ΘΡΑΚΗ....Μια διαρκής γενοκτονία που αποσιωπάται

ΑΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΓΕΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΟΛΟΙ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΘΡΑΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ....



Δυστυχώς η Ελληνική πολιτεία δεν έχει ασχοληθεί με την ιστορία της Θράκης, δεν τη διδάσκει στα σχολεία, δεν γνωρίζει προφανώς, για τη γενοκτονία των Θρακών ούτε για την προσφορά τους στους αγώνες του Έθνους. 

Η παράληψη αυτή της Ελληνικής πολιτείας, έδωσε την ευκαιρία στους γείτονες καταπατητές της Θράκης, να παραποιούν την ιστορία της κατά το δοκούν και σύμφωνα με τα εκάστοτε συμφέροντα τους. 

Η Βουλή των Ελλήνων με τους Νόμους 2193 του 1994 και 2645 του 1998 όρισε ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων και των Μικρασιατών αντίστοιχα. 

Τη γενοκτονία των Θρακών τη λησμόνησαν ή δεν τη γνωρίζουν οι Έλληνες Βουλευτές? 

Τις υπομνήσεις και τις διαμαρτυρίες των Θρακικών Σωματείων επί αυτού, καθώς και τα ατράνταχτα στοιχεία και ντοκουμέντα των Ιστορικών δεν τα έλαβαν υπόψη και δεν τα αξιολόγησαν. 

Μεγάλα και δίκαια επομένως τα παράπονα όλων των Θρακών. Δεν γνωρίζουν τα Ελληνόπουλα και οι περισσότεροι Έλληνες ότι:

Η Αρχαία Θράκη, λοιπόν,  εκτεινόταν από το Αιγαίο ως το Δούναβη και από τον Όλυμπο ως το Βόσπορο, έδωσε στην υπόλοιπη Ελλάδα από το 15ο π.χ. αιώνα την Ορφική και Διονυσιακή λατρεία, συμμετείχε στον Τρωικό πόλεμο και στην εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ανέδειξε Ολυμπιονίκες και σπουδαίες προσωπικότητες από την αρχαιότητα, ήταν το επίκεντρο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας λόγω γεωγραφικής και γεωστρατηγικής θέσης και πρόσφερε στους Εθνικούς Αγώνες.

ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ Κατά τη μυθολογία πήρε το όνομα της από την κόρη του θεού Ωκεανού και της Παρθενώπης τη Θράκη. 

Την άλλη κόρη τους τη λέγανε Ευρώπη. 

Από τον πρώτο γάμο του ο Ωκεανός με την Παμφολύγη είχε αποκτήσει άλλες δύο κόρες, την Ασία και τη Λιβύη. 

Το προηγούμενο όνομα της Θράκης ήταν Πέρκη. 

Ο Όμηρος την αποκαλεί Θρήκη-Θρήιξ-Θρήξ. 

Λεγόταν λέει και Αρία, ίσως από το Θεό Άρη που κατοικούσε εκεί, ή λόγω καταγωγής των Θρακών εκ της Αρίας φυλής. 

Κατά τον Καρολίδη ( Παύλος Καρολίδης (1849 - 26 Ιουλίου 1930) ήταν Έλληνας ιστορικός,) το Θράξ-Θράκη μερικοί το συσχετίζουν με το Ελληνικό θρέω-θρώ θρύλος-θρήσκος-θρησκεύω και από ηθική έννοια μετέπεσε σε φυλετική. 
Για τον Πλάτωνα, τον Πίνδαρο και τον Αισχύλο η ονομασία είχε συμβολικό χαρακτήρα και υποδήλωνε τον τόπο της αγνής διδασκαλίας και της ιερής ποίησης. Υπάρχουν και άλλες θεωρίες και εκδοχές.

Στην Ελληνική χερσόνησο του Αίμου όλοι λάτρευαν τους ίδιους Θεούς και ομιλούσαν την ίδια γλώσσα (την Ελληνική) με διαλεκτικά ιδιώματα, όπως συμβαίνει και σήμερα. Είχαν οι Θράκες θρησκευτικό σύστημα λατρείας του Δία και του Απόλλωνα

Ο Καψής Αντώνιος , ο Κούμαρης Ιωάννης, ο Γερμανός γεωγράφος Μούκκε και άλλοι, υποστηρίζουν ότι όλοι οι κάτοικοι της Χερσονήσου του Αίμου, του Αιγαίου, της Κύπρου και των παραλίων της Μ. Ασίας ήταν Πελασγοί, αυτόχθονες, δεν ήλθαν ούτε από την Ασία, ούτε από τα βάθη της Ευρώπης. 

Με τους Απογόνους τους Έλληνες δημιούργησαν τον προϊστορικό και τον ιστορικό τους πολιτισμό. 
Τα περί Ινδοευρωπαϊκής ομοφυλίας τα θεωρούν μύθο και το αποδεικνύουν με πειστικά επιχειρήματα, με εύλογα ιστορικά στοιχεία και αρχαιολογικά ευρήματα. 

Στους αυτόχθονες αυτούς συμπεριλαμβάνονται και οι Θράκες των οποίων πρόγονοι ήταν διάφορα φύλα ΠελασγοΘρακικά. 

Οι Θράκες ήταν Πελασγοί-Έλληνες Αυτόχθονες όπως και όλοι οι Έλληνες 

Οι Πελασγοί ήταν πανάρχαιος λαός που πρωτοκατοίκησε στη Χερσόνησο του Αίμου: Αυτόχθονες Πρωτοέλληνες. 

Γενάρχης των Πελασγών ήταν ο αυτόχθονας Πελασγός, γηγενής Αρκάς, υιός του Δία και της Νιόβης και πατέρας του Λυκάονα. Στην Αρκαδία κτίστηκε η πρώτη πόλη της εποχής, υπόδειγμα κατασκευής, η Λυκόσουρα. 

 Πελασγοί από τη Θεσσαλία και Ήπειρο μετανάστευσαν από τις Πανάρχαιες Εστίες τους 
προς Βορρά: Θερμαϊκό και Άθω, 
προς ανατολάς: στη Θρακική Χερσόνησο, παράλια Μικράς Ασίας και Νησιά του Αιγαίου 
και προς νότο: Βοιωτία, Αττική, Αργολίδα και Αρκαδία.

Δια τούτο η Θεσσαλία ονομαζόταν (κατά το Στράβωνα Ε.) Πελασγιώτις. 
Ονομαζόταν δε η Θεσσαλία προηγουμένως και Πελασγικό Άργος και Πελασγία από τον Βασιλιά της Πελασγό, καθώς και η Πελοπόννησος η οποία ονομαζόταν πρότερον Απία. 
Κατά τον Ηρόδοτο (Β. 56) η Ελλάδα και κατά τους Ιστορικούς ακόμη χρόνους ονομαζόταν Πελασγία «της νυν Ελλάδος πρότερον δε Πελασγίας καλουμένης». 

Οι Αθηναίοι ήταν Πελασγοί, ονομαζόμενοι Κραναοί, κατόπιν Κεκροπίδες από τον Βασιλιά τους Κέκροπα και επί εποχής Ερεχθέα ονομάστηκαν Αθηναίοι. 
Πελασγοί ήταν επίσης: 
Οι Δωριείς και Αιολείς κατά τον Στράβωνα, 
οι Ίωνες οι οποίοι ονομάζονταν Πελασγοί Αιγιαλείς όταν κατοικούσαν στην Αχαΐα και μετονομάστηκαν Ίωνες από τον Ίωνα υιό του Ξούθου (Ηρόδοτ. Α,56- Στράβων ΙΔ ,4,26), 
οι Νησιώτες που ήταν απέναντι από τα παράλια της Μικράς Ασίας όπου κατοικούσαν οι Ίωνες (που μετοίκησαν) και ονομάστηκαν και αυτοί οι νησιώτες Ίωνες και οι Μακεδνοί (Μακεδόνες). 
Πελασγοί ήταν οι «εν Ασία Θράκες» Μοισοί, Φρύγες, Θυνοί, Βυθινοί, Μαιδοβυθινοί, Βέβρυκες, Μαριανδυνοί, Μύγδονες, Μαίονες, Δρύωπες, Δόλωνες, Τρήρες και άλλα Θρακικά φύλλα. 

Πελασγοί μετέβησαν στην Κρήτη και έκτισαν την πόλη Λύκτον. 

Τη Σκύρο και την Σκιάθο κατέλαβαν Πελασγοί εκ Θράκης (Geogr Graec.Min). 

Λήμνος και Ίμβρος κατοικούντο από Πελασγούς(Ηροδ.Ε,26). 

Η Νήσος Δήλος ονομαζόταν Πελασγία και Αστερία (Fragm.Hist.Graec). 

Την έρημο Νήσο ‘Άνδρο είχε εποικίσει λαός Πελασγών(Μυθ. Ελλην.144). 

Γενικά ολόκληρη η Χερσόνησος του Αίμου, τα νησιά, και τα παράλια της Μικράς Ασίας κατοικούντο από Πελασγούς προγόνους των Ελλήνων.

Ο άνθρωπος του Σπηλαίου Πετραλώνων Χαλκιδικής, ηλικίας 240.000-700.000 ετών και κατά άλλους 150.000, άλλες παρόμοιες περιπτώσεις ανά την Ελλάδα που φέρνουν στην επιφάνεια οι ανασκαφές και η επιστήμη γενικά, αποδεικνύουν ότι στη Θράκη υπήρχε ζωή προ χιλιάδων ετών. 

Τονίζεται ότι στη Χαλκιδική κατοικούσαν οι Σίθωνες/Μύγδονες Θράκες και όχι Μακεδόνες όπως λανθασμένα γράφουν πολλοί. 

Η Χαλκιδική κατακτήθηκε από τους Μακεδόνες κατά το 357-347 π.χ. από τον Φίλιππο Β΄ αλλά οι πόλεις της και οι Αποικίες των Νοτίων Ελλήνων συνέχισαν να ονομάζονται Θρακικές. 

Αρχαιολογικά ευρήματα σε διάφορες περιοχές, αποδεικνύουν την ύπαρξη ζωής στη Θράκη από την παλαιολιθική εποχή. Ενδεικτικά αναφέρονται τα ευρήματα του Άρδα και Μακροποτάμου της Ροδόπης που δείχνουν ανθρώπινη ύπαρξη κατά την παλαιολιθική εποχή. 

Ο νεολιθικός οικισμός των Προσκυνητών Ροδόπης ανήκει στην 7η χιλιετία και της Παραδημής Ροδόπης στην 5η χιλιετία (αποδεικτικά ύπαρξης ανθρώπινης ζωής). 

Τα όρια της Θράκης κατά την Αρχαιότητα ήταν ο ποταμός Δούναβης (Ίστρος) προς Βορρά (σημερινά σύνορα Ρουμανίας-Βουλγαρίας), αλλά και πέραν αυτού, 
το Αιγαίον Πέλαγος προς νότο, 
ο Εύξεινος Πόντος προς Ανατολάς, 
ο Πηνειός ποταμός προς τα Νοτιοδυτικά (τουτέστιν ένα μέρος της σημερινής Θεσσαλίας-Περραιβία ανήκε στην Αρχαία Θράκη),
το Βέρμιο όρος προς τα Δυτικά(κατοικούσαν εκεί Βρύγες Θράκες) και Βορειοδυτικά μέχρι την Ιλλυρία κατοικούσαν οι Παίονες Θράκες και βορειότερα οι ΘρακοΔαρδανοί, όπου υπήρχαν οι πόλεις Σκούποι ή Σκόποι (τα σημερινά Σκόπια), 

Γενέτειρα του Ιουστινιανού και Ναϊσσός (η σημερινή Νίσσα της Σερβίας), γενέτειρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου. 

Υπενθυμίζεται ότι οι Σλάβοι εμφανίστηκαν στη Χερσόνησο του Αίμου μετά τον 6ο μ.χ. αιώνα. 
Επομένως ο Μέγας Κωνσταντίνος και ο Ιουστινιανός δεν είχαν καμία σχέση με τους Σλάβους όπως αναφέρεται από κάποιους ανιστόρητους. 

Ο Όλυμπος και η σημερινή μισή Δυτική Μακεδονία καθώς και η Κεντρική και η Ανατολική Μακεδονία ανήκαν στη Θράκη (βλέπε χάρτη Αρχ. Θράκης). 

Οι Μακεδνοί μέχρι τον 8ο αιώνα π.χ. κατοικούσαν στους 3 Νομούς περίπου της σημερινής Δυτικής Μακεδονίας (Κοζάνης-Καστοριάς-Φλώρινας). 

Ο Όμηρος και ο Στράβων αναφέρουν ότι οι Μυσοί και αργότερα Μοισοί (Θρακικός Λαός) κατοικούσαν και στις δύο όχθες του Δούναβη ποταμού (Ίστρου). 

Ως μέρη της Θράκης ο Όμηρος αναφέρει και την Πιερία, την Ημαθία και την Παιονία (μέρη ερατεινά =Χαριτωμένα) και όρη της Θράκης τον Όλυμπο και το Άθως (χιονοσκεπασμένα)(ΊλΞ΄225,Β΄30,Ε΄404,Όδ.Ά27,ζ΄240,λ΄315,Ιλ.Ξ΄229). 

Τα ίδια λέει και ο Στράβων στο Ζ΄ βιβλίο σελ.329 
«Κατέχον δε την Χώραν ταύτη (Ημαθία) Ηπειρωτών τινές και Ιλλυριών, το δε πλείστον Βοττιαίοι και Θράκες. Θρακών δε, Πίερες μεν ενέμοντο την Πιερία και τα περί τον Όλυμπο, Παίονες δε τα περί τον Άξιον Ποταμόν και την καλουμένη δια τούτο Αμφαξίτιν, Ήδωνες δε και Βισάλται την λοιπή μέχρι Στρυμόνος». 

Αυτή τη Θράκη των Ελλήνων Θρακο-Πελασγών ο Όμηρος τη μνημονεύει ως Χώρα εύφορη «εριβώλαξ» Υ΄485, κτηνοτρόφο Ίλ. Λ΄222 ,ιππότροφο «Θρήκες ιπποπόλοι»,Ξ΄228 και πολύοινο (παρήγαγε πολλά κρασιά)(Ίλ.Ι΄72 και Όδ.ί194-196). 

Κατά τον Ηρόδοτο τα σύνορα της Θράκης δυτικά εκτείνονταν και μέχρι τη χώρα των Ιλλυριών (Αλβανία) και βόρεια μέχρι τον Ίστρο ποταμό (Δούναβη) που χώριζε τη Θράκη από τη Σκυθία (ιν:99). Ο Ίστρος ή Δούναβης ποταμός υπήρξε το βόρειο σύνορο της Ενιαίας Θράκης επί 1123 χρόνια. 

Η συνολική έκταση της Αρχαίας Θράκης υπερέβαινε τα 200.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. 

 Οι Πελασγοί Θράκες διασπάστηκαν μεταξύ 4ης και 2ας π.χ. χιλιετίας σε πολλά Θρακικά φύλλα, τα οποία ανέρχονται κατά τους ιστορικούς σε 8 ή 19 ή 22 υποδιαιρούμενα σε πολλά μικρότερα, άνω των 50. 
Αυτά τα Φύλλα ζούσαν σε διάφορα μέρη της Θράκης, μετακινούμενοι ενίοτε, λόγω εκτοπισμού από ισχυρότερα φύλα ή μεταναστεύοντας ομαδικά προς επιβίωση στα Βορειοδυτικά παράλια της Μ. Ασίας ή τη Νότια Ελλάδα. 
Η Θράκη στην αρχαιότητα δεν ήταν ένα Κράτος ή Έθνος με τη σημερινή έννοια. Το έθνος των Θρακών ήταν Μέγιστο, Ισχυρότατο, Πολυπληθέστατο και Μαχιμώτατο. 
Μπορούσε κατά τον Στράβωνα να παρατάξει τουλάχιστον 15.000 ιππείς και 200.000 Πεζούς, (όταν ήταν αδύναμο). Όλα αυτά βέβαια αν ήταν ενωμένοι οι Θράκες. Δεν υπήρξαν όμως ποτέ ενωμένοι και όπως όλοι οι Έλληνες δεν σταμάτησαν τους αλληλοσπαραγμούς και τις έριδες.


Η Θράκη διακρίνεται για τον πολιτισμό και την ιστορία της κατά τη 2η π.χ. χιλιετία. Περί το 1750-1500 π.χ. οι Θράκες Αοιδοί, Ραψωδοί και Μουσικοί, αποτελούν Ιδιαίτερο γνώρισμα των αρχαίων Θρακών. 

Οι Θράκες έλαβαν και έδωσαν πολιτισμό στην υπόλοιπη Ελλάδα. 
Οι Έλληνες μυθογράφοι, ποιητές και ιστορικοί αποδίδουν στη Θράκη τους πρώτους της Ελλάδος Ραψωδούς, Αοιδούς και Μουσικούς. 

Χρησίμευσαν δε αυτοί κατά κάποιον τρόπο (οι αρχαίοι Θράκες Ραψωδοί) ως διδάσκαλοι του Ομήρου, ο οποίος τελειοποίησε τις δημώδεις ραψωδίες σε έπος τέλειο, επίσημο, έντεχνο, άρτια διασκευασμένο. 

Οι σπουδαιότεροι Αρχαίοι Θράκες Ραψωδοί – Ποιητές – Μουσικοί ήταν: 

Φιλάμμων Περίφημος Θράξ αοιδός σύγχρονος του Ορφέα. 

Συμμετείχε στην αργοναυτική εκστρατεία. Πρώτος οργάνωσε και δίδαξε στους Δελφούς τους χορούς των παρθένων, καθώς και την τελετή των λερναίων. 

Υιός του αοιδού Χρυσοθέμιδος εκ Θράκης και της Αγριόπης ή του Απόλλωνα και της Λευκονόης ή της Φιλωνίδας και του Απόλλωνα. Πατέρας του Ευμόλπου και του Θαμύριδος.

Ο Μουσαίος: Μυθικός εποποιός, μάντις και ιερεύς πολύ προ του Ομήρου. Θεωρείται μαθητής του Ορφέα και για πολλούς υιός του, εισηγητής στην Αττική της θρησκευτικής ποίησης και κατά τον Αριστοφάνη εισήγαγε «θεραπείες νόσων και χρησμούς». 

Μεταξύ των χρησμών του και η ήττα των Αθηναίων στην εν Αιγός ποταμοίς της Ανατολικής Θράκης μάχη «Και γάρ Αθηναίοισιν επέρχεται άγριος όμβρος Ηγεμόνων κακότητι παραιφασίη δε τις έσται ητταλοισ΄ημούσουσι πλην, τίσουσι δε ποινήν» (Παυσαν.1,9). Δικός του και ο ύμνος στη Δήμητρα.

Ο Εύμολπος: Υιός του Μουσαίου ή κατά τη μυθολογία του Ποσειδώνα και της Χιόνης. 

Διάσημος αοιδός, αρχαίος μουσικός, ιερέας της Δήμητρας και πολεμιστής. Υπήρχε στους Αρχαίους Έλληνες και ποίηση καλουμένη Ευμολπία. 

Ο Όμηρος τον ονομάζει αγήνορα (γενναίο) ελθόντα από τη Θράκη. Βοήθησε τους Ελευσίνιους κατά των Αθηναίων και φονεύτηκε από τον Ερεχθέα μαζί με τους υιούς του Φόρβαντα και Ιμμάραδο. Λέγεται ότι πρώτος εισήγαγε τα Ελευσίνια Μυστήρια. Δύο από την οικογένεια των Ευμολπίδων που λεγόταν και των Θρακιδών, εκλέγονταν τιμής ένεκεν Επιμελητές των Ελευσίνιων μυστηρίων. Από τον τρίτο υιό του τον Κήρυκα προήλθε πιθανώς η οικογένεια των Κηρύκων κατά τον Παυσανία.

Ο Θάμυρις: Υιός του Φιλάμμωνα και της νύμφης Αργιόπης, ο νεότερος από τους γνωστούς Θράκες αοιδούς της αρχαιότητας. Κατά τον Όμηρο, τον τύφλωσαν οι Μούσες, οι Θυγατέρες του Δία, διότι έχασε στοίχημα μουσικού διαγωνισμού στον οποίο τις προκάλεσε και νικήθηκε, τυφλώθηκε από νόσο παρά την Ηλέκτρα πηγή (κατά τον Παυσανία). 

Προσθέσανε με τον Ορφέα στη λύρα δύο άλλες χορδές την υπάτη και την περιπάτη και έγινε έκτοτε η λύρα επτάχορδη. Τα άσματα του έψαλαν νεότεροι αοιδοί και πλανόδιοι ραψωδοί στα ανάκτορα ηγεμόνων εξυμνώντας θεούς και ήρωες.

Ο ΟΡΦΕΑΣ : Ο αρχαιότερος μυθικός αοιδός των Θρακών. Υιός του Βασιλιά Οίαγρου ή κατά τον Μύθο του Απόλλωνα και της Μούσας Καλλιόπης. 

Σύζυγος του η Ευρυδίκη (γνωστός ο μύθος επιστροφής της από τον Άδη).

Υπήρξε ο μέγιστος των Ελλήνων στις τελετές, στις μελωδίες και τα θεολογικά. 

Πατήρ των μυστών, μελωδικός σωτήρ των ανθρώπων, βασιλεύς αθάνατος και τρις στεφανωμένος. 

Το υπέροχο άσμα του συνάθροιζε τα άγρια θηρία και κινούσε τα δένδρα. 

Κέντρα δράσης του η Ροδόπη, η πεδιάδα του Έβρου, ο Όλυμπος (Πιερία Θράκη) ο Παρνασσός και ο Ελικών. 

Εισήγαγε τα Διονυσιακά Μυστήρια. 

Είχε διδάσκαλο τον Λίνο. 

Βασίλεψε στα όροι Ίσμαρο και Ροδόπη. Έλαβε μέρος στην αργοναυτική εκστρατεία. Πέθανε σπαραχθείς από τις Μαινάδες της Θράκης και ετάφη στην Πιερία της Θράκης. 

Στο Δίον (αρχαία θρακική πόλις) υπήρχε επίγραμμα κατά το οποίο ο Ορφεύς πέθανε κεραυνωθείς από τον Δία (Θρήϊκα χρυσολύρην τήδ’ Ορφέα Μούσαι έθαψαν Όν κτάνε υψιμέδων Ζευς Ψολόεντι βέλει). 

Ληστρικές επιδρομές κατά της Θράκης μέχρι τον Τρωικό πόλεμο. 
Ο ελκυστικός πλούτος της Θράκης και η Γεωγραφική και Γεωστρατηγική της θέση, υπήρξαν από την Αρχαιότητα η αιτία ληστρικών και φονικών επιδρομών που δεχόταν από διάφορους Λαούς. Την πρώτη μεγάλη ληστρική καταστροφή την υπέστη η Θράκη προϊστορικά από τους Αιγύπτιους με Βασιλιά τον Σεσώστριο κατά τον Ηρόδοτο ή Σεσόωσιν κατά τον Διόδωρο Σικελιώτη. 
Την καταστροφή αυτή ακολούθησε δεύτερη από τους παραλιακούς Λαούς της Μικράς Ασίας Τεύκρους και τους Μυσούς και τρίτη από τους Γετοθράκες (μετά τον Τρωικό πόλεμο). 

Ήτοι από τις 3 ληστρικές καταστροφές της Θράκης, οι 2 εξ ιδίων. 
Στον Τρωικό πόλεμο (1194-1184 π.χ.) οι Θράκες πολέμησαν στο πλευρό των συγγενών τους Τρώων με βασιλείς και μεγάλες δυνάμεις όπως αναλύονται στα στοιχεία των Μυθικών Ηγεμόνων και Θρακικών Εθνών – Φύλων Μυθικοί Βασιλείς και Ηγεμόνες της Αρχαίας Θράκης Στα Έθνη και διάφορα Φύλα της Αρχαίας Θράκης ηγήθηκαν πολλοί μυθικοί Βασιλείς και Ηγεμόνες. 

Οι σπουδαιότεροι από αυτούς είναι : Ο Λυκούργος, Διομήδης, Τηρεύς, Φινεύς, Οίαγρος, Πόλτυς, Τεγύριος, Ακασάμενος, Παλαιστίνος, Ατρεύς, Κισσεύς, Σίθων, Μέντης, Ακάμας, Γορθύων, Πείροος, Εύφημος, Πυραίχμης, Ρίγμος, Μάρων, Ρήσος, και Πολυμήστωρ. 

Λυκούργος : Υιός του Δρύαντος ή του Άρεως, ηρωικός Βασιλεύς του Μαχιμωτάτου έθνους των Βιστόνων Θρακών και κατά τον Απολλόδωρο των Ηδωνών. Κατά τη μυθολογική παράδοση προσπάθησε να φονεύσει το Διόνυσο όταν περνούσε από τη Θράκη για την Ασία, φόνευσε τις Βάκχες του Διονύσου και στη συνέχεια ο Διόνυσος νίκησε τους Θράκες, τύφλωσε το Λυκούργο και παρέδωσε τη Βασιλεία στο Θάροπα. 

Ο υιός του Θάροπα ο Οίαγρος παρέδωσε τη Βασιλεία και τα μυστήρια των τελετών του Διονύσου στον υιό του Ορφέα, ο οποίος τα τροποποίησε και ονομάστηκαν Ορφικές τελετές. 

Με το πάθημα του Λυκούργου ασχολήθηκε ο Δραματικός Σοφοκλής και λέγει: «Και τον Οργισμένο υιό του Δρύαντος, τον Βασιλέα των Ηδωνών επειδή τον περιέπαιξε, ο Διόνυσος τον έδεσε με πέτρινα βρόχια και έτσι ξεθύμανε η τρομερά και ανήμερος μανία του. Και εκείνος εννόησε κατόπιν πως επάνω εις την μανία του πρόσβαλε με γλώσσα περιφρονητική τον Θεό. Τότε που εμπόδιζε τας θεόπνευστους γυναίκας εις την Βακχική φωτιά και ερέθιζε τας Μούσας, που αγαπούν τον αυλό». 

Στη Λευκαύγεια τραγωδία του Αισχύλου, που Χάθηκε, ανήκαν ως τριλογία οι Ηδωνοί, οι Βασσαρίδες, οι Νεανίσκοι και το σατυρικό δράμα του Λυκούργου που αντιστάθηκε στην εισαγωγή της λατρείας του Διονύσου. 

Χάθηκαν δυστυχώς πολλά στοιχεία της ιστορίας των Θρακών. Κατά την παράδοση ο Λυκούργος έγινε Θεός και συνταυτίστηκε με το Διόνυσο. 

Διομήδης : Ανδρείος Μυθικός Βασιλιάς των Βιστόνων Θρακών, υιός του Άρη του θεού του πολέμου. 

Ήταν διάσημος για τις φοράδες του που τρέφονταν από σάρκες ναυαγών στα άγρια παράλια του Θρακικού πελάγους. Ήταν άγριες και αλυσοδεμένες σε χάλκινες φάτνες. 

Ο Ηρακλής σε έναν από τους άθλους του πήρε τις φοράδες αφού φόνευσε τον Διομήδη. 

Τηρεύς : Βασιλεύς της Θράκης, Υιός του θεού Άρη και της Βιστονίδας νύμφης, που βοήθησε τον βασιλιά της Αττικής Πανδίονα και πήρε ως αμοιβή την θυγατέρα του Πρόκνη. 

Φινεύς : Βασιλιάς ή Μάντης της Σαλμυδησού (σημερινής Μήδειας της Ανατολικής Θράκης παρά τον Εύξεινο Πόντο) εξ ου και το όνομα Φινεϊδες Ακταί. Τυφλός οδήγησε τους Αργοναύτες στην εκστρατεία τους. Είχε δύο υιούς κατά τον Ησίοδο ,τον Θύνο και τον Μαριανδυνό. Το Κράτος του Φινέως κατά τον Φερεκύδη επεκτεινόταν και πέραν του Βοσπόρου, επί όλων των θρακών της Ασίας. 

Στην Αρχαία Ολυμπία σε μία πολυτελή λάρνακα από κέδρο μεταξύ των άλλων παριστάνεται και ο Θράξ Φινεύς.

Οίαγρος : Αρχαιότατος Βασιλιάς των Θρακών, πατέρας του Ορφέα. Οι αδελφές του Ορφέα και οι Μούσες εξ αυτού εκκαλούντο Οιαγρίδες. 

Δεν έχει σχέση με τον ποιητή Οίαγρο ο οποίος πολύ αργότερα τόλμησε πρώτος και πραγματεύτηκε και έψαλε τον Τρωικό Πόλεμο.

Πόλτυς : Υιός του Ποσειδώνα, υπήρξε Βασιλιάς της Αίνου. Από τον Πόλτυ είχε η Αίνος το προηγούμενο όνομα της Πολτυμβρία. Ο Ηρακλής φόνευσε κοντά στην Αίνο τον Αδελφό του Πόλτυ τον Σαρπηδόνα, ως υβριστή, και εκ τούτου η ακτή ονομάστηκε και Σαρπηδονία.

Τεγύριος : Βασιλιάς της Θράκης. Έδωσε την κόρη του στον Ίσμαρο υιό του Ευμόλπου. Μετά το θάνατο του Ισμάρου, ο Εύμολπος διαδέχθηκε τον Τεγύριο. Όταν του ζητήθηκε του Ευμόλπου βοήθεια από τους φίλους του Ελευσινίους στον πόλεμο κατά των Αθηναίων, ανταποκρίθηκε με μεγάλη δύναμη Θρακών και φονεύτηκε στη μάχη από τον Ερεχθέα 

Ο Ακασάμενος Υιός του Θεού Ποσειδώνα, πατέρας της Περιβοίας, Βασιλιάς των Παιόνων, έκτισε την πόλη Ακασαμεναί (στη σημερινή Μακεδονία). 

Παλαιστίνος Βασιλιάς της Θράκης, υιός του Ποσειδώνα επίσης, που πνίγηκε στο Στρυμόνα ποταμό όταν νικήθηκε από τους εχθρούς του. Εξ αυτού ο Στρυμόνας ονομαζόταν Παλαιστίνος Οτρεύς-Ατρεύς Βασιλιάς των Θρακών Φρυγών ή Βρυγών. 

Η Αφροδίτη, η ωραιότατη Θεά, τρωθείσα από τον Αγχίση μεταμορφώθηκε σε Κόρη του Οτρέα. 

Κισσεύς : Βασιλιάς των Φρυγών επίσης, υιός του Αντήνορος και της Θεανώς (ιέρειας της Αθηνάς)και πατέρας της Εκάβης. 

Είχε Έδρα την Κισσό (πλησίον του Αξιού)Σίθων Βασιλιάς της θρακικής Χερσονήσου, υιός του Ποσειδώνα και της Όσης, κόρη του η Φυλλίδα η οποία κρεμάστηκε όταν δεν επέστρεψε έγκαιρα για το γάμο τους ο αρραβωνιαστικός της ο Δημοφών(υιός του Θησέα και της Φαίδρας). 

Μέντης : Ηγεμόνας των Κικόνων Θρακών στον Τρωικό πόλεμο 

Ακάμας: Ηγεμόνας των Θρακών του Ελλησπόντου στον Τρωικό πόλεμο, υιός του Ευσώρου, υψηλός, μεγαλόσωμος και άριστος μεταξύ των Θρακών κατά τον Όμηρο. Φημιζόταν για την ανδρεία του και την «ωκυποδία» του (ταχύτητα). Φονεύτηκε από τον Αίαντα του Τελαμώνος κατά τη συμπλοκή (Ιλιαδ.Ζ 8). 

Γοργυθίων ή Γεργυθίων : Υιός του Πριάμου και της Καστιάνειρας δεύτερης συζύγου του Πριάμου (πρώτη η Εκάβη) και καταγόταν από την Αισύμη ή Οισύμη των Ηδωνών Θρακών (μεταξύ Στρυμόνα και Νέστου ποταμού) 

Η Αισύμη σύμμαχος της Τροίας, έλαβε μέρος στον Τρωικό πόλεμο με ηγεμόνα τον Γεργυθίωνα ο οποίος φονεύθηκε από τον Τεύκρο. Άμεμπτος και ένδοξος κατά τον Όμηρο. 

Πειρόος : Ένδοξος Ηγεμόνας των εξ Αίνου ακρόκομων Θρακών στον Τρωικό πόλεμο, ο οποίος φονεύτηκε από τον Θόαντα τον Αιτωλό. Πατέρας του ο Ιμβράσος από την Αίνο. ΕύφημοςΗγεμόνας των Κικόνων Θρακών, υιός του Τροιζηνίου.

Ρίγμος : Φονεύθηκε στον Τρωικό πόλεμο από τον Αχιλλέα 

Πυραίχμης : Ηγεμόνας των Αγκυλοτόξων Παιόνων Θρακών που τους οδήγησε στην Αμυδώνα (επί του Αξιού, μεταξύ Κιλκίς και Γιαννιτσών) και στον Τρωικό πόλεμο ως σύμμαχος και φίλος του Πριάμου όπου και φονεύτηκε από τον Πάτροκλο(Ομ. Ιλιαδ.Β,848 και Π, 287) 

Μάρων : Υιός του Ευάνθους ή του Οινοπίωνα και εγγονός ή υιός του Διονύσου (Βάκχου),Ιερέας του Απόλλωνα στην Ίσμαρο, Κικωνική παραθαλάσσια πόλη στη Ροδόπη.

Επιστρέφοντας ο Οδυσσέας από την Τροία με 12 πλοία σταμάτησε στην πόλη αυτή την οποία κυρίευσε και κατάστρεψε. Ο Μάρων φιλοξένησε τον Οδυσσέα και τους εταίρους του , του έδωσε πολλά δώρα, ασκούς με γλυκό κρασί, επτά τάλαντα χρυσού, «Ποτήριον πανάργυρον» και 12 αμφορείς γεμάτους με παλαιό κρασί. Έσφαξε πολλά βόδια και αρνιά για τον Οδυσσέα. Με το κρασί αυτό ο Οδυσσέας μέθυσε τον Πολύφημο (Κύκλωπα) και τους εταίρους του οι οποίοι πήραν από την Ίσμαρο ότι πολύτιμο και τις γυναίκες τους. Πριν προλάβουν να αναχωρήσουν επέπεσαν οι Κίκονες στα πλοία τους και αφού φόνευσαν 6 άνδρες από κάθε πλοίο (σύνολο 72), πήραν πίσω τις γυναίκες τους και τα πολύτιμα δώρα. Η πόλη εκ του Μάρωνα ονομάστηκε Μαρώνεια. 

Πολυμήστωρ : Βασιλιάς των Θρακών της Χερσονήσου της Θράκης (Καλλίπολη) κατά τον Τρωικό πόλεμο. Ο Ευριπίδης στην τραγωδία του Εκάβη αναφέρει ότι ο Πρίαμος είχε στείλει στον Πολυμήστορα τον νεότερο υιό του με πολλά χρυσαφικά για να διαφύγει τον κίνδυνο του πολέμου. Μόλις έπεσε η Τροία, ο Πολυμήστωρ τον φόνευσε και τον έριξε στη Θάλασσα. Η Εκάβη όμως που το πληροφορήθηκε, μετά την πτώση κάλεσε τον Πολυμήστορα για να του παραδώσει δήθεν τους μυθώδεις Θησαυρούς του Πριάμου. Εκεί φόνευσαν τους υιούς του και τον τύφλωσαν για την ανόσιο πράξη του και την αθέμιτη πλεονεξία του. 

Ρήσος : Τον Ρήσο στην Τροία ακολούθησε και ο ανεψιός του Ιπποκόων. Είναι θαυμάσιοι οι στίχοι του Ευριπίδη που αφιερώνει στην απαρηγόρητη μητέρα του. Για το θάνατο του δάκρυσε ακόμα και αυτός ο σκληρός Αχιλλέας.

Θρακικά Έθνη-Φύλα 

Η Αρχαία Θράκη δεν ήταν ένα Κράτος με τη σημερινή έννοια. Αποτελείτο από πολλά μικρά ή μεγάλα φύλα- Έθνη ( 8 κύρια κατά τον Ηρόδοτο, 22 κατά το Στράβωνα και πάνω από 70 με τις υποδιαιρέσεις τους) τα οποία είχαν το Βασιλιά τους ή αρχηγό και τη δική τους ιστορία. 

