Η ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΜΕ ΚΩΔΙΚΟ ΟΝΟΜΑ ''ΚΟΜΜΑΤΑ''....

Τα κόμματα, το απόλυτο κακό.....

Η Ανθρωπότητα είναι ένας οργανισμός εγκατεστημένος  στον  πλανήτη που  όταν  τελεί  υπό την αρμονία των  εμπειρικών της Αξιών και  Αρχών που έχουν καταχωρηθεί  μέσα  από  το πέρασμά της στον χρόνο  επιτυγχάνει την  ευημερία και την ευμάρια....

Βέβαια ποτέ δεν λείπουν κάποιου είδους ασθένιας  από ζωντανούς οργανισμούς.....

Το είδος των ιών που θα εξετάσουμε έχουν το κωδικό όνομα ''κόμματα''...

Η λέξη «παθογένεια» χρησιμοποιείται όλο και συχνότερα όταν πρόκειται για το πολιτικό μας σύστημα.

Tι σημαίνει η λέξη «παθογένεια» στη γλώσσα μας?
 Σημαίνει ότι κάτι πάσχει από γεννησιμιού του, είναι αρρωστημένο, δυσλειτουργικό καταγωγικά, από το ξεκίνημα της ύπαρξής του. 
Oτι μια πάθηση (παθολογική κατάσταση) – αρρώστια – δυσλειτουργία δεν είναι «επίκτητη», δεν οφείλεται σε αιτίες και συγκυρίες μεταγενέστερες της σύστασης-συγκρότησης του φυσικού ατόμου ή του συλλογικού (θεσμικού) μορφώματος που σήμερα νοσεί. 
Oι παράγοντες που προξενούν το νόσημα υπήρχαν καταγωγικά, εξ υπαρχής.

Κάποιες διαπιστώσεις για τον αρνητικό ρόλο των κομμάτων και για τους λόγους για τους οποίους θα πρέπει αυτά να καταργηθούν. 

Ιστορικώς, τα κόμματα εισέρχονται στην πολιτική κονίστρα με την αυγή της νεωτερικότητας των αστικών επαναστάσεων και την εγκαθίδρυση του αβασίλευτου πολιτεύματος της République (Republic, Repubblica), δηλαδή του 

'' μη κληρονομικού αντιπροσωπευτικού πολιτεύματος''.

Με άλλα λόγια, τα κόμματα είναι ταυτόσημα με την αντιπροσώπευση. 

Το πολίτευμα αυτό στηρίχτηκε υποθετικά στα ανθρώπινα δικαιώματα και την καθολική ψηφοφορία, που όμως στην αρχή περιορίζονταν σε ένα μικρό αριθμό ανδρών και για να γίνουν τελικώς καθολικά πέρασαν από πολλά στάδια. 

Οι γυναίκες λ.χ., το μισό του πληθυσμού, απέκτησαν το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Όμως παρά τη ρητορεία των κοινοβουλευτικών πολιτευμάτων περί δημοκρατίας, αυτά δεν έχουν τίποτα το δημοκρατικό, όπως σωστά διεδίδε τον 18ο αιώνα ο Ρουσό, επισήμανε η Σιμόν Βέιλ και αργότερα ο Κορνήλιος Καστοριάδης. 

Είναι καθαρές ολιγαρχίες. Γράφει η Βέιλ στη γραμμή του Ρουσό: «δεν έχουμε γνωρίσει ποτέ τίποτα που να μοιάζει, έστω και από μακριά, με μια δημοκρατία.Σε ό,τι ονομάζουμε έτσι, ο λαός δεν είχε ποτέ την ευκαιρία ούτε το μέσο να εκφράσει μια γνώμη σε οποιοδήποτε πρόβλημα της δημόσιας ζωής». 

Φυσικά αυτό ισχύει και σήμερα με μερική εξαίρεση την Ελβετία, στην οποία γίνονται κάποια δημοψηφίσματα και ο λαός εκφράζει άμεσα τη γνώμη του για κάποια συγκεκριμένα ζητήματα.

Η «πολιτική» (των κομμάτων ) δεν έπαψε να είναι χειραγώγηση που αυτοκαταγγέλλεται η ίδια, αφού παραμένει ως επιδίωξη από ιδιαίτερα κοινωνικά στρώματα των ιδιαίτερών τους στόχων κάτω από τη μάσκα του γενικού συμφέροντος και με τη χρησιμοποίηση ενός καθολικής φύσεως οργάνου, του Κράτους.

