ΕΝΑΣ ΕΚ ΤΩΝ ΜΕΓΙΣΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ............
(ΠΟΥ ΤΕΧΝΗΕΝΤΩΣ ΚΑΠΟΙΟΙ ΦΡΟΝΤΙΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΒΡΕΘΟΥΝ ΤΑ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑ ΠΛΗΝ ΛΙΓΩΝ)
ΟΜΩΣ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΣΤΗΡΙΧΘΗΚΕ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ....
ΜΕ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΩΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ
(ΑΝ ΚΑΙ ΔΙΑΣΩΘΗΚΑΝ ΜΟΝ 150 ΣΤΙΧΟΙ ΠΕΡΙΠΟΥ)
ΔΙΝΕΙ ΤΟΝ ΟΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ.......
..............ΠΕΡΙ ΦΥΣΙΟΣ Η' ΠΕΡΙ ΦΥΣΕΩΣ.............
<<Το γαρ αυτό νοείν εστίν τε και είναι.>>
ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΜΑΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΕΝΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ
.......ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΣΥΝΕΛΑΒΕ Ο ΙΔΙΟΣ.....................
Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΔΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ (ΣΚΟΤΟΥΣ) ΠΡΟΣ ΤΑ ΔΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΦΩΤΟΣ).............
ΟΤΑΝ ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ....(ΣΤΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ) ΚΑΠΟΙΑ ΑΝΩΝΥΜΗ ΘΕΑ (ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΕΚΔΗΛΩΝΕΤΑΙ ΜΕ ΠΟΙΚΙΛΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ....ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΧΑΡΗ ΠΟΥ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΕΠΟΠΤΕΥΕΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΟΥΣΕΣ, ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΕΣ ΘΕΟΤΗΤΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ )..............
ΥΠΟΔΕΧΕΤΑΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΑΞΙΔΙΩΤΗ Η ΘΕΑ (ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ) ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΠΟΣΧΕΤΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΤΟΝ ΜΥΗΣΕΙ ΣΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΟΛΟΣΤΡΟΓΓΥΛΗΣ ΚΑΙ ΠΕΙΣΤΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ......ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ ΟΜΩΣ ΘΑ ΤΟΥ ΜΙΛΗΣΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΝ ΑΠΟΤΡΕΨΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑΚΙΣ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΕΣ ΓΝΩΜΕΣ Η' ΔΟΞΕΣ ΤΩΝ ΘΝΗΤΩΝ...
Ο ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΤΙΣ ΠΙΘΑΝΕΣ ΟΔΟΥΣ ....ΑΥΤΟ ΠΟΥ Ο ΠΛΑΤΩΝ ΘΑ ΟΝΟΜΑΣΕΙ ΜΕΘΟΔΟΥΣ....
ΔΗΛΑΔΗ.........
ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΟΔΟ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Ο ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ ΤΗΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΜΕΤΑ Ο ΠΛΑΤΩΝΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΖΕΙ ΜΕΘΟΔΟ...........
ΕΙΝΑΙ Η ΓΝΩΣΤΗ ΜΕΘΟΔΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑ ΜΕΤΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ....ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΘΙΣΤΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΝΟΗΣΗ ΙΚΑΝΗ ΝΑ ΣΥΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.........
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΠΙΘΑΝΟΥΣ ΟΔΟΥΣ (ΜΕΘΟΔΟΥΣ)???
ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΟΡΙΖΕΤΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΑΘΙΣΤΑ ΙΚΑΝΟ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ.......
ΑΡΑ Η ΓΝΩΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΑ ΚΑΙ ΠΟΣΟΤΙΚΗ ΠΑΡΕΧΟΜΕΝΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΑΛΛΑ ΠΑΝΩ ΑΠ'ΟΛΑ Η ΓΝΩΣΗ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ................
ΕΙΝΑΙ ΔΗΛΑΔΗ ΑΥΤΗ ΚΑΘΕΑΥΤΗ Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ Η' ΑΔΙΑΨΕΥΣΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΟΝΤΩΣ ΟΝ (ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ)
ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΝΤΩΣ ΟΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΩΣ Ο ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΙΔΙΑ Η ΠΟΡΕΙΑ.........
Παρμενίδης «Περί φύσεως»
Οι φοράδες που με φέρνουν όσο φτάνει η επιθυμία,
με έπεμπαν, αφού μ' έβαλαν στην πλούσια σε γνώση οδό
της θεάς, που μόνη φέρνει παντού τον σοφό άνδρα.
Εκεί πάνω φερόμουν, γιατί εκεί με μετέφεραν οι πολυάριθμες φοράδες
έλκοντας το άρμα και κόρες έδειχναν το δρόμο.