Κατά αλφαβητική σειρά και περιληπτικά αναφέρονται τα σπουδαιότερα: 
Αγριάνες,ή Αγρίαι ή Αγριείς, ή Αγράϊοι. 
Αρδιαίοι, Αρριανοί, Άρπιοι, Αρτάκιοι, Άσται ή Αστοι, Αψίνθιοι 
Βαίτοι, Βάντιοι, Βέσσοι ή Βησσοί, Βισάλτες, Βίστωνες, Βρύγες, (Φρύγες-Βρίγες-Βρύγοι) Βιθυνοί, Βένοι – Βρέναι, Βρίαντες, Βαστάρναι, Βισάλτες 
Γέτες. 
Δάκες ή Δάκοι, Δασαρήται ή Δασαρήτιοι, Δερσαίοι ή Δεραίοι (πιθανόν και Δαρσίοι),Δίοι, Δίγηροι, Δόβηρες, Δρύσαι, Δόλογγοι και Αριανοί, Δρώιοι, Δαρδανοί. 
Ηδωνοί ή Ήδωνες ή Ώδονες 
Θύννοι, 
Κίκονες, Κορπίλοι, Καινοί, Κοραλλοί, Κρόβυζοι, Κοιλαλήται, Κυρμιάδαι, Κεβρύνιοι. 
Λαδεψοί, Λαιταίοι. 
Μαίδοι, Μοισσοί, Μελινοφάγοι, Μελανδύται, Μύγδονες (Σίθωνες). 
Νιψαίοι 
Ξάνθιοι 
Οδρύσες, Οδόμαντες, Ορρέσκιοι 
Πίερες, Παίονες( Παναίοι, Παιόπλαι, Γρααίοι, Λαιαίοι), Παίτοι Σαπαίοι ή Σάπαι και Σίποι, Σίντιες, Σίντοι και Σάϊοι, Σάτρες, Σατροκέντες, Σαρμάται, Σκυρμιάδες, Σέρδοι, Σκαιοί, Σίρες, Σκεβόαι. 
Τριβαλλοί, Τρανίψοι, Τραλλείς, Τραυσοί, Τρωγλοδύτες, Τρήρες. 

Τα Θρακικά αυτά Φύλα μετακινούνταν εντός και εκτός Θράκης, προς επιβίωση ή λόγω εκτοπισμού από άλλα ισχυρότερα. Στη Μικρά Ασία, μετακινήθηκαν οι Μυσοί, Φρύγες ( θράκες που κατοικούσαν στο όρος Βέρμιο με το όνομα Βρύγες ή Βρίγες), Θυνοί, Βιθυνοί, Μαιδοβυθινοί, Βέβρυκες, Μαριανδυνοί, Μύγδονες, Μαίονες, Δρύωπες, Δόλωνες, Τρήρες κ.α. 
Τα φύλα αυτά κατοικούσαν από τους αρχαιοτάτους χρόνους (πριν και μετά τον Τρωικό πόλεμο που έγινε τον 12ο π.χ. αιώνα) στις περιοχές Βιθυνία, Μυσία, Φρυγία και Λυδία της Μικράς Ασίας. 
Μεταξύ των Θρακικών Εθνών που εγκαταστάθηκαν στην κεντρική Ελλάδα σε πανάρχαια εποχή είναι και οι Άβαντες. Εγκαταστάθηκαν αρχικά στη Φωκίδα (όπου και πόλις Άβαντα) και κατόπιν εισήλθαν στην Εύβοια ( η νήσος ονομάστηκε Αβαντίς). 
Θράκες από την Εύβοια μετανάστευσαν και στις Κυκλάδες νήσους και οι πιο πολλοί στη Νάξο που την ονόμασαν Δία και Στρογγύλη. Θράκες εγκαταστάθηκαν στη Βοιωτία με τον Εύμολπο. 

Περιληπτική περιγραφή των Θρακικών Εθνών- Φύλων. 

Αγριάνες (Ιππομάχοι εξ ου Πομάκοι)ή Αγρίαι ή Αγριείς, ή Αγράϊοι. Θρακική Φυλή που κατοικούσε στα άγονα και ορεινά μέρη του Σκομίου όρους και της Βορειοδυτικής Ροδόπης. Οι Αγριάνες ζούσαν ως κτηνοτρόφοι και αργότερα ως μισθοφόροι πολεμιστές των Μακεδόνων, των Αθηναίων, των Οδρυσών Θρακών και των Ρωμαίων. Φημίζονταν ως οι καλύτεροι ακοντιστές. Πήραν μέρος στην εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου το 336 π.χ.εναντίον των Τριβαλών Θρακών και το 335 εναντίον των Περσών με το Βασιλιά τους Λάγγαρο, φίλο του Μ. Αλεξάνδρου, με 1.000 ιππείς ακοντιστές. 

Ο Μ. Αλέξανδρος είχε υποσχεθεί στον Λάγγαρο ότι θα του έδινε ως σύζυγο την αδελφή του Κύνα, αλλά αυτό δεν έγινε διότι ο Λάγγαρος πέθανε από ασθένεια μετά την επιστροφή του. Σήμερα οι Αγριάνες ζουν στα ορεινά της Ροδόπης(Ξάνθη-Κομοτηνή και οι περισσότεροι στη Βουλγαρία). 

Εξισλαμίστηκαν επί τουρκοκρατίας περί το 1600 μΧ και η Ελληνική πολιτεία τους αντιμετώπισε ως ισλαμική μειονότητα και όχι ως Θρακική Φυλή. 

Τα τελευταία χρόνια αφυπνίστηκε η πολιτεία και οι Πομάκοι διδάσκονται τη γλώσσα τους, Ιδρύουν Πολιτιστικούς Συλλόγους και βροντοφωνάζουν ότι είναι Έλληνες. 

Η Δημοκρατική Τουρκία δια του Τουρκικού προξενείου όμως της Κομοτηνής, τους τρομοκρατεί και τους απειλεί διότι για λόγους σκοπιμοτήτων και με πρόσχημα τη Θρησκεία τους θέλει Τουρκογενείς. Αυτό άλλωστε έκανε επί αιώνες με το παιδομάζωμα, τους Γενίτσαρους και άλλες μεθόδους εξισλαμισμού και εκτουρκισμού. 

Η Ελληνική Πολιτεία οφείλει να προστατεύσει τους Αγριάνες, για να μπορούν να αυτοπροσδιορίζονται, να τους δώσει ανάλογα δικαιώματα και κίνητρα αποδέσμευσης και απεγκλωβισμού από την Τουρκική προπαγάνδα και κουλτούρα, προκειμένου να ενταχθούν στο γενεαλογικό τους κορμό. 

Η ύπαρξη Τουρκικού Προξενείου στη Θράκη δεν δικαιολογείται αφού δεν υπάρχει στη Θράκη Τουρκική μειονότητα βάσει της συνθήκης της Λοζάνης, αλλά Μουσουλμανική. 

Στη Μουσουλμανική αυτή μειονότητα των 110.000 ανθρώπων, το 38% είναι Αγριάνες, δηλαδή Έλληνες, το 14% Αθίγγανοι (Έλληνες) και το 48% Τουρκογενείς, τους οποίους ήθελε η Τουρκία να παραμείνουν στην Ελλάδα (κατά τη συνθήκη της Λοζάνης περί ανταλλαγής Πληθυσμών), για να έχει και να διατηρεί επεκτατικές βλέψεις. 

Οι Αγριάνες (Πομάκοι) που κατοικούν στη Βουλγαρία πρέπει να γνωρίζουν ότι είναι αυτόχθονες (ντόπιοι) Πελασγοί, Αγριάνες Θράκες, που κατοικούν εκεί χιλιάδες χρόνια. Δεν έχουν καμία σχέση με τους Βουλγάρους και τους Σλάβους οι οποίοι εμφανίστηκαν στο Δούναβη μεταξύ του 6ου και 7ου αιώνα  και κατέλαβαν τη Θράκη κάτω από τον Αίμο το 1885 μ.Χ. 

Εάν οι συνθήκες επιβίωσης ανάγκασαν τους Πομάκους να αλλάξουν θρησκεία και να μαγαρίσουν τη γλώσσα τους δεν σημαίνει ότι άλλαξαν και καταγωγή. 

Οι Τούρκοι και οι Βούλγαροι είναι μουσαφίρηδες στην πατρίδα των Πομάκων, τη Θράκη. 

Τους Βρήκαν εκεί τους Αγριάνες, δεν τους έφεραν από την Ασία. Καταπάτησαν τα εδάφη τους, διέπραξαν γενοκτονίες εις βάρος τους και συνεχίζουν να τους καταπιέζουν και σήμερα με την ανοχή της Ελληνικής πολιτείας 

Είναι γνωστό σε όλους ότι στην Τουρκία αυτή τη στιγμή υπάρχουν εκατομμύρια Έλληνες κρυπτοχριστιανοί που είχαν εξαναγκαστεί να αλλαξοπιστήσουν για να σωθούν από την Τούρκικη λαίλαπα. 

Υπόψη των κατακτητών ότι η ιστορία εκδικείται και έχει πισωγυρίσματα και ότι τη θρησκεία και τη γλώσσα των λαών κατόρθωσαν να την αλλάξουν όχι όμως τα γονίδια και το DNA (ντι-εν-εϊ) των Αγριάνων και των άλλων Ελλήνων. 

Αρδιαίοι Θρακικός Λαός που κατοικούσε βορειότερα των Αγριάνων. 

Αριανοί Αρχαίος Λαός της Θρακικής Χερσονήσου Αν. Θράκης (Θουκιδ.VIII,104) 

Άρπιοι Αρχαίος Λαός της κάτω Μυσίας στο στόμιο του Δούναβη κοντά στη νήσο Πεύκη, μάλλον οι ίδιοι με τους Καρπιανούς ή Καρπίδες. 

Αρτάκιοι ή Αρτάκοι Μικρός Θρακικός Λαός που αναφέρεται από τον Δίωνα Κάσιο. Ζούσαν παρά τον Αίμο στη χώρα τους Αρτακινή και τον ποταμό τους Άρτακο (Τόνζος) 

Άσται ή Άστοι Αρχαίος Θρακικός Λαός που κατοικούσε στην Αν. Θράκη, βόρεια της Περίνθου (Ηράκλειας)και μέχρι τη Σωζόπολη της Βόρειας Θράκης. Η χώρα τους ονομαζόταν Αστική και Πρωτεύουσα τους ήταν η Βιζύη. Συνήθως λήστευαν Ναυαγούς των παραλίων της Μαύρης θάλασσας η οποία εξ αυτού ονομάστηκε άξενος (αφιλόξενη) και κατ’ευφημισμό Εύξεινος Πόντος. 

Αψίνθιοι Πολεμικός και ληστρικός Λαός της Αν. Θράκης, που κατοικούσε ανατολικά της Αίνου, στην Αψυνθίδα. Ο Μιλτιάδης όταν κλήθηκε από τους φιλειρηνικούς Δολόγκους στη γείτονα Θρακική χερσόνησο και εγκαταστάθηκε περί το 506 π.χ., το πρώτο που έκανε ήταν η κατασκευή τειχών στον ισθμό της χερσονήσου, από την Καρδία μέχρι την Πακτύη για να προστατευθεί από τους Αψυνθίους (Ηροδ.VI,34-37). 

Το 479π.χ.,ο ύπαρχος του Ξέρξη Οιοβάζος, που προσπάθησε να φύγει από την Καρδία της Αν. Θράκης, όταν έμαθε την άφιξη Αθηναίων, συνελήφθηκε από τους Αψύνθιους, θυσιάστηκε υπέρ του τοπικού Θεού και οι ακόλουθοι του φονεύτηκαν (Ηροδ.ΙΧ,119) 

Βέννοι- Βρένοι Μικρός Θρακικός Λαός που κατοικούσε περί το Έβρο Ποταμό βορειότερα των Κορπιλών. 

Βιθυνοί Αρχαίος Θρακικός Λαός που κατοικούσε στα παράλια του Εύξεινου Πόντου και μετανάστευσε και εγκαταστάθηκε στη Μ. Ασία τον 7ο π.χ. αιώνα, περί τον Σαγγάριο Ποταμό μεταξύ της Παφλαγονίας-Γαλατίας-Φρυγίας και Μοισίας. 

Βίστωνες Αρχαίος Θρακικός Λαός που κατοικούσε περί την Βιστονίδα Λίμνη (Πόρτο Λάγος), δυτικά των Κικόνων και ανατολικά των Αβδήρων. Πρωτεύουσα τους ήταν η Καρτέρα (παρά τα Άβδηρα)και μυθικός τους Βασιλιάς ο Διομήδης με τις ανθρωποφάγες φοράδες. 

Βρύγες (Φρύγες-Βρίγες-Βρύγοι) Στην πανάρχαια εποχή κατοικούσαν παρά το Όρος Βέρμιο. Αρχαία πόλη τους οι Κύδραι. Εκτοπισθέντες οι περισσότεροι, ή προς επιβίωση, μετακόμισαν στην Ασία, μετονομάστηκαν Φρύγες και η χώρα τους Φρυγία (Τροία) όπου δημιούργησαν πλούτο και πολιτισμό κατά τη 2ηχιλιετία π.χ. που δεν υστερούσε του Μινωικού και Μυκηναϊκού. 

Οι εναπομείναντες κατοικούσαν ανατολικά από τα Κεραύνια όρη πλησίον των Λυγκηστών, των Πεληγόνων και της Λυχνίτιδας Λίμνης, όπου έρεε ο Ερίγων Ποταμός (Κουρτ.31-33).

Βισάλτες Κατοικούσαν στα βόρεια του Στρυμόνα, στην μεταλλοφόρο οροσειρά που καταλήγει στην πεδιάδα της Μυγδονίας ως και υπεράνω της Αμφίπολης και της Ηράκλειας της Σιντικής. Ασχολήθηκαν με τη μεταλλουργία, που διδάχθηκαν από τους Θάσιους, πριν το 800π.χ. Βασιλείς τους :Μώσσης 500-480 π.χ.. Δημήτριος περί το 450 Π.χ., Βασταρεύς και Όναρις ( Κουρτ.36 ). 

Βησσοί ή Βέσσοι Κλάδος της μεγάλης φυλής των Σατρών που κατοικούσε στη Βορειοδυτική Θράκη, περί το σημείο που συναντώνται ο Αίμος και η Ροδόπη, ανατολικά των Δαρδανών και Παιόνων και νοτιοδυτικά των Σαπαίων (Κουρτίδης). 

Πόλεις τους η Ουσκουδάμα (Αδριανούπολη), η Βησσαπάρα δυτικά και πλησίον της Ευμολπιάδας (Φιλιππούπολης) και η Βηλαιδήπαρα στον άνω ρου του Έβρου κατά τον Α. Σαμοθράκη. Ήταν πολεμικωτάτη ορεινή φυλή, συμμάχησε με τους Δαρδανούς και αντιστάθηκε γενναία στους συμμάχους τους Οδρύσες, στους Μακεδόνες και τους Ρωμαίους, στους οποίους υποτάχτηκαν τελευταίοι από όλους τους Θράκες. 

Το 11-12 π.χ. οι Βέσσοι με αρχηγό τον Ουολόγαισο ή Βολογέζο, πρωθιερέα του Μαντείου του Διονύσου, έτρεψαν σε φυγή τους στρατιώτες του Ροιμητάλκη των Οδρυσών Θρακών και κατέλαβαν όλη τη χώρα. Ο Ροιμητάλκης αναγκάστηκε να ζητήσει βοήθεια από τους Ρωμαίους οι οποίοι με στρατηγό τον Λεύκιο Πείσωνα υπέταξαν τους Βέσσους (Α. Σαμοθράκης). 

Δάκες ή Δάκο – Γέτες Αρχαίος Θρακικός λαός που κατοικούσε προς τις εκβολές του Δούναβη (σημερινή Ρουμανία και μέρος της Ουγγαρίας). Παλαιότερα τους έλεγαν Γέτες ή ήταν η ίδια Φυλή και μιλούσαν την ίδια γλώσσα. Ήταν αγρότες, κτηνοτρόφοι και κάνανε και εξόρυξη χρυσού και άλλων μετάλλων. Πίστευαν στην αθανασία της ψυχής, ότι δηλαδή ο άνθρωπος δεν πεθαίνει αλλά «μετοικίζεται». Πρωτεύουσα τους ήταν η Ζαρμιζεγέθουσα, ερείπια της οποίας σώζονται στη σημερινή Uarhely ή Gredistje της Τρανσυλβανίας. Άλλες πόλεις τους (κατά τον Πτολεμαίο Γ,8,4) ήταν η Δακίδαβα, Πατρίδαβα, Καρσίδαβα, Αργίδαβα, Μαρκόδαβα και άλλες, άγνωστο όμως πού βρίσκονταν.(το συνθετικό τους -δάβα σημαίνει πόλη ή οικισμός). Κατά τον 1ο π.χ. αιώνα είχαν αποκτήσει πολλή μεγάλη δύναμη και επιτέθηκαν πολλές φορές στους Ρωμαίους ,οι οποίοι τελικά τους υπέταξαν και τους διαίρεσαν σε 3 τμήματα με κοινή Πρωτεύουσα. Κατά τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους δέχθηκαν πολλές καταστροφικές επιθέσεις από Σλάβους, Βουλγάρους, Μαγυάρους, Αβάρους και άλλους Βάρβαρους Λαούς οι οποίοι πολλές φορές κυριάρχησαν αλλά και απωθήθηκαν, αφήνοντας όμως τραύματα και σημάδια. Οι άνδρες τους πήγαιναν ως δούλοι στη Νότια Ελλάδα, για αυτό και η λέξη Δακός ή Γέτης ήταν ταυτόσημη της λέξης δούλος κατά τους αρχαίους συγγραφείς (Στράβων VII, 304). Σήμερα τους λέμε οικονομικούς μετανάστες ή εισαγόμενους εργάτες. 

Δανθηλίται ή Δανθαλήται ή Δενθηλάται Πολεμικότατος Θρακικός Λαός που κατοικούσε περί τον Αίμο κατά τον Στράβωνα, στη δεξιά όχθη του Στρυμόνα ποταμού κοντά στους Μαίδους και Βισάλτες κατά τον Πλίνιο. Κατελήφθησαν από τον Φίλιππο Β΄. Φίλοι και Σύμμαχοι των Ρωμαίων οι οποίοι τους προστάτεψαν από τους Σκύθες και Βαστάρνες με τον Κράσσο όταν Βασιλιάς των Δανθαλητών ήταν ο τυφλός Σιτάν.

Δαρδανοί ή Δαρδάνιοι Θρακικό φύλο που κατοικούσε στο Βορειοδυτικό τμήμα της Θράκης πάνω από τον Αίμο και στα ανατολικά όρια της Ιλλυρίας. 

Ήταν ενοχλητικοί και επικίνδυνοι επιδρομείς στους νότιους γείτονες τους Παίονες Θράκες. Άγριοι και ρυπαροί, αλλά Φίλοι της Μουσικής. Αρχηγοί τους ο Αινείας και οι Υιοί του Αντήνορα, (του Δευτέρου ιεραρχικά στον Τρωικό πόλεμο μετά τον Πρίαμο) και της Θεανώς: ο Αρχέλοχος και ο Ακάμας. Πατέρας της Θεανώς ήταν ο Κισσεύς ο Θράξ. Σπουδαιότερες πόλεις τους: Σκούποι, τα σημερινά Σκόπια, πατρίδα του Ιουστινιανού, διετέλεσε πρωτεύουσα των Δαρδανών, κατελήφθη από τον Φίλιππο Ε’ το 210 π.χ., αποικία των Ρωμαίων επί Ρωμαιοκρατίας, Πρωτεύουσα της προς νότια του Σκάρδου Δαρδανίας επί Μ. Κωνσταντίνου. 

Το 520 μΧ. καταστράφηκε από σεισμούς και ανοικοδομήθηκε από τον Ιουστινιανό (με υδραγωγείο και πολλά δημόσια κτήρια) ο οποίος την μετονόμασε σε Ιουστινιανήν Πρώτη και την κατέστησε πολυάνθρωπη. Επί Μουράτ Β’ (1421-1451) καταλήφθηκε από τους Τούρκους-πρωτεύουσα του νομού Κοσσυφοπεδίου- μέχρι τους Βαλκανικούς Πολέμους (1913) που κατελήφθη από τους Σέρβους. Τελικά επικράτησε το Αρχαίο όνομα της Σκόπια στα Ελληνικά, Στούπ στα Αλβανικά, Ουσκιούπ στα Τούρκικα και Skoptje στα Σλαβικά. 

Ναϊσός σημερινή Νίσσα της Σερβίας, επί παραποτάμου του Μάργου (Μοράβα),Πατρίδα του Μ. Κωνσταντίνου), καταστράφηκε από τον Αττίλα το 447μ.χ και ξαναχτίστηκε από τον Ιουστινιανό με οχυρώτατα τοίχοι.. Αρριβάντιον και το Ουλπιανόν (Πτολεμ. Γεωγρ. τομ.Α, σελ.455). 

Δασαρήται ή Δασαρήτιοι Ασήμαντη φυλή που Κατοικούσε δυτικά των Βησσών και καταβλήθηκε από τους Σκορδίσκους. 

Δατηνοί Θρακικός Λαός που κατοικούσε στα παράλια του Στρυμονικού κόλπου απέναντι από τη Θάσο. Πόλεις τους το Δάτον και η Νεάπολη. 

Δερσαίοι- Δεραίοι(πιθανόν και Δαρσίοι)και Παναίοι Μικρές πολεμικές φυλές που κατοικούσαν στις πηγές του Νέστου ποταμού,(ή κατά άλλους Δυτικά του Στρυμόνα) μεταξύ των Σαπαίων και των Ηδωνών Θρακών (Ηροδ.VII,110). 

Τους υπέταξε ο Ξέρξης, διερχόμενος , και τους ανάγκασε να του χορηγήσουν στρατό. Οι ίδιοι ως σύμμαχοι του Σιτάλκη, Βασιλιά των Οδρυσών Θρακών , πολέμησαν εναντίον του Περδίκκα Β, βασιλιά των Μακεδόνων (454-413 π.χ.), κατά την περίοδο των πρώτων χρόνων του Πελοποννησιακού πολέμου που κράτησε από το 431 έως το 404Π.Χ, (Θουκ.Β 101). 

Δίοι Πολεμικότατος Θρακικός Λαός, μαχαιροφόροι, κατοικούσαν στη Ροδόπη νοτιοανατολικά των Αγριάνων. Μέρος αυτών αναμίχθηκε με τους Βέσσους ή Βησσούς και λέγονταν Διοβέσσοι. 

Δίγηροι Αρχαίος Θρακικός Λαός που κατοικούσε στην αριστερή όχθη του Στρυμόνα ποταμού μεταξύ των Δανθαλιτών και Βέσσων Θρακών (Αχ. Σαμοθράκης). 

Δόβηρες Μικρή, πολεμική θρακική φυλή που κατοικούσε νότια της Παιονίας και επεκτεινόταν μέχρι το Παγγαίο. 

Δόλογκοι Λαός ειρηνικός και πολιτισμένος που κατοικούσε κατά την αρχαιότατη εποχή στη Θρακική Χερσόνησο. Αργότερα μετανάστευσαν στην Αττική και συνοίκησαν με τους Αθηναίους και σε άλλα μέρη της Ελλάδας (Κουρτίδης). 

Ηδωνοί ή Ήδωνες ή Ώδονες Ένα από τα πιο γνωστά Αρχαιότατα Θρακικά Έθνη, πολεμικότατο, με μεγάλο πολιτισμό που κατοικούσε πάνω από τις εκβολές του Στρυμόνα ποταμού και προς Ανατολάς της Κερκινίτιδας Λίμνης με κέντρο την πόλη Μυρκίνο της Ηδωνίδας Χώρας. 

Κατά τους αρχαίους συγγραφείς –Ιστορικούς ήταν οι πλέον πολιτισμένοι και επικρατέστεροι των Θρακών. Τις γυναίκες τους τις αποκαλούσαν ελκεσίποπλους διότι έσυραν επάνω την μακριά εσθήτα που φορούσαν συνήθως όλες οι γυναίκες των Θρακών (όπως και των Τρώων (Ομ.Ιλ. Η, 297). 

Κατά των Ηδονών επιτέθηκαν οι Θάσιοι (και πολλοί άλλοι λόγω των χρυσορυχείων του Παγγαίου) οποίοι όμως Θάσιοι αφού έφθασαν μέχρι την πόλη Δραβίσκο απωθήθηκαν με τη συμμαχία και άλλων γειτονικών Θρακικών Φύλων (Ορρέσκιοι και Λαιαίοι). 

Βασιλιάς τους ο Πανάρχαιος Λυκούργος και ο Γέτας περί το 500 π.χ. Πόλεις τους Οι: Αμφίπολη, Ηιών, Μύρκινος, Φάγρης 

Θύνοι Θρακικό φύλο που Κατοικούσε στα παράλια του Εύξεινου Πόντου της Ανατολικής Θράκης .Θυνοί ήταν και Λαδεψοί. 

Καινοί Θρακική Φυλή που κατοικούσε στο κέντρο της Ανατολικής Θράκης, ανατολικά της πόλης Κυψέλων, βορειοανατολικά των Κορπίλων και Αψυνθίων. Περί τα μέσα του 2ου π.χ. αιώνα οι Καινοί υπέφεραν από τη βάναυση και απάνθρωπη συμπεριφορά των Βασιλέων τους Διήγιλι και Ζέλμιο (υιό του Διηγίλη) τον οποίο και φόνευσαν οι αγανακτισμένοι υπάκουοι του. 

Κίκονες  Αρχαιότατος Θρακικός Λαός, εκ των πλέον πολιτισμένων, που κατοικούσε στα παράλια του Θρακικού πελάγους από τη Βιστονίδα Λίμνη έως τις εκβολές του Έβρου, απόγονοι του Κίκονα υιού του Απόλλωνα και της νύμφης Ροδόπης. 

Με αρχηγό τους τον Εύφημο υιό του Τροιζήνου έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο υπέρ του Πριάμου. Καλοί ιππείς και πεζοί πολεμιστές. Μετά τον Τρωικό πόλεμο ο Οδυσσέας προσάραξε στην Ίσμαρο και φιλοξενήθηκε από τον Μάρωνα ιερέα του Απόλλωνα.Κοιλαλήται Θρακικό έθνος που κατοικούσε κάτω από τον Αίμο και τη Ροδόπη κατά τον Πλίνιο και το Λίβιο.

Κόραλλοι Κατοικούσαν υπεράνω του Αίμου, νότια των Κροβύζων, μέχρι τον Εύξεινο. 

Κορπίλοι Μικρή Θρακική φυλή που κατοικούσε περί τον Έβρο ποταμό, βορειότερα των Παιτών. Τα στενά των Κορπιλών ήταν επί της Εγνατίας, μεταξύ Ροδόπης και Νέστου ποταμού, όπου σήμερα υπάρχουν οι σιδηροδρομικές σήραγγες. 

Κρόβυζοι ή Κρύβυζοι Κατοικούσαν υπεράνω του Αίμου, στο ανατολικό τμήμα της κάτω Μοισίας μέχρι τον Εύξεινο Πόντο τις εκβολές του Ίστρου Ποταμού. Κατά τον Στράβωνα λέγονταν και Τρωγλοδύται και κατοικούσαν περί τις πόλεις Κάλατιν, Τομέα και Ίστρο μέχρι τον ποταμό Ζύρα (νύν Βάτοβσκα) που εκβάλλει λίγο νοτιότερα από τη Διονυσόπολη (νυν Μπαλτσίκ). Κατά τον Ηρόδοτο, δια της χώρας των Κροβύζων έρρεαν οι ποταμοί Άθρυς (νυν Ιάντρα), Νόης και Αρτάνης χυνόμενοι στον Ίστρο. 

Μαίδοι Κατοικούσαν βόρεια των Οδομάντων ή κατά άλλους στα βορειότατα του Στρυμόνα, γείτονες των Ηδωνών, βόρεια των Δανθαλιτών. Πρωτεύουσα τους η Ιαμφορίνα. Μοίρα εξ αυτών μετανάστευσε στη Βιθυνία και Ονομάστηκαν Μαιδοβυθινοί και στο εσωτερικό της Μακεδονίας. 

Μελανδύται- Μελινοφάγοι – Νιψαίοι και Σκυρμιάδαι Ήταν θρακικά φύλα που κατοικούσαν στα παράλια του Ευξείνου Πόντου από το Βόσπορο μέχρι τα νότια του Αίμου. 

Μοισοί ή Μυσοί Πανάρχαιο Θρακικό Έθνος που κατοικούσε μεταξύ Αίμου – Ίστρου – Ευξείνου Πόντου και δυτικά μέχρι τους Τριβαλούς. Πολλοί από αυτούς εκτοπίστηκαν στη Μ. Ασία, από τους Γέτες και Σκύθες, προ του Τρωικού πολέμου και αναφέρονται έκτοτε ως Μυσοί. Οι εναπομείναντες στη Θράκη με τους Γέτες κατοίκησαν μεταξύ Αίμου και Ίστρου και εξελίχτηκαν σε σπουδαία και πολυπληθή Ρωμαϊκή επαρχία τη ΜΟΕΣΙΑ. 

Μύγδονες. Γείτονες των Δοβήρων. Κατοικούσαν βόρεια της Λίμνης Βόλβης. Πόλεις των Μυγδόνων: Χαλάστρα, Αρεθούσα και Σίνδος κοντά στη Λίμνη Βόλβη και Θέρμαι (όπου η σημερινή Θεσσαλονίκη) και Κρήστων στα παράλια του Θερμαϊκού κόλπου. 

Σίθωνες Θράκες που κατοικούσαν στη Χαλκιδική, ήταν της φυλής των Μυγδόνων. Θρακών. Στη Χαλκιδική (στο Σπήλαιο Πετραλώνων) βρέθηκε ο αρχάνθρωπος, ηλικίας 240.000 έως 700.000 ετών Αυτό αποτελεί απόδειξη ότι στη Χαλκιδική της Θράκης υπήρχε ζωή πριν από πολλές χιλιάδες χρόνια. Η Χαλκιδική ήταν η πλέον πυκνοκατοικημένη περιοχή της Θράκης. Κτίστηκαν πολλές πόλεις από Χαλκιδείς, Ερετριείς, Κορίνθιους Αθηναίους κ.α. 
Στο πρώτο πόδι, την Κασσάνδρα, Η Ποτίδαια (Αποικία. Κορινθίων 7ου π.χ. αιώνα). Σάνη,Κασσάνδρεια, Μένδη, Σκιώνη, Αιγαι, Νεάπολης και Άφυτις. 
Στο μεσαίο πόδι της Χαλκιδικής, τη Σιθωνία, υπήρχαν οι αρχαίες πόλεις Τορώνη, Γαλυψός και ηΆμπελος. 
Πόλεις του Άθως, (3ο πόδι): Στο λαιμό του Άθως υπήρχαν οι πόλεις: Σάνη, Δίον) Ουρανούπολη,Ολόφυξος, Θυσσός, Κλεωναί και Ακροθωον. Χαραδρούς, Άκανθοες και Ακροθωον. Οι κάτοικοι τους Τυρνησοί, Βισάλται Κρηστωναίοι, Έλληνες άποικοι και Ήδωνες. 
Άλλες πόλεις τα Στάγειρα και Σημερινή Ολυμπιάδα) πατρίδα του Αριστοτέλη, η Βισαλτική Άργιλος κοντά στα Στάγιρα, Αρναί, Αυλών και ΄Ασσα. Στο κέντρο της Χαλκιδικής υπήρχε η σπουδαιότερη αποικία των Χαλκιδέων η Όλυνθος και η Απολλωνία(Πολύγυρος). Η Όλυνθος ήταν η σπουδαιότερη. Τον 4ο π.χ. αιώνα η Χαλκιδική καταλήφθηκε από το Φίλιππο το Β΄και έγινε Μακεδονική επαρχία, τις πόλεις της όμως τις αποκαλούσαν Θρακικές. 

Οδόμαντες Γείτονες των Βισαλτών, πολεμικώτατοι, δεν υποτάχθηκαν στους Πέρσες. Κατοικούσαν στον περί την Δάτον Πόλη χώρο, στα παράλια από το Στρυμόνα μέχρι τους πρόποδες του Παγγαίου όρους. Κατά τον Μαργ. Δίμητσα (Τομ, Α 569) <<Η Οδομαντική επεκτεινόταν προς Βορρά της Ηδωνίδας (Αμφίπολη) και της Κερκινίδας Λίμνης, από την αριστερή όχθη του Στρυμόνα, μέχρι Σέρρες, Δράμα και Νέστο ποτ.>> Μυθικός Βασιλιάς τους ο Σίθων και γνωστός ο Πολλής (σύμμαχος των Αθηναίων κατά τον Θουκυδίδη. Ε 19 και μάλλον ως προκύπτει από ευρεθέντα νομίσματα, ο Δερρόνικος (480π.χ.)και ο Δόκιμος. Οι Οδόμαντες είχαν ασχοληθεί με τη μεταλλουργία, πριν τον 8ο π.χ. αιώνα, που διδάχθηκαν από τους Θασίους. Στην Εποχή του Πελοποννησιακού πολέμου αυτοί πολεμούσαν εναντίον του Περδίκκα των Μακεδόνων ως σύμμαχοι του Σιτάλκη, Βασιλιά των Οδρυσών Θρακών. 

Οδρύσες Ο μεγαλύτερος και ισχυρότερος Θρακικός Λαός που κατοικούσε εκατέρωθεν των ποταμών Αρτίσκου (Τούντζα) και Εργίνη, παραποτάμων του Έβρου κατά τον Ηρόδοτο IV,92 και από τον Έβρο την πόλη των Κυψέλων(Ύψαλα) έως την Οδησσό (Βάρνα) κατά τον Στράβωνα VII,331,48). Μυθικός τους Βασιλιάς ο Ορφέας, σπουδαιότεροι Αοιδοί-ποιητές τους ο Φιλάμμων και ο υιός του Θάμυρις και Βασιλείς τους οι Οδρύσος (εξ ου και το όνομα) Αμάδοκος, Κερσοβλέπτης, Βυρισάδης, Σεύθης και Κότυς. 
Ως ιδρυτής όμως του ισχυρού Βασιλείου των Οδρυσών κατά τον 6ο π.χ. αιώνα, αναφέρεται ο Τήρης. Επί των ημερών του το κράτος των Οδρυσών επεκτάθηκε μέχρι τον Εύξεινο Πόντο με την κατάληψη άλλων Θρακικών φύλων, έγινε πανίσχυρο και δεν υποτάχθηκε στους Πέρσες το 513 π.χ. 
Ο Τήρης συνεργάστηκε με τους Σκύθες που κατοικούσαν πέρα από το Δούναβη, των οποίων ο Βασιλιάς Αριαπείθης σημειωτέο είχε σύζυγο την κόρη του. Πέθανε σε ηλικία 92 ετών αφήνοντας διάδοχο τον υιό του Σιτάλκη ο οποίος ανύψωσε ακόμη περισσότερο το κράτος των Οδρυσών και το επεξέτεινε από τα Άβδηρα έως το Δούναβη και από το Στρυμόνα έως τον Εύξεινο πόντο (Θουκ.ΙΙ,96).
Πρωτεύουσες του Βασιλείου των Οδρυσών υπήρξαν κατά διαστήματα η Ουσκουδάμα (Αδριανούπολη), τα Κύψελα (Ύψαλα) και η Βιζύη. 
Ο Σιτάλκης είχε σύζυγο την αδελφή του Νυμφόδωρου των Αβδήρων ο οποίος των έπεισε να συμμαχήσει με τους φίλους του Αθηναίους κατά των Χαλκιδέων και Βοττιαίων το 431 π.χ., τις χώρες των οποίων κατάστρεψε. 
Οι Αθηναίοι απέβλεπαν στη μεσολάβηση του και για τη σύναψη συμμαχίας με τον Περδίκκα τον Βασιλιά της Μακεδονίας καθώς και με όλα τα Θρακικά φύλα. 
Τον υιό του Σιτάλκη τον Σάδοκο, τον τίμησαν οι Αθηναίοι δίνοντας του το δικαίωμα να γίνει πολίτης των Αθηνών. 
Ο Σιτάλκης σκοτώθηκε σε μάχη κατά των Τριβαλλών και τον διαδέχθηκε ο υιός του αδελφού του Σαραδόκου ο Σκύθης ο Α. Επί της Βασιλείας του Σκύθη το κράτος των Οδρυσών διασπάστηκε σε μικρότερα Θρακικά κρατίδια και σατραπείες. Ο Κότυς ο Α (382-351 π.χ.)βασιλιάς σε ένα από αυτά, κατόρθωσε να τα επανενώσει με τη βοήθεια του Αθηναίου Στρατηγού Ιφικράτη, ο οποίος ήταν παντρεμένος με την κόρη του Κότυ. 
Ο Κότυς υπήρξε πασίγνωστος και τιμήθηκε από τους Αθηναίους με χρυσό στέφανο και δικαίωμα πολίτου των Αθηνών. Μετά το θάνατο του Κότυ το κράτος των Οδρυσών ξαναδιασπάστηκε και τελικά καταλείφθηκε από το Φίλιππο Β΄ Βασιλιά των Μακεδόνων. 
Το 335 π.χ. ο μέγας Αλέξανδρος ολοκλήρωσε την κυριαρχία του στη Θράκη και το 334π.χ. ξεκίνησε την εκστρατεία του προς την Περσία από την Πέλλα με 30.000 πεζούς, 5.000 ιππείς και με στόλο από την Κερκινίτιδα Λίμνη προς τις εκβολές του Στρυμόνα. 
Στους 30.000 πεζούς υπήρχαν 5.000 Θράκες Σφενδονήτες, πολλοί Τριβαλλοί και Οδρύσες Θράκες με Αρχηγό τον Σιτάλκη. Στο Ιππικό υπήρχαν 1.000 Αγριάνες Θράκες άριστοι ακοντιστές (σημερινοί Πομάκοι)με αρχηγό τον Άτταλο, πολλοί Οδρύσες Θράκες με Αρχηγό τον Αγάθωνα και Παίονες Θράκες με Αρχηγό τον Αρίστωνα. 
Σε λόγο του προς τους στρατιώτες του ο μέγας Αλέξανδρος είπε: 
Οι Θράκες είναι οι πολεμικώτατοι και ευρωστότατοι εκ των Λαών της Ευρώπης(Αρριαν.Αλεξ.Αναβ.2,7,5.). 
Μετά το Θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τη διάσπαση των Μακεδόνων, το 313 π.χ. οι Οδρύσες επαναστάτησαν κατά του Λυσίμαχου (Στρατηγού του Μ. Αλεξάνδρου και μετέπειτα Βασιλιά των Θρακών)αλλά νικήθηκαν και υποτάχθηκαν όπως και το 184 π.χ.επι Φιλίππου Ε΄. 
Το 168 π.χ. συνεξεστράτευσαν με τον τελευταίο Βασιλιά των Μακεδόνων, τον Περσέα, κατά των Ρωμαίων από τους οποίους νικήθηκαν στην Πύδνα και έκτοτε παρέμειναν υπό την κυριαρχία τους έχοντες όμως σχετική αυτονομία , ηρεμία και πρόοδο έως το 46μ.χ. οπότε όλη η Θράκη έγινε Ρωμαϊκή Επαρχία, σημειώνοντας τη μεγαλύτερη οικονομική πρόοδο επί 2 αιώνες. 

