥ  ΛΟΓΙΚΑ  ΚΑΙ  ΑΦΗΣΕ  ΠΙΣΩ  ΤΙΣ  ΜΙΚΡΟΤΗΤΕΣ  ΠΟΥ  ΣΕ  ΚΡΑΤΟΥΣΑΝ  ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΕΝΟ  ΩΣ  ΕΘΝΟΣ  ,  ΕΝΩΣΟΥ  ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ  ΣΤΟΝ  ΑΓΩΝΑ  ΤΟΥ  ΓΕΝΟΥΣ  ΤΩΝ  ΑΝΘΡΩΠΩΝ  ΓΙΑ  ΤΗΝ  ΔΙΑΦΥΛΑΞΗ  ΤΟΥ  ΔΙΚΑΙΟΥ  ΚΑΙ  ΤΗΣ  ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ  ΤΟΥ  ΕΘΝΟΥΣ  ΑΠΟ  ΚΑΘΕ  ΜΟΡΦΗΣ  ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ  ΚΑΙ  ΠΑΛΕΨΕ  ΣΘΕΝΑΡΑ  ΓΙΑ  ΤΗΝ  ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΤΟΥ  ΚΑΙ  ΤΟ  ΜΕΛΛΟΝ  ΤΟΥ !!!

Ζῶ,γηράσκω καὶ ἀεὶ διδασκόμενος διδάσκω ἢ Ἑλλὰς ἢ Τέφρα.

Οι πολιτικοί αποδείχθηκαν αδαείς και ανίκανοι να οδηγήσουν το καράβι της πολιτείας (κατά την πλατωνική αλληγορία). 
Παχιά λόγια της στιγμής, για να αποσπάσουν την ψήφο. 
Φληναφήματα και βερμπαλισμοί με υπόβαθρο τη χειρότερη μορφή λαϊκισμού, που είναι η προσπάθεια προσέγγισης του λαού χωρίς κανένα  πρόγραμμα  και  δίχως  μέτρα πρακτικής εφαρμογής απεγκλωβισμού από τη μέγγενη της οικονομικής δυσπραγίας, απλώς θωπεύοντάς τον στη σπονδυλική στήλη είτε για να προκαλέσουν συγκίνηση είτε ανατριχίλα. 

Κοντή μνήμη. Στενά μυαλά. Παρωχημένες και κληρονομικοί μέθοδοι. Οι υποψήφιοι μετακινούνται σε κομματικούς σχηματισμούς σαν να αλλάζουν σταθμό τρένου. 
Φερέλπιδες και συχνά μωροφιλόδοξοι αλαζόνες πολιτικάντηδες μονίμως κινδυνολογούν εκ του ασφαλούς ή επαγγέλλονται ένα καλύτερο μέλλον, έχοντας όμως προηγουμένως καταστρέψει το παρόν.(Ένας πολιτικάντης σκέφτεται τις επόμενες εκλογές. Ένας πολιτικός τις επόμενες γενιές –Αρθουρ Κλάρκ). 

Επιρρίπτουν τις ευθύνες στους άλλους. Φταίνε μόνο οι ξένοι, φταίει η αντιπολίτευση, φταίει ο πολίτης. (Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν τον κόσμο κυβερνούν κάποιοι έξυπνοι που μας δουλεύουν ή κάποιοι ηλίθιοι που μιλούν σοβαρά- Mark Twain).

Μιλούμε διαρκώς για εκλογές, για δημοσκοπικά ευρήματα-που εν πολλοίς σφάλλουν- , αποζητούν οι κυβερνώντες την εκλογική αναμέτρηση είτε για να παραγράψουν προγενέστερες ατασθαλίες, είτε για να νομιμοποιήσουν τις ενέργειές τους, αναδεικνύοντας εαυτούς ως τους μοναδικούς σωτήρες του έθνους, είτε για να μη χάσουν την καρέκλα της εξουσίας –με ό,τι αυτό συνεπάγεται- είτε για να διατρανώσουν –εφόσον νικήσουν- την αποδοχή των πράξεών τους από το λαό. 

Αποζητούν εκλογές οι αντιπολιτευόμενοι για τους ίδιους λόγους. Και όλα αυτά χωρίς κανένα σχέδιο, χωρίς κάποια προοπτική, χωρίς κάποια διέξοδο από την αυξανόμενη φτωχοποίηση. 