Κι ο άξονας στις χνόες έβγαζε ήχο σφυριχτό,
φλεγόμενος: διπλοί τον έβιαζαν δινούμενοι
τροχοί κι από τις δύο πλευρές, καθώς βιαστικά έπεμπαν
του Ήλιου οι κόρες, έχοντας αφήσει τα δώματα της Νύχτας
προς το φώς, έχοντας βγάλει με τα χέρια τους απ' το κεφάλι τις καλύπτρες.
Εκεί είναι οι πύλες των δρόμων της Νύχτας και της Ημέρας,
που ανώφλι τις περιβάλλει και κατώφλι πέτρινο,
κι αυτές, αιθέριες, με θυρόφυλλα κλείνουν μεγάλα,
τα ταιριαστά κλειδιά τους κατέχει η Δίκη η πολύποινη.
Σ' αυτήν μιλώντας οι κόρες με λόγια μαλακά,
την έπεισαν επιτήδεια, γρήγορα τις πύλες
να τους ξεμανταλώσει. Και τούτες αναπετώντας
άνοιξαν χάσμ' αχανές, στρέφοντας των θυρόφυλλων
έναν-έναν τους πολύχαλκους άξονες μες στους σωλήνες,
τους με περόνες και καρφιά συναρμοσμένους. Εκεί λοιπόν ανάμεσά τους
ευθεία στο δρόμο οδήγησαν οι κόρες άρμα κι άλογα.
Κι η θεά με καλοδέχτηκε και το δικό μου χέρι
με το δεξί της πήρε, και με τα λόγια τούτα με προσφώνησε:
-"Νέε, σύντροφε αθανάτων ηνιόχων,
που φτάνεις στο σπίτι μας με τις φοράδες που σε φέρνουν,
Χαίρε! Γιατί δεν σε οδήγησε μοίρα κακή να πάρεις
τούτην την οδό, που έξω από πάτημα ανθρώπου βρίσκεται,
αλλά Θέμις και Δίκη. Είναι ανάγκη τα πάντα να μάθεις:
της πειστικής/ολοστρόγγυλης αλήθειας την άτρεμη καρδιά,
μα και τις δόξες των ανθρώπων, όπου δεν είναι πιστή αληθινή.
Αλλ' ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα
θα 'πρεπε να γίνονται απολύτως αποδεκτά: όλα στο σύνολό τους ως όντα.
ΙΙ
Έλα λοιπόν, εγώ θα πω -κι εσύ φρόντισε το λόγο που θ' ακούσεις-
ποιές μόνες οδοί αναζήτησης πρέπει να νοηθούν:
Η μία, πως είναι και πως αδύνατο να μην είναι,
της πειθούς είναι ο δρόμος, γιατί ακολουθεί την αλήθεια.
Η άλλη, πως δεν είναι και πως ανάγκη να μην είναι,
αυτή σου λέω είναι μια στράτα δίχως καθόλου γνώση,
γιατί ούτε να γνωρίσεις το Μη-Ον θα μπορούσες -πράγμα ανέφικτο-
ούτε να το εκφράσεις.
ΙΙΙ
...γιατί Νοείν κι Είναι είναι το αυτό.
IV
Αλλά δες με το νου όμοια τα απόντα: βέβαια γι' αυτόν παρόντα,
γιατί (ο νούς ) δεν θ' αποκόψει Εόν απ' τη συνέχεια του με Εόν,
ούτε καθώς αυτό με τάξη παντού με κάθε τρόπο διασκορπίζεται,
ούτε καθώς συντίθεται.
V
Το ίδιο είναι για μένα,
απ' όπου κι αν αρχίσω: γιατί εκεί θα επιστρέψω και πάλι.
VI
Ανάγκη να λέγεται και να νοείται ότι το Εόν είναι. Γιατί το Είναι είναι,
το Μηδέν όμως δεν είναι. Αυτά σε διατάζω να καταλάβεις.
Και πρώτα θα σε οδηγήσω από τούτην την οδό της αναζήτησης,
μετά όμως από εκείνην που πάνω της άνθρωποι δίχως καθόλου γνώση
πλανώνται, δικέφαλοι. Γιατί αμηχανία στα στήθη τους
οδηγεί τον πλανημένο νου. Κι αυτοί περιφέρονται,
κουφοί συνάμα και τυφλοί, σαστισμένοι, άκριτα φύλα,
για τους οποίους Είναι και Μη-Είναι το αυτό σημαίνουν
κι όχι το αυτό και στα πάντα αντίστροφος υπάρχει δρόμος.