Ορρέσκιοι Γνωστοί μόνο από νομίσματα. Μάλλον ίδιοι οι Σάτρες. 

Πίερες Κατοικούσαν στην επάνω από τον Όλυμπο περιοχή, είχαν ανώτερο πολιτισμό, επίδοση στη μουσική και την ποίηση. Πανάρχαιες πόλεις τους: Δίον,.Λείβηθρον ή Λείβηθρα, Πίμπλεια ή Πίμπλα, Οι περισσότεροι Πίερες εκτοπίστηκαν από τους Τημενίδες {οικογένεια από το Άργος της Πελοποννήσου, πρόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου) και εγκαταστάθηκαν στην μετά το Στρυμόνα ποταμό περιοχή και στους πρόποδες του Παγγαίου, εκτοπίζοντας τους Ηδωνούς Θράκες και από την μεταξύ του Στρυμόνα και Αξιού Ποταμού περιοχή, την Μυγδονία. Έκτισαν εκεί την Πέργαμο και την Φάγρητα η δε παραλία κάτω από το Παγγαίο όρος ονομάστηκε Πιερικός κόλπος.(Όμ.Ιλ.Ξ.226-Ηροδ.Ζ,112-Θουκυδ.Β29-Κουρτ31). 

Παίονες Ισχυρότατη Θρακική φυλή, υποδιαιρούμενη σε πολλές μικρότερες φυλές : Σιροπαίονες ,Γρααίοι, Λαιαίοι, Παίοπλες Παναίοι. Κατοικούσαν βόρεια της Δοϊράνης Λίμνης, και στις δύο όχθες του Αξιού ποταμού. 
Προς Βορά συνόρευαν με τους Δαρδανούς και τους Αρδιαίους Θράκες, εκτείνονταν ανατολικά μέχρι την Πρασιάδα λίμνη και πέρα από το Στρυμόνα ποταμό μέχρι το Παγγαίο όρος. Κατά τους ιστορικούς, την παλαιά εποχή, οι Παίονες είχαν καταλάβει μεγάλο μέρος της σημερινής Νότιας Μακεδονίας την Κρηστωνίδα, τη Μυγδονία και μέρος της Χώρας των Αγριάνων(ιππομάχων=Πομάκων) μέχρι το Παγγαίο όρος. 
Είχαν εκστρατεύσει προς Ανατολάς μέχρι την Πέρινθο (Σημερινή πόλη Ηράκλεια της Ανατ. Θράκης). 
Συμμάχησαν με τους Αθηναίους αλλά και τους πολέμησαν υπό τον Φίλιππο Β ως σύμμαχοι και ηττημένοι το 355-354 π.χ. Βασιλείς των Παιόνων: Άγις, (σύγχρονος του Φιλίππου ο οποίος επιτέθηκε στους Παίονες μετά το θάνατο του Άγη), Λύγκειος 359-340 π.χ., Πατράος 340-315 π.χ., Αυδολέων, υιός του Πατράου, 315-286 π.χ., ο Αρίστων υιός του Αυδολέοντα και ο Δροπίων 279 π.χ. υιός του Δέοντα. 
Το 1877 βρέθηκε στην Ολυμπία επιγραφή επί του βάθρου ανδριάντα που μαρτυρεί ότι ο ανδριάντας στήθηκε εκεί από το κοινό προς τιμή του Βασιλέα Δροπίωνα (επιτρεπτό μόνο για Έλληνες- Κουρτ.36)Το όνομα Παίονες (κατά τον Παυσ.Ε,1) επικράτησε από τον Παίωνα ,υιό του Ενδυμίωνα (εραστή της Σελήνης) από την Αρκαδία , ο οποίος Παίων απομακρύνθηκε στην πάνω από τον Αξιό Χώρα όταν ηττήθηκε στους Ολυμπιακούς αγώνες από τον αδελφό του Επειό. 
Πόλεις των Παιόνων : Αμυδών, Πύδνα (Στράβ. Ζ 330) Δόβηρος ή Δόβειρα, Βυλαζώρα, Κίσσος, Γαρήσκος , Στυβάρα ,Γορτύνιον, Στόβοι, Βύζαμος. 
Αναφέρεται ως Παιονική και η πόλις Σίρις (Σέρρες) ενώ αλλού αναφέρεται ως πόλις των Οδομάντων, Προφανώς σε άλλη εποχή. Επίσης ως Παιονική αναφέρεται και η πόλις Σκούποι (Σκόπια) ενώ αλλού αναφέρεται ως πόλη των Δαρδανών μάλλον για τον ίδιο λόγο. 

Παναίοι Αρχαίος Θρακικός Λαός, της φυλής των Παιόνων Θρακών, που κατοικούσε βόρεια του Στρυμόνα, στα πεδινά (Θουκυδίδης ΙΙ 101),πολέμησε κατά τα πρώτα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου εναντίον του Περδίκκα της Μακεδονίας ως σύμμαχος του Σιτάλκη, βασιλέα των Οδρυσών Θρακών. 

Παίτοι Μικρή Θρακική φυλή που κατοικούσε προς τις εκβολές του ποταμού Έβρου. Στο πέρασμα των Περσών κατά της Ελλάδας, υποτάχθηκαν και αναγκάστηκαν να τους ακολουθήσουν (Ηρόδ.vii,110). Το 334π.χ.υποτάχθηκαν στο Μέγα Αλέξανδρο με τον οποίο συνεξεστράτευσαν κατά των Περσών (Αριαν.Αναβ.Α,11,4). 

Σαπαίοι ή Σάπαι και Σίποι, Σίντιες, Σίντοι και Σάϊοι Οι Σίντιοι-Σίντες-Σάϊοι ήταν Θράκες, οι παλαιότεροι κάτοικοι της Σαμοθράκης και κατά τον Όμηρο της Λήμνου, μετονομασθέντες Σαπαίοι-Σάπαι και Σίποι, από τα μεγαλύτερα Θρακικά Φύλα. Την πανάρχαια εποχή οι Σαπαίοι κατοικούσαν περί τα Άβδηρα (Ξάνθης) και ξαπλώθηκαν μέχρι το Παγγαίο και το Στρυμόνα. Επιδόθηκαν στη Μεταλλουργία πριν τον 8ο π.χ. αιώνα, την οποία διδάχθηκαν από τους Θασίτες και τους εκτόπισαν από την πατρίδα τους μετά από πολέμους. Ο Περσεύς (179-168 Π.χ.)τελευταίος ηγεμόνας των Μακεδόνων επιτέθηκε στους Σαπαίους (συμμάχους των ρωμαίων) και εκτόπισε από την Αμφίπολη το Βασιλιά τους τον Αβρουπόλιδα Σύμμαχο των Ρωμαίων. Τοιουτοτρόπως ο Περσέας παραβίασε τους όρους της συνθήκης που είχε υπογράψει ο πατέρας του με τους Ρωμαίους.

Σάτραι ή Σατροκένται Πολεμικωτάτη Θρακική φυλή, μαχαιροφόρων, που κατοικούσε πέρα του Παγγαίου όρους, δεν υποτάχθηκε στους Πέρσες όπως και οι Αγριάνες και οι Οδόμαντες, λάτρευαν τον ορεινό Βάκχο και σε υψηλή βουνοκορφή είχε το Μαντείο του Διονύσου το γενικό προσκύνημα των Θρακών (Κουρτίδης Κ.). 

Τραλλείς ή Τραλλίοι Πολεμικός Λαός της Θράκης από τον οποίο κατά τον Ησύχιο σταχυολογούντο μισθοφόροι και δήμιοι των βασιλέων της Ασίας. Κατά τον Στράβωνα ήταν συνιδρυτές με τους Αργείους της πόλης της Ιωνίας Τράλλεις.

Τραυσοί Θρακικό Φύλο που κατοικούσε στη Βορειοανατολική Ροδόπη, γείτονες των Κοιλαλητών. Κατά τον Λίβιο κατοικούσαν περί τα Τέμπυρα. Κατά τον Ηρόδοτο κατοικούσαν στις μεσημβρινές υπώρειες της Ροδόπης και την κοιλάδα του Τραύου ποταμού (νυν Άκ Σου) και ενώ είχαν τα ίδια ήθη και έθιμα με τους άλλους Θράκες είχαν και το εξής παράξενο: Όταν γεννιόταν ένα παιδί μαζεύονταν οι φίλοι και συγγενείς και έκλαιγαν για όσα θα τραβήξει στη Ζωή του ενώ όταν πέθαινε χόρευαν και γλεντούσαν διότι απαλλασσόταν από τα δεινά της ζωής. 

Τρανιψοί Θρακικός λαός που κατοικούσε στα παράλια του Ευξείνου με τους Θύνους και Μελανδίτες και βασίλεψε ο Μαισάδης (Κύρ.Ανάβ. VII, 2, 32) 

Τρήρες Θρακικός Λαός που κατοικούσε βόρεια των Αγριάνων, κατά τον Θουκυδίδη Β, 96, την προς βορρά του Σκομίου όρους χώρα μέχρι τον Οίσκου ή Οσκίου ποταμού (νυν Ίσκερ) που τους χώριζε από τους γείτονες τους Τριβαλούς. Συμμετείχαν το 429 π.χ. υπό τον Σιτάλκη των Οδρυσών Θρακών στη εκστρατεία κατά των Μακεδόνων του Περδίκα. Κατά τον Στράβωνα VII, 59, μέρος από τους Τρήρες μετανάστευσαν στη Μ. Ασία.

Τριβαλλοί Ισχυρός Θρακικός Λαός που κατοικούσε στην κάτω Μυσία, από τον Οίσκο ποταμό μέχρι τον Ίστρο (Δούναβη) κοντά στον οποίο υπήρχε και πόλη Οισκός. Δυτικά είχαν τους Τρήρες και Αγριάνες και ανατολικά τους Μοισούς. Ήταν ανδρείοι και ταχύποδες. Στις μάχες παρατάσσονταν σε 4 φάλαγγες (την πρώτη των αδυνάτων, δεύτερη των ανδρειότερων, την Τρίτη των Ιππέων και την τέταρτη των Γυναικών οι οποίες εμπόδιζαν και βρίζανε τους μετατρεπόμενους σε φυγή. Κατά των Τριβαλών πρώτος εκστράτευσε ο Φίλιππος το 345και και 339 π.χ. και ο Μέγας Αλέξανδρος το 335 π.χ .με τους Αγριάνες γείτονες των Τριβαλών. Ο ηρωικός Βασιλιάς των Τριβαλών Σύρμος νικήθηκε και προσέφυγε στη νήσο Πεύκη ( στις εκβολές του Ίστρου ) όπου είχε στείλει τον άμαχο πληθυσμό και στην οποία νήσο δεν μπόρεσε να αποβιβαστεί ο Μέγας Αλέξανδρος κατά τον Στράβωνα. 

Τρωγλοδύται Γείτονες των Κροβύζων και βορειοανατολικά αυτών, μέχρι το κατώτατο Ιερό στόμιο του Ίστρου. Εκτός από τα ανωτέρω αναφέρονται επιγραμματικά ως Θρακικά και τα εξής:Σαύραι, Άλογχοι, Σάκες, Σκόμβροι (Ησύχιος) Σίρες(κατοικούσαν πάνω από το Βυζάντιο) Σκαιοί (μεταξύ Τρωάδος και Θράκης) Σινδομαναίοι ( Στεφ. Βυζάντιος) Δεσιλοί, Δισόραι, Διατύλεπτοι, Βάντιοι,Τρίσπλαι, Ξάνθιοι,Ζηράνιοι, Εντριβαί(Εκαταίος) Ίστροι (Απολλόδωρος). Κατοικούσαν πάνω από τους Ύλλους (Ιλλυριοί). 

Με την περιγραφή των Θρακικών Εθνών – Λαών – Φύλων όπως τους ονόμαζαν οι διάφοροι ιστορικοί, διαφαίνεται ότι τα Θρακικά Φύλα μετακινιόντουσαν διαχρονικά ή για επιβίωση ή διότι εκτοπίζονταν από άλλα ισχυρότερα. 

Με τις αοριστίες περί των χώρων που έζησαν τα θρακικά φύλα και χωρίς χρονολογικό προσδιορισμό από τους συγγραφείς, δημιουργείται η εντύπωση ότι λανθάνουν, ενώ στην ουσία ο κάθε ένας εννοεί και περιγράφει διαφορετική χρονική περίοδο και σύμφωνα με τις γνώσεις τα μέσα και τις ιδέες της κάθε εποχής. 
Η σκαπάνη και οι επιστήμες σήμερα δίνουν απαντήσεις και λύσεις σε πολλά θέματα. 

Αρχαίες πόλεις της Θράκης (Κουρτίδης Κ. -Σαμοθράκης Αχ.). 

Η Θράκη από τον 8ο π.χ. τουλάχιστον αιώνα είχε μεταλλεία Χρυσού (Βέρμιο, Αμφίπολη, Θάσο, Αν. Θράκη και στις εκβολές του Δούναβη της Β. Θράκης). Ήταν πλούσια σε κτηνοτροφικά και αγροτικά προϊόντα. Είχε απέραντες ακτές στον Εύξεινο Πόντο και στο Αιγαίο Πέλαγος με Λιμάνια, παραθαλάσσια κέντρα, το Βόσπορο, τα Δαρδανέλια και γενικά διέθετε πλούτο και ποικιλία προϊόντων. Αυτά κίνησαν το ενδιαφέρον των Νοτίων και μη Ελλήνων για μετακόμιση και εγκατάσταση στη Θράκη. Από τον 7ο π.χ. αιώνα άρχισε η δημιουργία αποικιών στα παράλια της Θράκης που εξελίχθηκαν σε πλούσια πολιτιστικά και εμπορικά κέντρα. Έτσι στη Θράκη έσμιξαν Έλληνες από όλα τα σημεία του Ελληνικού χώρου (Αθηναίοι, Πελοποννήσιοι, Μεγαρείς, Μικρασιάτες, Νησιώτες Θράκες, Μακεδόνες κ.α), μετέφεραν τον Ελληνικό πολιτισμό από το νότο (Μινωϊκό -Μηκυναϊκό) στο Βορρά, εκμεταλεύτηκαν και πολλαπλασίασαν τον πλούτο της Θράκης και κατέστησαν τη Θράκη τόπο Ελκυστικό και στόχο επιδρομέων. 

 Οι σπουδαιότερες από τις πόλεις της αρχαίας Θράκης από τα νοτιοδυτικά προς ανατολή, βόρεια, δυτικά,περιφεριακά και εσωτερικά ήταν: 

Στην Πιερία: Δίον, πανάρχαια Θρακική πόλη στις υπώρειες του Ολύμπου. 

Λείβηθρον ή Λείβηθρα, Αρχαιοτάτη Θρακική πόλη στις υπώρειες του Ολύμπου (όπου η σημερινή Λεπτοκαρυά) όπου κατά παράδοση έζησε ο Ορφέας. Εκεί ήταν και ο τάφος του Ορφέα ο οποίος καταστράφηκε από πλημμύρα του ποταμού Συός, νυν Ζίλιανα (Παυσανίας Θ, 30,11). Η Λείβηθρα ήταν αφιερωμένη στις Μούσες οι οποίες εξ αυτής ονομάζονταν Λειβηθριάδες ή Λειβηθρίδες. Οι Πιέριοι μετέφεραν τη λατρεία τους στη Βοιωτία όπου και το ομώνυμο όρος και πηγή. Πίμπλεια ή Πίμπλα, Κρήνη και όρος όπου διέτριβε ο Κίκων Ορφεύς (Στράβων Ζ,330). και κατά άλλους στο βράχο «Σκοπιά Πιμπληίδος» η Καλλιόπη γέννησε τον Ορφέα.

Στην Βρυγία: Κύδραι (Σκύδρα;) 

Στην Παιανία:Αμυδών, Αρχαιότατη Θρακική πόλη μνημονευόμενη από τον Όμηρο καθώς και πηγή της Αία που έχυνε τα διαυγέστατα νερά της στον Αξιό ποταμό. Αργότερα ονομάστηκε Αβυδών, και καταστράφηκε από την οικογένεια Αργεαδών. Από την Αμυδώνα ήρθαν οι Παίονες στον Τρωικό πόλεμο ως σύμμαχοι των Τρώων. 

Πύδνα (Στράβ. Ζ 330) 

Δόβηρος ή Δόβειρα:Αρχαία Θρακική πόλη που έκτισαν οι Δόβηρες μεταξύ των ποταμών Αξιού και Εχεδώρου, περί τη σημερινή Δοϊράνη (Β.Πλ 40ο,45-Α.μ.46ο,40) Το 429 π.χ. καταλήφθηκε από τον Σιτάλκη, βασιλιά των Οδρυσών Θρακών στον αγώνα κατά του Περδίκκα των Μακεδόνων (Θουκιδ. Β, 99). Καταστράφηκε από τους Βουλγάρους και στη θέση της κτίστηκε η Δοϊράνη (Αχ. Σαμοθράκης Θρ. Λεξ.163) 

Βυλαζώρα: Μεγάλη αρχαία Θρακική πόλη στη Χώρα των Παιόνων σε δεσπόζουσα θέση των διόδων του Αξιού, φρούριο κατά των Δαρδανών. (σημερινά Βελεσά). 

Κίσσος: Πανάρχαια Θρακική πόλη, πλησίον της Χαλάστρας και της Αινεία, πατρίδα του ήρωα του Τρωικού πολέμου Ιφαδάμαντα τον οποίο ( κατά τον Όμηρο) ο παππούς του Κισσεύς ανέθρεψε στη Θράκη. Το 315 π.χ. καταστράφηκε από τον Κάσσανδρο των Μακεδόνων και οι κάτοικοι μεταφέρθηκαν στη Θεσσαλονίκη που είχε κτιστεί στην επίσης καταστραφείσα πόλη των Θρακών «Θέρμαι»Γαρήσκος παρά τον ποταμό Εχέδωρο, μία εκ των 26 πόλεων που κατάστρεψε ο Κάσσανδρος για να εποικήσει τη Θεσσαλονίκη.). 

Στυβάρα (πλησίον του ποταμού Ερίγωνα που χύνεται στον Αξιό), Γορτύνιον,Στόβοι, Η επισημότεροι πόλη των Παιόνων Θρακών επι του Εριγώνος (παραποτάμου του Αξιού), στη συμβολή των 2 ποταμών. Ταυτίζεται με το σημερινό Σίρκοβο. Βύζαμος. 

Αναφέρεται ως Παιονική και η πόλις Σίρις (Σέρρες) ενώ αλλού αναφέρεται ως πόλις των Οδομάντων, Προφανώς σε άλλη εποχή. Επίσης ως Παιονική αναφέρεται και η πόλις Σκούποι (Σκόπια) ενώ αλλού αναφέρεται ως πόλη των Δαρδανών μάλλον για τον ίδιο λόγο. 

Στη Μυγδονία: Χαλάστρα: Κτίστηκε προ του 6ου π.χ. αιώνα. Βρισκόταν στην αριστερή όχθη του Αξιού κατά τον Ηρόδοτο (VΙΙ, 123). Πήρε το όνομα της από κάποια νύμφη Χαλάστρα. Καταστράφηκε το 315 π.χ. από τον Κάσσανδρο. Στη Θέση της σήμερα η Κωμόπολη Χαλάστρα (Κουλακιά). Από τη Χαλάστρα καταγόταν κατά τον Πλούταρχο κάποιος Μακεδόνας ονόματι Λίμνος ο οποίος αναμείχτηκε σε συνομωσία κατά του Μ. Αλεξάνδρου.

Αρεθούσα και Σίνδος κοντά στη Λίμνη Βόλβη και Κρήστων στα παράλια του Θερμαϊκού κόλπου. 

Θέρμαι ή Θέρμη, η επισημότερη του Θερμαϊκού Κόλπου κατά τον Ηρόδοτο . Η Θέρμη κατελήφθη από τον Ξέρξη κατά τους Περσικούς πολέμους και χρησιμοποιήθηκε για λίγες μέρες ως ορμητήριο του. Το 431 π.χ. την κατέλαβαν 1000 Αθηναίοι οι οποίοι το 429 π.χ. την παρέδωσαν στον Περδίκκα Β΄, Βασιλέα των Μακεδόνων, σε αντάλλαγμα της συμμαχίας του με τους Αθηναίους. Μετά την καταστροφή της, ο Κάσσανδρος έκτισε την Πόλη το 315 π.χ. και της έδωσε το όνομα της συζύγου του Θεσσαλονίκης, ετεροθαλούς αδελφής του Μεγάλου Αλεξάνδρου, κόρης του Φιλίππου Β. Ο Κάσσανδρος κατέστρεψε 26 πέριξ πόλεις και κωμοπόλεις και εγκατέστησε τους κατοίκους τους στη Θεσσαλονίκη. 

Αυλών, τοποθεσία στις εκβολές του Ρυχίου ποταμού (Μπουγάζι της Ρεντίνας) επί του Στρυμονικού κόλπου (Θουκ.IV 103).

Στη Σιθωνία (Χαλκιδική):  Στο πρώτο πόδι, την Κασσάνδρα, Η Ποτίδαια(Αποικία. Κορινθίων 7ου π.χ. αιώνα).Υπήρξε το μήλο έριδος Αθηναίων, Λακεδαιμονίων και Μακεδόνων οι οποίοι την κατέλαβαν το 357 με το Φίλιππο Β΄’. Έχει πλούσια Ιστορία και αναφέρεται από πολλούς αρχαίους συγγραφείς. Ονομάστηκε και Κασσάνδρεια όταν ξανακτίστηκε από τον Κάσσανδρο το 316 π.χ..Σάνη (Κασσάνδρας),Παραλιακή πόλη της Αρχαίας Θράκης στην Κασσάνδρα Χαλκιδικής(1 πόδι), μεταξύ Ποτίδαιας και Μένδη (Μετόχι Παπαστάθη – δυτικά της Αφύσεως νυν Αθύτου), Αποικία των Ερετριέων (Ηροδ. VII, 123). 
Ελεύθερη μέχρι τους Περσικούς πολέμους, οπότε και υποτάχθηκε στους Πέρσες. Εξαναγκάστηκε να τους παραχωρήσει πλοία και στρατό. Καταστράφηκε από το Φίλιππο Β της Μακεδονίας το 348 π.χ. Σήμερα είναι Τουριστικό Κέντρο. 
Άλλες πόλεις ήταν η Μένδη, Αποικία των Ερετριέων του 8ου π.χ. αιώνα (Ηρόδ.VII,123, Θουκ.IV, Στράβ.VII,320,27), πλησίον της σημερινής Καλάνδρας. Σκιώνη, μία των σημαντικότερων πόλεων της Χερσονήσου Παλλήνης (Κασσάνδρας) αποικία Ευβοέων κτισμένη μεταξύ των πόλεων Θεράμβου και Μένδης (Ηρόδοτος VII, 123 – Στράβ.VII, 330,27).Κατά τον Θουκιδίδη (IV, 120) στη Σκιώνη κατοίκησαν μετά το τέλος του τρωϊκού πολέμου οι Παλληναίοι Πελοποννήσιοι. 
Αυτοί επιστρέφοντας από την Τροία με τις αιχμάλωτες Γυναίκες, αναγκάστηκαν λόγω του χειμώνα να προσαράξουν και να ιδρύσουν τη Σκιώνη. Εξέδωσε Νομίσματα. Συμάχησε κατά διαστήματα με τους Πέρσες, Αθηναίους, Πελοποννήσιους και καταστράφηκε οριστικά από τον Φίλιππο. 
Σήμερα υπάρχει κτισμένη η Σκιώνη επι της Ακτής (σε απόσταση 3 περίπου χλμ. από την Αρχαία) με αξιόλογο Λιμένα και Τουριστικά θέρετρα. 
Θέραμβος, Θεράμβης ή Θραμβής, αποικία Ερετριέων, εντός όρμου όπου το σημερινό χωριό Παλιούρι (Δήμιτσα-Μακεδονία σελ.614). Ελεύθερη μέχρι τους Περσικούς πολέμους, υπέστη τον Περσικό ζυγό, διετέλεσε σύμμαχος των Αθηναίων και επί των Μακεδονικών χρόνων, το 316 πχ , οι κάτοικοι της συγκατοίκησαν με τους κατοίκους και άλλων Πόλεων της Χαλκιδικής στην Κασσανδρεία που κτίστηκε από τον Κάσσανδρο. 
Αίγαι ή Αιγή όπου το σημερινό χωριό Πευκοχώρι (Καψόχωρα), υπέστη τον Περσικό ζυγό (Ηρόδ. VII 123), υπήρξε σύμμαχος των Αθηναίων στους οποίους πλήρωνε τον <<Θράκιο Φόρο>>. Ο Στ. Βυζάντιος την αποκαλεί «μηλοβότειρα» δηλαδή κατάλληλη για βοσκή προβάτων. 
Νεάπολης στο σημερινό χωριό Πολύγχρονο. Βρέθηκε νόμισμα της με την επιγραφή ΝΕΑΠΟ και προτομή του Βάκχου.
Άφυτις, Αφύτη ή Άφυτος η σημερινή Άθητοςή Άφυτος.Ιδρυτής της κατά τον Στέφανο Βυζάντιο ο Μυθικός ήρωας Άφυτος. Αποικία των Ερετριέων. Γνωστή για τους περίφημους ναούς της του Άμμωνα Δία και του Διονύσου καθώς και για τους σώφρονες και δίκαιους κατοίκους της που ζούσαν με ανοιχτές τις πόρτες των σπιτιών τους (Ηρακλείδης Ποντικός περί πολιτειών, 38). 
 Στο μεσαίο πόδι της Χαλκιδικής, τη Σιθωνία, υπήρχαν οι αρχαίες πόλεις : Τορώνη, Η επισημότερη των πόλεων της Σιθωνίας, κειμένη επί μαγευτικού λόφου μεταξύ Γαλυψού και ακρωτηρίου Δέρρις, προικισμένη με φυσικό λιμένα του Κωφού. Πήρε το όνομα της από την Τορώνη κόρη του Πρωτέα ή Ποσειδώνα. Κυριεύτηκε από Πέρσες, Αθηναίους και Σπαρτιάτες και υπέστη καταστροφές. 
Το 349 π.χ την κυρίευσε ο Φίλιππος χωρίς να την καταστρέψει ‘οπως συνήθιζε. Σερμύλη, Αρχαιότατη Θρακική πόλη, αποικία των Ευβοέων (Ηρόδ. VII, 122) με πλούσια ιστορία. Ερείπια της νότια του Χωριού Ορμύλια (προφανώς παραφθορά του ονόματος Σερμύλης). 
 Γαληψός, μεταξύ Σερμύλης και Τορώνης (Ηρόδ.VII,122), όπου το μετόχι της Μονής Κασταμωνίτου και Γρηγορίου.Άμπελος, επί του ομόνυμου ακρωτηρίου (Ηρόδ.VII, 122). Είχε την ίδια τύχη και μεταχείρηση από Πέρσες, Αθηναίους, Σπαρτιάτες και Μακεδόνες. 
Σάρτη,αρχαία πόλη της Σιθωνίας αναφερόμενη από τον Ηρόδοτό (VII,123). Κατά τον Δήμιτσα εκείτο Β.Α. της Αμπέλου σε μικρό κολπίσκο απέναντι από το ακρωτήριο Ψευδοκαράβου, κατά άλλους όπου το χωριό Σμοία, κατά τον Kiepert όπου η σημερινή Συκιά, κατά τον Leake (τόμ.Γ,σελ.1530) όπου το χωριό Καρταλή, κατά τον Στ. Βυζάντιο στη χερσόνησο του Άθως και κατά τον Εκαταίο στο Άθως (περί τη μονή Ξηροποτάμου). 
Μηκυβέρνα , Επίνειο της Ολύνθου, μεταξύ Αγ. Μάμα και Μυριοφύτου, πατρίδα του ιστορικού Ηγήσιππου. Ειχε την ίδια τύχη με τις άλλες θρακικές πόλεις της Χαλκιδικής (Υποτάχτηκε στους Πέρσες, έγινε φόρου υποτελής στους Αθηναίους και καταστράφηκε από το Φίλιππο Β΄). 

Πόλεις της Χερσονήσου του Άθως (3 πόδι): Στο λαιμό του Άθως υπήρχαν οι πόλεις: Σάνη (Άθως), Αποικία των Ανδρίων του 7ου π.χ. αιώνα, στη Διώρυγα του Ξέρξη στο 3ο πόδι, απέναντι από το Νησί Αμολιανή, επί του Σιγγιτικού Κόλπου. Υποτάχθηκε και αυτή στους Πέρσες, εξαναγκάστηκε να παραχωρήσει και αυτή πλοία στρατό και εργάτες για τη διάνοιξη της διώρυγας. Στον Πελοποννησιακό πόλεμο (με το κοντινό Δίον ήταν σύμμαχος των Αθηναίων και το 349-348 π.χ. καταστράφηκε επίσης από το Φίλιππο Β. 
Στη θέση της το 316 π.χ. ο υιός του Αντίπατρου του Μακεδόνα ο Αλέξαρχος έκτισε την Ουρανούπολη, πόλη μεγάλη και πλούσια, επί λόφου (κατά τον Στράβωνα ΧΙΙ,331), άγνωστο πότε καταστράφηκε. 
Σήμερα στη θέση αυτή βρίσκεται το Κελί του Προφήτη Ηλία. Άλλες πόλεις στο λαιμό του Άθως:Ολόφυξος, κτίσμα Πελασγών από τη Λήμνο (ΣτράβωνVII, 331). 
Επί Θουκιδίδη κατοικούσαν Θράκες Βισάλτες, Κρήστωνες και Πελασγοί. Οι κάτοικοι της εξαναγκάστηκαν από τους Πέρσες να βοηθήσουν στην εκσκαφή του Ισθμού του Άθωνα. 
Κατά τον Γεράσιμο Σμυρνάκη ( Άγιο Όρος,1903) έκειτο επί της ανατολικής πλευράς της Ακτής (Αγίου Όρους), 3 χλμ. Α.Ν.Α. της Μονής Εσφιγμένου, όπου η σημερινή κοινοβιακή Σκήτη Παλαιόχωρα και όπου σώζονται ερείπια αρχαίας πόλης και Πύργος μεταγενεστέρων χρόνων. 
 Θυσσός, Κατά τους Αρχαιολόγους έκειτο μεταξύ των μονών Ζωγράφου και Δοχειαρίου και κατά άλλους παρά τη θέση της Μονής του Παντοκράτορα επάνω σε βραχώδη λόφο, 20 μ. επάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Κλεωναί Ακροθωον. Χαραδρούς, Άκανθοες .
Οι κάτοικοι τους Τυρνησοί, Βισάλται Κρηστωναίοι, Έλληνες άποικοι και Ήδωνες. 
Άλλες πόλεις ταΣτάγειρα και η Σημερινή Ολυμπιάδα, πατρίδα του Αριστοτέλη. 
 Αρναί, Πλησίον της Ακάνθου και σε απόσταση δρόμου μιας ημέρας νότια του Αυλώνα και Βρομίσκου (Θουκυδίδης IV,103). Σώζεται νόμισμα της του 392 π.χ. που φέρει την κεφαλή του Απόλλωνα δαφνοστεφανομένο και όπισθεν λύρα με την επιγραφή ΑΡΝ. (Σβορώνου τόμ. Α, σελ. 270). 
 Η τοποθεσία της κατά πιθανότητα ήταν όπου το χωριό Λουγκουμάτι (Δήμιτσας -Μακεδονία σελ. 670). Ασσαή Άσσηρα, Αποικία των Ευβοέων , όπου το σημερινό χωριό Πυργαδίκια. Καταλήφθηκε από τους Πέρσες (Ηροδ. VII, 122) και στη συνέχεια υπήρξε φόρου υποτελής στους Αθηναίους. Στο κέντρο της Χαλκιδικής υπήρχε η σπουδαιότερη και αρχαιότερη πόλη, η Όλυνθος. 
Κτίστηκε κατά την εποχή του Τρωικού πολέμου, (12ο π.χ. αιώνα) από τον Όλυνθο, υιό του μυθικού Βασιλιά της Θράκης Στρυμόνα ή του Ηρακλή και της Βολίας. έγινε έδρα όλων των παραλιακών πόλεων της Χαλκιδικής (αποικιών) και κατελήφθη και κατεστράφη από τον Φίλιππο Β το 347π.χ 

Στο κέντρο της Χαλκιδικής υπήρχε και η Απολλωνία, στη θέση του Πολυγύρου. Ήταν αποικία των Ιώνων, κτίστηκε από τους Βοττιαίους μετά την άλωση της Ολύνθου από τους Πέρσες. Με την Άκανθο ήταν οι μεγαλύτερες πόλεις περί την Όλυνθον (Ξενοφ. Ελλην.V,2 II,V,3,1). 
Το 348 π.χ. καταστράφηκε τελείως από τον Φίλιππο όπως και άλλες 31 πόλεις της Χαλκιδικής. Οι κάτοικοι της μετακομίστηκαν από τον Κάσσανδρο στη Θεσσαλονίκη πού έκτισε το 315 π.χ.. 
Τον 4ο π.χ. αιώνα η Χαλκιδική καταλήφθηκε από το Φίλιππο το Β΄ και έγινε Μακεδονική επαρχία, τις πόλεις της όμως τις αποκαλούσαν Θρακικές.
Ιδιαιτέρως τονίζεται ότι στο σπήλαιο Πετραλώνων Χαλκιδικής της Θράκης (και όχι της Μακεδονίας που εσφαλμένα γράφεται από κάποιους) βρέθηκε ο αρχάνθρωπος, ηλικίας 240.000 έως 700.000 ετών, απόδειξη ότι στη Χαλκιδική της Θράκης υπήρχε ζωή πριν από πολλές χιλιάδες χρόνια. 

Βισαλτικές πόλεις: Αργίλλος, παραλιακή κοντά στα Στάγειρα και Βέργη κοντά στο Στρυμόνα. 
Πόλεις των Ηδονών Θρακών: Η Αμφίπολη – Ηδωνίς Αποικία των Αθηναίων προ των Εκβολών του Στρυμόνα Ποταμού με πλούτο, πολιτισμό και Ιστορία. Στην περιοχή αυτή κατοικούσαν οι Ήδωνες Θράκες που είχαν τα χρυσορυχεία του Παγγαίου. Αυτός ήταν ο λόγος που καταλήφθηκε από Αθηναίους, Λακεδαιμονίους, Μακεδόνες και άλλους ανά τους αιώνες. 
Στην Αμφίπολη έχουν ταφεί η Ρωξάνη σύζυγος του Μ. Αλεξάνδρου και ο υιός του Αλέξανδρος. 