Η σημερινή «πολιτική» κοινωνία κατακερματίζεται όλο και περισσότερο, κυριαρχείται από λόμπι κάθε είδους, τα οποία προκαλούν γενική τροχοπέδηση του συστήματος, γιατί το καθένα απ' αυτά είναι σε θέση να παρεμποδίσει αποτελεσματικά κάθε πολιτική που αντιτίθεται στα πραγματικά ή στα υποτιθέμενα συμφέροντα του: κανένα τους δεν έχει γενική πολιτική θέση, αλλά, και να είχαν, δεν θα μπορούσαν να την επιβάλουν.
Έγραφε ο Κορνήλιος Καστοριάδης στο  κεφ. «Η κρίση των Δυτικών Κοινωνιών» , σελ. 21
και παρακάτω ....
Ο κεντρικός λόγος της παιδείας σε μια δημοκρατική κοινωνία είναι αναμφισβήτητος. [...] Και δεν μιλώ για την παιδεία που παρέχει το «υπουργείο Παιδείας», ή εν πάση περιπτώσει όχι κυρίως γι αυτήν, ούτε για μια νιοστή «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση», με τη οποία, υποτίθεται, θα προσεγγίζαμε περισσότερο τη δημοκρατία. Η παιδεία αρχίζει με τη γέννηση του ανθρώπου και τελειώνει με τον θάνατό του. Συντελείται παντού και πάντα. Οι τοίχοι της πόλης, τα βιβλία, τα θεάματα, τα γεγονότα εκπαιδεύουν τους πολίτες —σήμερα δε κατά κύριο λόγο «παρεκπαιδεύουν». κεφ. «Η αποσάθρωση της Δύσης», σελ. 97

Εξετάζοντας διάφορα αρνητικά των κομμάτων, όπως η ανυπαρξία ελεύθερης αναζήτησης, το δόγμα, η προπαγάνδα, το συστηματικό ψέμα, ο αυτοσκοπός της εξουσίας, η ανυπαρξία αλήθειας, δικαιοσύνης και ενδιαφέροντος    για το δημόσιο αγαθό, κατατάσσονται ( τα κόμματα ) στις παθογένειες της Ανθρωπότητας....

Κυρίως όμως αποδεικνύεται με αρκετούς τρόπους ότι τα κόμματα ουδεμία σχέση έχουν με τη δημοκρατία, ( η οποία είναι ο τελειότερος μηχανισμός διαχείρησης που εναρμονίζεται με τις Αξίες και Αρχές της έλλογης Ανθρωπότητας ). 

Ενας από αυτούς τους τρόπους είναι όταν απαριθμείσουμε τρία ουσιαστικά γνωρίσματα των κομμάτων.

• 1. Ενα πολιτικό κόμμα είναι μια μηχανή κατασκευής συλλογικού πάθους.
• 2. Είναι ένας οργανισμός καμωμένος να ασκεί συλλογική πίεση στη σκέψη καθενός ανθρώπου που αποτελεί μέλος του.
• 3. Πρώτος σκοπός, και σε τελική ανάλυση ο μοναδικός, κάθε πολιτικού κόμματος είναι να ενδυναμώνεται το ίδιο, και τούτο χωρίς όριο.
  .
  Τα τρία αυτά χαρακτηριστικά δηλώνουν ότι «κάθε κόμμα είναι ολοκληρωτικό από φύση και πρόθεση». 
Γι’ αυτό χαρακτηρίζονται  τα κόμματα ως το απόλυτο κακό. Καίριες διαπιστώσεις που μπορούν να οδηγήσουν και σε προβληματισμό για τη γένεση του ολοκληρωτισμού.

Αναζητώντας τις απαρχές του αυταρχισμού, ο μηχανισμός πνευματικής και διανοητικής καταπίεσης που ασκούν τα κόμματα εισήχθη στην ιστορία από την Εκκλησία.

 Η αλήθεια είναι πως ο μηχανισμός αυτός εισήχθη  από τους βυζαντινούς χριστιανούς θεολόγους και αυτοκράτορες στον ανηλεή και εξοντωτικό πόλεμο κατά των Ελλήνων, των Εθνικών, της αρχαίας ελληνικής παιδείας και λατρείας, καθώς και κατά των ποικίλων αιρέσεων, από τον 4ο μ.Χ. αιώνα και διήρκεσε μέχρι το τέλος του Βυζαντίου.

Ίσως  θα έπρεπε  να βρεθούν λύσεις για την πορεία προς τη δικαιοσύνη, το δημόσιο καλό και τη δημοκρατία, αλλά αναγκαία προϋπόθεση προς τούτο είναι πρώτα η κατάργηση των κομμάτων. 

 Όμως με  ποιόν τρόπο θα καταργηθούν τα κόμματα και τι πολίτευμα θα είναι αυτό που δεν θα έχει κόμματα???

Το πολίτευμα της άμεσης δημοκρατίας !

Το πολίτευμα στο οποίο η εξουσία ανήκει ουσιαστικά στον λαό, όταν αυτός συνέρχεται σε συνελεύσεις και αποφασίζει άμεσα χωρίς αντιπροσώπους και είναι δημιουργός ο ίδιος του δικαίου και του νόμου - εν ολίγοις, το πολίτευμα που ονομάζουμε άμεση δημοκρατία.

Όπως ανέφερα στην αρχή, τα κόμματα και η αντιπροσώπευση είναι ιστορικές δημιουργίες και όχι αιώνιες, που σημαίνει είναι εύλογο κάποτε να καταργηθούν. 