VII, VIII
Γιατί ποτέ δεν θα επιβληθεί τούτο: Μη-Όντα να είναι.
Συ όμως κράτα το νού σου μακριά από τούτην την οδό της αναζήτησης,
κι ούτε η πολύπειρη συνήθεια να σε σπρώξει στην (άλλη) οδό,
να περιφέρεις το άσκοπο μάτι και την πολύβουη ακοή
και την γλώσσα, αλλά κρίνε με το λόγο τον πολύμαχο έλεγχο
που εγώ σου εξέθεσα.
Μόνος λοιπόν ο λόγος για την οδό
απομένει: πως είναι. Και πάνω της υπάρχουν σήματα
πάμπολλα: πως το Εόν αγέννητο είναι και ανώλεθρο,
ολόκληρο και μονογενές κι ατρεμές και τέλειο.
Ούτε ήταν κάποτε ούτε θα είναι, γιατί τώρα είναι όλο μαζί,
ένα, συνεχές. Γιατί ποια γέννα θ' αναζητούσες γι' αυτό;
Προς τα πού κι απο πού ν' αυξήθηκε; Ούτε από το Μη-Ον θα σ' αφήσω
να πείς ή να νοήσεις, γιατί άφατο είναι κι αδιανόητο
το ότι δεν είναι. Και ποιά ανάγκη θα το 'σπρωχνε
αργότερα ή νωρίτερα να γεννηθεί, απ' το Μηδέν προερχόμενο;
Ανάγκη λοιπόν ή εντελώς να είναι, ή να μην είναι (διόλου).
Ούτε από το Μη-Ον θ' αφήσει ποτέ της πίστεως η ισχύς
να προστεθεί κάτι στο Εόν. Κι έτσι ούτε να γίνει
ούτε να χαθεί το άφησε η Δίκη, τα δεσμά χαλαρώνοντας,
αλλά το συγκρατεί. Κι η κρίση γι' αυτά συνίσταται σε τούτο:
είναι ή δεν είναι. Έχει λοιπόν κριθεί, καθώς είναι ανάγκη,
αδιανόητη κι ανώνυμη τη μια ν' αφήνουμε, γιατί δεν είναι
οδός αληθής. Η άλλη όμως -ότι είναι- να είναι αληθινή.
Πως ως Εόν θα ήταν (μόνο) αργότερα; Και πώς γεννιόταν;
Γιατί αν γεννήθηκε, δεν είναι, ούτε κι αν μέλλει κάποτε να είναι.
Έτσι έσβησε η γένεση κι ο όλεθρος ανήκουστος.
Ούτε διαιρετό είναι (το Εόν), γιατί ολόκληρο είναι όμοιο.
ούτε κάπου κάπως περισσότερο, που θα το εμπόδιζε να συνέχει,
ούτε κάπως λιγότερο, αλλά το παν είναι γεμάτο από Εόν.
Γι αυτό και το παν είναι συνεχές . Γιατί Εόν πρόσκειται σε Εόν.
Κι ακίνητο στα όρια δεσμών μεγάλων,
άναρχο είναι κι άπαυστο, αφού γένεση κι όλεθρος
μακριά πολύ εκδιώχθηκαν: τα απόδιωξε η πίστη η αληθινή.
Ίδιο και μένοντας στον ίδιο τόπο, κείται καθ' αυτό
κι έτσι εκεί θα παραμείνει στέρεο. Γιατί κραταιά ανάγκη
στα δεσμά το κρατά του ορίου που το περικλείει.
Γι' αυτό δεν επιτρέπεται ατελές να είναι το Εόν:
δεν είναι ελλιπές, ενώ αν ήταν, όλα θα του έλειπαν.
Αφού όμως έσχατο υπάρχει όριο, ολοκληρωμένο είναι
από παντού, όμοιο με σχήμα σφαίρας ολοστρόγγυλης,
από τη μέση παντού ισοδύναμο: εδώ κάπως περισσότερο
κι εκεί κάπως λιγότερο δεν μπορεί να είναι.
Γιατί ούτε το Μη-Ον -που θα το εμπόδιζε να φτάσει
στο όμοιο του- είναι, ούτε Εόν θα μπορούσε να είναι
εδώ περισσότερο, εκεί λιγότερο από Εόν, αφού ολόκληρο είναι απρόσβλητο.
Από παντού λοιπόν ίσο προς εαυτό, όμοια κείται στα όριά του.
Νοείν κι (Είναι ως) εκείνο, χάριν/λόγω του οποίου είναι το νόημα, είναι το αυτό.