Η Μύρκινος κοντά στην παραλία και το Στρυμόνα. 
Γαληψός αρχαία αποικία των Θασίων κοντά στην Αμφίπολη και Απολλωνία που καταστράφηκαν από το Φίλιππο. 
Άλλες πόλεις τους ο Δραβήσκος, Δάτον ακμαία αποικία των Θασίων, Αισύμη ή Οισύμη, Πέργαμος, Φάγρής, Σκαπτή Ύλη ( εδώ έγραψε την Ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου ο Θουκυδίδης, όπου είχε μεγάλη κληρονομιά από τον Θρακιώτη πατέρα του Όλορο), Τραγίλος υπό το Παγγαίο και δυτικά των Κρηνίδων (Φιλίππων) και Νεάπολις (Καβάλα) 

Επί του Στρυμόνα ήταν κτισμένη η Ηράκλεια η Σιντική και κοντά της η Σκοτούσσα. Η Πέτρα ήταν πόλη των Μαίδων. Από το Φίλιππο ιδρύθηκαν στην Παρορβηλία μέχρι το Στρυμόνα οι πόλεις Φιλιππούπολη (στη θέση της Θρακικής Ευμολπιάδας), Καλλίπολη, Ορθόπολη και Γαρήσκος.

Θάσος Η Θάσος ήταν Θρακική Νήσος και κατά την Αρχαιότητα έφερε διάφορα ονόματα: Ηδωνίς, Αερία, Αιθρία, Ωγυγία, Χρυσή και Θάσος από τον Θάσο υιό του Ποσειδώνα ή του Αγήνορος, όνομα το οποίο και επεκράτησε δια μέσου των αιώνων. Πρώτοι κάτοικοι της Θάσου ήταν Σάϊοι ή οι Ήδωνες (Θρακικά φύλα) περί το 2.000-1600 π.χ. Περί τον 10ο π.χ. αιώνα κατοικήθηκε από Φοίνικες οι οποίοι επιδόθηκαν στην εκμετάλλευση των πλουσίων μεταλλείων του Νησιού και της απέναντι Θρακικής ακτής, Γαληψού, Παγγαίου κ.λπ. Η καθαρά ιστορική περίοδος του Νησιού αρχίζει (κατά τον Σαμοθράκη Αχ.) περί το 720-708 π.χ. με την εγκατάσταση των Παρίων, οι οποίοι εκτοπίζοντας τους Θράκες, ίδρυσαν επί των ακτών της Θράκης αποικίες και εκμεταλλεύτηκαν τα μεταλλεία της. Αποικίες των Θασίων ήταν : Γαλυψός, Σκαπτή Ύλη, Αισύμη ή Οισύμη, Δάτον, Στρύμη παρά την Μαρώνεια και Πάριον εν Τρωάδι επί του Ελλησπόντου. 
Η Θάσος υπήρξε Πατρίδα του μεγάλου Ζωγράφου Πολυγνώτη (490-426 π.χ.), του Ραψωδού και ιστορικού Στησιμβρότου, του αρίστου γλύπτη Σωσικλέους, του κωμικού ποιητή Ηγήμονα και του Ολυμπιονίκη πυγμαχίας Θεαγένη ο οποίος υπήρξε νικητής σε 1400 Πανελλήνιους και τοπικούς αγώνες. 

Η ιστορία της Θάσου ανά τους αιώνες είναι πολύ πλούσια και μεγάλη. Σήμερα φημίζεται για τις ομορφιές της, τα μάρμαρα της και άλλα προϊόντα και είναι ένα ελκυστικό για τους τουρίστες νησί του Νομού Καβάλας, της Ανατολικής Μακεδονίας. 

Πόλεις των Βιστόνων: Τα Άβδηρα Κτισμένα μεταξύ Πόρτο Λάγους και Εκβολών του Νέστου Ποταμού (παραλία Ξάνθης), η σπουδαιότερη πόλη της Αρχαίας Θράκης. Πήρε το όνομα της από τον Άβδηρο, φίλο του Ηρακλή. Πιθανόν να είναι και Αποικία των Φοινίκων .Ιστορικά φέρεται ιδρυτής της ο εκ Κλαζομενών της Μ. Ασίας Τιμήσιος το 656 π.χ. Είναι η πατρίδα των ιδρυτών της ατομικής θεωρίας του Δημόκριτου και του Λεύκιππου, του σοφιστή Πρωταγόρα, των φιλοσόφων Ανάξαρχου και του Εκαταίου, του ποιητή Νικαινέτου και άλλων.
Άλλες πόλεις των Βιστόνων ήταν: Δικαία, προ της Βιστονίδας επίνειο των Αβδήρων, Ξάνθεια, Πείστηρα ή Πίστυρος κοντά στο Νέστο, Τίνδη κοντά στη Βιστονίδα και Τόπειρα ή Τόπειρος μεταξύ Μαρώνειας και Αβδήρων. 

Πόλεις των Κικόνων: Η Μαρώνεια. Ήταν αρχαιότατη παραλιακή πόλη των Κικόνων (Ροδόπης), Ίσμαρος κατά τον Όμηρο, αποικία των Χιών κατά άλλους με το όνομα Ορθαγύρεια και με παλαιότερα ονόματα της Ιππαρχία, Κυνοσήμα και Κλαζομενή. Επικρατέστερη εκδοχή είναι ότι ιδρύθηκε από το Μάρωνα εξ ου και το όνομα( Μαρώνεια).Ήταν η δεύτερη σε σπουδαιότητα πόλη της Αρχαίας Θράκης μετά τα Άβδηρα. Η Μαρώνεια έχει πλούσια ιστορία, ανέπτυξε πολιτισμό, ανέδειξε ολυμπιονίκη , συμμετείχε στην εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου και στην επανάσταση του 1821. Σήμερα βρίσκεται στους πρόποδες του Ισμάρου του Νομού Ροδόπης, Δήμου Μαρώνειας με έδρα την Ξυλαγανή, 3 χιλιόμετρα περίπου από την Παραλία και την Πανάρχαια Μαρώνεια. Οι ανασκαφές, έστω και αργά, έφεραν στο φως πολλά μεταξύ των οποίων και το Αρχαίο Θέατρο το οποίο αξιοποιήθηκε και λειτουργεί από το 2008. Άλλες πόλεις η Κωμβρεία, Κρωβύλη, Στρύμη, Φυταίον, Ορθαγορεία, Σάλη, Ζώνη, Σερρείον, Μεσήμβρία, Δρύς, Τυροδίζα, Τέμπυρα, Χαράκωμα, Δύμη και Δορίσκος. 

Νήσος Σαμοθράκη Κατά την αρχαιότητα έφερε διάφορα ονόματα: Σάμος, Μελίτη, Δαρδανία, Λευκανία, Αιθιοπία, Σαάννησος και Σαμοθράκη από τον 5ο αιώνα μέχρι σήμερα. 
Το νησί της Σαμοθράκης ήταν πανελλήνιο θρησκευτικό κέντρο κατά την αρχαιότητα, ονομαστό για τα Μυστήρια των Μεγάλων θεών, που γίνονταν στον επιβλητικό χώρο του ομώνυμου ιερού. 
Ο αποικισμός του νησιού έγινε γύρω στο 700 π.χ., από Αιολείς της Μικράς Ασίας ή της Λέσβου, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν κοντά στο προελληνικό ιερό μιας μυστηριακής λατρείας. 
Η πρώτη εγκατάσταση αναπτύχθηκε σε ισχυρή πόλη-κράτος, που είχε δικά της νομίσματα και αποικίες-εμπορικούς σταθμούς στην απέναντι θρακική ακτή. Στα ελληνιστικά και ρωμαϊκά χρόνια το νησί γνώρισε μεγάλη οικονομική ακμή. 
Η λατρεία των Μεγάλων θεών απέκτησε διεθνή χαρακτήρα. Πλήθος θεωρών και μυστών, από πολλές πόλεις της Ελλάδος, της Δύσης και της Ανατολής πήγαιναν στο νησί για να μυηθούν στα Μυστήρια, ή να πάρουν μέρος στις μυστηριακές τελετές και γιορτές. 
Τα κύρια πρόσωπα της μυστηριακής θρησκείας ήταν η Αξίερος-Δήμητρα, ο θεός της γονιμότητας Καδμίλος, οι Κάβειροι-Διόσκουροι, ο Αξιόκερσος-Ίδης και η Αξιόκερσα-Περσεφόνη. 
Υπήρχαν δυο βαθμοί μύησης: η κυρίως μύηση που γινόταν στο Ανάκτορο και η εποπτεία που γινόταν στο Ιερό. Τα πιο γνωστά κτίρια του Ιερού είναι: Το κτίριο των χορευτριών, πρώην Τέμενος, ανάθημα πιθανόν του Φιλίππου Β’ (340 π.χ.). 
Η Αυλή του Βωμού, που χτίστηκε το 340-320 π.χ. και είναι ανάθημα του Φιλίππου Γ’ (Αρριδαίου). 
Το κτίριο του κυρίως Ιερού, που απέκτησε την τελική του μορφή την περίοδο 325-150 π.χ. 
Η Αίθουσα των Αναθημάτων, του 4ου αι. π.χ. 
Το μεγαλύτερο κυκλικό οικοδόμημα της αρχαιότητας, το Αρσινόειο, αφιέρωμα της γυναίκας του Λυσιμάχου Αρσινόης το 288-281 π.χ., στο οποίο γίνονταν θυσίες και επίσημες συγκεντρώσεις. 
Το πρόπυλο-γέφυρα στο ανατολικό ρέμα του χώρου, που κατασκευάστηκε από τον Πτολεμαίο Β’ τον Φιλάδελφο το 285-281 π.χ. 
Η μεγάλη στοά στο δυτικό λόφο, του 3ου αι. π.χ., που χρησίμευε για τη διαμονή των προσκυνητών. Το Ανάκτορο, που χτίστηκε τον 1ο αι. π.Χ. στη θέση παλαιότερου κτιρίου του 4ου αι. π.χ. Η κατάργηση της αρχαίας θρησκείας, τον 4ο αιώνα μΧ., έφερε την παρακμή, την εγκατάλειψη και την ερήμωση του Ιερού  

Αρχαίες Θρακικές πόλεις ανατολικά του Έβρου μέχρι το Βόσπορο. 

Η Αίνος, Αρχαιότατη Πόλη στις εκβολές του Έβρου (αριστερά). Παλαιότερα ονόματα της: Πολτυμβρία, Άψυνθος και Σκύθος. Λέγεται ότι κτίστηκε από τον Αινεία όταν γύριζε από τον Τρωικό πόλεμο και από τους ομηρικούς χρόνους φέρει το όνομα Αίνος. Κατά τον 5ο π.χ. αιώνα ήταν για πολλά χρόνια αποικία των Αθηναίων. Μέχρι τη Θρακική Χερσόνησο ήταν οι πόλεις Κύψελα, Μένδη, Δέρις, Κόβρυς, Κυπασις, Σίπτη, Απρώς, Αφροδισιάς. Στη Θρακική Χερσόνησο οι Πόλεις: Καρδία ,Αποικία των Μιλησίων και Κλαζομενίων, των Αθηναίων κατά τον 7οπ.χ. αιώνα και των Μακεδόνων κατά τον 4ο π.χ. αιώνα, κτισμένη στο στενότερο σημείο του λαιμού της Χερσονήσου της Καλλίπολης της Αν, Θράκης, στη Βόρεια παραλία του Κόλπου Μέλανος ή Ξηρού ή Σάρου. Πλησίον της Καρδίας οι πόλεις: Λυσιμαχεία, Αφροδισιάς, Αγόρα, Πακτύη (ιδρύθηκε από τον Αθηναίο Μιλτιάδη). Νοτίως μέχρι το ακρωτήριο της Χερσονήσου η Κριθωτή, η Καλλίπολη (κατά τους ιστορικούς η καταστραφείσα Κριθωτή). Το όνομα Καλλίπολη το έδωσε ο Φίλιππος ο πατέρας του Μ. Αλεξάνδρου.  

Νοτιότερα οι πόλεις Αιγός Ποταμοί, Αλωπεκόνησος, Άραπλος, Σηστός, Κοίλα, Μάδυτος, Ελαιούς (περί τη σημερινή Κριθιά). Όπως όλες οι πόλεις της χερσονήσου κατελήφθη από τους Πέρσες, Αθηναίους, Λακεδαίμονες, Μακεδόνες και άλλους Θράκες .
Μετά τη Θρακική Χερσόνησο προς το Βόσπορο ηΠερίσταση Το Μύρθινον (Μυριόφυτο), ο Γάνος, η Βισάνθη (Ραιδεστός) ,Παραλιακή πόλη της περί τα 30 χιλιόμετρα δυτικότερα της Ηράκλειας, στις εκβολές του Άρζου ποταμού, αποικία των Σαμίων του 6ου π.χ. αιώνα, 30 χλμ. βορειοανατολικά υπήρχε η ΑρχαίαΣύραλλος όπου η σημερινή Τυρολόη Η Πέρινθος (Ηράκλεια),Παραλιακή πόλη της Προποντίδας, αποικία των Σαμίων που ιδρύθηκε περί το 599π.χ.,το Ηραίον πλησίον της Περίνθου, ηΣηλυβρία και το Βυζάντιο (Κωνσταντινούπολη)Αποικία των Ελλήνων Μεγαρέων που Ιδρύθηκε από τον Βύζαντα το 667 π.χ. επί του απείρου κάλους Κερατίου Κόλπου. Στο εσωτερικό της σημερινής Αν. Θράκης υπήρχαν πελλές αρχαίες πόλεις : Ουσκουδάμα-ορεστιάς (Αδριανούπολη), Καρποδαίμων (Σαράντα Εκκλησιές),


Βιζύη, Αρκαδιούπολη (Λουλέ Μπουργαζ), κλπ Από το Βυζάντιο επί του Ευξείνου Πόντου μέχρι τα όρια της σημερινής Αν. Θράκης και Βουλγαρίας υπήρχαν οι πόλεις και κωμοπόλεις:Κυαναί ή Κύλαι, Φινιάς, Φινόπολις, Ανδριακή, Δέρκος, Φρυγία ή Φιλία, Μήδεια (Σαλμυδησσός), Θυνιάς,Αγαθούπολη, Νίψα, Θυνιάς, η γειτονική της Απολλωνία (Σωζόπολη), παραλιακή πόλη αποικία των Μιλησίων του 6ου- π.χ. αιώνα, Αγχίαλος Αρχαιότατη Ελληνική πόλη, αποικία των Μιλησίων του 5ου π.χ. αιώνα, οι οποίοι πριν 50 χρόνια είχαν ιδρύσει και τη γειτονική Απολλωνία (Σωζόπολη) στα παράλια του Ευξείνου (γεωγρ. πλ. 44ο,30΄ και γεωγρ. 54ο ,45΄κατά τον Πτολεμαίο). 
Η Αρχαία Αγχίαλος βρισκόταν ΒΔ της σημερινής. Το 740 – 26- Οκτ. καταποντίστηκε λόγω του μεγάλου σεισμού, (που επαναλήφθηκε πολλές φορές και κατάστρεψε πολλές Θρακικές πόλεις). Λείψανα της υπάρχουν μέσα στη Θάλασσα. Ξανακτίστηκε από την Αυτοκράτειρα Ειρήνη το 786 μ.χ. Κατά την αρχαιότητα έφερε διάφορα ονόματα: Καταρχήν Μέσσα (Πλίνιος), Απολλωνία, Αγχίαλος. Προς τα τέλη του πρώτου μΧ αιώνα, και όχι για πολύ χρόνο: Ουλπία προς τιμή του Αυτοκράτορα της Ρώμης Τραϊανού. Τελικά επεκράτησε το όνομα Αγχίαλος με διάφορες παραλλαγές: Αγχιάλεια, Αγχιάλη, το Αγχίαλον, Αχιλός, Αχελός, Αχελώ και Αχιολού (από τους Τούρκους) . Έχει πλούσια ιστορία. Με τίτλους: Η Αγχίαλος ανεξάρτητη μέχρι το 450 π.χ. Το 450π.χ. καταλαμβάνεται από τους Οδρύσες Θράκες υπό τον Βασιλέα και ιδρυτή τους Τήρη. Επί των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου περιήλθε στον Λυσίμαχο μέχρι το 280 π.χ. και στη συνέχεια αυτόνομη μέχρι το 15 μ.χ.. Επί Τραϊανού υποτάχθηκε στους Ρωμαίους. Επί Βυζαντίου υπήρξε κέντρο των κατά ξηρά και θάλασσα δυνάμεων και προπύργιο των επιδρομέων εκ του Βορρά. Υπέστη καταστροφές από Βουλγάρους, Πετσενέγους (Κομάνους) και Σταυροφόρους στους οποίους και περιήλθε εκ περιτροπής και τελικά μέχρι το 1453 στο Βυζάντιο. 
Επί Τουρκοκρατίας διατήρησε την Ελληνικότητα της καθώς και μετά την κατάληψη της Αν. Ρωμυλίας από τους Βουλγάρους. Το 1906 καταστράφηκε και κάηκε από επιδρομείς Βουλγάρους, νύκτα, οπότε αναγκάστηκαν οι κάτοικοι της να έρθουν στην Ελλάδα. Περί τους 2000 στη Ν. Αγχίαλο Βόλου. Μεσημβρία ή Μεναμβρία, Πύργος,Οδησσός (Βάρνα),  

Κρουνοί, Βριζώνη, Καρών Λιμήν, και Τόμοι ή Τομίς, Κάλατις ή Καλλάτια ή Κάλλασις, αρχαιότατες παραλιακές πόλεις της βόρειας Θράκης, επί του Ευξείνου πόντου, αποικίες των Μιλησίων, του 6ου π.χ. αιώνα και αργότερα των Ηρακλειωτών και η Βορειότερη παραλιακή πόλη στις Εκβολές του Ίστρου η ‘Ιστρος ή Ιστρόπολις. 
Στα ενδότερα της βόρειας Θράκης υπήρχαν οι πόλεις: Σερδίκη ή Σαρδική (Σόφια), Καβύλη Αξιούπολις. πλησίον του Ίστρου,Δορύστολον, Βησσαπάρα, ο Στενήμαχος Η Ευμολπιάς (Φιλιππούπολη),  

Τύρνοβο Η Διόσπολις (Υάμπολις) επί της αριστεράς όχθης του Τόνζου (Τούντζα) Ναισός (Νίσα), Σκόποι ή Σκούποικαι πολλές άλλες που θα βρείτε στους χάρτες .

Φιλόσοφοι – Προσωπικότητες της Αρχαίας Θράκης.
Εκτός από τους διάσημους ραψωδούς – ποιητές- αοιδούς και μυθικούς Βασιλείς, η Θράκη ανέδειξε κατά την αρχαιότητα και πολλές προσωπικότητες των Γραμμάτων και επιστημών: Αίσωπος : Καταγόταν από τη Μεσημβρία της Θράκης. Οι μύθοι του είναι παγκοσμίως γνωστοί και θεωρείται πατέρας των μυθοποιών. 
Δημόκριτος :Γεννήθηκε στα Άβδηρα της Θράκης(Ν. Ξάνθης σήμερα), περί το 470-465 π.χ. και πέθανε το 361 π.χ.. Μέγας Ατομικός Φιλόσοφος εμπνευστής και πατέρας της ατομικής θεωρίας. 
Λεύκιππος : Γεννήθηκε στα Άβδηρα της Θράκης τον 5ο π.χ. αιώνα. Φιλόσοφος, συνιδρυτής της ατομικής θεωρίας με τον Δημόκριτο, ίσως και δάσκαλος του. 
Αρίσταρχος : Γεννήθηκε στη Σαμοθράκη (220-145 π.χ.). Οξυδερκής, Διάσημος Γραμματικός και κριτικός. Εκπαίδευσε 40  Γραμματικούς τους «Αριστάρχειους». 

Βίων  Γεννήθηκε στα Άβδηρα Θράκης (430-370 π.χ.), Μαθηματικός, Αστρολόγος, Μετεωρολόγος, μαθητής του Δημόκριτου. Θουκυδίδης (460-397 π.χ.)
Υιός του Ολόρου, Θρακιώτη Βασιλιά ή πλουσίου κτηματία , Στρατηγός των Αθηναίων και Μεγάλος Ιστορικός που έζησε και έγραψε τον Πελοποννησιακό πόλεμο (431-404 π.χ.). Έζησε στη Θράκη τα τελευταία χρόνια της ζωής του στα κτήματα του στην περιοχή της Αμφίπολης- Σκαπτή Ύλη, στις εκβολές του Στρυμόνα ποταμού. Δεν επέστρεψε στην Αθήνα διότι οι Αθηναίοι τον θεώρησαν υπεύθυνο για την κατάληψη της Αμφίπολης από τον Βρασίδα (Στρατηγό των Πελοποννησίων) και τον απείλησαν με βαριά τιμωρία, 
Πρωταγόρας (485-410 π.χ.)Γεννήθηκε στα Άβδηρα της Θράκης. Ένας από τους διασημότερους Σοφιστές της Αρχαιότητας, σύγχρονος του Σωκράτη. Είπε το «μέτρο όλων των πραγμάτων είναι ο άνθρωπος »

Εκαταίος: Γενήθηκε στα Άβδηρα της Θράκης. Συμμετείχε στη μεγάλη εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Έγραψε πολλά βιβλία περί Αιγυπτίων, Ιουδαίων κλπ 

Σπάρτακος:  Θρακιώτης νομαδικού γένους ,ρωμαλέος, συνετός, πράος και μέγας πατριώτης. Αιχμάλωτος των Ρωμαίων, ανδρείος μονομάχος, διέφυγε από την Καπύη όπου ήταν φυλακισμένος και το 71π.χ. ηγήθηκε των εξεγερθέντων σκλάβων κατά των Ρωμαίων. Έπεσε μαχόμενος στη μάχη της Απουλίας. Παγκοσμίως γνωστός από την ομώνυμη κινηματογραφική ταινία. 

Θράκες Ολυμπιονίκες 
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες κατά την αρχαιότητα, που ετελούντο στην Ολυμπία της Πελοποννήσου, με τη συμμετοχή μόνο Ελλήνων αθλητών, η Θράκη ανέδειξε τους εξής Ολυμπιονίκες:
1) Τον Μενεπτόλεμο από την Απολλωνία Θράκης, στο Στάδιο Παίδων το 500 π.χ.
2) Το Θεαγένη από τη Θάσο Θράκης στην πυγμή το 480 π.χ,
3) Το Θεαγένη από τη Θάσο Θράκης στην πυγμή, το 476 πχ
4) Άγνωστο από τη Μαρώνεια Θράκης 476 πχ, στην πάλη,
5) Το Δαμασία στο Στάδιο 320 π.χ, ( Θρακομακεδόνας από την Αμφίπολη )
6) Το Λάμπο στο τέθριππο 300π.χ, ( Θρακομακεδόνας από τους Φιλίππους)
7) Το Δημοκράτη από την Τένέδο Θράκης, στην πάλη το 220π.χ.
και άλλοι 6 Θρακομακεδόνες. των οποίων τα ονόματα βρίσκονται μέσα στα άγνωστα.

Χαρακτηρίζουμε Θρακομακεδόνες τους Θράκες που έμειναν στις πατρογονικές τους εστίες μετά τη Μακεδονική κυριαρχία.
Η Θράκη επί Μακεδονικής Κυριαρχίας Περί τον 8οπ.χ. αιώνα, εγκαταστάθηκε στη Θράκη (Πιερία) η οικογένεια των Τημενιδών-Αργεαδών από το Άργος της Πελοποννήσου, η οποία αναπτύχθηκε και δυνάμωσε σύντομα. Δεν αναφέρεται πως απέκτησε σε σύντομο χρονικό διάστημα τόση ισχύ και κατόρθωσε να εκτοπίσει τα πανίσχυρα Θρακικά Έθνη. Κατά τον Αππιανό η οικογένεια των Αργεαδών δεν ήρθε από το Άργος της Πελοποννήσου αλλά από το Άργος Οριστικό της Καστοριάς της Μακεδονίας ( που δεν τεκμηριώνεται όμως κατά τη γνώμη μας ιστορικά). 
Οι Μακεδόνες Βασιλείς, οι οποίοι επί αιώνες πολέμησαν τους Θράκες, τους εκτόπισαν, κυριάρχησαν, συμπολέμησαν και συμβίωσαν με τους Θράκες ήταν οι ακόλουθοι κατά χρονολογική σειρά κατά τη Διεύθυνση Ιστορίας /ΓΕΣ: Α΄ Περίοδος Μακεδονικής Ιστορίας 
1. Περδίκας Α΄(700-652)π.χ. Πρώτος βασιλιάς του Μακεδονικού Βασιλείου 
2. Αργαίος Α΄(652-621),γιός του Περδίκα Α΄ 
3. Φίλιππος Α΄(621-588)π.χ., έπεσε σε μάχη κατά των Ιλλυριών.Γιός του Αργαίου 
4. Αέροπος Α΄(588-568)π.χ. γιος του Φιλίππου Α΄ 
5.Αλκέτας Α΄(568-540)π.χ. γιος του Αέροπου και πατέρας του Αλέξανδρου Α΄ Β΄Περίοδος Μακεδονικής Ιστορίας 
6. Αμύντας Α΄(540-498) Προανάκρουσμα Περσικών πολέμων. Αρχίζει η επικοινωνία με τη Νότια Ελλάδα. 
7.Αλέξανδρος Α΄(Τημενίδης 498-454 π.χ.) έλαβε μέρος στους ολυμπιακούς. 
8.Αλκέτας Β΄(454-448 π.χ.) γιός του Αλεξάνδρου Α΄, εκθρονίζεται από τους αδελφούς του Περδίκα Β΄και Φίλιππο, οι οποίοι διένειμαν μεταξύ τους το Βασίλειο και απέκλεισαν τον τέταρτο αδελφό τους Αμύντα ως νόθο. 
9.Περδίκας Β΄(448-413 π.χ.). Το 436 εκθρονίζει τον συμβασιλέα αδελφό του Φίλιππο και βασιλεύει μόνος του μέχρι το 413.Φρόντισε για την προαγωγή και ανάπτυξη της Μακεδονίας. 10. Αρχέλαος Α΄(413-399π.χ.). Νόθος γιός του Περδίκα Β΄ τον οποίο υιοθέτησε. Μεταφορά της πρωτεύουσας από τις Αίγες στην Πέλλα. 
11. Ορέστης (399-396 π.χ.). Μετά τη δολοφονία του πατέρα του Αρχελάου Α΄ βασίλεψε επί 3 χρόνια με επίτροπο τον Αέροπο Β΄. 12. Αέροπος Β΄ (396-394 π.χ.). Σκότωσε τον ανήλικο βασιλιά Ορέστη και σφετερίστηκε το θρόνο. 
13. Αμύντας Β΄ ο Μικρός (394-393 π.χ.) Νόθος γιός του Αρχέλαου. 
14. Παυσανίας (393-392 π.χ.) Γιός του Αέροπου Β΄. 
15. Αμύντας Γ΄(392-391 π.χ. και 390-369). Τον εκθρόνισε το 391 ο γιός του Αέροπου Β΄, Αργαίος Β΄ και αδελφός του Παυσανία. Με τη βοήθεια όμως των Θεσσαλών ευπατρίδων επανακτά το θρόνο και βασιλεύει επί 20 χρόνια. 
16. Αργαίος Β΄(391-390 π.χ.) 
17. Αλέξανδρος (369-368 π.χ.) Γιός του Αμύντα Γ΄. 
18. Πτολεμαίος Αλωρίτης (368-365 π.χ.). Ανεβαίνει στο θρόνο μετά τη δολοφονία του Αλεξάνδρου Β΄ και παντρεύεται τη χήρα του Αμύντα Γ , Ευρυδίκη. 
19. Περδίκας Γ΄ (365-359 π.χ.) Εκδικήθηκε το θάνατο του αδελφού του Αλεξάνδρου Β΄ και αναγορεύτηκε βασιλιάς το 365. τα 359 έπεσε σε μάχη κατά των Ιλλυριών. Γ Περίοδος Μακεδονικής Ιστορίας. 
20.Φίλιππος Β΄(359-336 π.χ.).Αρχικά (360-359 π.χ.), επίτροπος του Αμύντα Γ΄ γιού του Περδίκα Γ΄ και τέλος μόνος Βασιλιάς, πατέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου. 
21. Αλέξανδρος Γ΄ ο ΜΕΓΑΣ (336-323 π.χ.). Δημιουργός παγκόσμιου ιστορικού μεγαλείου. Περίοδος Αγώνα των Διαδόχων
22.Αντίπατρος (323-319 π.χ.). Μετά τον πόλεμο των διαδόχων το 321 εκλέγεται επιμελητής Αυτοκράτορας, μετά το θάνατο του Περδίκα , επιμελητή της Βασιλικής αρχής. 
23. Κάσσανδρος (319-296 π.χ.). Πριν το θάνατο του, ο Αντίπατρος ορίζει Διάδοχο του τον Πολυσπέρχοντα, πρεσβύτερο Στρατηγό του Μ. Αλεξάνδρου, αλλά ο Κάσσανδρος, γιός του Αντίπατρου, κατόρθωσε να παραμερίσει τον Πολυσπέρχοντα. Παντρεύτηκε την κόρη του Φίλιππου Β΄ τη Θεσσαλονίκη (ετεροθαλή αδελφή του Μ. Αλεξάνδρου). Το 315 ξαναέκτισε τη Θρακική πόλη Θέρμαι στον κόλπο του Θερμαϊκού και την Ονόμασε Θεσσαλονίκη (όνομα της Συζύγου του). 
24 Δημήτριος ο Πολιορκητής (294-287π.χ.) Πέθανε το 283 π.χ. ως αιχμάλωτος τουΣέλευκου. 
25. Πύρρος ο Αετός (287-286π.χ.). Βασίλευσε 7 μήνες. 
26. Λυσίμαχος (286-281π.χ.). Βασίλευσε 5 χρόνια και 6 μήνες. 27. Πτολεμαίος ο Κεραυνός (281-280 π.χ.). Τον σκότωσαν οι Κέλτες και Γαλάτες. 
28. Μελέαγρος. Βασίλευσε 2 μήνες. 
29. Αντίπατρος. Βασίλευσε 45 Ημέρες. 
30. Σωσθένης. Βασίλευσε 2 χρόνια. Περίοδος Βασιλείας Αντιγωνιδών 
31. Αντίγονος Γονατάς (277-239 π.χ.).Γιός του Δημητρίου του Πολιορκητή. Γίνεται κύριος της Μακεδονίας και επαναφέρει την τάξη και ησυχία σ’ αυτή. 
32. Δημήτριος ο Β΄.(239-229 π.χ.) 
33. Αντίγονος ο Δώσων (229-220 π.χ.) 
34. Φίλιππος Ε΄(220 179π.χ.).Ανεψιός του Αντίγονου και γιός του Δημητρίου Β΄. 
35. Περσέας (179-167π.χ.). Ο πατέρας του σκότωσε τον μεγάλο αδελφό του Δημήτριο. Μετά από ραδιουργίες πέθανε στην Άλβα της Ιταλίας αιχμάλωτος. 
36. Ανδρίσκος ή Αδραμυττηνός, ονομάστηκε ψευδοφίλιππος (167-146 π.χ.). Αυτή η οικογένεια των Τημενιδών – Αργεαδών στην οποία ανήκουν ο Φίλιππος Β και ο Μέγας Αλέξανδρος, καθόρισε και άλλαξε το μέλλον και την ιστορία των Μακεδόνων, των Θρακών, των Ελλήνων γενικά και του Κόσμου.
Η Θράκη τότε ( Πιερία – Μυγδονία-Χαλκιδική- Παιανία κ.λπ.) είχε πλούσια εδάφη, κτηνοτροφία, ορυχεία χρυσού στο Παγγαίο από τον 8ο π.χ. αιώνα , παραλίες από τον Πηνειό Π. μέχρι το Βόσπορο και όλα τα Δυτικά παράλια του Εύξεινου πόντου, Λιμάνιακ.λπ. Όλα αυτά δελέασαν τους Μακεδόνες οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν την αποδιοργάνωση των Θρακών και επεκτείνανε το κράτος τους προς ανατολάς καταλαμβάνοντας θρακικά εδάφη. 
Μέχρι τα τέλη του 6ου π.χ. αιώνα κατέλαβαν τη σημερινή Πιερία, Ημαθία, Πέλλα και μέρη της Δυτικής Μακεδονίας μετατοπίζοντας τα δυτικά όρια της Θράκης στον Αξιό Ποταμό. Ακολουθούν οι Περσικοί Πόλεμοι.

Οι Πέρσες  κατέστησαν κατά την αρχαιότητα την μεγαλύτερη δύναμη, με πολύ πλούτο, πολλές κατακτήσεις και με βλέψεις και επιδιώξεις να τις επεκτείνουν και στην Ευρώπη, πάντα διερχόμενοι από τη λαβωμένη Θράκη. 
Κατά το τέλος του 6ου π.χ. αιώνα (515-513) έγινε η επιδρομή των Περσών στη Σκυθία μέσω Θράκης και στις αρχές του 5ου π.χ. αιώνα (492-477) οι Περσικοί πόλεμοι προς τη Ν. Ελλάδα. Οι Πέρσες, το 515 με το Δαρείο, αποβιβάστηκαν στη Θράκη κατέλαβαν και υπέταξαν τους Θράκες, πλην των Οδρυσών, λεηλάτησαν και κατευθυνθήκανε προς τη Σκυθία. 
Σκοπός τους ήταν να καταλάβουν και να ληστέψουν την πλούσια σε χρυσό Σκυθία με την οποία είχαν παλαιούς λογαριασμούς. Παρόλο που είχαν μεγάλες δυνάμεις και πολλά μέσα, νικήθηκαν από τους Σκύθες, με πολλές απώλειες. 
Οι ανεξάρτητοι Οδρύσες υπό τον Βασιλέα τους Τήρη, επωφελούμενοι την εξασθένηση των Περσών, κατέλαβαν σχεδόν ολόκληρη τη Θράκη (480-450 π.χ.) 
Το 492 π.χ. άρχισαν οι Περσικοί πόλεμοι εναντίον της Ελλάδας σε τρεις φάσεις μέχρι το 477 π.χ. Διέρχονταν από τη Θράκη και Μακεδονία τις οποίες λεηλατούσαν, εκτόπιζαν πληθυσμούς και υποχρέωναν πολλούς να τους ακολουθήσουν. 
Επιστρέφοντας στην Περσία μέσω Θράκης νικημένοι, προκαλούσαν στους Θράκες καταστροφές ληστείες και εκτοπισμούς. 
Με τη λήξη των Περσικών πολέμων και πριν συνέλθουν οι Θράκες, δέχτηκαν τις συνέπειες των επεκτατικών βλέψεων των Μακεδόνων. 
 Μέχρι το 454-2 π.χ. οι Μακεδόνες κατέλαβαν εδάφη των Θρακών (Παιόνων, Μυγδόνων, Βισαλτών) και επέκτειναν τα όρια τους κοντά στο Στρυμόνα ποταμό (Εκτός από τη Χαλκιδική) . 
Το 431 π.χ. έως το 404 διήρκησε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, μεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών ο οποίος μεταφέρθηκε για αρκετά χρόνια στα πλούσια παράλια της Θράκης που ήταν επόμενο να υποστεί παράπλευρες ζημίες και καταστροφές. Από το 357 έως το 347 ο Φίλιππος Β κατέλαβε και κατάστρεψε τις πόλεις της Χαλκιδικής (Όλυνθο, Ποτίδαια κ.λπ.) και μέχρι το 341 π.χ. προχώρησε έως το Νέστο Ποταμό όπου και οριστικοποιήθηκαν τα όρια Θράκης – Μακεδονίας. 
Βεβαίως επί Φιλίππου Β΄ και Μεγάλου Αλεξάνδρου καταλήφθηκε όλη σχεδόν η Θράκη μέχρι το 335 π.χ., κτίστηκαν νέες Πόλεις και μετονομάστηκαν ( Φίλιπποι, Φιλιππούπολη , Βέροια κ.λπ.), δεν εκτοπίστηκαν οι Θράκες οι οποίοι συνεργάστηκαν με το Μέγα Αλέξανδρο και έλαβαν μέρος στην εκστρατεία του κατά των Περσών με 5000 πεζούς και πάνω από 1000 ιππείς. Μετά το Θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου (323 πχ) και το διαμελισμό του Μακεδονικού κράτους, η Θράκη σχημάτισε ιδιαίτερο Βασίλειο υπό τον Λυσίμαχο το οποίο επεκτάθηκε και επί της Μικράς Ασίας. 
Το 282π.χ προσαρτήθηκε στο Βασίλειο των Σελευκιδών. 
Το 281 αποσπάστηκε και ενώθηκε με τη Μακεδονία. Σύντομα όμως λεηλατήθηκε από Κέλτικες φυλές οι οποίες θεμελίωσαν το 275 πχ. το Βασίλειο της Θύλης ή Τύλης επί του κάτω Δουνάβεως το οποίο επέκτειναν προς νότο. Μετά 60 περίπου χρόνια οι Θράκες επαναστάτησαν και απέκτησαν την ελευθερία τους 
Το 168 π.χ. οι Οδρύσες Θράκες συνεξεστράτευσαν με τους Μακεδόνες κατά των Ρωμαίων από τους οποίους νικήθηκαν στην Πύδνα. Εδώ τελείωσε η Μακεδονική κυριαρχία. 