Για την κατάργηση των κομμάτων απαιτείται πρωτίστως ο απεγκλωβισμός του ανθρώπινου φαντασιακού από τις κυρίαρχες σήμερα σημασίες του κόμματος και της αντιπροσώπευσης. 

Χρειάζεται πολιτική δραστηριότητα για ενημέρωση, διαφώτιση, αντικομματική συμπεριφορά και δράση. 

Κυρίως όμως χρειάζεται σκέψη και αυτή μπορεί να αποκτηθεί μόνο έξω από τα κόμματα και σε αντίθεση με τη λογική τους.

Διότι στα κόμματα διδάσκεται μόνο η ιδεολογία, η αυταρχική εξουσιαστική λογική, το κομματικό και προσωπικό συμφέρον, και σίγουρα όχι το κοινό. 

Οπως πολύ σωστά το εκφράζει μία φράση κάποιου διανοούμενου : «ένα κόμμα δεν μπορεί να σχηματίζει σκέψεις. Το καθεστώς του εξαναγκασμού (αν δεν ακολουθήσης την γραμμή του κόμματος διαγράφεσαι ) σβήνει κάθε σκέψη». 

Η αμφισβήτηση και η σκέψη μόνο από πρωτοβουλίες κοινωνικών ομάδων μπορεί να προέλθουν, στη βάση του αυτοπροσδιορισμού και της διαμόρφωσης ενός χώρου έξω από τα κόμματα, διακριτού από αυτά και αντικομματικού.

Το ζήτημα της πραγματικής δημοκρατίας παραμένει επείγον σήμερα που η αντιπροσώπευση απέτυχε και τα κόμματα διέρχονται κρίση ταυτότητας, ενώ τα όρια μεταξύ τους είναι δυσδιάκριτα, παρά τη ρητορεία που το καθένα διαθέτει για την οριοθέτησή του. 

Όλα λίγο πολύ είναι διαχειριστές του υπάρχοντος συστήματος εξουσίας και χρέους τα οποία τα ίδια δημιούργησαν, αδύναμα ή ανίκανα για σημαντικές μεταρρυθμίσεις πρός το κοινό όφελος όλης της ανθρωπότητας, παρά μόνον μερίδας ''ελίτ'' που υπηρετούν.....

Αυτό πρέπει να κατανοήσει κάθε σκεπτόμενος Άνθρωπος και να πορευθεί προς  αυτήν την κατεύθυνση της άμεσης δημοκρατίας βγάζοντας τις κομματικές παρωπίδες που του έχουν επιβάλει με τον χρόνο μέσα από την παιδεία τα ιερατεία και οι κομματικοί  μηχανισμοί.

Mια ελάχιστη μαγιά πολιτών, τουλάχιστον αυτή, να συνειδητοποιεί το ρεαλιστικό αυτονόητο: Oτι η εφιαλτική καταστροφή που ζούμε θα μπορούσε να είναι ευκαιρία. H παθογένεια του πολιτικού συστήματος, ο μεταπρατισμός, η παθητική απομίμηση, ο πιθηκισμός, οι εισαγόμενες συνταγές σωτηρίας, αποκλείεται να εξαλείψουν ποτέ την κομματική παθογένεια. 

H καταστροφή είναι ευκαιρία να ωριμάσει η ανάγκη για τη συνειδητοποίηση της ιδιαιτερότητας των αναγκών μας και των δυνατοτήτων μας. 

Kάθε κοινωνία έχει ιδιαιτερότητα αναγκών και δυνατοτήτων, δεν είναι εθνικιστικό ιδεολόγημα η ιδιαιτερότητα, είναι πολιτικός ρεαλισμός, στοιχειώδης.

Aνταποκρίνεται στις ανάγκες μας το συγκεντρωτικό κράτος? 

Tον μεταπρατισμό και τα παράγωγά του: επαρχιωτισμό, μειονεξία, ξιπασιά, ποιοι δεσμοί θα μπορούσαν να τον αντιπαλέψουν ?

Ποιο σύστημα τίμιας αποκέντρωσης θα μπορούσε αποτελεσματικά να εξαρθρώσει και εξαλείψει το πελατειακό κράτος, την αιτία όλων των δεινών μας, δύο αιώνες τώρα ? 

Mε ποιες δημοκρατικές διαδικασίες θα μπορούσε να οργανωθεί η μετάβαση από τη σημερινή ευτέλεια και παρακμή στην εξ υπαρχής ίδρυση δημοκρατίας κοινωνικά ελεγχόμενης (αντιπροσωπευτικής) ? 

Ποιο Σύνταγμα, ποιοι θεσμοί θα κυοφορήσουν κράτος δικαίου, κοινωνικό κράτος, αξιοκρατία, προτεραιότητα της ποιότητας ?

Nα ξανασυλλαβίσουμε τις ανάγκες μας.

                ΔΗΜΟ-ΚΡΑΤΙΑ !

X