Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.....ΚΑΙ Η ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ
Σύμφωνα με το Βικιλεξικό το λεκτικό «damnatio memoriae»= κατάρα μνήμης
είναι μια λατινική φράση που σημαίνει ότι κάποια άτομα που κάνανε τόσο κακό δεν πρέπει ν΄ αναφέρονται για να σβηστούν από την ιστορία και τις μνήμες των ανθρώπων.
Σύμφωνα με την Wikipedia το Damnatio memoriae είναι μια σύγχρονη λατινική φράση που σημαίνει "καταδίκη της μνήμης",
δηλαδή ότι ένα άτομο πρέπει να αποκλειστεί από τους επίσημους λογαριασμούς.
Υπάρχουν και υπήρξαν πολλές διαδρομές για να damnatio, συμπεριλαμβανομένης της καταστροφής των απεικονίσεων, την απομάκρυνση των ονομάτων από τις επιγραφές και τα έγγραφα, ακόμη και μεγάλης κλίμακας επαναδιαγραφές της ιστορίας. Ήταν μια μορφή ακρωτηριασμού που θα μπορούσε να περάσει από τη Ρωμαϊκή Γερουσία σε προδότες ή άλλους που έφεραν δυσπιστία στο ρωμαϊκό κράτος. [Παραπομπή που απαιτείται]
Ο όρος μπορεί να εφαρμοστεί σε άλλες περιπτώσεις επίσημου καθαρισμού. η πρακτική θεωρείται από πολύ παλιά ως η βασιλεία του Αιγύπτιου Φαραώ Χατσεψούτ στο δέκατο τέταρτο αιώνα π.Χ.
Σύμφωνα με το Βικιλεξικό το λεκτικό «damnatio memoriae»= κατάρα μνήμης
είναι μια λατινική φράση που σημαίνει ότι κάποια άτομα που κάνανε τόσο κακό δεν πρέπει ν΄ αναφέρονται για να σβηστούν από την ιστορία και τις μνήμες των ανθρώπων.
Σύμφωνα με την Wikipedia το Damnatio memoriae είναι μια σύγχρονη λατινική φράση που σημαίνει "καταδίκη της μνήμης",
δηλαδή ότι ένα άτομο πρέπει να αποκλειστεί από τους επίσημους λογαριασμούς.
Υπάρχουν και υπήρξαν πολλές διαδρομές για να damnatio, συμπεριλαμβανομένης της καταστροφής των απεικονίσεων, την απομάκρυνση των ονομάτων από τις επιγραφές και τα έγγραφα, ακόμη και μεγάλης κλίμακας επαναδιαγραφές της ιστορίας. Ήταν μια μορφή ακρωτηριασμού που θα μπορούσε να περάσει από τη Ρωμαϊκή Γερουσία σε προδότες ή άλλους που έφεραν δυσπιστία στο ρωμαϊκό κράτος. [Παραπομπή που απαιτείται]
Ο όρος μπορεί να εφαρμοστεί σε άλλες περιπτώσεις επίσημου καθαρισμού. η πρακτική θεωρείται από πολύ παλιά ως η βασιλεία του Αιγύπτιου Φαραώ Χατσεψούτ στο δέκατο τέταρτο αιώνα π.Χ.
Πρακτική
Από τη φύση της, η απόδειξη αυτής της πρακτικής είναι σπάνια.
Ένα παράδειγμα του Damnatio memoriae, ή ή λήθη, ως τιμωρία
βγήκε από τους λαούς της Εφέσου αφού ο Ηρόστρατος έβαλε φωτιά στο Ναό της Αρτέμιδος, ένα από τα Επτά Θαύματα της αρχαιότητας.
Οι απατεώνες θα διαγραφούν από την ιστορία για τα εγκλήματα που είχαν διαπράξει.