Η Θράκη αν και καταλήφθηκε από τους Ρωμαίους διατήρησε ανέπαφη την αυτονομία της. 
Το 27πΧ ιδρύθηκε η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία με την αναγόρευση του Οκταβιανού ως Αύγουστου(27π.χ.-14μ.χ.) . 
Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στη μεγαλύτερη έκτασή της περιλάμβανε ολόκληρη τη Δυτική και Νότια Ευρώπη, τη Βόρεια Αφρική, τη Μικρά Ασία, την Αρμενία, τη Συρία, τη Παλαιστίνη και τη Μεσοποταμία. Στα τέλη της Βασιλείας Αυγούστου (27 πχ-14 μΧ) η Θράκη από τον Αίμο ως το Δούναβη μεταβλήθηκε σε Ρωμαϊκή Επαρχία με το όνομα Μοισία.. 
Την εποχή αυτή γεννήθηκε ο Χριστός.
Οι Θράκες ασπάστηκαν με την βία το Χριστιανισμό και αργότερα  με το θρησκευτικό πρόσχημα διώχτηκαν και μαρτύρησαν  για την πίστη τους επί πολλά χρόνια. Ουσιαστικά όμως αυτό που ενοχλούσε ήταν το γεγονός ότι ήταν Έλληνες και εξ αρχής  διώχτηκαν για να εκχριστιανισθούν και μετά διότι ήταν χριστιανοί....
Τα δόγματα πάντοτε ήταν όργανο διαχωρισμού της ανθρωπότητας και συνεχώς χρησιμοποιούνται ως μοχλός εναντίωσης μεταξύ των ανθρώπων με σκοπό τον πόλεμο και τις γενοκτονίες μέχρι και σήμερα....
Αποτέλεσμα ? η σταδιακή μείωση των Ελλήνων  ανθρώπων...

Θα αναφέρουμε παρακάτω τις δυναστείες και τους Ρωμαίους και Βυζαντινούς Αυτοκράτορες με το έργο τους περιληπτικά και τα σπουδαιότερα ιστορικά γεγονότα που είχαν σχέση με τη Θράκη – Θράκες. 

ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΙΟΥΛΙΩΝ – ΚΛΑΥΔΙΩΝ 14-37μ.χ 

 Τιβέριος Α’. Καχύποπτος που επέβαλε στυγνό καθεστώς. Επί ημερών του ο Ιωάννης ο Βαπτιστής άρχισε το κήρυγμα του για την έλευση του Ιησού. Η άνθηση του χριστιανισμού δεν ήταν δυνατόν να αφήσει ανεπηρέαστη την αυτοκρατορία. Στην Ιουδαία ηγεμόνευε ο Πόντιος Πιλάτος, ο οποίος έδωσε την άδεια για να σταυρωθεί ο Χριστός. Οι χριστιανοί εκδιώχθηκαν, άλλοτε με βίαιο τρόπο και άλλοτε πιο ήπια, μέχρι το 313 μΧ όπου ο Μέγας Κωνσταντίνος σταμάτησε τους διωγμούς των χριστιανών και τους προστάτεψε με το διάταγμα των Μεδιολάνων περί ανεξιθρησκίας. 
37-41 Γάιος (Καλιγούλας) Δεσποτικός και μεγαλομανής τύραννος που απαιτούσε την απονομή τιμών Θεού. Είχε διαταραχθεί η ψυχική του υγεία. Δολοφονήθηκε 24-1-41. 
41-57 Κλαύδιος Α. Θείος του Καλιγούλα. Μεγάλωσε τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, κατέκτησε τη Βρετανία (και ονόμασε το γιό του Βρετανικό). Στηριζόταν στις γυναίκες του Αγριππίνα και Μεσσαλίνα. Η πρώτη κατόρθωσε να κάνει αυτοκράτορα το γιό της (το Νέρωνα ) από άλλο γάμο, ενώ η δεύτερη εκτελέστηκε για συνωμοσία. Το 46 μΧ επί Κλαυδίου όταν πέθανε και ο τελευταίος βασιλιάς της Θράκης Ροιμητάλκης Β΄, όλη η Θράκη μεταβλήθηκε σε Ρωμαϊκή επαρχία. με πρωτεύουσα την Πέρινθο (Ηράκλεια Ανατολικής Θράκης). 
Οι Ρωμαίοι έδειξαν ενδιαφέρον για τη Θράκη, λόγω της γεωγραφικής και γεωστρατηγικής της θέσης, και τον πλούτο της γενικά. Έκτισαν νέες Πόλεις, Βελτίωσαν τις παλαιές(Ορέστια νυν Αδριανούπολη, Φιλιππούπολη που την ονόμασαν Τριμόντιουμ, τους Φιλίππους) και ανακήρυξαν ελεύθερες τις πόλεις: Άβδηρα, Μαρώνεια και Αίνο. 
57-68 Νέρωνας. Το 64 έκανε τον πρώτο διωγμό χριστιανών διότι τους θεώρησε υπαίτιους για την μεγάλη πυρκαγιά που ξέσπασε και κατάστρεψε πολλές συνοικίες της Ρώμης. Επί των ημερών του πέθαναν οι Απόστολοι Παύλος και ο Πέτρος. Το 66 έκανε πετυχημένη περιοδεία στην Ελλάδα και το 68 αυτοκτόνησε. 
Οι επόμενοι Αυτοκράτορες ήταν: Γάλβας (68-69μΧ), Όθωνας (69μΧ), Βιτέλλιος (69μΧ) Αυτοκράτορες με πολλή μικρή διάρκεια διακυβέρνησης, στην οποία αναλώθηκαν περισσότερο στο πως θα εξουδετερώσουν πολιτικούς αντιπάλους.

 ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΦΛΑΒΙΩΝ Βεσπασιανός (69-79μΧ). Περιόρισε για οικονομικούς λόγους τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, εκτός από την αιματηρή καταστολή της εξέγερσης των Ιουδαίων στην Παλαιστίνη και την εκστρατεία στη Βρετανία και τη Συρία. Τον διαδέχθηκε ο γιος τουΤίτος (79-81μΧ). 
Στα 2 χρόνια της κυβέρνησής του χρειάστηκε να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις από την έκρηξη του Βεζούβιου (79μΧ) και μία νέα μεγάλη πυρκαγιά στην Ρώμη (80μΧ). Δομιτιανός (81μΧ- 96μΧ). Στην εποχή του σημειώθηκε ο δεύτερος κατά σειρά διωγμός των χριστιανών. Έστειλε τον Ιωάννη εξορία στην Πάτμο, ενώ θανατώθηκαν ο Τιμόθεος και ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης. 
Η δεσποτική του συμπεριφορά και οι συνωμοσίες υπήρξαν αιτία της δολοφονίας του το 96. 

ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΑΝΤΩΝΙΝΩΝ Νέρβας (96-98μχ). Μετριοπαθής και αδιάφθορος, με 15μηνη διακυβέρνηση. Τραϊανός (98-117μΧ)Από τους καλούς αυτοκράτορες, μετριοπαθής, ευγενικός και δημοφιλής. Κατέκτησε σε δύο πολέμους, το 101 και 106 την πλούσια Δακία της Θράκης και πήρε πολλά λάφυρα. Έκανε αρκετές συλλήψεις χριστιανών και επί των ημερών του πέθανε ο Ιωάννης στην Έφεσο σε βαθιά γεράματα. Αδριανός (117-138μΧ) Σύνθετη προσωπικότητα, κοσμοπολίτης, Ισπανικής καταγωγής. Εφάρμοσε αμυντική πολιτική. Διεξήγαγε πόλεμο εναντίον των Ιουδαίων (132-135 μ.Χ.) που επαναστάτησαν όταν επιχείρησε να ιδρύσει ιερό Καπιτώλιο του Δία στο χώρο του ναού των Ιουδαίων. Πολλά ήταν τα θύματα και οι αιχμάλωτοι Ιουδαίοι.Αντωνίνος ο Ευσεβής (138-161μΧ). Το πλήρες όνομα του: Τίτος Αίλιος Αδριανός Αντωνίνος Πίος. Γεννήθηκε το . 86 μΧ. Ήταν Θετός γιος του Αδριανού και αντικαταστάτης του. Ο χαρακτηρισμός ευσεβής του δόθηκε όταν απέτρεψε τη σύγκλητο να θεοποιήσει τον Αδριανό. Ήταν μετριοπαθής και απέφευγε τον πόλεμο. Μάρκος Αυρήλιος (161-180μΧ) Ισπανικής καταγωγής, γεννημένος στη Ρώμη. Ξεχωριστή προσωπικότητα με φιλολογική και φιλοσοφική μόρφωση. Επί αυτοκρατορίας του σημειώθηκαν φυσικές καταστροφές, πλημμύρες και επιδημία Πανώλης που έπληξαν όλη σχεδόν την αυτοκρατορία.Κόμμοδος (180-192μΧ). Έγινε αυτοκράτορας σε ηλικία 19 ετών. Ανίκανος και ματαιόδοξος, δολοφονήθηκε την τελευταία μέρα του 192.Άρχισαν έριδες και εμφύλιοι για τη διαδοχή του και κρίση στην αυτοκρατορία που κράτησε πολύ. 192-193 Περτίναξ 193 Δίδιος Ιουλιανός Σέπτιμος Σεβήρος (193-211 μΧ)και ακολούθησαν Καρακάλλας (211-217μΧ),Μακρίνος (217-218 μΧ), Ηλιογάβαλος (218-222μΧ),Αλέξανδρος Σέβηρος (222- 235μΧ), Μαξιμίνος ο Θράξ (235-238μΧ, Γορδιανός Γ΄ (238-244μΧ), Φίλιππος Μάρκος Ιούλιος (244-249 μΧ) ο Άραβας Δέκτος 249-253 μΧ): Οραματιζόταν την επιστροφή στα ιδανικά και τα ιδεώδη της αρχαίας Ρώμης. Εξαπέλυσε διωγμό κατά των χριστιανών. Μετά από 3 αιώνες ευημερίας και ανάπτυξης, η Θράκη έγινε μία πλούσια και πολυάνθρωπη επαρχία, ελκυστική για λεηλασίες από τους Βάρβαρους γείτονες. Το 251 μΧ., δέχθηκε επιδρομή των Γότθων, οι οποίοι πέρασαν το Δούναβη ποταμό, λεηλάτησαν τη Θράκη, κατέλαβαν τη Φιλιππούπολη και ΕΣΦΑΞΑΝ όλους τους κατοίκους της . Ο Αυτοκράτορας Δέκτος τους καταδίωξε αλλά σκοτώθηκε στη μάχη. Εξακολούθησαν τις επιδρομές τους επί 20ετία περίπου. Αυτοκράτορες οι: 253-258 Βαλεριανός 258-268 Γαλλιηνός Πατέρας και γιος ήταν συγκυβερνήτες έως τον θάνατο του Βαλεριανού (260 μΧ). Ο Γαλλιηνός προσπάθησε να επαναφέρει την ηρεμία στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας, σταματώντας τους διωγμούς των χριστιανών. 268-270 Κλαύδιος Β’ Το 269 ο Κλαύδιος ο Β΄ συνέτριψε τους επιδρομείς Γότθους και τους απώθησε πέρα από το Δούναβη 270-275 Αυρηλιανός 275-276 Τάκιτος 276-282 Πρόβος 282-283 Κάρος 283-285 Καρίνος 286-306 Διοκλητιανός 306-337 Κωνσταντίνος Α’Κλαύδιος Β΄ Γοτθικός (268-270 μΧ) Αυρηλιανός (270-275 μΧ) Θέλησε να επιβάλλει την λατρεία του θεού Ήλιου, και κατεδίωξε τους χριστιανούς της αυτοκρατορίας οι οποίοι δεν τον προσκυνούσαν.Τάκιτος (275-276 μΧ), Πρόβος (276-282 μΧ), Κάρος (282-283 μΧ), Νουμεριανός (283-283 μΧ)Διοκλητιανός (284-305 μΧ)Εξαπέλυσε διωγμούς, με βασανιστήρια και δημόσιες εκτελέσεις, διότι θεωρούσε τους χριστιανούς διχαστικό και επικίνδυνο στοιχείο για το κράτος. Χώρισε την αυτοκρατορία διοικητικά σε δύο μεγάλα τμήματα τα οποία επίσης χωρίζονταν σε δύο μικρότερα, εγκαινιάζοντας έτσι την περίοδο της τετραρχίας. Συναυτοκράτορας με τον Κωνσταντίνο Χλωρό. Το 311 μ.Χ. κατάπαυσε με διάταγμα τους διωγμούς, νομιμοποίησε την Εκκλησία ως «επιτρεπομένη θρησκεία», οι οπαδοί της οποίας έπρεπε να προσεύχονται στον δικό τους θεό για την ευτυχία του κράτους Σημειώνεται ότι : Α. Επί Ρωμαιοκρατίας η Θράκη ήταν διαιρημένη σε 4 επαρχίες:

Την Κυρίως Θράκη με πρωτεύουσα τη Φιλιππούπολη

Την Αιμίμοντο με πρωτεύουσα την Αδριανούπολη.

Τη Ροδόπη με πρωτεύουσα τα Άβδηρα.

Την Ευρώπη με πρωτεύουσα την Ηράκλεια.

Β. Επί Βυζαντινών χρόνων εκτός των 4 υπήρχαν και άλλες 2 Βορειότερες της Αρχαίας Θράκης: 1. Η Μοισία με πρωτεύουσα τη Μαρκιανούπολη. 2. Η Σκυθία με Πρωτεύουσα την Τόμιν ή Τόμους Γαλέριος (305- 311μΧ). Μαξιμίνος ο Δάιας (309- 313 μΧ) Μετά τον θάνατο του Γαλέριου βασίλευσε στην Ανατολή ως συναυτοκράτορας του Λίκινου (307- 313 μΧ).Κωνσταντίνος Χλωρός (305-306 μΧ) Πατέρας του Μεγάλου Κωνσταντίνου.

ΠΡΩΤΟΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (324-565) ή (330-610) Μέγας Κωνσταντίνος

(306-337) από τη Ναϊσό της Θράκης- σημερινή Νίσσα της
Σερβίας). Το 312 νικά το Μαξέντιο στη Μουλβία γέφυρα του Τίβερη, το 313 ο Χριστιανισμός γίνεται νόμιμη Θρησκεία με το διάταγμα του Μεδιολάνου = Μιλάνου, (ενώ επίσημη του Βυζαντίου έγινε το 380 με το διάταγμα της Θεσσαλονίκης), το 323 νικά τον Λικίνιο στην Αδριανούπολη), το 324 στέφεται αυτοκράτορας (μονοκράτορας),του Βυζαντίου (324-337).  
Το βυζαντινό κράτος, ρωμαϊκό ακόμα στη διοίκηση, στο δίκαιο και στην επίσημη γλώσσα του, αναδιοργανώθηκε με τις μεταρρυθμίσεις του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Είχε να αντιμετωπίσει τους πατροπαράδοτους εχθρούς, τους Πέρσες, τους Αλαμάνους για περίπου εκατό χρόνια στη Δύση, τους Γότθους, Ούννους και Οστρογότθους στη Θράκη και Μακεδονία, οι οποίοι τελικά στράφηκαν προς την Ιταλία και ίδρυσαν δικό τους βασίλειο στη θέση του δυτικού ρωμαϊκού κράτους. Για λόγους πολιτικούς, οικονομικούς και στρατιωτικούς μετέφερε την πρωτεύουσα στο Βυζάντιο. Την 
8-11-324 θεμελιώνεται η Κωνσταντινούπολη και εγκαινιάζεται το 330 στις 11 Μαΐου .

Υποστήριξε το χριστιανισμό, με την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο (325) στη Νίκαια και με τη βάφτισή του ως Χριστιανός το 337. Φρόντισε για τη διοίκηση, μείωσε τη φορολογία και δημιούργησε κυρίως μισθοφορικό στρατό. Η Θράκη έγινε πρωταγωνιστής. Το κέντρο του Ελληνισμού μεταφέρθηκε μεταξύ Κωνσταντινούπολης και Θεσσαλονίκης δηλαδή στη Θράκη. Είχε την Πρωτεύουσα στο χώρο της και ήταν το στήριγμα και η ασπίδα της Βασιλεύουσας. Διέθετε πλούτο .Είχε μεγάλα σύνορα και βάρβαρους γείτονες. Για όλα τα παραπάνω ,αλλά και λόγω της γενικότερης πολιτικής και στρατηγικής των Αυτοκρατόρων να ρίχνουν το κέντρο βάρος προς την Ασία και να μην εξασφαλίζουν πρωτίστως τη φύλαξη των συνόρων, η ΘΡΑΚΗ υπέστη επί πολλούς αιώνες λεηλασίες, καταστροφές, εμπρησμούς, αφανισμούς και σφαγές, ελέω αυτοκρατόρων κυρίως. Το 330 θεμελιώνεται η Αγία Σοφία από το Μ. Κωνσταντίνο και εγκαινιάζεται το 346 από τον υιό του Κωνστάντιο.


Τον Κωνσταντίνο στη Δυναστεία του τον διαδέχονται : Ο Κωνστάντιος (337-361) εξόντωσε τα άλλα μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας και κυβέρνησε μόνος του. Υποστήριξε τον αρειανισμό.Ιουλιανός ο παραβάτης 361-363 (Θράξ) Θέλησε την αναβίωση των αρχαίων ελληνικών γραμμάτων και τεχνών και να επαναφέρει ως επίσημη θρησκεία του κράτους την αρχαία πολυθεϊστική, γι’ αυτό ονομάστηκε παραβάτης. Σκοτώθηκε πολεμώντας τούς Πέρσες. Ιοβιάνος 363-364 Σύνηψε ειρήνη με τους Πέρσες, αλλά πέθανε ξαφνικά σε ένα χρόνο. Ουαλεντνινιανός Α και Ουάλης 364-375 Ουάλης, Γρατιανός και Ουαλεντινιανός Β 375-378 Το 377 ο Ουάλης επέτρεψε τους Γότθους να εγκατασταθούν μεταξύ Αίμου και Δούναβη(άνω Μυσία Θράκης) και σε άλλα μέρη της Αυτοκρατορίας διότι τους πίεζαν Ούννοι και οι Οστρογότθοι. Το 378 επαναστάτησαν οι Γότθοι, βάδισαν προς την Κωνσταντινούπολη λεηλατώντας τη Θράκη. Ο Ουάλης τότε εγκατέλειψε την εκστρατεία κατά των Περσών, γύρισε στη Θράκη, ηττήθηκε από τους Γότθους κοντά στην Αδριανούπολη και ο ίδιος κάηκε ζωντανός. Το 378 – 457 έχουμε τη Δυναστεία του Θεοδοσίου Ο Θεοδόσιος Α ο Μέγας (378-395) νίκησε τους Γότθους αλλά τους επέτρεψε να μείνουν και πάλι στην Άνω Μυσία Εδραίωσε το χριστιανισμό, με τη Β΄ Οικουμενική Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη το 381, οργάνωσε ισχυρό στρατό, κατάργησε τους Ολυμπιακούς αγώνες και διαίρεσε το κράτος οριστικά σε Ανατολικό (Αρκάδιος) και Δυτικό (Ονώριος). Το 395, όταν πέθανε ο Θεοδόσιος και τον διαδέχθηκε ο Αρκάδιος (395-408), οι Γότθοι με αρχηγό τους τον Αλάριχο ξαναλεηλάτησαν τη Θράκη βαδίζοντας προς την Κωνσταντινούπολη και μετά στράφηκαν κατά της Μακεδονίας, Θεσσαλίας και Πελοποννήσου που υπέστησαν τα πάνδεινα. Τον Αρκάδιο Διαδέχθηκε ο Θεοδόσιος Β ο Μικρός (408-450), ο οποίος επιτροπευόταν από την αδερφή του Πουλχερία και τον έπαρχο Ανθέμιο. Αξιόλογη και δραστήρια η γυναίκα του Ευδοκία. Στην εποχή του κατασκευάστηκε στην Κωνσταντινούπολη το Θεοδοσιανό τείχος, συγκλήθηκε η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος στην Έφεσο, δημιουργήθηκε ο θεοδοσιανόςκώδικας, ιδρύθηκε το Πανδιδακτήριο και ξανακτίστηκε η Αγία Σοφία που είχε καεί το 404. Το 441 επί Θεοδοσίου Β, οι Ούννοι του Αττίλα πέρασαν το Δούναβη, κυρίευσαν τη Μυσία, κατέβηκαν ακόμη πιο κάτω στη Θράκη, τη λεηλάτησαν και καταστρέψανε τη Φιλιππούπολη. Μαρκιανός (450-457) με τη γυναίκα του Πουλχερία συγκάλεσαν την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο στη Χαλκηδόνα το 451 (Στις οικουμενικές συνόδους 325 Νίκαια,381 Κωνσταντινούπολη, 431 Έφεσος και 451 Χαλκηδόνα διατυπώθηκε το σύμβολο της πίστης και καθορίστηκε η ορθόδοξη διδασκαλία). Από το 457 έως 518 έχουμε τη Δυναστεία του Λέοντος. Λέων Α ο Θράξ (457-474) στέφθηκε αυτοκράτορας από τον πατριάρχη. Στα χρόνια του έγινε η εκστρατεία κατά των Βανδάλων με επικεφαλής το Βασιλίσκο, η οποία κατέληξε σε καταστροφή. Λέων Β 474 Ζήνων ο Ίσαυρος 474-491 διαδέχτηκε τον εξαετή γιο του Λέοντα Β΄. Στην εποχή του κάηκε η βιβλιοθήκη της Κωνσταντινούπολης, καταλύθηκε το Δυτικό Ρωμαϊκό κράτος (476-479) και έγινε το σχίσμα των 2 Εκκλησιών (482). Αναστάσιος Α 491-518 κυβέρνησε με σύνεση καταργώντας τη βαριά φορολογία. Κατασκεύασε μεγάλο τείχος γύρω από την Κωνσταντινούπολη και διαχειρίστηκε καλά τα οικονομικά. Εν τω μεταξύ στο δυτικό Ρωμαϊκό Κράτος, το πρώτο μισό του αιώνα έχουμε το Βασίλειο των Βησιγότθων, των Σουηβών στην Ιβηρική και των Βανδάλων στη Βόρεια Αφρική Το 476 καταλύθηκε το Δυτικό Ρωμαϊκό Κράτος και έχουμε το Βασίλειο των Οστρογότθων στην Ιταλική χερσόνησο και των Φράγκων και Βουργουνδών στη Γαλλία.

ΕΠΙΔΡΟΜΕΣ: ΒΟΥΛΓΑΡΩΝ – ΣΛΑΒΩΝ- ΑΒΑΡΩΝ Το 493, εμφανίστηκαν οι Βούλγαροι, Τουρανικής καταγωγής, προερχόμενοι από τις στέπες του Τουρκεστάν και του Βόλγα (εξ ου και Βούλγαροι). Μέχρι το 502 ενοχλούσαν τους Θράκες με αψιμαχίες στα σύνορα (στο Δούναβη ποταμό). 
Το 517 η Θράκη και η Μακεδονία δέχθηκαν καταστροφική επιδρομή χιλιάδων Βουλγάρων. Ας το γνωρίζουν οι φίλοι μας οι Βούλγαροι λοιπόν ότι αυτοί και οι Σλάβοι μας επιτέθηκαν χωρίς να τους πειράξουμε, μας σκότωσαν, μας έκαψαν και μας ξερίζωσαν από τις πατρογονικές μας εστίες. 
Η έκταση των 111.000 τ.χ. ολόκληρης της Σημερινής Βουλγαρίας και μέρος των Σκοπίων, ανήκε στους Θράκες. 
Την κατέλαβαν τη Θράκη με γενοκτονίες και τη βοήθεια της προστάτιδας τους Ρωσίας, όπως θα δούμε στη συνέχεια. Κατοικούν στη Γη που επί χιλιάδες χρόνια κατοικούσαμε οι Γηγενείς Θράκες. 
Την απέκτησαν με γενοκτονίες και είναι κληρονόμοι παράνομου πλούτου. 
Από το 493 μέχρι και το 1945 ρούφηξαν το αίμα των Θρακών και των Μακεδόνων. 
Οι υπαινιγμοί περί εθνογέννησης τους στη Θράκη και Μακεδονία και ότι είναι απόγονοι των Θρακών, δεν αντέχει στη λογική και την κριτική. 
Η Ιστορία δεν γράφεται σύμφωνα με την επιθυμία και τη Βουλγαρική και Σλαβική Φαντασία. 
Εκδικείται όταν παραποιείται και πλαστογραφείται. 

ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΥ 518 -610 Ιουστίνος Α 518-565: Γεννήθηκε στην περιοχή της πόλης Σκούποι ή Σκόποι (τα σημερινά Σκόπια) όπου κατοικούσαν Θρακοδαρδανοί –ΘρακοΠαίονες και Ιλλυριοί. Αγράμματος αλλά καλός στρατιώτης, εργατικός και ικανός να επιλέγει κατάλληλους συνεργάτες. 
Το 532 κατά τη «Στάση του Νίκα» , η πρωτεύουσα παραδόθηκε στις φλόγες. Ένας ανιψιός του Αναστασίου Α’ αναγορεύθηκε αυτοκράτορας αλλά το θάρρος της αυτοκράτειρας Θεοδώρας, η αποφασιστικότητα του Βελισαρίου και η δεξιότητα του Ναρσή (Στρατηγοί του), έσωσαν το θρόνο αλλά με αποτρόπαια σφαγή, που στοίχισε τη ζωή σε χιλιάδες λαού. 
Κατανίκησε τους Βανδάλους της Αφρικής (533), τους Οστρογότθους της Ιταλίας (535-553) και κατέλαβε τμήματα της Ισπανίας. Ανέπτυξε το εμπόριο, τη βιομηχανία, και την παραγωγή μεταξιού, κατασκεύασε πολυάριθμα κτίσματα, εκχριστιάνισε πολλούς από τους γύρω λαούς, έκλεισε την τελευταία φιλοσοφική σχολή της Αθήνας (529), οργάνωσε την Ε΄ Οικουμενική Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη (553), φρόντισε για τη διοίκηση και τη νομοθεσία. Κατά τη στάση του Νίκα πυρπολήθηκε η Αγ. Σοφία και στις 23-2-532 ξαναθεμελιώθηκε και εγκαινιάσθηκε 27-12-537. Αρχιτέκτονες ήταν οι  Ισίδωρος ο Μιλήσιος και Ανθέμιος ο Τραλλιανός. Χρησιμοποιήθηκαν 10.000 εργάτες. Η πρωτοβυζαντινή υπήρξε περίοδος ραγδαίου εξελληνισμού του κράτους και θεμελίωσης του Χριστιανισμού. Η ελληνική άρχισε να αντικαθιστά σε όλους τους τομείς τη λατινική γλώσσα. 
Τον 4ο, 5ο και 6ο αιώνα η ελληνική γλώσσα κυριάρχησε και στη νομοθεσία. Το 539 επιτέθηκαν στη Μακεδονία οι Σλάβοι, από τα Καρπάθια, οι οποίοι καταστρέψανε την Κασσανδρεία Χαλκιδικής, προήλασαν στη Θράκη και αφού καταστρέψανε και λεηλάτησαν αποχώρησαν με Λάφυρα και πολλούς αιχμαλώτους. 
Το 546 το επανέλαβαν καθώς και Το 549 κατά της Ιλλυρίας (σημερινή Αλβανία) και της Θράκης. 
Το 553 χιλιάδες Σλάβοι έφιπποι πέρασαν το Δούναβη και με αγριότητα λεηλάτησαν και καταστρέψανε τη Θράκη. Αιχμαλώτισαν πολλούς Θρακιώτες τους οποίους χρησιμοποιούσαν σαν δουλοπάροικους στις αγροτικές τους εργασίες. Το 559 έσμιξαν Σλάβοι και Βούλγαροι και όλοι μαζί κινήθηκαν προς Κωνσταντινούπολη μέσω Θράκης την οποία και λεηλάτησαν καταστρέψανε ελέω Αυτοκρατόρων οι οποίοι άφηναν τα Βόρεια σύνορα του Βυζαντίου αφύλακτα, λόγω άλλων πολεμικών ενασχολήσεων. Θύματα πάντοτε οι γηγενείς Θράκες και Μακεδόνες. 

ΜΕΣΟΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ (565-1081) 
Ιουστίνος Β 565-578 ο Ρινότμητος (κοψομύτης) Κατά τον Σ. Καργάκο : «Επί των ημερών του (568/9) υπάρχει η πρώτη επίσημη μαρτυρία για την ύπαρξη Τούρκων σε περιοχές που άλλοτε ήκμαζε το Ελληνικό στοιχείο. Περί 575 συμφώνησαν τη μεταφορά μεταξιού του Βυζαντίου στην Κίνα μέσω της Χώρας τους, πράγμα το οποίο δεν επέτρεπαν οι Πέρσες μέσω της Χώρας τους. Οι Τούρκοι ήταν μία ποικιλία νομαδικών φυλών που κάλυπταν με τις μετακινήσεις τους (ειρηνικές ή πολεμικές) μεγάλο μέρος της Κεντρικής Ασίας και κυρίως το μεγάλο οροπέδιο του Τουρκεστάν. Στις Βυζαντινές ιστορικές πηγές, αναφέρονται Τούρκοι με πολλά ονόματα και πολλές φορές μάλιστα λαοί που δεν είχαν Τούρκικη ή εντελώς Τούρκικη καταγωγή όπως για παράδειγμα οι Ούννοι του Αττίλα. Ο πρώτος γνωστός Τουρκικός Πληθυσμός που ανέπτυξε στενές σχέσεις (οικονομικές-πολιτικές-στρατιωτικές) με το Βυζάντιο, είναι οι Χάζαροι ή Χαζάροι της Κριμαίας ». 

Σημειωτέο ότι ο Ιουστίνος Β΄ είχε νυμφευτεί θυγατέρα Χάνου των Χαζάρων.

 Κατά τη διάρκεια της εργασίας μας θα αναφερόμαστε στα Τουρκικά φύλλα και τις σχέσεις τους με το Βυζάντιο.
 Το 572 γεννήθηκε στη Μέκκα ο Μωάμεθ ο οποίος άρχισε από το 622 τους ιερούς πολέμους των Αράβων εναντίον «των απίστων». Πέθανε το 632 αφήνοντας 11 συζύγους και 15 παλλακίδες. Η μικρότερη σύζυγος του ήταν 7 ετών. Αντικαταστάτης του ο πεθερός του, ο πατέρας της 7χρονης. 
Θα επηρεάσει στο μέλλον ο Ισλαμισμός την πορεία του Βυζαντίου και του κόσμου. Περί του Ισλάμ γίνεται αναφορά και στο κεφάλαιο της γενοκτονίας. 
Το 577,επί Ιουστίνου Β, 100.000 περίπου Σλάβοι εξόρμησαν προς τη Θράκη, νότια του Αίμου καταστρέφοντας και λεηλατώντας 
Ο Τιβέριος Β (578-582)διαδέχτηκε τον Ιουστινιανό Β΄ 
Το 579 Απελευθερώνονται δεκάδες χιλιάδες Θράκες αιχμάλωτοι από 60.000 περίπου πληρωμένους Αβαρούς, οι οποίοι εισβάλανε στη Χώρα των Σλάβων. 
Ο Βάϊαν των Αβάρων πληρώθηκε με 80.000 χρυσά νομίσματα από τον έπαρχο της Ιλλυρίας τον Ιωάννη για την επιχείρηση αυτή. 
Τον ίδιο χρόνο όμως (579), οι Αβάροι στράφηκαν και κατά του Βυζαντίου και λεηλάτησαν τη Θράκη. 
Τον Τιβέριο διαδέχτηκε ο Μαυρίκιος (582-602) .
Καθιέρωσε την Ελληνική ως επίσημη Γλώσσα του Βυζαντίου. Το 583, οι Αβάροι, κατέλαβαν τα Βυζαντινά φρούρια Σανού, έφτασαν μέχρι την Αγχίαλο λεηλατώντας τη Θράκη. Το 584αποχώρησαν (οι Αβάροι) αφού πήραν χρυσά νομίσματα, αλλά τον ίδιο χρόνο έστρεψαν τους Σλάβους κατά του Βυζαντίου, οι οποίοι Σλάβοι εισέβαλαν στη Θράκη και έφτασαν μέχρι στα Μ. Τείχη. 
Το 586 -7οι Αβάροι με τους Σλάβους κατέλαβαν τα παραδουνάβια φρούρια της Μυσίας, εισέβαλαν στη Θράκη, λήστεψαν, κατέστρεψαν, έφτασαν στα Μ. Τείχη και πολιόρκησαν την Αδριανούπολη, τη Φιλιππούπολη, Βερόη και Διοκλητιανούπολη χωρίς αποτέλεσμα. 
Το 588 Οι Σλάβοι επανέλαβαν τις λεηλασίες στη Θράκη. 
Το 591 οι Αβάροι επέστρεψαν στη Θράκη, λεηλάτησαν και κατέλαβαν την Αγχίαλο και την Δρουμπάρα. 
Τότε (591) ο αυτοκράτορας Μαυρίκιος υπόγραψε ειρήνη με τους Πέρσες, έφερε όλα τα στρατεύματα του από την Ασία στην Ευρώπη και εξεδίωξε τους Αβαροσλάβους επιδρομείς πέρα από το Δούναβη. Ο στρατός του κουρασμένος και ταλαιπωρημένος από τους μακροχρόνιους πολέμους και τους δύσκολους χειμώνες στη Χώρα των Σλάβων, στράφηκε εναντίον του Μαυρίκιου και της οικογένειας του, τους οποίους και σκότωσαν. 
Το 602 στέφθηκε Αυτοκράτορας ο μη ικανός Φωκάς Α (602-610) οπότε και κατέρρευσε σχεδόν το Βυζάντιο. 
Οι Σλάβοι ανεμπόδιστοι εισέβαλαν νότια του Δούναβη και εγκαταστάθηκαν σε διάφορα σημεία της Θράκης και της Μακεδονίας. Μετά από όλα αυτά η Θράκη καταστράφηκε οικονομικά, ερήμωσε, έχασε το μισό σχεδόν πληθυσμό της και οι κάτοικοι της κυριεύτηκαν από φοβία και ανασφάλεια λόγω των συχνών καταστροφικών επιδρομών και σφαγών που δέχονταν από τους Ημιάγριους Σλάβους και Βουλγάρους. 

ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ 610-717 
Το Φωκά εκθρόνισε ύστερα από επανάσταση ο Ηράκλειος Α΄ ο Καπαδόκης 610-641 
Βρήκε το κράτος σε άθλια οικονομική και στρατιωτική κατάσταση. Οι κεντρικές επαρχίες του κράτους είχαν κυριευθεί από τους εχθρούς. 
 Αβάροι και Σλάβοι είχαν εγκατασταθεί στη Βαλκανική χερσόνησο, ενώ οι Πέρσες βρίσκονταν στην καρδιά της Μικράς Ασίας. Πολυάριθμα στίφη Σλάβων και Αβάρων ξεχύθηκαν στη Θράκη . Σκότωσαν , λεηλάτησαν και εκτόπισαν τους Θράκες. Το μεγαλύτερο τμήμα των Αβάρων αποσύρθηκε στις περιοχές πίσω από το Δούναβη, ενώ οι Σλάβοι εγκαταστάθηκαν μόνιμα. Κυρίευσαν τη Μακεδονία και τη Θράκη και σταμάτησαν στα τείχη της Κωνσταντινούπολης. 
Το κύμα των σλαβικών φυλών ξεχύθηκε διά μέσου της Θεσσαλίας στην κεντρική Ελλάδα, στην Πελοπόννησο και στα ελληνικά νησιά. 
Το 626 η Κωνσταντινούπολη δοκίμασε τον μεγαλύτερο κίνδυνο μιας διπλής επιθέσεως από τους Πέρσες και τους Αβάρους. Επικεφαλής μιας μεγάλης στρατιάς των Περσών, ο Sahrbaraz, πέρασε μέσα στη Μικρά Ασία, κυρίευσε τη Χαλκηδόνα και στρατοπέδευσε στον Βόσπορο. 
Στις 27 Ιουλίου 626, εμφανίσθηκε και ο Χαγάνος των Αβάρων μπροστά στην Κωνσταντινούπολη με αναρίθμητα στίφη Αβάρων, Σλάβων, Βουλγάρων και Γεπιδών, και πολιόρκησε την πόλη από την ξηρά και τη θάλασσα. 

 Τα κύματα μεγάλης θαλασσοταραχής που επικράτησε, βούλιαξαν τα πλοία πού πολιορκούσαν την Πόλη. Οι Αβαροι αναγκάσθηκαν να λύσουν την πολιορκία και να τραπούν σε άτακτη υποχώρηση. Το Δεκέμβριο του 627, ο Ηράκλειος νίκησε τους Πέρσες. Στις αρχές του Ιανουαρίου του 628 το Βυζάντιο ανάκτησε την Αρμενία, Μεσοποταμία, Συρία, Παλαιστίνη και Αίγυπτο . Την άνοιξη του 630 αναστήλωσε στην Ιερουσαλήμ τον Τίμιο Σταυρό, που είχε ανακτήσει από τους Πέρσες. 