Γιατί χωρίς το Εόν (όπως ειπώθηκε)
δεν θα βρείς το Νοείν, ούτε αν οχρόνος είναι ή θα είναι
κάτι άλλο απ' το το Εόν, αφού η μοιρα το 'δεσε,
ολόκληρο κι ακίνητο να είναι. Σ' αυτό αναφέρονται τα ονόματα όλων
όσα οι άνθρωποι έθεσαν, πιστεύοντας ότι είναι αληθινά:
γένεση κι όλεθρος, είναι κι όχι,
κι αλλαγή τόπου και χρώματος φωτεινού μεταβολή.
Εδώ σου σταματώ τον πιστό λόγο και τη σκέψη
για την αλήθεια. Δόξες από εδώ και πέρα ανθρώπινες
μάθαινε, των λόγων μου ακούγοντας τον κόσμο τον απατηλό:
Γιατί έθεσαν με τις γνώμες τους μορφές δύο να ονομάζουν,
που η μια τους (δήθεν) πρέπει να μην είναι εδώ είναι που έχουν πλανηθεί.
Κι αντιθετικά χώρισαν ανάλογα με την όψη και σήματα έθεσαν
χωριστά το έν΄από το άλλο: εδώ της φλόγας πυρ αιθέριο,
ήπιο και πανάλαφρο, παντού το αυτό με τον εαυτό του,
όχι όμως και με το άλλο. Κι εκείνο πάλι καθ' εαυτό,
την αντίθετη νύχτα την αδαή, πυκνή και βαριά μορφή.
Όλον τούτο τον φανερό και ταιριαστό διάκοσμο εγώ σου εκθέτω,
ώστε ποτέ ανθρώπου γνώμη να μη σε ξεπεράσει.
IX
Αφού λοιπόν τα πάντα φώς και νύχτα ονομάστηκαν,
κι όσα αντιστοιχούν στις δυνάμεις τους στο κάθε τι αποδόθηκαν,
όλα γεμάτα είναι από φως και νύχτα άφαντη συνάμα
ίσα και τα δύο, γιατί το Μηδέν σε κανένα τους δεν ενυπάρχει.
Χ
Την αιθέρια φύση θα γνωρίσεις κι όλα στον αιθέρα
τα σήματα, και της καθαρής λαμπρής του ήλιου
λαμπάδα τ' αόρατα έργα κι από πού προήλθαν.
Και της στρογγυλομάτας σελήνης τα περιφερόμενα έργα θα μάθεις
και τη φύση της και τον ουρανό θα γνωρίσεις τον περιβάλλοντα,
από πού γεννήθηκε και πώς η ανάγκη τον οδήγησε και τον έδεσε
Τα πέρατα των άστρων να κρατάει.
ΧΙ
Πώς γή κι ήλιος και σελήνη
κι ο αιθέρας ο κοινός και ο ουράνιος γαλαξίας κι ο Όλυμπος
ο έσχατος κι η θερμή δύναμη των άστρων ορμήθηκαν
να γίνουν
ΧΙΙ
Για με νύχτα, αντί οι στενότερες (στεφάνες) με άκρατο πυρ γέμιζαν,
κι οι επόμενες με νύχτα, ανάμεσά τους όμως κομμάτι φλόγας χύνεται.
γιατί παντού άρχει γέννας στυγερής και μίξης,
αρσενικό στο θηλυκό.
ΧΙΙΙ
πρώτιστο απ' όλους τους θεούς (αυτή) τον Έρωτα επινόησε...
ΧΙV
νυχτόφωτο ξένο φώς πλανώμενο γύρω απ' τη γη...
XV
Πάντα προσβλέποντας προς τις ακτίνες του ήλιου...
XVI
Όπως κάθε φορά έχει κανείς το μείγμα των πολυπλάνητων μελών του,
έτσι παρίσταται κι ο νούς στους ανθρώπους. Γιατί (ο νούς) το αυτό
είναι με ό,τι η φύση των ανθρώπινων μελών φρονεί,
σε όλους και στον καθένα ξεχωριστά: το υπερέχον είναι το νόημα.
ΧVII
στα δεξιά τ' αγόρια, στ' αριστερά τα κορίτσια...
ΧΙΧ
Έτσι λοιπόν έγιναν τούτα κατά τη δόξα κι είναι τώρα,
κι ύστερα θα τελειώσουν αφού τραφούν.
Σε τούτα όνομα έθεσαν οι άνθρωποι σημαδιακό για το καθένα...
ΤΟΛΜΑΝΕ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΝΑ ΚΑΠΗΛΕΥΘΟΥΝ ΤΙΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΟΙΚΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΠΛΟΧΕΡΑ ΔΙΔΑΞΑΝ ΩΣΤΕ ΑΛΛΟΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΝΑ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΘΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ?