Η αίσθηση της έκφρασης damnatio memoriae και της κύρωσης είναι να ακυρώσει κάθε ίχνος του ατόμου από τη ζωή της Ρώμης, σαν να μην υπήρχε ποτέ, προκειμένου να διατηρηθεί η τιμή της πόλης.
Σε μια πόλη που τόνιζε την κοινωνική εμφάνιση, το σεβασμό και την υπερηφάνεια της ύπαρξης ενός αληθινού Ρωμαίου ως θεμελιώδους απαίτησης του πολίτη, ήταν ίσως η σοβαρότερη τιμωρία.
Στην αρχαία ρωμαϊκή κοινωνία,
"το σπίτι του Ρωμαίου θεωρούνταν ως επέκταση του εαυτού του, σηματοδοτώντας τους θεϊκούς προστάτες και την κοινωνική και γενεαλογική κατάσταση στον έξω κόσμο"
Ομοίως, ακριβώς όπως το σπίτι, που είχε θεωρηθεί ως επέκταση του εαυτού του και η μνήμη θεωρήθηκε ως ένας από τους καλύτερους τρόπους κατανόησης του εαυτού.
Σε μια κοινωνία χωρίς πολλές γραπτές τεκμηρίωση, η εκπαίδευση μνήμης ήταν ένα μεγάλο μέρος της ρωμαϊκής εκπαίδευσης.
Οι αρχηγοί, ηγέτες και ποιητές χρησιμοποίησαν συσκευές μνήμης ή μνημεία για να βοηθήσουν στο να δίνουν ομιλίες ή να λένε μακρά επικά ποιήματα ώστε να μείνουν χαραγμένα στην μνήμη.
Στην Ιστορία, ο Πλίνιος γράφει:
''Δεν θα ήταν εύκολο να προφέρουμε ποιο πρόσωπο ήταν το πιο αξιοσημείωτο για την αριστεία της μνήμης του, αυτή την ευλογία την τόσο απαραίτητη για την απόλαυση της ζωής, καθώς υπήρχαν τόσοι πολλοί που γιόρταζαν γι 'αυτήν. Ο βασιλιάς Κύρος ήξερε όλους τους στρατιώτες του στρατού του με το όνομα: L. Scipio τα ονόματα όλου του ρωμαϊκού λαού''.
Τα παλάτια μνήμης (μνημεία) χρησιμοποιήθηκαν για να παράσχουν βοήθεια για να θυμούνται ορισμένες βασικές ιδέες. Με την ανάθεση θέσεων στα σπίτια τους για διαφορετικές ιδέες, οι ποιητές θα μπορούσαν να περπατούν μπρος-πίσω μέσα από το σπίτι τους, θυμίζοντας ιδέες με κάθε βήμα. Πολλές φορές, η εκπαίδευση μνήμης περιελάμβανε την ανάθεση ιδεών σε τοιχογραφίες, ψηφιδωτά στο πάτωμα και γλυπτά που κοσμούσαν πολλά αρχαία ρωμαϊκά σπίτια. Η τιμωρία του damnatio memoriae περιλάμβανε την αλλαγή των δωματίων, πολλές φορές καταστρέφοντας ή παραποιώντας την τέχνη στα σπίτια τους, έτσι ώστε το σπίτι να μην μπορεί πλέον να αναγνωριστεί ως το σπίτι του δράστη. Αυτό με τη σειρά του, θα διαγράψει την ύπαρξη του δράστη από την μνήμη.