Ο Ηράκλειος καθιέρωσε τη λαϊκή ελληνική προσωνυμία «βασιλεύς» που αντικατέστησε τους ρωμαϊκούς τίτλους «imperator», «caesar» και «augustus». 
Βέβαια εννοιολογικά το προσωνύμιο ( βασιλεύς ) δεν είχε καμία σχέση με τον τίτλο των Ελλήνων βασιλέων οι οποίοι ήταν βασιλείς κατόπιν αποδοχής  των Ελλήνων, ενώ αυτοί σφετεριζόταν ή αυτοανακυρίζονταν βασιλείς δια της βίας και χωρίς την έγκριση του λαόυ τους οποίους έκαναν  υποτελέίς-υποικόους.... 
Η προσωνυμία του βασιλέως έγινε πλέον ο επίσημος τίτλος των βυζαντινών αυτοκρατόρων και επικράτησε στο Βυζάντιο. Δυστυχώς οι νέοι εχθροί, οι Άραβες του Ισλάμ με τους Ιερούς πολέμους από το 622, συνέτριψαν και κατέκτησαν την Περσία και αφαίρεσαν από το Βυζάντιο τη Συρία, την Παλαιστίνη και Αίγυπτο και κατέκτησαν την Αφρική. 
 Τον Ηράκλειο διαδέχθηκαν οι αυτοκράτορες: Κωνσταντίνος Γ και Ηράκλωνας 641, Κώνστας Β 641-668 
Το 658 οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου αρχίζουν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις της Θράκης και της Μακεδονίας από τους Σλάβους. 
Κωνσταντίνος Δ ο Πωγωνάτος 668-685 Οι Βούλγαροι εγκαταστάθηκαν στη Βόρεια Θράκη μεταξύ Δούναβη και Αίμου, όπου ίδρυσαν το πρώτο βουλγαρικό (Χανάτο) κράτος στην ιστορία (681) επί Ασπαρούχ, το οποίο δυνάμωσε επί των ημερών του υιού του Τερβέλ (702-739).
Επιβλήθηκαν στους Σλάβους που είχαν εγκατασταθεί επίσης μεταξύ Δούναβη και Αίμου και έγιναν μεγάλη απειλή για το Βυζάντιο και ειδικά για τη Θράκη. Επεδίωκαν τη διάλυση του Βυζαντίου και την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Πραγματοποίησαν καταστροφικές επιδρομές εναντίον του Βυζαντίου που τις πλήρωσε η Θράκη με Σφαγές, πυρπολήσεις, δενδροτομήσεις, λεηλασίες και αιχμαλωσίες επί 2 σχεδόν αιώνες. 
673-677 οι Άραβες πολιόρκησαν, χωρίς όμως επιτυχία, την ίδια την Πόλη. Συγχρόνως στη Θράκη ενεργούσαν επιδρομές οι Σλάβοι και οι Λογγοβάρδοι στην Ιταλία. 
Ιουστινιανός Β(1ηΒασιλεία) 685-695
Το 688 συνεχίστηκαν από τον Ιουστινιανό Β οι εκκαθαρίσεις Σλάβων στη Θράκη, ο οποίος μετέφερε πολλές χιλιάδες στην Ασία. Άγνωστη η τύχη τους. Τον διαδέχτηκαν οι : Λεόντιος Α 695-698 Τιβέριος Γ 698-705 
Ιουστινιανός Β (2η Φορά)705-711 Φιλιππικός Βαρδάνης (711-713) Αναστάσιος Β (Αρτέμιος) (713-716) Θεοδόσιος Γ (Αδραμυττηνός)(716-717)

ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΙΣΑΥΡΩΝ (717-820) 
Λέων Γ (717-741) ο Ίσαυρος Πρώτη και επείγουσα φροντίδα του ήταν να αποκρούσει τον αραβικό κίνδυνο, που απειλούσε την υπόσταση της αυτοκρατορίας. Με τις εντολές του κορανίου να υποτάξουν και να σκοτώσουν τους «άπιστους», τον Αύγουστο του 717 εμφανίσθηκαν μπροστά στην Κωνσταντινούπολη με το στρατό και το στόλο οι Άραβες και επιτέθηκαν άγρια για τη κατάληψη της. 
Κατόρθωσαν και πάλι οι Βυζαντινοί με το υγρό πυρ να κάψουν τον εχθρικό στόλο, ενώ οι προσπάθειες των Αράβων να καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη με επίθεση απέτυχαν μπροστά στα πανίσχυρα τείχη. 
Εκτός απ’ αυτό ο χειμώνας του 717/18 ήταν εξαιρετικά δριμύς και προκάλεσε το θάνατο μεγάλου αριθμού Αράβων, ενώ στο αραβικό στρατόπεδο ξέσπασε τρομερός λιμός, που είχε ακόμη περισσότερα θύματα. 
Τέλος, εναντίον του αραβικού στρατού επιτεθήκαν και οι Βούλγαροι στον οποίο προκάλεσαν βαριές απώλειες. Στις 15 Αυγούστου 718, ακριβώς ένα χρόνο μετά την έναρξή της, λύθηκε η πολιορκία και τα αραβικά πλοία αποχώρησαν. 
Έτσι η αραβική λαίλαπα στο κατώφλι της Ευρώπης κατέρρευσε για δεύτερη φορά μπροστά στα τείχη της βυζαντινής πρωτεύουσας. 
Ο πόλεμος όμως ξανάρχισε σε λίγο στην ξηρά και μάλιστα με μεγάλη σκληρότητα. Από το 726 και κάθε χρόνο οι Άραβες επέδραμαν στη Μικρά Ασία. 
Κατέλαβαν την Καισαρεία και πολιόρκησαν τη Νίκαια. Η αραβική αυτή απειλή αποκρούσθηκε οριστικά με τη μεγάλη νίκη του Λέοντα Γ’ στο Ακροηνό, κοντά στο Αμόριο, Το 740. Ο Λέων ο Γ’ απέκρουσε με επιτυχία τους φανατικούς Άραβες, τακτοποίησε τα οικονομικά του κράτους, αλλά προκάλεσε την Εικονομαχία η οποία συντάραξε την αυτοκρατορία. 

Κωνσταντίνος Ε (741-775) (ο λεγόμενος χλευαστικά Κοπρώνυμος). Είχε νυμφευθεί επίσης θυγατέρα χάνου των Χαζάρων Τούρκων. (Αρτάβασδος (742-743) Λέων Δ (775-780) ο Χάζαρος λόγω Χαζαρικής καταγωγής της μητέρας του
Κωνσταντίνος ΣΤ (780-797) Ειρήνη η Αθηναία (797-802) Νικηφόρος Α (802-811) Σταυράκιος (811) Μιχαήλ Α ο Ραγκαβές (811-813) 

ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΕΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΕΣ ΕΠΙΔΡΟΜΕΣ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ 809-1003. 
Οι φονικότερες και καταστροφικότερες επιδρομές των Βουλγάρων πραγματοποιήθηκαν επί της Βασιλείας του Κρούμμου (803-814), του Συμεών (894-927) και του Σαμουήλ (907-1014). Ο πανούργος Κρούμμος, σκληρός και βάρβαρος κατέλαβε μέρη της Μακεδονίας και της Θράκης σπέρνοντας το θάνατο και την καταστροφή. 
Το 809 στη Σαρδική (Σόφια) έσφαξε περί τις 6.000 Θράκες. Το 811 (Ιούλιο), επιτέθηκε ύπουλα στον Αυτοκράτορα Νικηφόρο που επέστρεφε με το στρατό του στην Κωνσταντινούπολη, τον οποίο σκότωσε και προκάλεσε μεγάλη καταστροφή και απώλεια σε στρατιώτες και μέσα. 
Στη συνέχεια κατέλαβε τον Πύργο, τη Βερόη και την Αγχίαλο. Έκοψε το κεφάλι του Σκοτωμένου Αυτοκράτορα Νικηφόρου, το έγδαρε και το έβαλε επάργυρο περίβλημα για να πίνει κρασί και το περίφερε με καμάρι. 
Ένας απάνθρωπος, δειλός, απολίτιστος, βάρβαρος, διαταραγμένος ψυχικά και γελοίος μόνο μπορούσε να το πράξει. Το 813κατέλαβε την Αδριανούπολη, την κατάστρεψε, έσφαξε όσους μπόρεσε και πήρε αιχμαλώτους περί τους 10.000 κατοίκους, δουλοπάροικους στη Βουλγαρία, την οποία είχε επεκτείνει μέχρι την Ανατολική Ουγγαρία. 
Στη συνέχεια κατέλαβε στη Θράκη τη Συλίβρια, έκαψε την Ηράκλεια και κατάστρεψε την Αίνο. Λέων Ε ο Αρμένιος (813-820) Στις 12-4-814, ο Λέων Ε αιφνιδίασε τον Κρούμμο, τον νίκησε, τον τραυμάτισε και πέθανε την επόμενη από αιμορραγία. Το ίδιο έπαθε και ο αντικαταστάτης του Ομούρταγ (814-831) ο οποίος αναγκάστηκε να υπογράψει το 817 30ετή ειρήνη και να αποσυρθούν όλοι οι Βούλγαροι πάνω από τον Αίμο. 
Γίνεται εκχριστιανισμός των Σλάβων και Βουλγάρων, επί Βόρις 1ου (Μιχαήλ), με υποταγή των πρώτων στους Βουλγάρους και επικράτηση της Σλαβικής γλώσσας στο ενιαίο βουλγαρικό κράτος.

ΦΡΥΓΙΑΝΗ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ 820-867 
Τη Δυναστεία των Ισαύρων διαδέχεται η Φρυγιανή Δυναστεία (του Αμόριου) Μιχαήλ Β ο Τραυλός (820-829) ανέβηκε στο θρόνο δολοφονώντας τον προκάτοχό του. 
Συνέχισε τις εκκαθαρίσεις Σλάβων. Στην εποχή του κυριεύτηκε η Κρήτη από τους Άραβες της Ανδαλουσίας (824 ή 826). μέχρι το 961.. Θεόφιλος (829-842) ήταν άνθρωπος των γραμμάτων και ακολούθησε μετριοπαθή πολιτική στο εικονομαχικό ζήτημα. 
«Οι Χάζαροι εν τω μεταξύ είχαν δημιουργήσει κράτος γύρω από τη λίμνη Μαιώτιδα (Αζώφ), αφού υπέταξαν σιγά σιγά τις περισσότερες περιοχές του Εύξεινου Πόντου. Δημιούργησαν πολιτιστικές σχέσεις και ζήτησαν από το Θεόφιλο να τους στείλει αρχιτέκτονες για την κατασκευή έργων. Υπόψη ότι οι Χάζαροι από ειδωλολάτρες έγιναν πολλοί χριστιανοί λόγω επιμειξιών και άλλοι προσηλυτίστηκαν στον Ιουδαϊσμό ». 

Το 837 τέλειωσαν οι επιχειρήσεις εκκαθάρισης. Σκοτώθηκαν πολλοί Σλάβοι.  Στη Μακεδονία έμειναν ελάχιστοι στον άνω Στρυμόνα και άνω Αξιό. Έληξε η απειλή τους για το Βυζάντιο Μιχαήλ Γ ο Μέθυσος (842-867)επιτροπευόταν από τη μητέρα του Θεοδώρα και το θείο του Βάρδα. Στην εποχή του λύθηκε οριστικά το εικονομαχικό πρόβλημα (Κυριακή Ορθοδοξίας 843, αναστύλωση των εικόνων) και το 862 άρχισε ο εκχριστιανισμός των Σλάβων. Την ίδια εποχή προκλήθηκε το Σχίσμα των Εκκλησιών Ρώμης και Κωνσταντινούπολης, με οριστική διάσπαση το 1054

ΘΡΑΚΟΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ 867-1057

Βασίλειος Α (867-886) και οι διάδοχοι του ήταν Θράκες. Ονομάστηκε Μακεδόνας διότι η Ανατολική Θράκη στην η οποία γεννήθηκε διοικητικά υπαγόταν στη Μακεδονία η οποία ήταν πασίγνωστη από την ένδοξη εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Νίκησε τους Σαρακηνούς, αποκατάστησε φιλικές σχέσεις με τη Δύση και παρουσίασε νέα νομοθεσία. 

Λέων ο ΣΤ ο Σοφός (886-912) συνέχισε το νομοθετικό έργο του πατέρα του. Το 894 οι Βούλγαροι ξανάρχισαν τις επιδρομές και λεηλασίες στη Θράκη με τον πρώτο Τσάρο τους το Συμεών, υιό του Βόριδος που είχε σπουδάσει στην Κωνσταντινούπολη, ήξερε τα Ελληνικά και είχε όνειρα να γίνει Τσάρος των Βουλγάρων και Ελλήνων. Μετάφρασε σημειωτέον Ελληνικά συγγράμματα στη βουλγαρική γλώσσα. Αφού όμως ο Λέων ΣΤ συμμάχησε με τους Ούγγρους οι οποίοι νίκησαν επανειλημμένα τους Βουλγάρους, αναγκάστηκε το 896 να υπογράψει ειρήνη την οποία βέβαια παραβίασαν οι Βούλγαροι τον ίδιο χρόνο. Το 899 ο Συμεών εξανάγκασε την υπογραφή νέας Συνθήκης αφού του παραχωρήθηκε η Αλβανία και η Βόρεια Μακεδονία. Το Λέωντα ΣΤ διαδέχτηκε ο 6χρονος υιός του ο Κωνσταντίνος Ζ΄ οΠορφυρογέννητος (912-959), άνθρωπος των γραμμάτων. 

Το κράτος κυβερνούσαν η μητέρα του Ζωή, ο πατριάρχης Νικόλαος Μυστικός και ο πεθερός του Ρωμανός Α΄ Λεκαπηνός με τους τρεις γιους του. Στην εποχή του ο Ιωάννης Κουρκούας νίκησε τους Άραβες, ενώ αποκρούστηκαν δύο νέες ρωσικές επιδρομές. Επί των ημερών του ο Συμεών των Βουλγάρων οργανώθηκε και το 913 άρχισε νέα επίθεση με μανία κατά της Θράκης που διήρκεσε 13 χρόνια. 
Το 914 κατέλαβε την Αδριανούπολη για 2ηφορά. Το 917νίκησε το στρατό του Βυζαντίου στην Αγχίαλο. Σκότωσε χιλιάδες Θρακιώτες και κατάστρεψε όλη την ύπαιθρο της Θράκης. Το 918 και 926 επιχείρησε να καταλάβει την Κωνσταντινούπολη. Έφτασε μέχρι τα τείχη και αποσύρθηκε μετά από συνάντηση με τον Πατριάρχη. Το 923 κατέλαβε και λεηλάτησε για Τρίτη φορά την Αδριανούπολη. Το 927πέθανε ο Συμεών και τον διαδέχτηκε ο υιός του ο Πέτρος(927-969)και αυτόν ο Βόρις Β. 
Ο Ρωμανός Β΄ (959-963), με το στρατηγό του Νικηφόρο Φωκά, ξανακυρίεψε την Κρήτη από τους Σαρακηνούς (961). ΟΝικηφόρος Β΄ Φωκάς (963-969 αναδείχτηκε αραβομάχος. Έστρεψε τους Ρώσους κατά των Βουλγάρων και ήρθε σε ρήξη με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του γερμανικού έθνους. Ιωάννης Α ο Τσιμισκής (969-976) ανέβηκε στο θρόνο, αφού δολοφόνησε το Νικηφόρο Β΄ Φωκά. 
Το 965 καταλαμβάνουν τη Βόρεια Θράκη οι Ρώσοι σφάζοντας χιλιάδες Θρακιώτες στη Φιλιππούπολη. Το 971 ο Τσιμισκής Αυτοκράτορας του Βυζαντίου καταλαμβάνει τη Βόρεια Θράκη, εκτοπίζει τους Ρώσους πέρα από το Δούναβη και την ενσωματώνει στο Βυζάντιο. Οι Βούλγαροι που είχαν εγκατασταθεί (μεταξύ Αίμου και Δούναβη),δεν εκδιώκονται αλλά γίνονται υπήκοοι του Βυζαντίου και εκχριστιανισμένοι πλέον υπάγονται στο οικουμενικό Πατριαρχείο. 

Βασίλειος Β ο Βουλγαροκτόνος (976-1025) Κατά την περίοδο 976-989 στο Βυζάντιο υπήρχαν εμφύλιοι πόλεμοι μεταξύ του Βασιλείου Β και διεκδικητών του Θρόνου. Ήταν ο σπουδαιότερος αυτοκράτορας της δυναστείας και ίσως του Βυζαντίου. Νίκησε τους Βούλγαρους, εναντίον των οποίων πολέμησε για σαράντα περίπου χρόνια (976-1018). Επίσης νίκησε τους Άραβες και κατέστειλε εσωτερικές επαναστάσεις. Στα χρόνια του έγινε ο εκχριστιανισμός των Ρώσων (989). Σφάλμα του ήταν η παραχώρηση εμπορικών προνομίων στους Βενετούς, γιατί αυτοί αργότερα υπέσκαψαν τα οικονομικά θεμέλια του Βυζαντίου. Το 1003 ο Σαμουήλ των Βουλγάρων βρήκε ευκαιρία και κατέλαβε για 4η φορά την Αδριανούπολη την οποία ισοπέδωσε με φρικαλεότητες και σφαγές χιλιάδων Θρακών. Γενικά στην εποχή του Βουλγαροκτόνου η Βυζαντινή αυτοκρατορία έφτασε στην πιο μεγάλη ακμή της. Όμως, η ακμή αυτή ανακόπηκε γρήγορα από τους τελευταίους ΘρακοΜακεδόνες αυτοκράτορες. Κυριότερα γεγονότα στην εποχή τους ήταν η εμφάνιση των Σελτζούκων Τούρκων στα ανατολικά όρια του κράτους και το οριστικό σχίσμα μεταξύ των Εκκλησιών Ρώμης και Κωνσταντινούπολης (1054). Ακολούθησε μια περίοδος 2 περίπου αιώνων με σχετική ηρεμία από Βουλγαρικής πλευράς στη Θράκη (1004 – 1185). 
Η Βουλγαρία ήταν ενσωματωμένη στο Βυζαντινό κράτος από το 1018, πολλοί Βούλγαροι υπηρετούσαν στο Βυζαντινό στρατό και η Βουλγαρική Εκκλησία υπαγόταν στο Πατριαρχείο. Προσπάθειες Εξελληνισμού των Βουλγάρων απέτυχαν λόγω αντίδρασης τους. 
Κωνσταντίνος Η (1025-1028) Ζωή Α (1028-1050) (συμβασίλισσα με τους διαδοχικούς συζύγους της) Ρωμανός Γ ο Αργυρός (1028-1034) Μιχαήλ Δ ο Παφλαγών (1034-1041)Επί των ημερών τουέγινε Μικροανταρσία των Βουλγάρων το 1040. Μιχαήλ Ε ο Καλαφάτης (1041-1042) Κωνσταντίνος Θ ο Μονομάχος (1042-1055). 
Το 1050 επί Κωνσταντίνου Θ του Μονομάχου έγινε κατάληψη της Φιλιππούπολης από τους Πετσενέγκους. 
Κέντρο διερχομένων η δόλια Θράκη δεν μπορούσε να ησυχάσει από τους ανεπιθύμητους επιδρομείς και τις λεηλασίες τους. Θεοδώρα (1055-1056) Μιχαήλ ΣΤ ο Στρατιωτικός (1055-1057) Η περίοδος της διακυβέρνησης του κράτους από τους αυτοκράτορες της ΘρακοΜακεδονικής δυναστείας θεωρείται ως περίοδος της ακμής και ωριμότητας του Βυζαντίου και αυτό γιατί έκαμψαν την αντίσταση των εχθρών του κράτους, συμπλήρωσαν και ολοκλήρωσαν την κρατική μηχανή, καταπολέμησαν τις αιρέσεις, εκχριστιάνισαν τους γύρω λαούς και η ελληνική γλώσσα ακούγονταν από τον Δούναβη μέχρι τον Καύκασο και από την Κάτω Ιταλία μέχρι τη Συρία, ενώ η τέχνη έφτασε στον ύψιστο βαθμό της ακμής της. Αυτή την περίοδο σημειώθηκε ανάπτυξη της Ελληνικής Παιδείας, με εμφανή την επίδραση του Αρχαίου Ελληνικού Δικαίου και της Πλατωνικής φιλοσοφίας. Αναδιοργανώθηκε η ανώτατη σχολή της Κωνσταντινούπολης από τον Βάρδα τον 9o αιώνα και τον Κωνσταντίνο Θ’ Μονομάχο τον 11ο αιώνα και ονομάστηκε ΠΑΝΕΠΙΣΤΉΜΙΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ.

ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΔΟΥΚΩΝ ΚΑΙ ΚΟΜΝΗΝΩΝ Ισσάκιος Α Κομνηνός (1057-1059) Κωνσταντίνος Ι΄ ο Δούκας (1059-1067) Ρωμανός Δ΄Διογένης(1067-1071 ) Αξιόλογος αυτοκράτορας, δραστήριος και γενναίος στρατηγός. Είχε διακριθεί στους πολέμους εναντίον των Πατζινάκων και είχε δίκαια μεγάλη φήμη μέσα στο κόμμα των στρατιωτικών. Ανέλαβε αγώνα εναντίον των Σελτζούκων, το 1068 και 1069 με αρκετή επιτυχία. Όμως στις 19 Αυγούστου 1071 υπέστη συντριπτική ήττα από τις δυνάμεις του Αρσλάν. και συνελήφθηκε αιχμάλωτος. Ως αιχμάλωτος ο Ρωμανός Διογένης έκλεισε συμφωνία με τους Σελτζούκους, η οποία του εξασφάλισε την ελευθερία του με αντάλλαγμα όμως την υπόσχεση ετήσιων χορηγιών, λύτρων για το πρόσωπό του, να παραδώσει τους Τούρκους αιχμαλώτους και να θέσει στη διάθεσή τους επικουρικό στρατό. Στις 24 Οκτωβρίου 1071-1078 ο Μιχαήλ Ζ’ ανακηρύχθηκε μόνος αυτοκράτορας Αντιμετώπισε τον αυτοκράτορα Ρωμανό, που επέστρεφε από την τουρκική αιχμαλωσία ως εχθρό και του έβγαλαν τα μάτια με πυρακτωμένο σίδερο. Ο ήρωας Ρωμανός Διογένης πέθανε στη Νήσο Πρώτηαπό τις φοβερές πληγές το καλοκαίρι του 1072. Η συνθήκη που είχε συμφωνήσει ο Αλπ Αρσλάν με τον αυτοκράτορα Ρωμανό είχε ακυρωθεί και οι Τούρκοι με την αφορμή αυτή άρχισαν έναν επιθετικό και κατακτητικό πόλεμο κατά του Βυζαντίου στο οποίο τα πάντα βρίσκονταν σε τέλεια διάλυση. Δεν υπήρχε πια καμιά ελπίδα για τη Μικρά Ασία. Ο δρόμος ήταν ανοικτός για τους Σελτζούκους και καμιά δύναμη ή θέληση δεν υπήρχε ικανή να τους αντιμετωπίσει. Ο Μιχαήλ Ζ ΄Δούκας (Παραπινάκης) εκτοπίστηκε από το Νικηφόρο Γ Βοτανειάτη(1078-1081) και αυτός από τον Αλέξιο Α΄Κομνηνό (1081-1118) που θεωρείται θεμελιωτής της δυναστείας των Κομνηνών. 
Το 1091 οι χιλιάδες (σχεδόν άοπλοι) σταυροφόροι, που ξεκίνησαν από τη Δύση για να καταλάβουν την Ιερουσαλήμ, επί εβδομάδες τρέφονταν λεηλατώντας τις περιουσίες των Θρακών. 
Ανίκανη η αυτοκρατορία να προστατεύσει τα σύνορα της και τον πληθυσμό της. Ιωάννης Β΄ Κομνηνός (1118-1143) Μανουήλ Α΄ Κομνηνός (1143-1180) Αλέξιος Β΄ Κομνηνός (1180-1183) Ανδρόνικος Α΄ Κομνηνός (1183-1185)

ΔΥΝΑΣΤΕΊΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ Ισσάκιος Β΄ Άγγελος (1185-1195) Το 1185,επί Ισσάκιου Β Αγγέλου, 2 βογυάροι, αδέλφια , ο Πέτρος και Ασάν στρατιωτικοί του Βυζαντινού στρατού, επαναστάτησαν και κήρυξαν την ανεξαρτησία της Βουλγαρίας, με έδρα τους το Τύρνοβο. Το 1185 η Βουλγαρία (μεταξύ Αίμου και Δούναβη),επαναστατεί γίνεται ανεξάρτητο και δυνατό Κράτος και αποτελεί απειλή για το Βυζάντιο. Το 1197 επίαυτοκρατορίας του Αλέξιου Γ Άγγελου (1195-1203) αφού είχαν δολοφονηθεί και οι 2 (Πέτρος και Ασάν)από Βογυάρους, τους διαδέχτηκε ο μικρότερος αδελφός τους Καλογιάν τον οποίο οι Έλληνες αποκαλούσαν Σκυλογιάννη λόγω των σκληρών και άγριων ενεργειών του. Επί των ημερών του γίνανε άγριες σφαγές των Θρακών, καταστροφές και δενδροτομήσεις. Η Βουλγαρία κατέστη το ισχυρό κράτος της περιοχής Αλέξιος Δ΄(1203-1204) με τον πατέρα του Ισσάκιο Β΄Συμβ Αλέξιος Ε΄ (1204)Δούκας ο Μούρτζουφλος (σφετεριστής) Το 1204- 1261 έχουμε την Κατάληψη του παρακμασμένου Βυζαντίου (όλης επομένως της Θράκης)από τους Φράγκους οι οποίοι σχεδόν διέλυσαν το Βυζάντιο και ενίσχυσαν τους εξ ανατολής εχθρούς του, Τούρκους. 

ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΛΑΣΚΑΡΙΔΩΝ Θεόδωρος Α ΄Λάσκαρης (1204-1222) Το 1219 οι Σέρβοι έχουν Ανεξάρτητη Ορθόδοξοι Εκκλησία. Ιωάννης Γ Δούκας Βατάτζης (1222-1254) Θεόδωρος Β΄Λάσκαρης (1254-1258) Ιωάννης Δ΄Λάσκαρης (1258-1261) Το 1261 ο Στρατηγός Στρατηγόπουλος εκδιώκει τους Φράγκους από την Κωνσταντινούπολη και (15-8-1261 )εισέρχεται Αυτοκράτορας ό Μιχαήλ 

Η ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΩΝ Μιχαήλ Η΄Παλαιολόγος (1261-1282) Ο αντικαταστάτης υιός του Ανδρόνικος, κακός ηγέτης, πιεζόμενος εξ ανατολών από τους Τούρκους ζήτησε τη βοήθεια των Καταλανών επί αμοιβή, οι οποίοι καταστρέψανε ολοκληρωτικά τη Θράκη κυρίως λόγω ασυνέπειας του Ανδρόνικου. Έτσι η Θράκη έγινε εύκολη λεία για τους Τούρκους. 
Ανδρόνικος Β΄ ο Γέρων (1282-1328) Από το 1295 έως το 1320 ήταν αντιβασιλέας με τον γιό του Μιχαήλ Θ΄. Το 1326 εμφανίζονται οι Τούρκοι με τον Εμίρη Οσμάν. Καταλαμβάνουν την Νικομήδεια, φθάνουν έξω από το Βόσπορο και γίνονται απειλητικοί για την Κωνσταντινούπολη. 
Ο Οσμάν αυτοαποκαλείται Σουλτάνος. Ανδρόνικος Γ΄ο Νέος (1328-1341) Ιωάννης Ε΄(1341-1376) με τον Ιωάννη ΣΤ (1341-1355) Το 1341 ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των Ιωάννη Κατακουζηνού και του ανηλίκου Βασιλέα Ιωάννη του Ε΄. Άρχισαν αχαρακτήριστες ενέργειες οι οποίες αποβήκαν καθοριστικές και καταδικαστικές για το μέλλον ολόκληρης της Θράκης. 
Ο Κατακουζηνός ζήτησε τη βοήθεια του Τούρκου Σουλτάνου Ορχάν που ήταν παντρεμένος με συγγενή του. Καταφθάσανε στη Θράκη 6.000 Τούρκοι μισθοφόροι υπέρ του Κατακουζηνού οποίος επιβλήθηκε στους αντιπάλους του και κατέλαβε το Θρόνο ως Ιωάννης ο ΣΤ΄. 
Οι Τούρκοι παρέμειναν στη Θράκη είδαν και έζησαν την αποδιοργάνωση του Βυζαντίου και όταν ο Ιωάννης ο Ε΄ ανέβηκε στο θρόνο κατέλαβαν τη Θράκη. 
Την περίοδο αυτή η Σερβία με Βασιλιά τον Στέφανο Ντούσαν επεκτείνεται μέχρι τη Στερεά Ελλάδα. 
Οι Τούρκοι με τον ΟΡΧΑΝ καταλαμβάνουν τη σεισμόπληκτη Καλλίπολη 1354-1355 και στη συνέχεια με τον υιό του ΜΟΥΡΑΤ Α΄ κατέλαβαν το 1361-2 την Αδριανούπολη, 1363-5 την Κομοτηνή και Φιλιππούπολη. Άρχισαν τον εποικισμό της Θράκης με χιλιάδες Γιουρούκων και άλλων Τουρκομανών που μετέφεραν από τα βάθη της Ασίας, αλλοιώνοντας άμεσα τη δημογραφική σύνθεση με εκτοπισμούς Θρακών και καθιερώνοντας πρωτεύουσα τους την Αδριανούπολη. 

 Σύντομα κατέλαβαν ολόκληρη τη Θράκη και επεκτάθηκαν δυτικά σε όλα τα Βαλκάνια ( οι Σέρβοι και Βούλγαροι ηγεμόνες υποτελείς στο Σουλτάνο) και ανατολικά έως την Κριμαία. Ακολουθούν Σκλαβιά, παιδομάζωμα, εκτοπισμοί ΑνατολικοΘρακιωτών, εξισλαμισμοί και γενοκτονίες. Και ενώ οι Τούρκοι καταλάμβαναν τις Θρακικές Πόλεις, οι Αυτοκράτορες της Κωνσταντινούπολης κλείστηκαν στα τείχη της Πόλης και περίμεναν το μοιραίο. Τα λάθη, οι έριδες και ο τυφλός φανατισμός, ο ανταγωνισμός και η ακαμψία των ενωτικών και ανθενωτικών της Εκκλησίας στοίχησαν το χαμό της Θράκης και αργότερα της Κωνσταντινούπολης. 
Οι επόμενοι ήταν οι Τελευταίοι αυτοκράτορες της Πόλης οι οποίοι δεν είχαν τη βοήθεια της δύσης, δεν είχαν τη δύναμη και τα μέσα να αμυνθούν και μοιραία υπόκυψαν στην Τουρκική Λαίλαπα. Τον Ιωάννη Ε διαδέχθηκε ο υιός του Ανδρόνικος Δ (1376-1379) Ιωάννης Ε΄(1379-1391) (δεύτερη φορά) Ιωάννης Ζ΄(1390) (γιός του Ανδρόνικου Δ΄) Μανουήλ Β΄ (1391-1425). Το 1395 και το 1422 έγιναν 2 αποτυχημένες πολιορκίες της Πόλης από τους Τούρκους με τον Μουράτ το Β . Ιωάννης Η΄1425-1448 και τελευταίος Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος Δραγάτης 1448-1453/29 Μαΐου, 

Το 1453 , 29 Μαΐου ημέρα Τρίτη οι Τούρκοι με τον ΜΕΧΜΕΤ Β΄, ολοκληρώνουν την κατάληψη της Θράκης με την Άλωση της Κωνσταντινούπολης. 
«Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία έσβησε μετά από 1123 χρόνια δράσης . Διοικήθηκε σύμφωνα με το Ρωμαϊκό σύστημα και Δίκαιο, με Ελληνικό πολιτισμό και την Ελληνική γλώσσα και με την Ορθόδοξη Χριστιανική Θρησκεία. Έδωσε πολιτισμό στη Δύση και διέδωσε τον χριστιανισμό στους Σλάβους και τους Ρώσους συντελώντας τοιουτοτρόπως στην ένωση όλων των Ρωσικών Λαών. 
Ο Ελκυστικός πλούτος, η γαιοστρατηγική θέση της Βασιλεύουσας και η κακοδιοίκηση από πολλούς ανίκανους Βυζαντινούς Αυτοκράτορες, υπήρξαν οι αιτίες πολλών βάρβαρων επιθέσεων και καταστροφών. Από τους 93 Αυτοκράτορες το ένα τρίτο αναφέρονται ως σφετεριστές της εξουσίας που ενέσπειραν τη διχόνοια και τις έριδες. Αυτό δελέασε βόρειους, νότιους, δυτικούς και ανατολικούς οι οποίοι επιδόθηκαν σε ληστρικές και φονικές επιδρομές εις βάρος του Βυζαντίου και ειδικά της Θράκης. Σλάβοι, Βούλγαροι, Αβάροι, Ρώσοι, Φράγκοι, Καταλανοί, Άραβες, Τούρκοι και άλλοι, λεηλάτησαν, καταστρέψανε, σκοτώσανε και κατέλαβαν εδάφη της Θράκης όπου ορισμένοι είναι ακόμη καταπατητές.» 

ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ Οι Θράκες πορεύτηκαν και βίωσαν στο πετσί τους το ΤουρκοΟθωμανικό ισλαμικό καθεστώς από το 1354 έως το 1922 μ.χ.(568 χρόνια). 