Λες  και όποιο κόμμα  νικήσει θα κάνει επανάσταση και ως διά μαγείας θα σβήσει όλα τα επερχόμενα μέτρα και θα ανοίξει ατραπούς με ρόδα μυρωμένα, ενώ έχει  αποδειχθεί από τις  εναλλαγές  των  κομματων  τόσα  χρονια  πως  φάνηκαν  ανίκανοι για  κάτι  τέτοιο. Τι θα αλλάξει άραγε; 
Πάντοτε έτσι δεν πορεύτηκε τούτη εδώ η γενναία στον πόλεμο και πλαδαρή στην ειρήνη χώρα;

( Όπως οι Ινδοί σε φυλές, έτσι και οι Έλληνες διαιρούνται σε τρεις κατηγορίες: 
α) Στους συμπολιτευόμενους, δηλαδή αυτούς που έχουν την κουτάλα να τη βυθίζουν στη χύτρα του προϋπολογισμού. Β) Στους αντιπολιτευομένους, δηλαδή αυτούς που δεν έχουν κουτάλα και ζητούν με κάθε τρόπο να την πάρουν. Γ) Στους εργαζομένους, δηλαδή αυτούς που ούτε έχουν κουτάλα ούτε ζητούν, αλλά πρέπει διαρκώς να γεμίζουν τη χύτρα με τον ιδρώτα τους – Εμμανουήλ Ροϊδης ,1836-1904).

Εκείνο που δεν βλέπει ξεκάθαρα η/ο κάθε πολιτικά αδαής ιθαγενής υπήκοος είναι η υποχρέωση στον εαυτό μας, στην οικογένειά μας και στην ελληνική μας κοινωνία να επιλέγουμε το πολιτικό σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε. Όμως από το 1821, πότε είχε την ευκαιρία η ελληνική κοινωνία να επιλέξει το πολιτικό σύστημα μέσα στο οποίο ζει;

«Όσο για τον “πολιτικά αδαή ιθαγενή υπήκοο” – παγκόσμιο φαινόμενο – τουλάχιστον στην Ελλάδα αρχίζει να ξυπνά με ταχείς ρυθμούς». 

Όμως, από το να «αρχίζει να ξυπνά με ταχείς ρυθμούς», μέχρι την αυθεντική, γνήσια ή πραγματική δημοκρατία, απέχουμε τουλάχιστον 12+ χρόνια. Αυτός δεν ήταν ο χρόνος προετοιμασίας των Αθηναίων πολιτών, τότε, που τα πράγματα ήταν σχετικά απλά και όχι τόσο δυναμικά πολύπλοκα όπως σήμερα;

Τα κοινά διδακτέα αξιακά συστήματα, η κοινή αγωγή και παιδεία και, πάνω από όλα, η φοβερή κοινωνική αλληλεγγύη και γνήσια πολιτειότητα (genuine citizenship) έκαναν την προετοιμασία των Αθηναίων πολιτών σχετικά εύκολη: δύο χρόνια (18-19 ετών) θεωρία και δέκα χρόνια (20-29 ετών) πράξη, με συμμετοχή στην εκκλησία του δήμου της Πνύκας. 

Άντε όμως τώρα, με όλη την κατάντια της ελληνικής παιδείας στην Ελλάδα, όταν η δυναστική κομματοκρατία κουρνιάζει γιά τα καλά μέσα σε σχολεία και πανεπιστήμια, να προετοιμάζουμε αυθεντικούς, γνήσιους ή πραγματικούς πολίτες....

Τότε δεν υπήρχε η παραπληροφόρηση της ΝΔ  και του ΠαΣοΚ  και του  Συριζα, της λαίλαπας τούτης της  κομματοκρατίας, που καταδυναστεύει την πατρίδα μας την Ελλάδα. 
Μήπως όμως η υπάρχουσα δυναστική κομματοκρατία βασίζεται ακριβώς στην/στον κάθε πολιτικά αδαή ιθαγενή υπήκοο της Ελλάδος, όπως και στην/στον κάθε πολιτικά αδαή υπήκοο των άλλων  χωρών;

 Μιλάς στον έστω λίγο κόσμο, αυτόν που ακόμη ενδιαφέρεται για τα κοινά, για την δομή του πολιτικού συστήματος του οργανισμού-πολιτεια, για το πολιτικό του σκηνικό δηλαδή, και όλες και όλοι σε κοιτούν λες και είσαι από άλλον πλανήτη.