Στην αρχαία Ρώμη η Σύγκλητος επέβαλλε την «καταδίκη μνήμης» (damnatio memoriae) σε περιπτώσεις επιφανών προσώπων που είχαν εμπλακεί σε συνομωσίες, που κρίθηκαν ένοχοι προδοσίας ή θεωρούνταν επικίνδυνοι για την ασφάλεια του κράτους ή είχαν πέσει σε δυσμένεια. Η καταδίκη ήταν ατιμωτική και πρακτικά σήμαινε την απάλειψη κάθε μαρτυρίας της ύπαρξης του προσώπου εκείνου, την καθολική διαγραφή του από το δημόσιο κλίμα, σαν να μην είχε ποτέ υπάρξει. Θύματα αυτής της πολιτικής καταδίκης υπήρξαν μέλη της άρχουσας τάξης (όπως ο ύπατος Λεύκιος Αίλιος Σηιανός που είχε συνωμοτήσει το 31 μ.Χ. κατά του αυτοκράτορα Τιβέριου) και Ρωμαίοι αυτοκράτορες, μετά το θάνατό τους (ο Δομιτιανός το 96 μ.Χ. και ο Γέτας, δολοφονημένος το 211 μ.Χ. από τον συναυτοκράτορα αδελφό του, Καρακάλλα). Η ρωμαϊκή Σύγκλητος αποφάσιζε για τη δήμευση της περιουσίας του καταδικαζόμενου, την απόσυρση, διασκευή ή καταστροφή γλυπτών και άλλων απεικονίσεων και, φυσικά, την απόξεση του ονόματός του από επιγραφές και δημόσια κείμενα.
Βέβαια, ανάλογες περιπτώσεις, μολονότι όχι θεσμοθετημένες, έχουν σημειωθεί και στο ιστορικό παρελθόν άλλων λαών. Στην αρχαία Αίγυπτο είχε επιβληθεί η πρακτική της καταδίκης μνήμης (απάλειψης του ονόματος και των απεικονίσεων του προσώπου τους) σε βάρος πέντε φαραώ –της βασίλισσας-φαραώ Χατσεπσούτ, του μονοθεϊστή Ακενατόν, του Σμενκχαρέ, του πασίγνωστου σήμερα αλλά άγνωστου έως τον 20ό αιώνα Τουτανκχαμών και του φαραώ Αυ.
Βέβαια, ανάλογες περιπτώσεις, μολονότι όχι θεσμοθετημένες, έχουν σημειωθεί και στο ιστορικό παρελθόν άλλων λαών. Στην αρχαία Αίγυπτο είχε επιβληθεί η πρακτική της καταδίκης μνήμης (απάλειψης του ονόματος και των απεικονίσεων του προσώπου τους) σε βάρος πέντε φαραώ –της βασίλισσας-φαραώ Χατσεπσούτ, του μονοθεϊστή Ακενατόν, του Σμενκχαρέ, του πασίγνωστου σήμερα αλλά άγνωστου έως τον 20ό αιώνα Τουτανκχαμών και του φαραώ Αυ.
Το ίδιο είχε συμβεί και κατά τον μεσαίωνα σε χώρες όπως η Νορβηγία και η Αγγλία. Στη Βενετία, στην αίθουσα του Μεγάλου Συμβουλίου στο Δουκικό Ανάκτορο, όπου υπάρχουν οι προσωπογραφίες των δόγηδων, απουσιάζει η προσωπογραφία του δόγη Μαρίνου Φαλιέρ που, επιδιώκοντας την ανατροπή του βενετικού πολιτεύματος, καταδικάστηκε σε θάνατο και αποκεφαλίστηκε το 1355 ως προδότης∙ στη θέση της προσωπογραφίας υπάρχει ζωγραφισμένο από τον Τιντορέττο ένα μαύρο ύφασμα με την επιγραφή:
HIC EST LOCUS MARINI FALETRI DECAPITATI PRO CRIMINIBUS
«Αυτή είναι η θέση του Μαρίνου Φαλιέρ που αποκεφαλίστηκε για εγκλήματα».