Παρατίθεται ΠΙΝΑΚΑΣ ΣΟΥΛΤΑΝΩΝ ΤΗΣ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ αυτής της περιόδου για πληρέστερη εικόνα των προσώπων και των γεγονότων που θα διαδραματιστούν:

Οσμάν Α΄ ή Οθωμάν 1299-1326
Ορχάν Α΄ 1326-1359
Μουράτ Α΄ 1359-1389
Βαγιαζήτ A’ 1389-1402
Μεσοβασιλεία 1402-1413
Μεχμέτ Α΄ (Μωάμεθ A’) 1413-1421
Μουράτ Β΄ 1421-1451
Μεχμέτ Β΄ ( Μωάμεθ Β΄ο Πορθητής) 1451-1481
Βαγιαζίτ Β΄ 1481-1512
Σελίμ Α΄ 1512-1520
Σουλεϊμάν Α΄ ο Μεγαλοπρεπής 1520-1566
Σελίμ Β΄ 1566-1754
Μουράτ Γ΄ 1574-1595
Μεχμέτ Γ΄ 1595-1603
Αχμέτ Α΄ 1603-1617
Μουσταφάς Α΄ 1617-1618
Οσμάν Β΄ 1618-1622
Μουσταφάς Α΄- 2η φορά 1622-1623
Μουράτ Δ΄ 1623-1640
Ιμπραήμ Α΄ 1640-1648
Μεχμέτ Δ΄ ( Μωάμεθ) 1648-1687
Σουλεϊμάν Β΄ 1687-1691
Αχμέτ Β΄ 1691-1695
Μουσταφάς Β΄ 1695-1703
Αχμέτ Γ΄ 1703-1730
Μαχμούτ Α΄ 1730-1754
Οσμάν Γ΄ 1754-1757
Μουσταφά Γ΄ 1757-1773
Αβδούλ Χαμίτ Α΄ 1773-1789
Σελίμ Γ΄ 1789-1807
Μουσταφάς Δ΄ 1807-1808
Μαχμούτ Β΄ 1808-1839
Αβδούλ Μετζίτ Α΄ 1839-1861
Αβδούλ Αζίζ 1861-1876
Μουράτ Ε΄ 1876
Αβδούλ Χαμίτ Β΄ 1876-1909
Μεχμέτ Ε΄ (Ρεσάτ) 1909-1917
Μεχμέτ Ε΄ 1909-1917
Μεχμέτ Στ΄ Βαχετντίν 1917-1922
Αβδούλ Μετζίτ Β΄( Ως Χαλίφης) 1922-1924

Επί Τουρκοκρατίας οι Θράκες ζούσαν στην Ανατολική, Δυτική και Βόρεια Θράκη καθώς και στην Μακεδονία που ήταν πατρογονική τους Εστία. Δηλαδή από την Κωνσταντινούπολη έως τον Όλυμπο και από το Αιγαίο Πέλαγος έως τον Αίμο. Το υπόλοιπο τμήμα της Βόρειας Θράκης, μεταξύ Αίμου και Δούναβη είχε καταληφθεί και κατοικείτο από Βουλγάρους και Σλάβους που εκτόπισαν τους Θρακοπελασγούς Μοισούς, Δαρδανούς, Τραυλούς, Οδρύσες Δάκες, Γέτες και άλλους. Οι Τούρκοι με την κατάληψη της Θράκης άρχισαν αμέσως το σχέδιο εκτοπισμού, εξόντωσης ή εξισλαμισμού των Χριστιανών Θρακών και ιδίως των Ανατολικοθρακών που κατείχαν πλούτο και γεωστρατηγική θέση. Το Νομικό καθεστώς υπό το οποίο έζησαν οι Θράκες υπό το Μουσουλμανικό Τουρκικό Κράτος κατά τον ΤΑΝΕΡ ΑΚΣΑΜ, (Τούρκο Πανεπιστημιακό Δάσκαλο και συγγραφέα που αναγνωρίζει τη γενοκτονία των Αρμενίων), ήταν το εξής: Ο 29ος στίχος της Ένατης Σούρα του Κορανίου αποτελεί το θεμέλιο της νομικής θέσης των χριστιανών (dhimmi-μιλιέτ), που ζουν σε Μουσουλμανικό κράτος. Ορίζει το Κοράνιο: «Να πολεμήσετε εναντίον των Λαών: 1.Που δεν πιστεύουν στον Αλλάχ μέχρι την τελευταία μέρα. 2.Που δεν θεωρούν παράνομα όσα θεωρεί ο Αλλάχ και ο Αγγελιοφόρος του. 3.Που δεν ασπάζονται την αληθινή πίστη (του Ισλάμ), έως ότου πληρώσουν το χρέος τους με τα ίδια τους τα χέρια και δηλώσουν ότι παραδίδονται». Αυτό λειτούργησε ως βάση στην ιστορία του Ισλάμ για την υποδεέστερη θέση των Χριστιανών. Ήτοι: 1.Δεν θεωρούνταν οι Χριστιανοί (dhimmi) ίσοι με τους Μουσουλμάνους σε Μουσουλμανικό Κράτος. 2.Ήταν υποχρεωμένοι οι Χριστιανοί να επιδεικνύουν υποταγή και πίστη στη Μουσουλμανική τάξη και να πληρώνουν ένα φόρο (jizya) ανοχής και ανεκτικότητας. 3.Ο άνδρας Χριστιανός δεν επιτρεπόταν να παντρευτεί μουσουλμάνα. 4.Η μαρτυρία χριστιανού δεν επιτρεπόταν στα δικαστήρια 5.Δεν επιτρεπόταν στους Χριστιανούς να προσεύχονται με τρόπο που ενοχλούσε τους Μουσουλμάνους. 6. Απαγορεύονταν ο ήχος της καμπάνας και ανέγερση νέων Εκκλησιών. Η επισκευή των Παλαιών Ναών επιτρεπόταν μόνο με άδεια των Μουσουλμάνων. 7. Απαγορευόταν στους Χριστιανούς, να ιππεύουν άλογο και να φέρουν όπλο, να έχουν ίδια ρούχα με τούς Μουσουλμάνους, να φοράνε καφτάνια με κολάρο, ακριβά ρούχα από μετάξι, μουσελίνα, Γουναρικά, τουρμπάνια και τσόκαρα. Τα παπούτσια και τα καλλύματα της κεφαλής των Ελλήνων έπρεπε να είναι μαύρα, των Αρμενίων κόκκινα και των Εβραίων τουρκουάζ. 8. Οι χριστιανοί έπρεπε να παραμερίζουν στο δρόμο για να περάσουν οι πεζοί Μουσουλμάνοι. 9. Τα σπίτια των Χριστιανών δεν επιτρεπόταν να είναι πιο ψηλά από των μουσουλμάνων και ούτε να έχουν παράθυρα προς την πλευρά των μουσουλμανικών. 10. Τα σκαλοπάτια της Εξώπορτας των χριστιανικών σπιτιών δεν έπρεπε να είναι πάνω από 2ή3 για να μπορούν να εισέρχονται οι Τούρκοι κατευθείαν με το άλογο τους. Ταπείνωση, υποταγή, κατωτερότητα, βιασμοί, φρικαλεότητες και ότι πιο απάνθρωπο το υπέστησαν κυρίως οι άμοιροι ΑνατολικοΘρακιώτες, που ζούσαν κοντά στην Πρωτεύουσα με πλούτο που ενοχλούσε τους αχόρταγους και ακόρεστους Τούρκους ηγέτες. Στόχος και σημαία των κατακτητών ήταν ο εκτουρκισμός και ο πανισλαμισμός. Η παραβίαση αυτών των περιορισμών τιμωρούταν με πρόστιμο, φυλάκιση και με θάνατο ακόμη, έτσι απλά. Πολλοί Χριστιανοί που αρνήθηκαν να προσχωρήσουν στον Ισλαμισμό υπέστησαν μαρτύρια και θανατώνονταν. Μαρτυρικό θάνατο υπέστησαν πολλοί επί Τουρκοκρατίας. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι των Νεομαρτύρων: Μιχαήλ Μαυροειδή από την Αδριανούπολη περί το 1500 Γεωργίου από την Αδριανούπολη το 1437. Ιακώβου από την Αδριανούπολη το 1515. Διονυσίου Μοναχού και Ιακώβου Διακόνου στο Διδυμότειχο το 1518. Δημητρίου Αδριανουπολίτη το 1526, Μαυρωδή Αδριανουπολίτη 17ο αιώνα, Γαβριήλ Επισκόπου Γάνου το 1659, Δήμου Ρουμελιώτη εκ Μακράς Γέφυρας το 1763. Όλα αυτά όμως και το παιδομάζωμα, εξανάγκασαν πολλούς Θράκες να μεταναστεύουν ή να εξισλαμίζονται. ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ Επινοήθηκε και εφαρμόστηκε για πρώτη φορά από τον Σουλτάνο Ορχάν το 1327 στον Ελληνισμό της Μικράς Ασίας, συνεχίστηκε στη Θράκη επί 3 περίπου αιώνες ήτοι μέχρι το 1638 και καταργήθηκε από τον Σουλτάνο Μουράτ τον Δ. Το Εμιράτο του Οσμάν που ξεκίνησε το 1300 από τα βουνά της Κιλικίας, σύντομα διεμβόλισε και κατέλαβε το Βυζάντιο εκμεταλλευόμενο τις αδυναμίες του και την όλη ακαταστασία. Για να αυξήσουν τον πληθυσμό τους και το στρατό τους, να συνεχίσουν τα επεκτατικά τους σχέδια γενικά, σοφίστηκαν να μειώσουν το Χριστιανικό Πληθυσμό με τον εξισλαμισμό, το παιδομάζωμα και τον εκτοπισμό. Οι Οθωμανοί το παιδομάζωμα το ονόμαζαν ντεβσιρμέ (devsirme) . Η λέξη προέρχεται από το ρήμα devsirmek, το οποίο σημαίνει μαζεύω, συναθροίζω, συγκεντρώνω, αλλά και εγγράφω, καταχωρώ ως μέλος καταλόγου κάποιον. Από την σκοπιά αυτών που έχαναν τα παιδιά τους κατά περιόδους, το παιδομάζωμα ήταν στην πραγματικότητα το μάζεμα των επιβληθέντων, πολύ ασυνήθιστων, φόρων στρατολογίας. Από τη σκοπιά των Οθωμανών όμως σήμαινε την εγγραφή νέων μελών στους καταλόγους του ισχυρά εδραιωμένου στρατιωτικού καθεστώτος τους. Επέβαλαν σε κάθε χριστιανική οικογένεια τον κεφαλικό φόρο εκτός βέβαια από τον δυσβάσταχτο οικονομικό. Δηλαδή κάθε ορθόδοξη χριστιανική οικογένεια της Θράκης, που είχε πάνω από ένα αγόρι έπρεπε να το δώσει στο Κράτος για να σχηματίσει το νέο Στρατό (Γενί τσαρί στα τούρκικα, εξ ου και το γενίτσαροι). «Δηλαδή προγραμματισμένη Βίαιη μετακίνηση από μία ομάδα σε άλλη, παράγραφος Ε του Όρου της Γενοκτονίας του ΟΗΕ του 1949». 

Από τη Θράκη έπαιρναν κάθε χρόνο τα πιο πολλά παιδιά. Το επεδίωκαν διότι η Θράκη ήταν κοντά στην πρωτεύουσα Αδριανούπολη και μετά την Κωνσταντινούπολη, είχε πολλούς Χριστιανούς και ευκατάστατους που έπρεπε να τους ελαττώσουν ή να τους εκτοπίσουν. Εξαιρούντο όσοι και όταν γίνονταν μουσουλμάνοι. Δηλαδή εξισλαμισμός ή εκτοπισμός με κάθε τρόπο. Το κοράνιο δεν επέτρεπε να στρατεύονται και να πολεμούν υπέρ του Μωάμεθ άπιστοι (μη μουσουλμάνοι). 

Ο Σειχουλισλάμ Καρά Χαλήλ όμως, ανώτατος Θρησκευτικός Αρχηγός τους και «αλάνθαστος», εξέδωσε τότε τον εξής φεφτά,δηλαδή ερμηνεία της ρήτρας του Κορανίου: « Κάθε άνθρωπος από τη γέννηση του και μέχρι τα 13 του Χρόνια είναι Μουσουλμάνος (σεσωσμένος). Εάν γεννηθεί από αλλόθρησκους και εμείνει και μετά τα 13 στο θρήσκευμα των γονέων του τότε παύει να είναι Μουσουλμάνος»
 Έτσι άρχισε και εφαρμόστηκε το παιδομάζωμα. Κάθε χρόνο στη Θράκη μάζευαν πάνω από 1.000 παιδιά Χριστιανόπουλα ηλικίας 6-7 ετών, τα έκλειναν σε ειδικά ιδρύματα υπό την αυστηρή εποπτεία των πεπειραμένων Ουλεμάδων, οι οποίοι είχαν την ευθύνη της διδασκαλίας στα παιδιά αυτά της Μωαμεθανικής Θρησκείας της Τουρκικής γλώσσας και της σωματικής τους αγωγής, μέχρι του 12ου έτους της ηλικίας τους. Στο 12ο έτος της ηλικίας έκαναν την Περιτομή και μετά τα κατέτασσαν στο νέο στρατό (γενίτσαροι) όπου εκπαιδεύονταν εντατικά και γίνονταν άριστοι και γενναίοι πολεμιστές. Απαγορευόταν να παντρευτούν εφόρου ζωής. «Περιορισμός Γεννήσεων, παράγραφος δ του όρου Γενοκτονίας». 
 Αρκετές οικογένειες Χριστιανών για να μη χάσουν τα παιδιά τους, αναγκάζονταν να αλλάξουν Θρησκεία ή να μεταναστεύσουν στην Ευρώπη ή να πωλήσουν την περιουσία τους για να δωροδοκήσουν τους αρμόδιους κρατικούς υπαλλήλους, ή να αγοράζουν παιδιά Τούρκων για να τα δίνουν ως δικά τους. Κατά τη στρατολόγηση των Ελληνόπουλων συνέβαιναν πολλά και διάφορα πιο εγκληματικά. Οι αρμόδιοι Τούρκοι στρατολογούσαν υπεράριθμα παιδιά από όσα προγραμμάτιζαν για το νέο στρατό και τα πωλούσαν στα σκλαβοπάζαρα. Πώς να αντιδράσουν και τι να πράξουν οι άμοιροι Έλληνες γονείς μπροστά σε αυτά τα τερατουργήματα; Μόνοι τους πάλευαν και υπόφεραν τα πάνδεινα. 50.000 από αυτούς τους Έλληνες Γενίτσαρους χρησιμοποίησε ο Σουλτάνος Βαγιατζίτ Γιλδεμίρ το 1402 στη μάχη της Άγκυρας κατά των Ταταρομογγόλων του Ταμερλάνου και 100.000 ο Μωάμεθ ο Πορθητής στην άλωση της Κωνσταντινούπολης. Υπολογίζεται ότι από τη Θράκη και μόνο στρατολογήθηκαν περίπου 250.000-300.000 παιδιά, πράγμα που σημαίνει μείωση του ελληνικού πληθυσμού στη Θράκη πολλαπλάσιο του 300.000. 
Σε αυτή τη μείωση θα πρέπει να προστεθεί και ο πληθυσμός που εξαναγκάστηκε να εξισλαμιστεί και σε μεταναστεύσει. (Λέγεται ότι σε 20.000.000 περίπου ανέρχονται σήμερα οι Ελληνοφανείς και Ελληνογενείς κάτοικοι της Τουρκίας).Αργότερα βέβαια ο θεσμός του παιδομαζώματος εξασθένησε , άλλαξε και τροποποιήθηκε. Ο στόχος όμως επιτεύχθηκε. Η ταπείνωση, οι βιαιοπραγίες, οι βιασμοί, οι συχνοί αποτροπιασμοί το παιδομάζωμα ως έγκλημα διαρκείας κατά της ανθρωπότητας (Γενοκτονία) και γενικά οι συνθήκες διαβίωσης κατά τη διάρκεια της μακραίωνης σκλαβιάς υπό τον Τούρκικο ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΟ λαό, ελάττωσαν το Χριστιανικό πληθυσμό στη Θράκη, εξανάγκασαν αρκετούς να αλλαξοπιστήσουν, να εγκαταλείψουν τις πανάρχαιες πατρογονικές τους Εστίες ή να επαναστατήσουν. 
Ουσιαστικά  όπως  αναφέραμε  και  πιο  πάνω  τα  δόγματα τα χρησιμοποιούν οι αιώνιοι  εχθροί  του  Ελληνισμού  για  την  μειωσή του ώστε  να  χαθεί  ο  πολιτισμός  του  που  κατέχει  την  ισχυρότερη  θέση  στον  διαρκή  αγώνα  προς  την  ελευθερία και  συγχρόνως  να  χαθεί  ο  κληρονομικός  του  πλούτος.....

Πολλοί και γνωστοί Θράκες υπήρξαν μέλη και χρηματοδότες της φιλικής εταιρείας και συμμετείχαν ενεργά σε αντάρτικα, κινήματα, Ιερό λόχο του Υψηλάντη και γενικά στην Ελληνική επανάσταση του 1821. Τη Φιλική Εταιρεία ίδρυσαν το 1814 οι Νικόλαος Σκουφάς, Αθανάσιος Τσακάλωφ και Εμμανουήλ Ξάνθος, στην Οδησσό της Ρωσίας. Κατά τον Ιωάννη Φιλήμονα οι έλληνες έμποροι της Δύσης κυοφόρησαν την επανάσταση του 21, Έλληνες έμποροι της Οδησσού την γέννησαν και Έλληνες της Θράκης την θήλασαν. Το 1815 μυήθηκε στην Εταιρεία ο Αντώνιος Κομιζόπουλος από τη Φιλιππούπολη, έμπορος στη Μόσχα ως τέταρτο μέλος. Στα «Θρακικά παράρτημα Γ’ τόμου σελίδα 16 καταγράφονται ως φιλικοί οι παρακάτω Θρακιώτες με αύξοντα αριθμό: 7. Αθανασίου Θεόδωρος από Φιλιππούπολη, κατηχήθηκε το 1820, στη Βεσσαραβία και κατέβαλε 50 γρ. 29. Ανώνυμος από Φιλιππούπολη, κατηχήθηκε το 1820 στο Βουκουρέστι από τον Στ. Διαμαντή και κατέβαλε γρ. 200. 45. Αυξεντιάδης Αναγνώστης από Μεσημβρία, το 1820 και κατέβαλε 300 ρούβλια.54. Κέλκος Αδαμάντιος από Αν. Ρωμυλία, το 1817,στη Μόσχα από τον Κ. Πεντεδέκα και κατέβαλε 70 Φλωρ. 78. Γεβίδης Γεώργιος από Μαρώνεια, το 1819, κατηχήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον Μηχανίδη Π. και κατέβαλε 100 γρ. 89. Γκίκας Παρασκευάς από Αίνο, το 1821, κατηχήθηκε στο Γαλάζιο από τον Βοήλα Δ. και κατάβαλε 25 γρ. 133. Ελευθερίου Ιωάννης από Βάρνα, κατηχήθηκε το 1820 από τον Αμβροσιάδη Ι. και κετέβαλε 100 ρούβλια.168. Ιωαννίκιος ιεροδιάκονος (αργότερα Μητροπολίτης) από Γκιμουλτζίνα (Κομοτηνή), κατηχήθηκε το 1819 στο Βουκουρέστι από τον Δικαίο Γρ. και κατέλαβε 30 γρ. 237. Κομνηνός Αναστάσιος έμπορος από Μεσημβρία, κατηχήθηκε το 1819 από τον Δικαίο Γρ. και κατέβαλε 400 γρ. 252. Κούμπαρης Σταμάτιος έμπορος από Μεσημβρία, κατηχήθηκε το1819 από τον Κορφινά Γ. στο Ισμαήλιο και κατέβαλε 1.000 γρ. 253. Κούμπαρης Αλέξιος Δ..έμπορος από Μεσημβρία, κατηχήθηκε το 1820 στην Οδυσσό από τον Αμβροσιάδη Ιωάν. Και κατέβαλε 100 γρ. 254. Κουμπαρης Κυριάκος έμπορος από Μεσημβρία, κατηχήθηκε το 1818 στην Κωνσταντινούπολη από το Σέκερη και κατέβαλε 100 φλωρ., 255. Κούμπαρης Παναγιώτης έμπορος. από Μεσημβρία, κατηχήθηκε το 1820 στην Οδυσσό από τον Κούμπαρη Στ. και κατέβαλε 200 Ρούβλια 279. Κώκιας Χ. Σωτήρης έμπορος από Αδριανούπολη, κατηχήθηκε το 1821 στο Γαλάζιο από τον Παπαντωνίου Π. και κατέβαλε 100 γρ. 281.Κωνσταντινίδης, έμπορος από Σωζόπολη, κατηχήθηκε το 1821 από τον Παπαναστασίου Θ. στο Ρένιο.,286. Κώνστας Δημήτριος, έμπορος από Αγχίαλο, κατηχήθηκε το 1820 από το Κούμπαρη Στ. στην Οδυσσό και κατέβαλε 250 γρ., 305. Λέτζογλου Δημήτριος, από Αδριανούπολη, κατηχήθηκε το 1820 από το Αρβανιτάκη Σπ. Στο Γαλάζιο και κατέβαλε 200 γρ., 339. Μαρκέλος Λάσκαρης Παπά, έμπορος από Μάδυτο, κατηχήθηκε στο Ιάσιο το 1819από τον Κ. Πεντεδέκα και κατέβαλε 1.000 γρ. 407. Νέστορος Ζαφείριος, από Αγχίαλο, κατηχήθηκε το 1821 από τον Κούμπαρη στην Οδυσσό και κατέβαλε 200γρ., 4Π8. Νέστωρ Κωνσταντίνος, διδάσκαλος από Αγχίαλο, κατηχήθηκε το 1821 από τον Βαρβάτη στο Τομάροβο και κατέβαλε 500 γρ.,411. Νίκογλου Ιωάννης Παπά, έμπορος από Φιλιππούπολη, κατηχήθηκε το 1821 από τον Ξόδηλο Α. στο Ρένιο και κατέβαλε 300 γρ. 412. Νίκογλου Κωνσταντίνος Παπά, έμπορος από Φιλιππούπολη, κατηχήθηκε το 1821 από τον Ξόδηλο Α. στο Ρένιο και κατέβαλε 300 γρ. 415. Νικολάου Παρασκευάς, έμπορος από Βάρνα, κατηχήθηκε το 1821 στην Οδυσσό από τον Δ. Πελοπίδα και κατέβαλε 500 ρούβλια. 416. Νικολάου Κρεωνάς Παπά, έμπορος από Λουλέ Μπουργάζ (Αρκαδιούπολη), κατηχήθηκε το 1819 στην Πελοπόννησο.437. Παλαιολόγος Αντώνιος, έμπορος από Αγχίαλο, κατηχήθηκε το 1821 στο Σαμπίνι από τον Παυλίδη Ευστάθιο. 438. Παλαιολόγος Παύλος, έμπορος από Αγχίαλο, κατηχήθηκε το 1821 από τον Κούμπαρη Στ. στην Οδησσό και κατέβαλε 300 ρούβλια. 521. Ποργιάτης Θ. Αθανάσιος, έκμπορος από τη Σέλιμνο, κατηχήθηκε στο Βελιγράδι από τον Πεντεδέκα Κ. το 1819 και κατέβαλε 1500 γρ.,554. Σγουρός Γεώργος, έμπορος από Αγχίαλο, κατηχήθηκε το 1821 από τον Βεργιάτη Π. στο Ρένιο και κατέβαλε 150 γρ., 653. Φραντζεσκοσάρωφ Λουκάς, έμπορος από την Αίνο, κατηχήθηκε το 1821 στην Οδησσό από τον Στρατηγόπουλο και κατέβαλε 300 ρούβλια. 672. Χατζηϊωάννου Αναστάσιος, έμπορος από Αγαθούπολη, κατηχήθηκε το 1821 στο Γαλάζιο από τον Αρβανιτάκη Σπ. και κατέβαλε 150 γρ. 677. Χατζηστάνου Δημήτριος Ν., έμπορος από Αδριανούπολη, κατηχήθηκε το 1819 από τον Πεντεδέκα Κ. στο Γαλάζιο. Άλλοι γνωστοί Θρακιώτες φιλικοί ήταν ο Χατζή-Αντώνης Βισβίζης από την Αίνο, Παπαδόπουλος Κάρπος από την Αίνο, Μαλαξός Μακάριος από Αγχίαλο, Μαρασλής δ. από τη Φιλιππούπολη, Λεοντίδης Λέων από Κωνσταντινούπολη, Στρατής Σκόρδος, Κ. Ξενοκράτης, Α. Παυλίδης από Αδριανούπολη, Χατζησλάνογλου Ν. και Χατζηγιώργης Δημητρίος από περιοχές του Έβρου, Καράμπελιας ή Μπελιάς Θανάσης, Μητροπολίτης Δωρόθεος Πρώϊος, και πάρα πολλοί άλλοι ανώνυμοι. Σημαντικότατη λοιπόν η συμμετοχή των Θρακών πριν ακόμα ξεσπάσει η επανάσταση. Από τους 700 που καταγράφει ο Ιωάννης Φιλήμων, το 10%περίπου είναι Θράκες.

ΘΡΑΚΕΣ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΛΟΧΟ ΤΟΥ ΥΨΗΛΑΝΤΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ 1821 Η 25η Μαρτίου 1821 ημέρα ύψωσης της Ελληνικής σημαίας στην Αγία Λαύρα θεωρείται ως μέρα έναρξης της Ελληνικής Επανάστασης. Στην πραγματικότητα όμως, η Επανάσταση αρχίζει στις 22η Φεβρουαρίου 1821.Την ημέρα αυτή, ο Υψηλάντης (Θρακικής καταγωγής από την Κωνσταντινούπολη) περνώντας από τη Βεσσαραβία και τη Μολδαβία, έφτασε στο Ιάσιο, απ όπου έστειλε τη γνωστή προκήρυξή του: «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος» σε όλους τους έλληνες. Πολλοί ήταν οι Θρακιώτες που κατετάγησαν στον «Ιερό Λόχο» του. Βέβαια το κίνημα του Υψηλάντη είχε άσχημο τέλος, όμως οι επιπτώσεις του για την έκβαση τον αγώνα ήταν καθοριστικές. Οι αδελφοί Ξενοκράτη, Κωνσταντίνος και Πασχάλης, γεννήθηκαν στο Σαμμάκοβο των Σαράντα Εκκλησιών, κατατάχτηκαν στον Ιερό Λόχο του Αλέξανδρου Υψηλάντη και πολέμησαν το 1821, στο Σκουλένι και στο Δραγατσάνι, όπου ο Πασχάλης έπεσε μαχόμενος. Ο Κωνσταντίνος ήταν από τους λίγους που γλίτωσαν. Στα χρόνια που ακολούθησαν, δημιούργησε μεγάλη περιουσία στο Βουκουρέστι. Μαζί με τον άλλο αδερφό τον (Θεόδωρο) ξόδεψαν τη μεγάλη τους περιουσία για φιλανθρωπικά και κοινωφελή έργα. Το σπίτι τους στο Βουκουρέστι έγινε νοσοκομείο της ομογένειας και με έξοδά τους λειτούργησαν σχολεία στο Σαμμάκοβο και τη Βιζύη, παρθεναγωγείο στο Μεσολόγγι, η Θεολογική Σχολή της Χάλκης και άλλα πολλά. 
Στο Εθνολογικό Μουσείο της Αθήνας (Παλιά Βουλή), εκτίθενται τα μοναδικά αντικείμενα που υπάρχουν από τον Ιερό Λόχο και ανήκουν στον Κωνσταντίνο Ξενοκράτη. 
Η στολή του, μετά το Θάνατο του, το 1876, χαρίστηκε στο Έθνος από την οικογένειά του. Ένας άλλος ηρωικός οπλαρχηγός, που πήρε μέρος στους αγώνες της Μολδοβλαχίας, ήταν ο Αθανάσιος Μ π ε λ ι ά ς ή Κ α ρ ά μ π ε λ ι α ς, που γεννήθηκε στην Κορνοφωλιά του Έβρου γύρω στα 1795.
 Ήταν αρχηγός αντάρτικου τμήματος στο βουνό Γκίμπρενα της επαρχίας Σουφλίου και μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το 1818. Μετά από συνεννοήσεις βρέθηκε στη Μολδοβλαχία δίπλα στον Αλέξανδρο Υψηλάντη. Εκεί πολέμησε πριν εκδηλωθεί η επανάσταση στη Νότια Ελλάδα. Μετά την αποτυχία του κινήματος, ο Καραμπελιάς στο δρόμο για την επαναστατημένη Ελλάδα, έπεσε σε ενέδρα και τραυματισμένος πιάστηκε αιχμάλωτος στη Ροδόπη. 
Οδηγήθηκε στην Αδριανούπολη όπου και κρεμάστηκε. Για τους Θρακιώτες έγινε Θρύλος. Ο χαμός του έγινε τραγούδι. Μαζί του αναφέρεται ότι πολέμησε και ο Γιάννης Κ α ρ α γ ι ά ν ν η ς , από το χωριό Σαχίνκιοϊ Μαλγάρων της Ανατολικής Θράκης, και λέγεται ότι και οι δυο οδήγησαν από περιοχές της Θράκης 1500 πολεμιστές στη Μολδοβλαχία. Εκεί αγωνίστηκε ο συγχωριανός του Καραμπελιά, Γιαννακούδης , ο οποίος γλίτωσε και μετά, αφού πολέμησε στη Νότια Ελλάδα, γύρισε στην Κορνοφωλιά του Έβρου. Οι Θρακιώτες τον ονόμασαν Καρακατσιάνη, γιατί φορούσε σαρακατσάνικα ρούχα. Ένας Αδριανουπολίτης από τους πολλούς, που αγωνίστηκαν με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και έπεσε ένδοξα τον Ιούνιο τον 1821 στο Δραγατσάνι, ήταν ο Κωνσταντίνος Τριτζόπουλης, σύζυγος της καπετάνισσας Άννας Λαούπη Τριτζοπούλου. Μια άλλη ομάδα επαναστατών από το Ορτάκιοi Αδριανουπόλεως πήρε μέρος στον αγώνα με τον Υψηλάντη και μετά την αποτυχία της επανάστασης στις ηγεμονίες, διέσχισε τη Βαλκανική και πολέμησε στην Ελλάδα πλάι στους Ρουμελιώτες. 
Οι Τούρκοι απάντησαν με τον προσφιλή τους τρόπο του σουβλίσματος των προυχόντων των συμπατριωτών του. 
Ο τόπος μεταξύ Ορτάκιοι και Λιτίστσης πήρε το όνομα παλουκωμένος για να θυμίζει το φριχτό βασανιστήριο των μαρτύρων. «Άλλη μια ηρωική οικογένεια, από τη Βύσσα του Έβρου πολέμησε στη Μολδοβλαχία. Πρόκειται για την οικογένεια του Γιώργη Παπά ή Κιχραγιώργου, τα αδέλφια του: Δημήτρη, Μιχάλη, Μανόλη, Σταύρο, Πασχάλη και το γιο του. 
Ο Κυχραγιώργου πήρε μέρος σε ολόκληρη την εκστρατεία και διακρίθηκε στις μάχες του Γαλάζιου και του Σκουλενίου. 
Στην τελευταία μάχη, αφού έχασε και τους πέντε αδερφούς του, τραυματίστηκε ο ίδιος βαριά και μεταφέρθηκε μισοπεθαμένος στο Ρώσικο έδαφος, παρόλο που ζήτησε να πεθάνει κοντά στα αδέρφια του. Διασώθηκε και εγκαταστάθηκε στο Κισνοβιο. 
Το 1823 μαζί με άλλους Έλληνες, ανέπτυξε μεγάλη δραστηριότητα για τη δημιουργία εκστρατευτικού σώματος που θα ξεσήκωνε τη Βόρεια Θράκη. 
Επειδή προδόθηκε στις Ρωσικές Αρχές, με το εθελοντικό σώμα του έφυγε και, αφού διέσχισε την Τουρκία, έφτασε στην Ελλάδα και πολέμησε με τον Μαυροκορδάτο στο Μεσολόγγι, με το γενναίο Κολοκοτρώνη στη Δραμπάλα, με τον Καραϊσκάκη στο Χαϊδάρι, Αράχοβα κ.ά. 
Μετά την απελευθέρωση δεν αμείφθηκε. 
Έζησε ως ρακοπώλης στην Αθήνα και πέθανε το 1854 από χολέρα. 
Η συμμετοχή των Θρακών στις κατά ξηρά και θάλασσα μάχες στην εθνική εξέγερση του1821 υπήρξε μεγάλη. 
Η ίδρυση Ελληνικού Κράτους (Πελοπόννησο και Στερεά Ελλάδα) εξόργισε τους Τούρκους οι οποίοι ξέσπασαν στα εγκλωβισμένα θύματα, τους Θράκες. 
Ο άμαχος Θρακικός πληθυσμός υπέστη τα πάνδεινα από τους ακόρεστους και εκδικητικούς Τούρκους. 
Σφαγές, απαγχονισμοί, δηώσεις, λεηλασίες και καταστροφές στη Σαμοθράκη, στο Ισάκ Πασά, Λαλά Κουρουσού και Σεϋμέν του Έβρου. 
Ομαδικές σφαγές και απαγχονισμοί στην Αδριανούπολη, στο Διδυμότειχο, τις 40 Εκκλησιές, την Αίνο, Μεσημβρία, Σωζόπολη, Φιλιππούπολη, Αγχίαλο, Βάρνα, Ραιδεστό, Καλλίπολη, Σηλυβρία, Μυριόφυτο και αλλού. Μεταξύ όλων χαρακτηριστικοί είναι οι Απαγχονισμοί του Οικουμενικού Πατριάρχη του Γρηγορίου του Ε, του Οικουμενικού Πατριάρχη Κυρίλλου του ΣΤ με 29 Προεστούς, των Μητροπολιτών Αδριανούπολης Δωροθέου Πρόϊου, Σωζόπολης Παϊσίου Βάρη, Αγχιάλου Ευγενίου Καραβία, Μεσημβρίας Ιωσήφ Λεφάκη, Μυριοφύτου Νεόφυτου, πρωτοσύγκελου Αδριανούπολης Θεόκλητου και Ιερέα Κωνσταντίνου των 40 εκκλησιών και πολλών άλλων νεομαρτύρων.

Ο ΑΠΑΓΧΟΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΣΤ Σουλτάνος στην ιστορική αυτή περίοδο του Ελληνισμού ήταν ο Μαχμούτ Β΄ (28/7.1808 – 1/7/1839 Επί των ημερών του η Ελλάδα απόκτησε την ανεξαρτησία της και το 1832 αναγνωρίστηκε και από την Τουρκία ως ανεξάρτητο Κράτος, με την Πελοπόννησο και τη Στερεά Ελλάδα Κατά το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα προγραμματίζεται από τους Βουλγάρους ο ξεριζωμός των Βορειοθρακών (Ανατολικορωμιλιωτών). Οι Βούλγαροι παραμένουν μέχρι το 1878 μεταξύ Αίμου και Δούναβη υπό Τουρκική κατοχή. Το 1878 μετά τον Ρωσωτουρκικό πόλεμο και με τη βοήθεια της Ρωσίας η Βουλγαρία γίνεται ανεξάρτητη Ηγεμονία και ένα μέρος της Θράκης μεταξύ Αίμου και Ροδόπης, στο οποίο ζούσαν Θράκες από αρχαιοτάτων χρόνων, γίνεται Ανεξάρτητη Γενική Διοίκηση με το όνομα «Ανατολική Ρωμυλία» ή Ρουμυλία για άλλους ιστορικούς (από το Ρούμ υλί = Χώρος των Ρωμιών). 
Όλα αυτά αποφασίστηκαν στο Συνέδριο του Βερολίνου το 1878. Στην Ανεξάρτητη Γενική Διοίκηση κατοικούσαν εκείνη την εποχή περίπου 600.000 Βούλγαροι, 200.000 Τούρκοι και 200.000 ή 300.000 κατά πολλούς Έλληνες. Βέβαια στις περιοχές αυτές μέχρι τον 6ο αιώνα δεν υπήρχε ούτε ένας Βούλγαρος και μέχρι το 1362 ούτε ένας Τούρκος. Κατοικούσαν 2.000.000 αυτόχθονες Θράκες και μόνο οι οποίοι σφαγιάστηκαν και εκτοπίστηκαν τόσο από τους Βουλγάρους όσο και από τους Τούρκους. 
Το 1885 η Βουλγαρία με την ανοχή των μεγάλων, τη βοήθεια της Ρωσίας και την αδυναμία επέμβασης της Μικρής και πτωχής Ελλάδας που δεν συνόρευε καν, κατέλαβε την Ανατολική Ρωμυλία και επέκτεινε τα νότια όρια της στην Οροσειρά της Ροδόπης όπου είναι και τα σημερινά. 
Τα όρια και η γεωγραφική θέση της Ανατολικής Ρωμυλίας (μέρους της Βόρειας Θράκης) όπως αποφασίστηκε στο Συνέδριο του Βερολίνου το 1878, παρουσιάζονται στους χάρτες που παρατίθενται. 
Η Βάρνα έμεινε εκτός Αν. Ρωμυλίας. Αρχίζει το μαρτύριο των Βορειοθρακών. 
Το 1905, οι Βούλγαροι, με αφορμή το Μακεδονικό αγώνα, ξέσπασαν με διωγμούς σε βάρος των Ελλήνων της βόρειας Θράκης. Ο διωγμός άρχισε από τη Βάρνα και επεκτάθηκε σε ολόκληρη την Ανατολική Ρωμυλία, με επιθέσεις εναντίον προκρίτων δασκάλων και ιερωμένων που άρχιζαν με ξυλοδαρμό και έφταναν σε δολοφονίες. 
Το 1906 γενικεύτηκαν οι σφαγές, Καταστροφές 73 εκκλησιών, 80 Ελληνικών Σχολείων, ολοσχερής καταστροφή της Αγχιάλου, εμπρησμοί σπιτιών, καταστροφή ελληνικών ιδρυμάτων, Νοσοκομείων, αρπαγή περιουσιών και απαγόρευση της ελληνικής γλώσσας. 
Στις ελληνικές πόλεις Στενημάχο, Βάρνα, Μεσημβρία, Σωζόπολη, Πύργο, Αγαθουπόλη, Καβακλή, Φιλιππούπολη, Στάρα Ζαγόρα (Βερόη),Βεσσαπάρα (Παζαρτζίκ), Περιστερά, Κούκλαινα και Άκμπουνάρ, σημειώθηκαν μεγάλες καταστροφές. 88 ελληνικές κοινότητες διαλύθηκαν, η περιουσία τους ανυπολόγιστης αξίας περιήλθε στο βουλγαρικό δημόσιο χωρίς να καταβληθεί καμία αποζημίωση. 
Έτσι καταστράφηκε ο ελληνισμός της βορείου Θράκης που σε μεγάλο ποσοστό, περίπου 200.000 ήλθαν πρόσφυγες και όσοι έμειναν επί έναν αιώνα υφίστανται πιέσεις και προσπάθεια εκβουλγαρισμού. Επιδίωξη των Βουλγάρων, με τη βοήθεια της Ρωσίας, ήταν ο Πανσλαβισμός. 
Συνεχίστηκαν οι φρικαλεότητες των Βουλγάρων και κατά τους Βαλκανικούς πολέμους και κατά τον 1οΠαγκόσμιο Πόλεμο μέχρι τον τελικό ξεριζωμό των Βορειοθρακών από τις πανάρχαιες πατρογονικές τους Εστίες. Στη Δυτική και Ανατολική Θράκη που ήταν υπό Τουρκική κατοχή, ο Θρακικός Ελληνισμός προόδευε. Ηγέτης τους ο εκάστοτε Πατριάρχης με απόφαση του Σουλτάνου και οι κατά τόπους Μητροπολίτες.