Το μόνο που βλέπουν μέσα στο υπάρχον πολιτικό σύστημα είναι το εκλογικό σκηνικό, την δομή δηλαδή της διαδικασίας εκλογών με ψήφο και τίποτε άλλο. 

Όταν αναφέρεις τις λέξεις «εντολέας» και «εντολοδόχος», τότε σε κοιτούν με γουρλωμένα τα μάτια.

Εξηγείς λοιπόν με υπομονή πως, με βάση τα υπάρχοντα πολλαπλά καταστατικά ενός οργανισμού (διότι ένα μόνον καταστατικό δεν μας φτάνει), η γενική συνέλευση  είναι ο εντολέας της, ενώ το Δ.Σ. με το προεδρείο είναι ο εντολοδόχος του οργανισμού. Έτσι  ακριβώς συμβαίνει και στηνμ  δημοκτατία...

Τότε είναι που σταματούν να σε κοιτάζουν και βγαίνουν έξω βιαστικά και γρήγορα για καθαρό αέρα και τσιγάρο.

Εξηγείς λοιπόν και πάλι, στους πάρα πολύ λίγους που παραμένουν, πως ο πρόεδρος του Δ.Σ. είναι εντολοδόχος. Και το θεωρούν τόσο υποτιμητικό τούτο, που μερικοί  βιαστικά  ρωτούν αν η μοναρχία ή η τυραννία είναι ίσως πλέον αποτελεσματικοί τρόποι διοίκησης ενός οργανισμού.

Ως συλλογικότητα, χρειαζόμαστε να μάθουμε πολλά ο ελληνικός μας κόσμος και στην πατρίδα μας την Ελλάδα και εκτός Ελλάδος.

Ίσως μερικοί από εμάς έχουμε αρχίσει και υποψιαζόμαστε γοργά πως πέρα από το εκλογικό σκηνικό, την δομή δηλαδή της διαδικασίας εκλογών, πρέπει να υπάρχει κάτι άλλο, ένα ολάκαιρο πολιτικό σύστημα που μας αφορά άμεσα, του οποίου η δομή λειτουργίας ξεπερνά την δομή της διαδικασίας κομματικών εκλογών.

Το ερώτημα δεν είναι πιά αν η ΝΔ θα πάρει ~21.4% και το ΠΑΣΟΚ ~20% και  ο  ΣΥΡΙΖΑ κάποιο  άλλο  ποσοστό, σε κομματικές εκλογές με ψήφο. 
Το ερώτημα είναι :  αν είναι πια καιρός ανατροπής της λαίλαπας τούτης της  κομματοκρατίας, που καταδυναστεύει όχι μόνον την πατρίδα μας την Ελλάδα, αλλά  και  ολόκληρη  την  ανθρωπότητα.

Και ανατροπή του πολιτικού συστήματος σημαίνει δομικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα μέσα  και γύρω από το οποίο ζούμε και εργαζόμαστε. Κάθε πολιτικό σύστημα είναι μία δομή πολιτικών συσχετισμών που μας αφορά άμεσα, διότι επηρεάζει την ζωή μας προσωπικά, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά, πέρα από το εκλογικό σκηνικό του.

Ίσως χρειάζεται να περάσει αρκετός καιρός ώσπου η των νέων πολιτικών συσχετισμών δομή που γεννιέται τούτη την στιγμή να δώσει καρπούς, ώστε να καταλάβουμε την μεγάλη πολιτιστική και ιδεολογική επανάσταση που ζούμε.

Μαθαίνουμε να ζούμε και να υπάρχουμε ξανά ελληνικά, χωρίς κόμματα, χωρίς αριστερά και χωρίς δεξιά. Όλες και όλοι που καθημερινά κατεβαίνουν στο Σύνταγμα και στις υπόλοιπες πλατείες της Ελλάδος, δεν κατανοούν ίσως το βάθος και την σημασία των δομικών αλλαγών που έχουν αρχίσει να επιφέρουν ως συλλογικότητα, ενάντια σε έναν ολόκληρο θολο-προοδευτικο-κουλτουριάρικο προδοτικό κόσμο.