Στην περίπτωση αυτή, η καταδίκη με την απουσία της μορφής του καταδικασμένου και την ατιμωτική μνεία του ονόματός του απέβαινε βαρύτερη από την ολοσχερή σιωπή. […]
Η διαγραφή του ονόματος από τη μνήμη των ανθρώπων ισοδυναμεί με τον καθολικό και οριστικό θάνατο του προσώπου. Αυτή ήταν η χειρότερη καταδίκη που θα μπορούσε να επιβληθεί στον αντίπαλο και τη σημασία του πράγματος είχε ενωρίς αντιληφθεί η ανθρωπότητα, γι’ αυτό και την πρακτική αυτή είχαν εφαρμόσει οι κατά καιρούς και τόπους ισχυροί.
HIC EST LOCUS MARINI FALETRI DECAPITATI PRO CRIMINIBUS
«Αυτή είναι η θέση του Μαρίνου Φαλιέρ που αποκεφαλίστηκε για εγκλήματα».
Στην περίπτωση αυτή, η καταδίκη με την απουσία της μορφής του καταδικασμένου και την ατιμωτική μνεία του ονόματός του απέβαινε βαρύτερη από την ολοσχερή σιωπή. […]
Η διαγραφή του ονόματος από τη μνήμη των ανθρώπων ισοδυναμεί με τον καθολικό και οριστικό θάνατο του προσώπου. Αυτή ήταν η χειρότερη καταδίκη που θα μπορούσε να επιβληθεί στον αντίπαλο και τη σημασία του πράγματος είχε ενωρίς αντιληφθεί η ανθρωπότητα, γι’ αυτό και την πρακτική αυτή είχαν εφαρμόσει οι κατά καιρούς και τόπους ισχυροί.
Από όλα αυτά καταλαβαίνει κανείς τα συμφραζόμενα , τα οποία καταδεικνύουν το σκεπτικό και την τακτική που ακολούθησαν τα ισχυρά άτομα της ιστορίας αλλά και οι ισχυροί φορείς όπως τα δόγματα για να αλλοιώσουν την ιστορία και να περάσουν τα δικά τους μηνύματα ....
Άλλωστε είναι γνωστή η ρήση: ''Την ιστορία την γράφουν οι νικητές'' φυσικά όπως αυτοί θέλουν...
ΑΠΟΔΕΙΞΗ? οι ΡΩΜΑΙΟΙ και μετέπειτα ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΙ που έκαψαν δήθεν όλες τις ιστορικές μέχρι την εποχή τους βιβλιοθήκες και φυσικά αφαίρεσαν πρώτα όλη την καταγεγραμμένη γνώση ώστε να χαθεί από την μνήμη των ανθρώπων αλλά και τα μνημεία που επιχωμάτωσαν ώστε να μην υπάρχουν μνήμες για τον μέγιστο και μοναδικό πολιτισμό του ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ που θα επισκίαζε κάθε τι επόμενο αφού όλα είχαν ειπωθεί και έγιναν πράξη ....
Βέβαια η ίδια τακτική ακολουθείται μέχρι και σήμερα και σε αυτό βοηθούν τα Μ.Μ.Ε που διαστρεβλώνουν την αλήθεια κατά το δοκούν των υποτιθέμενων ισχυρών και φυσικά το σύστημα εκπαίδευσης που καταστρατηγείται ως γνωστόν με ότι μπαρούφα επινοείται από τα κέντρα εξουσίας για κάθε περίπτωση....
Βέβαια η ίδια τακτική ακολουθείται μέχρι και σήμερα και σε αυτό βοηθούν τα Μ.Μ.Ε που διαστρεβλώνουν την αλήθεια κατά το δοκούν των υποτιθέμενων ισχυρών και φυσικά το σύστημα εκπαίδευσης που καταστρατηγείται ως γνωστόν με ότι μπαρούφα επινοείται από τα κέντρα εξουσίας για κάθε περίπτωση....
Αυτή είναι η τακτική που επιβάλλεται για να μπορούν να πλάσουν την ανθρωπότητα με την κατάλληλη μετέπειτα ''εκπαίδευση'' όπως επιθυμούν τα σκοταδιστικά κέντρα εξουσίας...