(ΠΟΥ ΤΕΧΝΗΕΝΤΩΣ ΚΑΠΟΙΟΙ ΦΡΟΝΤΙΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΒΡΕΘΟΥΝ ΤΑ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑ ΠΛΗΝ ΛΙΓΩΝ)
ΟΜΩΣ ΣΕ ΑΥΤΟΝ ΣΤΗΡΙΧΘΗΚΕ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ....
ΜΕ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΩΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ
(ΑΝ ΚΑΙ ΔΙΑΣΩΘΗΚΑΝ ΜΟΝ 150 ΣΤΙΧΟΙ ΠΕΡΙΠΟΥ)
ΔΙΝΕΙ ΤΟΝ ΟΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ.......
..............ΠΕΡΙ ΦΥΣΙΟΣ Η' ΠΕΡΙ ΦΥΣΕΩΣ.............
<<Το γαρ αυτό νοείν εστίν τε και είναι.>>
ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΜΑΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΕΝΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ
.......ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΣΥΝΕΛΑΒΕ Ο ΙΔΙΟΣ.....................
Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΔΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ (ΣΚΟΤΟΥΣ) ΠΡΟΣ ΤΑ ΔΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ (ΦΩΤΟΣ).............
ΟΤΑΝ ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ....(ΣΤΟ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ) ΚΑΠΟΙΑ ΑΝΩΝΥΜΗ ΘΕΑ (ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΕΚΔΗΛΩΝΕΤΑΙ ΜΕ ΠΟΙΚΙΛΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ....ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΧΑΡΗ ΠΟΥ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΕΠΟΠΤΕΥΕΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΟΥΣΕΣ, ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΕΣ ΘΕΟΤΗΤΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ )..............
ΥΠΟΔΕΧΕΤΑΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΑΞΙΔΙΩΤΗ Η ΘΕΑ (ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ) ΚΑΙ ΤΟΥ ΥΠΟΣΧΕΤΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΤΟΝ ΜΥΗΣΕΙ ΣΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΟΛΟΣΤΡΟΓΓΥΛΗΣ ΚΑΙ ΠΕΙΣΤΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ......ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ ΟΜΩΣ ΘΑ ΤΟΥ ΜΙΛΗΣΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΝ ΑΠΟΤΡΕΨΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑΚΙΣ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΕΣ ΓΝΩΜΕΣ Η' ΔΟΞΕΣ ΤΩΝ ΘΝΗΤΩΝ...
Ο ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΤΙΣ ΠΙΘΑΝΕΣ ΟΔΟΥΣ ....ΑΥΤΟ ΠΟΥ Ο ΠΛΑΤΩΝ ΘΑ ΟΝΟΜΑΣΕΙ ΜΕΘΟΔΟΥΣ....
ΔΗΛΑΔΗ.........
ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΟΔΟ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ Ο ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ ΤΗΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΜΕΤΑ Ο ΠΛΑΤΩΝΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΖΕΙ ΜΕΘΟΔΟ...........
ΕΙΝΑΙ Η ΓΝΩΣΤΗ ΜΕΘΟΔΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑ ΜΕΤΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗ....ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΘΙΣΤΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΝΟΗΣΗ ΙΚΑΝΗ ΝΑ ΣΥΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.........
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΠΙΘΑΝΟΥΣ ΟΔΟΥΣ (ΜΕΘΟΔΟΥΣ)???
ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΟΡΙΖΕΤΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΑΘΙΣΤΑ ΙΚΑΝΟ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ.......
ΑΡΑ Η ΓΝΩΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΑ ΚΑΙ ΠΟΣΟΤΙΚΗ ΠΑΡΕΧΟΜΕΝΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΑΛΛΑ ΠΑΝΩ ΑΠ'ΟΛΑ Η ΓΝΩΣΗ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ................
ΕΙΝΑΙ ΔΗΛΑΔΗ ΑΥΤΗ ΚΑΘΕΑΥΤΗ Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ Η' ΑΔΙΑΨΕΥΣΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΟΝΤΩΣ ΟΝ (ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ)
ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΝΤΩΣ ΟΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΩΣ Ο ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ Η ΙΔΙΑ Η ΠΟΡΕΙΑ.........
Παρμενίδης «Περί φύσεως»
Οι φοράδες που με φέρνουν όσο φτάνει η επιθυμία,
με έπεμπαν, αφού μ' έβαλαν στην πλούσια σε γνώση οδό
της θεάς, που μόνη φέρνει παντού τον σοφό άνδρα.
Εκεί πάνω φερόμουν, γιατί εκεί με μετέφεραν οι πολυάριθμες φοράδες
έλκοντας το άρμα και κόρες έδειχναν το δρόμο.