Ας μην ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι της κλασικής Ελλάδος, ο οποίοι εφηύραν την δημοκρατία, δεν είχαν συγγράμματα πολιτικής επιστήμης όταν το έκαναν. Η αυθεντική, γνήσια ή πραγματική δημοκρατία τους εξελίχθηκε ως ένα κοινωνικό φαινόμενο, αν και μπορούμε να δούμε κάποια ψήγματα δημοκρατίας ακόμη και στην Ιλιάδα του Ομήρου, π.χ., το περιστατικό με τον Θερσίτη.

Αν όμως είναι το εκλογικό σκηνικό που είναι πια τόσο ενδιαφέρον, τότε ένα χρήσιμο πρώτο ερώτημα είναι να καταλάβουμε γιατί οι αντιπρόσωποί μας πρέπει να εκλέγονται με ψήφο και οι εκπρόσωποί μας με κλήρωση; 

Διαβάζεις ακόμα ή έφυγες ήδη για καθαρό αέρα και τσιγάρο;

Σε μια χώρα όπου ακόμα και οι πέτρες φωνάζουν «πολιτισμός!» μόνο αδαείς και ανερμάτιστοι πολιτικοί θα μπορούσαν να οραματίζονται το μέλλον της με απολύτως τεχνοκρατικούς όρους.

Φαίνεται όμως πως ενώ δεκαετίες τώρα ζούσαμε «Περιμένοντας τους Βαρβάρους», εκείνοι βρίσκονταν ήδη εντός των τειχών με τις νέες δυναστείες που δημιούργησε η πολιτική στο όνομα του νεποτισμού και της αναξιοκρατίας.

Ίσως δεν έχει νόημα να αναζητά κανείς αθώους και φταίχτες στην γενική ασημαντότητα των τελευταίων χρόνων. Έτσι κι αλλιώς η στρατευμένη δημοσιογραφία έχει αποδυθεί από χρόνια στην «αγιοποίηση» των πάντων. Η προκλητική ατιμωρησία άλλωστε αποτέλεσε το θεμελιώδες γνώρισμα του ιδιότυπου σουρεαλιστικού μοντέλου διακυβέρνησης που μας επιβλήθηκε.

Αναρωτιέμαι όμως μήπως θα ήταν καλό να υπενθυμίσει κανείς στους ιθύνοντες ότι «βαριά βιομηχανία» χωρών όπως η Ελλάδα παραμένει πάντοτε η ιστορία και ο πολιτισμός τους. Αναρίθμητα σημεία σε όλη την ελληνική επικράτεια θα μπορούσαν αύριο κιόλας να αναδειχθούν σε αξιοθέατα με οικουμενικό και οικονομικό ενδιαφέρον.

Αντ’ αυτού οι ''αφελείς''  κυβερνήσεις μας σφραγίζουν το ένα μετά το άλλο τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους, απαξιώνοντας ένα μεγάλο μέρος από την πολιτιστική μας κληρονομιά, ''λες  και  κάτι  θέλουν  να  κρύψουν  καλά  για  να  μην  μαθευτεί''.

Αυτή είναι προφανώς η επίδειξη του «νέου πατριωτισμού» που επικαλέστηκαν ορισμένοι προκειμένου να καθαιμάξουν τη ζωή και το μέλλον μας.

Σε όλους αυτούς, που δεν είναι άμοιροι πολιτικών ευθυνών, ας θυμίσουμε πως πολιτισμός και πολιτική είναι λέξεις ομόρριζες με ό,τι αυτό συνεπάγεται.


ΚΑΙ  ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ  ΑΣ  ΑΝΑΛΑΒΟΥΜΕ  ΟΛΟΙ  ΤΗΝ  ΕΥΘΥΝΗ  ΠΟΥ  ΜΑΣ  ΑΝΑΛΟΓΕΙ  ΣΤΗΝ  ΣΥΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ  ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΣ  ΘΕΣΗ  ΣΘΕΝΑΡΑ  ΚΑΙ  ΟΧΙ  ΚΡΙΤΙΚΑΡΟΝΤΑΣ  ΑΠΟ  ΤΟΝ  ΚΑΝΑΠΕ...