Κι ο άξονας στις χνόες έβγαζε ήχο σφυριχτό,
φλεγόμενος: διπλοί τον έβιαζαν δινούμενοι
τροχοί κι από τις δύο πλευρές, καθώς βιαστικά έπεμπαν
του Ήλιου οι κόρες, έχοντας αφήσει τα δώματα της Νύχτας
προς το φώς, έχοντας βγάλει με τα χέρια τους απ' το κεφάλι τις καλύπτρες.
Εκεί είναι οι πύλες των δρόμων της Νύχτας και της Ημέρας,
που ανώφλι τις περιβάλλει και κατώφλι πέτρινο,
κι αυτές, αιθέριες, με θυρόφυλλα κλείνουν μεγάλα,
τα ταιριαστά κλειδιά τους κατέχει η Δίκη η πολύποινη.
Σ' αυτήν μιλώντας οι κόρες με λόγια μαλακά,
την έπεισαν επιτήδεια, γρήγορα τις πύλες
να τους ξεμανταλώσει. Και τούτες αναπετώντας
άνοιξαν χάσμ' αχανές, στρέφοντας των θυρόφυλλων
έναν-έναν τους πολύχαλκους άξονες μες στους σωλήνες,
τους με περόνες και καρφιά συναρμοσμένους. Εκεί λοιπόν ανάμεσά τους
ευθεία στο δρόμο οδήγησαν οι κόρες άρμα κι άλογα.
Κι η θεά με καλοδέχτηκε και το δικό μου χέρι
με το δεξί της πήρε, και με τα λόγια τούτα με προσφώνησε:
-"Νέε, σύντροφε αθανάτων ηνιόχων,
που φτάνεις στο σπίτι μας με τις φοράδες που σε φέρνουν,
Χαίρε! Γιατί δεν σε οδήγησε μοίρα κακή να πάρεις
τούτην την οδό, που έξω από πάτημα ανθρώπου βρίσκεται,
αλλά Θέμις και Δίκη. Είναι ανάγκη τα πάντα να μάθεις:
της πειστικής/ολοστρόγγυλης αλήθειας την άτρεμη καρδιά,
μα και τις δόξες των ανθρώπων, όπου δεν είναι πιστή αληθινή.
Αλλ' ωστόσο θα μάθεις και τούτο, πως τα δοκούντα
θα 'πρεπε να γίνονται απολύτως αποδεκτά: όλα στο σύνολό τους ως όντα.
ΙΙ
Έλα λοιπόν, εγώ θα πω -κι εσύ φρόντισε το λόγο που θ' ακούσεις-
ποιές μόνες οδοί αναζήτησης πρέπει να νοηθούν:
Η μία, πως είναι και πως αδύνατο να μην είναι,
της πειθούς είναι ο δρόμος, γιατί ακολουθεί την αλήθεια.
Η άλλη, πως δεν είναι και πως ανάγκη να μην είναι,
αυτή σου λέω είναι μια στράτα δίχως καθόλου γνώση,
γιατί ούτε να γνωρίσεις το Μη-Ον θα μπορούσες -πράγμα ανέφικτο-
ούτε να το εκφράσεις.
ΙΙΙ
...γιατί Νοείν κι Είναι είναι το αυτό.
IV
Αλλά δες με το νου όμοια τα απόντα: βέβαια γι' αυτόν παρόντα,
γιατί (ο νούς ) δεν θ' αποκόψει Εόν απ' τη συνέχεια του με Εόν,
ούτε καθώς αυτό με τάξη παντού με κάθε τρόπο διασκορπίζεται,
ούτε καθώς συντίθεται.
V
Το ίδιο είναι για μένα,
απ' όπου κι αν αρχίσω: γιατί εκεί θα επιστρέψω και πάλι.
VI
Ανάγκη να λέγεται και να νοείται ότι το Εόν είναι. Γιατί το Είναι είναι,
το Μηδέν όμως δεν είναι. Αυτά σε διατάζω να καταλάβεις.
Και πρώτα θα σε οδηγήσω από τούτην την οδό της αναζήτησης,
μετά όμως από εκείνην που πάνω της άνθρωποι δίχως καθόλου γνώση
πλανώνται, δικέφαλοι. Γιατί αμηχανία στα στήθη τους
οδηγεί τον πλανημένο νου. Κι αυτοί περιφέρονται,
κουφοί συνάμα και τυφλοί, σαστισμένοι, άκριτα φύλα,
για τους οποίους Είναι και Μη-Είναι το αυτό σημαίνουν
κι όχι το αυτό και στα πάντα αντίστροφος υπάρχει δρόμος.
VII, VIII
Γιατί ποτέ δεν θα επιβληθεί τούτο: Μη-Όντα να είναι.
Συ όμως κράτα το νού σου μακριά από τούτην την οδό της αναζήτησης,
κι ούτε η πολύπειρη συνήθεια να σε σπρώξει στην (άλλη) οδό,
να περιφέρεις το άσκοπο μάτι και την πολύβουη ακοή
και την γλώσσα, αλλά κρίνε με το λόγο τον πολύμαχο έλεγχο
που εγώ σου εξέθεσα.
Μόνος λοιπόν ο λόγος για την οδό
απομένει: πως είναι. Και πάνω της υπάρχουν σήματα
πάμπολλα: πως το Εόν αγέννητο είναι και ανώλεθρο,
ολόκληρο και μονογενές κι ατρεμές και τέλειο.
Ούτε ήταν κάποτε ούτε θα είναι, γιατί τώρα είναι όλο μαζί,
ένα, συνεχές. Γιατί ποια γέννα θ' αναζητούσες γι' αυτό;
Προς τα πού κι απο πού ν' αυξήθηκε; Ούτε από το Μη-Ον θα σ' αφήσω
να πείς ή να νοήσεις, γιατί άφατο είναι κι αδιανόητο
το ότι δεν είναι. Και ποιά ανάγκη θα το 'σπρωχνε
αργότερα ή νωρίτερα να γεννηθεί, απ' το Μηδέν προερχόμενο;
Ανάγκη λοιπόν ή εντελώς να είναι, ή να μην είναι (διόλου).
Ούτε από το Μη-Ον θ' αφήσει ποτέ της πίστεως η ισχύς
να προστεθεί κάτι στο Εόν. Κι έτσι ούτε να γίνει
ούτε να χαθεί το άφησε η Δίκη, τα δεσμά χαλαρώνοντας,
αλλά το συγκρατεί. Κι η κρίση γι' αυτά συνίσταται σε τούτο:
είναι ή δεν είναι. Έχει λοιπόν κριθεί, καθώς είναι ανάγκη,
αδιανόητη κι ανώνυμη τη μια ν' αφήνουμε, γιατί δεν είναι
οδός αληθής. Η άλλη όμως -ότι είναι- να είναι αληθινή.
Πως ως Εόν θα ήταν (μόνο) αργότερα; Και πώς γεννιόταν;
Γιατί αν γεννήθηκε, δεν είναι, ούτε κι αν μέλλει κάποτε να είναι.
Έτσι έσβησε η γένεση κι ο όλεθρος ανήκουστος.
Ούτε διαιρετό είναι (το Εόν), γιατί ολόκληρο είναι όμοιο.
ούτε κάπου κάπως περισσότερο, που θα το εμπόδιζε να συνέχει,
ούτε κάπως λιγότερο, αλλά το παν είναι γεμάτο από Εόν.
Γι αυτό και το παν είναι συνεχές . Γιατί Εόν πρόσκειται σε Εόν.
Κι ακίνητο στα όρια δεσμών μεγάλων,
άναρχο είναι κι άπαυστο, αφού γένεση κι όλεθρος
μακριά πολύ εκδιώχθηκαν: τα απόδιωξε η πίστη η αληθινή.
Ίδιο και μένοντας στον ίδιο τόπο, κείται καθ' αυτό
κι έτσι εκεί θα παραμείνει στέρεο. Γιατί κραταιά ανάγκη
στα δεσμά το κρατά του ορίου που το περικλείει.
Γι' αυτό δεν επιτρέπεται ατελές να είναι το Εόν:
δεν είναι ελλιπές, ενώ αν ήταν, όλα θα του έλειπαν.
Αφού όμως έσχατο υπάρχει όριο, ολοκληρωμένο είναι
από παντού, όμοιο με σχήμα σφαίρας ολοστρόγγυλης,
από τη μέση παντού ισοδύναμο: εδώ κάπως περισσότερο
κι εκεί κάπως λιγότερο δεν μπορεί να είναι.
Γιατί ούτε το Μη-Ον -που θα το εμπόδιζε να φτάσει
στο όμοιο του- είναι, ούτε Εόν θα μπορούσε να είναι
εδώ περισσότερο, εκεί λιγότερο από Εόν, αφού ολόκληρο είναι απρόσβλητο.
Από παντού λοιπόν ίσο προς εαυτό, όμοια κείται στα όριά του.
Νοείν κι (Είναι ως) εκείνο, χάριν/λόγω του οποίου είναι το νόημα, είναι το αυτό.
Γιατί χωρίς το Εόν (όπως ειπώθηκε)
δεν θα βρείς το Νοείν, ούτε αν οχρόνος είναι ή θα είναι
κάτι άλλο απ' το το Εόν, αφού η μοιρα το 'δεσε,
ολόκληρο κι ακίνητο να είναι. Σ' αυτό αναφέρονται τα ονόματα όλων
όσα οι άνθρωποι έθεσαν, πιστεύοντας ότι είναι αληθινά:
γένεση κι όλεθρος, είναι κι όχι,
κι αλλαγή τόπου και χρώματος φωτεινού μεταβολή.
Εδώ σου σταματώ τον πιστό λόγο και τη σκέψη
για την αλήθεια. Δόξες από εδώ και πέρα ανθρώπινες
μάθαινε, των λόγων μου ακούγοντας τον κόσμο τον απατηλό:
Γιατί έθεσαν με τις γνώμες τους μορφές δύο να ονομάζουν,
που η μια τους (δήθεν) πρέπει να μην είναι εδώ είναι που έχουν πλανηθεί.
Κι αντιθετικά χώρισαν ανάλογα με την όψη και σήματα έθεσαν
χωριστά το έν΄από το άλλο: εδώ της φλόγας πυρ αιθέριο,
ήπιο και πανάλαφρο, παντού το αυτό με τον εαυτό του,
όχι όμως και με το άλλο. Κι εκείνο πάλι καθ' εαυτό,
την αντίθετη νύχτα την αδαή, πυκνή και βαριά μορφή.
Όλον τούτο τον φανερό και ταιριαστό διάκοσμο εγώ σου εκθέτω,
ώστε ποτέ ανθρώπου γνώμη να μη σε ξεπεράσει.
IX
Αφού λοιπόν τα πάντα φώς και νύχτα ονομάστηκαν,
κι όσα αντιστοιχούν στις δυνάμεις τους στο κάθε τι αποδόθηκαν,
όλα γεμάτα είναι από φως και νύχτα άφαντη συνάμα
ίσα και τα δύο, γιατί το Μηδέν σε κανένα τους δεν ενυπάρχει.
Χ
Την αιθέρια φύση θα γνωρίσεις κι όλα στον αιθέρα
τα σήματα, και της καθαρής λαμπρής του ήλιου
λαμπάδα τ' αόρατα έργα κι από πού προήλθαν.
Και της στρογγυλομάτας σελήνης τα περιφερόμενα έργα θα μάθεις
και τη φύση της και τον ουρανό θα γνωρίσεις τον περιβάλλοντα,
από πού γεννήθηκε και πώς η ανάγκη τον οδήγησε και τον έδεσε
Τα πέρατα των άστρων να κρατάει.
ΧΙ
Πώς γή κι ήλιος και σελήνη
κι ο αιθέρας ο κοινός και ο ουράνιος γαλαξίας κι ο Όλυμπος
ο έσχατος κι η θερμή δύναμη των άστρων ορμήθηκαν
να γίνουν
ΧΙΙ
Για με νύχτα, αντί οι στενότερες (στεφάνες) με άκρατο πυρ γέμιζαν,
κι οι επόμενες με νύχτα, ανάμεσά τους όμως κομμάτι φλόγας χύνεται.
γιατί παντού άρχει γέννας στυγερής και μίξης,
αρσενικό στο θηλυκό.
ΧΙΙΙ
πρώτιστο απ' όλους τους θεούς (αυτή) τον Έρωτα επινόησε...
ΧΙV
νυχτόφωτο ξένο φώς πλανώμενο γύρω απ' τη γη...
XV
Πάντα προσβλέποντας προς τις ακτίνες του ήλιου...
XVI
Όπως κάθε φορά έχει κανείς το μείγμα των πολυπλάνητων μελών του,
έτσι παρίσταται κι ο νούς στους ανθρώπους. Γιατί (ο νούς) το αυτό
είναι με ό,τι η φύση των ανθρώπινων μελών φρονεί,
σε όλους και στον καθένα ξεχωριστά: το υπερέχον είναι το νόημα.
ΧVII
στα δεξιά τ' αγόρια, στ' αριστερά τα κορίτσια...
ΧΙΧ
Έτσι λοιπόν έγιναν τούτα κατά τη δόξα κι είναι τώρα,
κι ύστερα θα τελειώσουν αφού τραφούν.
Σε τούτα όνομα έθεσαν οι άνθρωποι σημαδιακό για το καθένα...
ΤΟΛΜΑΝΕ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΝΑ ΚΑΠΗΛΕΥΘΟΥΝ ΤΙΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΟΙΚΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΠΛΟΧΕΡΑ ΔΙΔΑΞΑΝ ΩΣΤΕ ΑΛΛΟΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΝΑ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΘΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ?