Το 1908 οι Νεότουρκοι (οργάνωση αποτελούμενη από Τούρκους στρατιωτικούς και επί το πλείστον γιατρούς) υπόσχονται στους Χριστιανούς ισονομία, ισοπολιτεία και δικαιοσύνη υπό μία ισχυρή Οθωμανική Αυτοκρατορία. Συνέβη όμως το αντίθετο. Ότι επί αιώνες δεν κατάφεραν οι Τούρκοι για τον ολοκληρωτικό ξεριζωμό των Ελλήνων από την Ανατολική Θράκη το κατόρθωσαν οι Νεότουρκοι από το 1908 μέχρι το 1922 με την προμελετημένη και συστηματική Γενοκτονία με στόχο τον παντουρκισμό, πανισλαμισμό και επεκτατισμό. Σύμβουλοι τους οι Γερμανοί σύμμαχοι τους οι οποίοι ενδιαφέρονταν για τα πετρέλαια της Τουρκίας,  τον  πλούτο  των  Ελλήνων  στην  ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ  ΑΝΑΤΟΛΗΣ,τον έλεγχο των στενών και γενικά για την επικράτηση στην γεωστρατηγικής σημασίας περιοχή. 
Έντονο και έμπρακτο ενδιαφέρον για την περιοχή υπήρχε εξ άλλου και από τους αντιπάλους τους ( Άγγλους, Γάλους, Ιταλούς) αλλά και από τους Αμερικάνους και Ρώσους. Προκειμένου η Γερμανία να πετύχει το σκοπό της, έστειλε το Στρατηγό Γκόλτς στην Τουρκία ο οποίος αφού έκανε αναγνωριστικές επισκέψεις και ενημερώσεις σε όλη την Ανατολική Θράκη, διαπίστωσε «ότι η πλειονότητα των κατοίκων της Ανατολικής Θράκης ήταν Έλληνες, που είχαν στην κατοχή τους τη γη και τον πλούτο γενικά και ήλεγχαν την οικονομία της Χώρας τους».
Συμβούλεψε τους Νεότουρκους του κομιτάτου της Ραιδεστού: «αν θέλετε τον έλεγχο της οικονομίας και την ασφάλεια της χώρας σας, πρέπει να εκδιώξετε ή να εξαφανίσετε από την Ανατολική Θράκη όλους τους Έλληνες». 
Οι Νεότουρκοι έβαλαν άμεσα σε εφαρμογή και εκτέλεση του σχεδίου. Άρχισαν τις έντονες ενοχλήσεις, εκβιασμούς και βαρβαρότητες. Οι Χριστιανικοί Λαοί των Βαλκανίων που ζούσαν υπό την καταπίεση των Τούρκων γενικά αντέδρασαν. Το 1912, (1ος Βαλκανικός πόλεμος) επαναστάτησαν οι λαοί των Βαλκανίων. Συμμάχησαν Έλληνες, Σέρβοι, Μαυροβούνιοι και Βούλγαροι εναντίον των Τούρκων, τους οποίους νίκησαν και ελευθέρωσαν τα εδάφη τους.

ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

Οι ηττημένοι και υποχωρούντες Τούρκοι, στο πέρασμα τους από την Ανατολική Θράκη έσφαζαν, λεηλατούσαν και καίγανε τα Ελληνικά χωριά, Στην Ανατολική Θράκη συγκεντρώθηκαν οι ηττημένοι Τούρκοι ακολουθούμενοι από χιλιάδες μουσουλμάνους που εγκατέλειπαν τις απελευθερωμένες περιοχές της Βοσνίας, Ερζεγοβίνης, Μακεδονίας και Βουλγαρίας. Ξέσπασαν με λύσσα και μανία εναντίον των Θρακών με σφαγές, πυρπολήσεις και καταστροφές. 

 Κατά τον Απ. Ευθυμιάδη: Στις 16-10-1912 καταστρέψανε ολοσχερώς τα χωριά Γκλιστρίτσα και Χάσκιοϊ και έσφαξαν όλους σχεδόν τους Έλληνες. Συνέχισαν τις καταστροφές, τους Εμπρησμούς και τις σφαγές των Ελλήνων Θρακών στα Χωριά: Γραβούνα με 1700 σφαγές , στο ΜαχμούτκιοΪ 700, στις Μαύρες 450, Αλμαλή 1.000, Βαϊραμίτσι 600,Καράτσαλι 550, Κουρού Τσεσμέ 75. Έκαψαν και καταστρέψανε 89 Εκκλησίες.
 Ένα τάγμα Τουρκικού Στρατού κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων, υποχωρώντας στρατοπέδευσε στο χωριό Μουρατλί. Με διαταγή Αξιωματικού του Τουρκικού στρατού, ξεχώρισαν τους Έλληνες στρατιώτες του Τούρκικου στρατού που ήσαν 114. 
Αφού τους αφόπλισαν, τους έγδυσαν, τους έδεσαν, τους οδήγησαν σε παρακείμενη χαράδρα και με ξιφολόγχες και μαχαίρια τους κατακρεούργησαν. Τρεις από τους 114 διασώθηκαν βαριά τραυματισμένοι. Τους βρήκε ο Αρκαδιοπολίτης (Κάτοικος του Λουλέ Μπουργάζ) Ανδρέας Παπαδόπουλος και τους περιέθαλψε. 
Αυτοί διηγήθηκαν τα ειδεχθή εγκλήματα των Τούρκων. Παρόμοια έγιναν και σε άλλες στρατιωτικές μονάδες. Παρόμοια και χειρότερα εγκλήματα διέπραξαν και οι επιτιθέμενοι Βούλγαροι εντός της Αν. Θράκης εις βάρος των Ελλήνων και των Μουσουλμάνων Τούρκων. Στις 26-10-1912 απελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη μαζί με τα άλλα Ελληνικά εδάφη που εμφανίζονται στον παρατιθέμενο χάρτη Β΄ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ 
Η Δυτική και Ανατολική Θράκη δυστυχώς παραμείναν υπό Βουλγαρική κατοχή. span style=»text-decoration: underline»>Ακολουθεί το 1913 ο 2ος Βαλκανικός Πόλεμος. Η Ελλάδα σύμμαχος της Σερβίας εναντίον της Βουλγαρίας. Οι Βούλγαροι, προέβαιναν σε αναγκαστικέςεπιτάξεις οικιών και σε βίαιες στρατολογήσεις Ελλήνων Θρακών. Οι Βούλγαροι ηττήθηκαν, εγκατέλειψαν τη Θράκη, λεηλατώντας και καταστρέφοντας. Κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων, ο Ελληνισμός της Θράκης, βρέθηκε αντιμέτωπος με τη βαρβαρότητα των δύο άσπονδων «Φίλων» του, Τούρκων και Βουλγάρων. 
Οι Βαλκανικοί πόλεμοι έληξαν με την υπογραφή της Συνθήκης του Βουκουρεστίου και του Λονδίνου το 1913, που καθόρισαν τα νέα σύνορα των Βαλκανικών χώρων. Η Ελλάδα απελευθέρωσε Ήπειρο, και Δυτική, Κεντρική και Ανατολική Μακεδονία όχι όμως τη Βόρεια. Στην ηττημένη Βουλγαρία, με τη βοήθεια της προστάτιδας της Ρωσίας, παραχωρήθηκε η Δυτική Θράκη ενώ στην Τουρκία είχε παραχωρηθεί η Ανατολική Θράκη Οι άτυχοι Θράκες βρέθηκαν πάλι εγκλωβισμένοι υπό την κατοχή των δύο βάρβαρων γειτόνων τους.

1913 Υπογραφή Συνθ. Ειρήνης
Απολογισμός των Βαλκανικών πολέμων: 
1. Απώλειες: α) Νεκροί: 307 Αξ/κοι και 7.918 Οπλίτες 
β) Τραυματίες: 555 >> 32.587 >> 
γ) Αποβιώσαντες ασθενείς 38 >> 1520 >> Αγνοούμενοι: 188 
δ) Παγόπληκτοι:580 
ε) Ασθενείς Αξιωματικοί –Οπλίτες 10.000 περίπου 
στ) Εμειναν εγκλοβισμένοι οι Θράκες και Μικρασιάτες υπό την Τουρκική και Βουλγαρική κατοχή και υπέστησαν γενοκτονία. 
2. Ωφέλη: α) Η Ελλάδα σε έκταση: από 64.000 έγινε 120.000 τ.χλμ.. 
β) >> Πληθυσμό: >> 2.800.000 >> 5.000.000 κάτοικοι 
γ) Αποτράπηκε η Βουλγαρική επεκτατική πολιτική 
δ) Απελευθερώθηκε η Ήπειρος, η Μακεδονία και Νησιά , ισχυροποιήθηκε η οικονομία και άμυνα της. 

Με λύσσα οι Τούρκοι ξέσπασαν στους Ανατολικοθρακιώτες. Φρικαλεότητες, εκβιασμούς, πυρπολήσεις, εκτοπισμούς, εξισλαμισμούς, απαγχονισμούς και ότι βαρβαρότερο μπορεί να φανταστεί κανείς, το υπέστησαν. 
Αυτή τη φορά με την ίδια συνταγή ενός άλλου Γερμανού Στρατηγού του Φον Σαντέρ Λίμαν, οι Τούρκοι άρχισαν νέα Γενοκτονία των Θρακών η οποία εκτελέστηκε από το στρατιωτικό κομιτάτο της Ραιδεστού. 
Αξιωματικοί, αστυνομικοί, δικαστικοί υπάλληλοι, φανατικοί Μουσουλμάνοι, κατάδικοι των φυλακών, που απελευθερώθηκαν για το σκοπό αυτό, καθώς και πρόσφυγες Μουσουλμάνοι από τη Βοσνία – Ερζεγοβίνη και Μακεδονία που ακολούθησαν τον ηττημένο τουρκικό στρατό, ήταν τα αιμοβόρα όργανα τους. 
Οι συμμορίες εισέβαλαν τη νύκτα στα Ελληνικά Χωριά, πυροβολούσαν, δολοφονούσαν, λεηλατούσαν, άφηναν προκηρύξεις απειλητικές και έφευγαν. 
Οι προκηρύξεις έγραφαν: « ή φεύγετε ή θα σας σφάξουμε». Αυτό επαναλαμβάνονταν συστηματικά στα Χωριά. 
Με την πάροδο του χρόνου, άρχισαν οι αποκλεισμοί των χωριών, οι καταλήψεις κτημάτων, κλοπές ζώων και δολοφονίες γεωργοκτηνοτρόφων Ανατολικοθρακών. 
Χιλιάδες Θρακιώτες μη αντέχοντας άλλο τις καθημερινές απειλές, τους εκβιασμούς και τους εξευτελισμούς αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και τις περιουσίες τους για να γλυτώσουν.

Μεγάλη εβδομάδα και ανήμερα Κυριακή του Πάσχα 1914, εγκατέλειπαν την Ανατολική Θράκη, τις πανάρχαιες πατρογονικές τους εστίες με κάρα, Τρένα και καράβια, καταφεύγοντας οι περισσότεροι σε περιοχές της ελεύθερης Ελλάδας. 
Τον Αύγουστο του 1914. κηρύχθηκε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, η Τουρκία τάχθηκε, όπως πάντα, στο πλευρό της Γερμανίας και οι διωγμοί εναντίον των Θρακών Ελλήνων, προσέλαβαν νέα μορφή πολύ πιο φοβερή από την πρώτη. Έψαχναν και ερευνούσαν όλα τα σπίτια των Ελλήνων. Με την πρόφαση ότι βρήκαν όπλα και ότι φυγάδευσαν άνδρες στην Ελλάδα, τους υπέβαλαν σε φρικτά βασανιστήρια, φόνευαν, δήμευαν περιουσίες και εκτόπιζαν οικογένειες, σε περιοχές της Ασιατικής Τουρκίας. Το σχέδιο αυτό, εγκαινίασαν οι Νεότουρκοι με εντολή του Αρχηγού του τούρκικου Στρατού, Μεχμέτ Αλή Πασά. 
Η εντολή του ήταν: «Γιάμα, Γιακίν, Κεσίν», που σημαίνουν, «Λεηλατήστε, Κάψτε, Σφάξτε » 
Έτσι, μονάδες του Τουρκικού στρατού και οι ληστοσυμμορίες των Μπασιμπουζούκων, άρχισαν την εξόντωση των Ελλήνων Θρακών. Κατά χρονολογική σειρά αναφέρονται ομαδικές σφαγές, λεηλασίες και πυρπολήσεις χωριών και κωμοπόλεων. Άλλη μία επιβεβαίωση της τέλεσης της Γενοκτονίας του άμαχου Θρακικού Ελληνισμού. Η Γκλιστρίτσα και το Χάσικοι, κάηκαν από τον Τουρκικό Στρατό.
Η Γραβούνα, Μαχμούτκιοϊ, Μαύρες, Αλμαλί, Βαϊραμίτσιο και Καράτζαλι από άτακτους .
Το Οικονομιό, η Αιγιαλός και το Ξάστερο κάηκαν από τον τουρκικό στόλο. Στα χωριά Αγ. Μηνάς Κρινιώ, Καλύβια, κωμόπολη Μαλγάρων και τα γύρω χωριά, Κεσσάνη, Χωριά της περιοχής Μακράς Γέφυρας: Δερβενάκι, Δερέκιοϊ, Κίρκιοϊ, Δογάνκιοϊ, Μαστανάρ, Σουμπάσκιοϊ, Αϊβαλή, Αλεπλή, Καλαβρά, Γέννα και Σάκτσα, σφάχτηκαν όσοι από τους κατοίκους τους δεν πρόλαβαν να φύγουν και τα Χωριά παραδόθηκαν στη φωτιά. 
Πολλά χωριά, αντιστάθηκαν με τα όπλα και τα αντάρτικα, όπως το Ιντζέκιοϊ η Καστάμπολη, το Δεβετζίκιοϊ (Εύανδρο) και το Καρλίκοϊ . 
Διαπράχθηκαν επίσης ειδεχθή εγκλήματα από τον Τούρκικο στρατό, εις βάρος Ελλήνων, που υπηρέτησαν στον Τουρκικό στρατό ως Οθωμανοί υπήκοοι. 
Οργάνωσαν τα περιβόητα τάγματα εργασίας, τα Αμελέ Ταμπουρού και τα επάνδρωσαν με Έλληνες άνδρες στρατεύσιμης ηλικίας, που τους έστελναν στα βάθη της Ασιατικής Τουρκίας, όπου εργάζονταν κάτω από άθλιες συνθήκες. δέρνονταν, βασανίζονταν και πέθαιναν από ασιτία. Παράλληλα οι Νεότουρκοι εφάρμοζαν και νέα μέτρα ομαδικού εκτοπισμού Κατοίκων ολόκληρων περιοχών. 
Απερίγραπτα τα μαρτύρια των εκτοπισμένων αθώων γυναικόπαιδων. Μετά την ήττα των Τούρκων και στον 1ο Παγκόσμιο πόλεμο, επιτράπηκε η επιστροφή των εκτοπισθέντων Θρακών και των υπηρετούντων στα Αμελέ Ταμπουρού (όσων επέζησαν) από τα βάθη της Ασιατικής Τουρκίας στις Πατρογονικές τους Εστίες. 
Επέστρεψαν σε άθλια κατάσταση, από τις 96.000, μόνο 53.000. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι από τις 27.000 εκτοπισθέντων της περιοχής της Καλλίπολης, επέστρεψαν μόνο 17.000 και από τις 5.500 των ηλικιωμένων ανδρών και γυναικόπαιδων του Σκοπού, επέστρεψαν μόνο 1500 στο Σκοπό. 
Βρήκαν τα σπίτια τους πουλημένα σε Εβραίους και Μουσουλμάνους πρόσφυγες και ερειπωμένα τα σχολεία και την εκκλησία. 
Από τους 380.000 περίπου Ανατολικοθρακιώτες , οι 232.000 κατάφυγαν στην ελεύθερη Ελλάδα, οι 15.000 στη Βουλγαρία και περίπου οι 60.000 παρέμειναν στην Αν. Θράκη. 
Στο σύνολο των 380.000, δεν περιλαμβάνονται οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης και της περιοχής της, που ήταν περίπου 300.000.
Τα έργα και πράξεις των Νεότουρκων εις βάρος των Θρακών κατά την περίοδο του (1908- 1918) δεν είναι απλά μία «επαίσχυντη πράξη» όπως τη χαρακτήρισε ο Κεμάλ αλλά μία «ΚΑΡΑΜΠΙΝΑΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ» 

Αυτά τα ακούσαμε από τους τραυματισμένους ψυχικά και σωματικά γονείς μας και παππούδες μας που τα είδαν, τα άκουσαν, τα βίωσαν και τα υπέστησαν. 
Με συγκίνηση θυμάμαι τις αφηγήσεις μιάς μητέρας  και ενός παππού, του Δημήτρη Κωστόπουλου για το διωγμό τους και τον εκτοπισμό τους το 1914 από το Αριμάνιο ή Αριμάνη (Γιατζηκλάρ) και νυν Ατάκιοϊ των 40 Εκκλησιών της Ανατολικής Θράκης. 
Με 10 παιδιά (7 εν ζωή) προσέφυγαν στην Ελεύθερη Ελλάδα, στη Γερακαρού Θεσσαλονίκης. 
Εκεί φυτοζωούσαν επί έξι και μισό περίπου χρόνια, μέχρι το 1920. 
Στις 14 Μαΐου του 1920 απελευθερώνεται η Δυτική Θράκη και τον Ιούλιο του 1920 η Ανατολική Θράκη και ενσωματώνονται στην Ελεύθερη Ελλάδα (Συνθήκη Σεβρών της Γαλλίας). 
Ο Ελληνικός στρατός, απελευθέρωσε την Ανατολική Θράκη, μετά από 563 χρόνια σκλαβιάς, και συνέλαβε αιχμάλωτο τον Τούρκο Τζαφέρ Ταγιάρ ο οποίος δεν ήθελε να την παραδώσει. Με τη συνθήκη των Σεβρών επισημοποιήθηκε η απελευθέρωση της Θράκης. 
Χιλιάδες Ανατολικοθρακιώτες, που βρίσκονταν στην ελεύθερη Ελλάδα έσπευσαν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους αλλά βρήκαν τα χωριά τους και τα σπίτια τους ερειπωμένα, καμένα ή κατειλημμένα από Τούρκους. 
Σε αυτούς συμπεριλαμβανόταν και η οικογένεια του Παππού  Δημήτρη που επέστρεψαν στο χωριό τους με τα έξι παιδιά τους (απεβίωσε το ένα). 
Βρήκαν το σπίτι τους Κατεστραμμένο και το χωριό ερειπωμένο. Άρχισαν να το ξαναχτίζουν το σπίτι τους αλλά η Λευτεριά της Ανατολικής Θράκης κράτησε μόνο 2 χρόνια (1920-1922). 

Ακολούθησε η Μικρασιατική καταστροφή λόγω συμφερόντων των Μεγάλων και διχασμού των Ελλήνων που οδήγησε στην αυτοκτονία. 
Με τη συνθήκη της Λοζάνης του 1923 παραχωρείται με απόφαση των μεγάλων Δυνάμεων,(Αγγλία-Γαλλία-Ιταλία-ΗΠΑ) αμαχητί στους Τούρκους η Ελληνικότατη Ανατολική Θράκη των 23.971 τ.χ. (από τον Έβρο ποταμό έως την Κωνσταντινούπολη). 
Στην Ελλάδα απέμεινε (δείγμα μόνο) η Δυτική Θράκη των 8.589 τ.χ., από το Νέστο μέχρι τον Έβρο (σημερινά όρια). 
Οι φίλοι μας οι Γάλοι, Ιταλοί, Αμερικανοί και Άγγλοι δέχτηκαν τους όρους του Κεμάλ και καταδίκασαν τους Ανατολικοθρακιώτες σε δεύτερο ξεριζωμό, χωρίς πλέον επιστροφή. 
Η Ανατολική Θράκη χάθηκε αμαχητί. Κατά τη διάρκεια των συζητήσεων για τη συνθήκη της Λοζάνης και την Ανταλλαγή Πληθυσμών στην ουσία έγινε διανομή πετρελαίων της Τουρκίας στους «ΜΕΓΑΛΟΥΣ». 
Οι τότε Εφημερίδες έγραφαν για τη συνθήκη της Λοζάνης: New York Times: «Αντικείμενο όλων των διαπραγματεύσεων ήταν η Μοσούλη και το δικαίωμα για μια θέση στα πετρέλαια. Οι ΗΠΑ όμως έπρεπε να ασχολούνται με άλλα ζητήματα και όχι με τα συμφέροντα των Βασιλιάδων του πετρελαίου. Οι μετέχοντες στη διάσκεψη μπορεί δημοσίως να συζητούσαν για την ειρήνη και τον πολιτισμό, αλλά ιδιαιτέρως μιλούσαν αποκλειστικά για τα πετρέλαια. Βλέπετε παίζονταν στο τραπέζι οι περιοχές όπου οι μελλοντικοί ανάδοχοι θα δυσκολεύονταν να διασφαλίσουν τα δικαιώματά τους ». 

Η Pall Mall Gazette : «Η Αμερική θα ήταν πιο ειλικρινής αν δήλωνε ότι πράγματι δεν ενδιαφέρεται για τα θέματα της Μ. Ασίας, διευκρινίζοντας ότι εννοεί το ζήτημα της σφαγής εκατοντάδων χιλιάδων Χριστιανών, αφού όρμισε αυτοστιγμεί από την αντίπερα όχθη στο διεφθαρμένο τραπέζι με το λουκούλλειο γεύμα ». 

Η Σοβιετική Ένωση του Στάλιν με τα 10.000.000 χρυσά ρούβλια και όπλα και πυρομαχικά για 3 Μεραρχίες πού είχε δώσει στην Τουρκία (κατά τον Στρατηγό Αλή Φουάτ Τσεμπεσόου, απεσταλμένο του Κεμάλ στη Μόσχα), εξασφάλισε το απυρόβλητο των συνόρων της με την Άγκυρα και παράλληλα επέδειξε μία διάρκεια στην πολιτική της Χώρας, ως προς τον περιβάλλοντα χώρο της Μ. Ασίας και Μ. Ανατολής. 

Η Γερμανία φαίνεται ότι εμπέδωσε γερές βάσεις όχι μόνο στην Τουρκία αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. 
Η Γαλλία που είχε υπογράψει συνθήκη με σκοπό να επανασυνδέσει τις φιλικές σχέσεις με την Κυβέρνηση της Άγκυρας, στις 20-10-1921 (1 χρόνο πριν τη στρατιωτική νίκη των Τούρκων κατά των Ελλήνων) έλαβε (Μάιο 1923 στη διάσκεψη της Λοζάνης)το 23,75% των μετοχών της Εταιρείας Τουρκικών Πετρελαίων . 
Η Αγγλία η οποία Χρησιμοποίησε τον Ελληνικό Στρατό για τη διπλωματία της (Τσόρτσιλ), πήρε το 23,75% των ανωτέρω μετοχών για τη SHELL, το 23,75% για την ΑγγλοΠερσική Ντ’ Αρσύ και την ΚΥΠΡΟ. 
ΟΙ ΗΠΑ το 23,75% για Αμερικάνικη πετρελαϊκή Εταιρεία πολλά άλλα έργα και έγινε έκτοτε λόγω οικονομικών συμφερόντων στην περιοχή, ο μόνιμος προστάτης της Τουρκίας, ανέχεται την κατοχή της Κύπρου από τον Τουρκικό Στρατό και πιέζει ασύστολα την Ευρώπη για να δεχθεί την Τουρκία στους κόλπους της. 
Η Ιταλία Μάλλον έμεινε απ’ έξω. Να λοιπόν γιατί παραχωρήθηκε η Ανατολική Θράκη αμαχητί στην Τουρκία, βιάστηκε η ιστορία και οι Ασιάτες Τούρκοι κατέχουν τον 21ο αιώνα, κομμάτι της Ευρώπης (Την Αν. Θράκη) με βλέψεις και ευχή του πατερούλη τους Κεμάλ για προσάρτηση και της Δυτικής Θράκης στη Μητέρα τους Πατρίδα Πάνω από 250.000 Έλληνες, το 1922, διατάχθηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους μέσα σε 30 μέρες και να περάσουν τον ποταμό Έβρο. Σκηνές επιστροφής απερίγραπτες. Απελπισμένοι, απογοητευμένοι, πεινασμένοι, ρακένδυτοι και ψυχικά δολοφονημένοι προχωρούσαν προς την Ελεύθερη Ελλάδα. Είχαν το κεφάλι στραμμένο προς τα πίσω ατενίζοντας για τελευταία φορά τα πάτρια εδάφη και τα σπίτια τους αλλά από φόβο να μην τους προλάβει η Τούρκικη λαίλαπα και δεν φθάσουν στην ελεύθερη Ελλάδα. 

Ο Φώτης Τσερκέζης από το Εύανδρο ή Λεβεντοχώρι (Δεβετζίκιοϊ) Μαλγάρων της Αν. Θράκης με 5 εν ζωή παιδιά ( με τον 15χρονο  Χρήστο) κατέφθασαν και εγκαταστάθηκαν για δύο Χρόνια στην παραλία Ιμέρου Κομοτηνής σε αυτοκατασκευασμένες Καλαμοκαλύβες και μετά στην Ξυλαγανή το 1924 όταν έφυγαν οι Βούλγαροι με την άλλη ανταλλαγή. 
Ο άλλος Παππούς  ο Δημήτρης Κωστόπουλος με τα έξι παιδιά έφθασε με κάρο και εγκαταστάθηκε επίσης στην Ξυλαγανή Κομοτηνής. 
Εκεί έζησαν μέχρι το τέλος της ταλαίπωρης ζωής τους με απώλειες ζωών και χαμένα αδέλφια που ξαναβρήκαν και είδαν μετά πολλά χρόνια. 

Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή η Ελλάδα υποχρεώθηκε να υποδεχθεί όλο τον προσφυγικό Ελληνισμό χωρίς οικονομική αντοχή και ορθή οργάνωση. Οι πρόσφυγες Έλληνες άφησαν στην Τουρκία περιουσίες αξίας 100.345.427.910 δρχ ενώ οι Τούρκοι στην Ελλάδα μόλις 8.595.523.113 δρχ. 
Οι Θρακιώτες ποτέ δεν αποζημιώθηκαν για τις μεγάλες περιουσίες που αναγκάστηκαν να παρατήσουν στην Ανατολική Θράκη (Ανταλλάξιμα) χάριν της Ελληνοτουρκικής φιλίας. Υπήρξε θέμα επιβίωσης των προσφύγων. Πολλά τα δεινά, απερίγραπτη η κατάσταση. Το δράμα το ζήσαμε στο πετσί μας, το ακούσαμε και το είδαμε. Οι Θράκες των χαμηλών τόνων, με τις γνώσεις, τον πολιτισμό τους και το χαρακτήρα τους, κατόρθωσαν γρήγορα να ενσωματωθούν, να προσαρμοστούν και να προσγειωθούν στη νέα Ελληνική πραγματικότητα. Ταλαιπωρήθηκαν, έζησαν κακουχίες για πολλά χρόνια, αδικήθηκαν παραγκωνίστηκαν, αλλά επιβίωσαν, αναπτύχθηκαν και ανάδειξαν προσωπικότητες. 

Μετά από 88 χρόνια : α. Τα χωράφια των προσφύγων χαρακτηρίζονται Κληροτεμάχια και όχι αγροτεμάχια όπως των λοιπών Ελλήνων. Με νόμους του κράτους κληρονομούνται από τα παιδιά τους εξ αδιαιρέτου, δημιουργούνται διαφορές και δεν αποκτούν ανάλογη αξία. Σε 20 στρέμματα αγροτεμαχίου των ντόπιων (με άδεια του Ελληνικού Κράτους) κτίζονται 1.000 τ.μ. οικοδομής, ενώ στα 20 του Κληροτεμαχίου των προσφύγων μόνο 200 τ.μ.. β. 
Το Επίσημο Τουρκικό Κράτος, μέσω του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής επιχορηγεί τους Μουσουλμάνους της Δυτικής Θράκης κατά 66% για να αγοράζουν τα χωράφια των Χριστιανών με απώτερο και αποκλειστικό σκοπό να πάρουν το μεγαλύτερο μέρος της γης στη Δυτική Θράκη και να ζητήσουν κάποτε την αυτονομία της και στη συνέχεια ένωση με τη Μητέρα Πατρίδα τους για να συνεχίσουν προφανώς τη Γενοκτονία. 
Τι κάνει το Ελληνικό Κράτος για όλα αυτά; Ήδη οι πολιτιστικοί τους Σύλλογοι στη Δυτική Ευρώπη και τη Δυτική Θράκη αυτοαποκαλούνται Τούρκικοι, ομιλούν περί αυτονομίας της Δ. Θράκης, έχουν τυπώσει και Εισάγονται κάθε χρόνο 300 περίπου Μουσουλμανόπαιδες της Δ. Θράκης στα δημόσια Ελληνικά Πανεπιστήμια και με βαθμό το 2 ακόμη και όχι το 10 που είναι η Βάση για όλα τα Ελληνόπουλα. 

Στην Τουρκία δεν επιτρέπουν καν τη λειτουργία της Σχολής της Χάλκης ενώ στα Ελληνικά Λύκεια και Γυμνάσια της Δ. Θράκης διδάσκεται η Τουρκική γλώσσα με απόφαση Ελληνικής Κυβέρνησης. 
Δεν δέχονται στην Τουρκία την οικουμενικότητα του Πατριαρχείου. Στην Ελλάδα σεβόμαστε τη Θρησκεία τους και τα τζαμιά τους ενώ στην Τουρκία τις Εκκλησίες μας τις γκρέμισαν ή τις έκαναν τζαμιά. 
Αυτή τη στιγμή με κονδύλια της ΕΕ η Αγία Σοφία της Βιζύης Μετατρέπεται σε Τζαμί όπως και ο Αηγιώργης των Επιβατών, ενώ την Αγία Παρασκευή (Επιβατών) την ισοπέδωσαν και την έκαναν Παιδική χαρά. 
Με επιδόματα πολυτέκνων επιβραβεύονται από το Ελληνικό κράτος οι Μουσουλμάνοι της Δ. Θράκης οι αυτοαποκαλούμενοι Τούρκοι, τα οποία πληρώνουν οι Έλληνες φορολογούμενοι. Απολαμβάνουν δημοκρατικότατα τα δικαιώματα τους και την ισονομία στην Ελλάδα οι φίλοι μας οι Μουσουλμάνοι. 
Μήπως μπορούν να μας πουν τι συμβαίνει με τους Έλληνες της Πόλης στην Τουρκία. Δεν φθάνουν αρκετές ώρες αν αναφερθούν όλες οι παραβιάσεις της συνθήκης της Λοζάνης και τα Τούρκικα τερτίπια. 
Τον πρώτο χρόνο μόνον ( 1923) οι Τούρκοι παραβίασαν τα 11 από τα 162 άρθρα της Συνθήκης της Λοζάνης. Δεν ξύνουμε πληγές αλλά απαιτούμε δικαίωση και αποκατάσταση της αλήθειας για την ψυχή των προγόνων μας για την Ιστορία και το μέλλον των απογόνων μας. 
Είμαστε κληρονόμοι της ιστορίας και του πολιτισμού, που οι προγονοί μας δημιούργησαν επί χιλιετίες στην Αλησμόνητη Θράκη. 
Έχουμε υποχρέωση και κάθε δικαίωμα, να τιμάμε τη μνήμη των προγόνων μας που δολοφονήθηκαν και ξεριζώθηκαν από τη Θρακική γη και να Διεκδικούμε την Ιστορική μας δικαίωση για το έγκλημα της Γενοκτονίας που διέπραξε η Τουρκία κατά του Θρακικού Ελληνισμού αλλά και η Βουλγαρία. 
Μα αυτοί που διέπραξαν τις γενοκτονίες του Θρακικού Ελληνισμού θα ισχυρισθούν κάποιοι ότι δεν υπάρχουν. Ασφαλώς όμως υπάρχει το κράτος και οι απόγονοι τους που κληρονόμησαν παράνομα και μέσα από εγκληματικές ενέργειες, περιουσίες, εδάφη και πολιτισμό που ποτέ δεν δημιούργησαν και δεν δικαιούνταν. 
Είναι αυτοί που επικροτούν τις εγκληματικές πράξεις των Νεότουρκων, που συνέχισαν το έργο τους το 1955 στην Κωνσταντινούπολη και το 1974 στην Κύπρο, που ανατρέφουν Γκρίζους Λύκους και συνεχίζουν θρασύτατα να παραβιάζουν τον εναέριο χώρο και τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας και εποφθαλμιούν τη Δ. Θράκη. 
Είναι γνωστό ότι η Τουρκία : -Δεν σταματάει ποτέ τις επεκτατικές της βλέψεις όταν αισθάνεται Ισχυρότερη. -Δεν υποχωρεί ποτέ στη Διπλωματία και ας γνωρίζει ότι υποστηρίζει το άδικο. -Δεν συμβιβάζεται παρά μόνο όταν είναι ηττημένη και τότε με παζάρια. -Δεν έχει φραγμό, ούτε ιερό και όσιο. 

Μέχρι πότε θα ανέχεται η παγκόσμια Κοινότητα το θράσος και τη συμπεριφορά τους. Ευτυχώς φίλοι μας Ευρωπαίοι που ανέχθηκαν κάποτε τη Γενοκτονία του Ελληνισμού και παρέδωσαν την Ανατολική Θράκη το 1922 στους Τούρκους, άρχισαν να αντιλαμβάνονται τα λάθη τους και δεν τους θέλουν τώρα στην Ευρώπη. 
Ελπίζουμε ότι κάποτε θα γίνει πολιτική ένωση της Ευρώπης και οι Ευρωπαίοι θα περιορίσουν την Τουρκία στο χώρο της Ασίας, θα επεκτείνουν τα χωρικά ύδατα και τον εναέριο Χώρο της Ελλάδας που θα είναι και της Ευρώπης στα 12 μίλια θα καθορίσουν τη θαλάσσια οικονομική Ζώνη και θα κατορθώσουν να ανακόψουν και να εμποδίσουν την εμπλοκή των Αμερικάνων. 
Ας επαγρυπνούμε και ας διαφωτίσουμε την κοινή γνώμη μέσω των ΜΜΕ-ΙΝΤΕΡΝΕΤ και βιβλίων, Σχολικών και μη, για να τους γνωρίσει η ανθρωπότητα να τους κρίνει και να τους κατατάξει εκεί που τους αρμόζει. 

ΠΕΡΙ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΘΡΑΚΩΝ Ο όρος Γενοκτονία καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ στις 9 Σεπτεμβρίου 1948 μετά το εβραϊκό ολοκαύτωμα. Είναι πράξεις που έγιναν με πρόθεση την ολική ή μερική εξόντωση οποιασδήποτε εθνικής, εθνολογικής, φυλετικής ή Θρησκευτικής ομάδας. 
Ήτοι: α. Ο Φόνος μελών μιας εκ των ανωτέρω ομάδων. 
β. Η πρόκληση σοβαρής σωματικής ή πνευματικής βλάβης σε μέλη της ομάδας. 
γ. Η εσκεμμένη επιβολή στην ομάδα συνθηκών ζωής που αποσκοπούν στην μερική ή ολική φυσική καταστροφή των μελών της ομάδας. 
δ. Η επιβολή μέτρων που αποσκοπούν στην αποτροπή ή παρεμπόδιση των γεννήσεων μέσα στην ομάδα. 
ε. Η υποχρεωτική ή βίαιη μετακίνηση πληθυσμών και παιδιών από μία ομάδα σε άλλη. Η Γενοκτονία (έγκλημα κατά της ανθρωπότητας μέχρι τότε) θεωρείται εγκληματική πράξη, και φέρει ευθύνη όποιος μετέχει στη διάπραξη της. 
Έχουν διαπραχτεί πολλές γενοκτονίες ανά τον κόσμο. Πρόσφατα η γερουσία των ΗΠΑ αναγνώρισε τη Γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους οι οποίοι αντέδρασαν έντονα. Τη γενοκτονία των Ποντίων και Αρμενίων αναγνώρισε πρόσφατα η Σουηδία. 
Υπόψη ότι η αναγνώριση γενοκτονίας συνεπάγεται και οικονομική αποζημίωση. 
Γνωρίζουν οι Τούρκοι ότι διέπραξαν γενοκτονίες μεταξύ των οποίων και εις βάρος των Ελλήνων. 
Σε 1.500.000 περίπου ανέρχονται διαχρονικά τα θύματα της Γενοκτονίας του Ελληνισμού της Ανατολής (Θρακών-Μικρασιατών-Ποντίων) από τους Τούρκους Κατά τον ΤΑΝΕΡ ΑΚΣΑΜ, (Τούρκο Πανεπιστημιακό Δάσκαλο και συγγραφέα που αναγνωρίζει τη γενοκτονία Χριστιανών), το 1926 ο Κεμάλ είπε: «Αυτά τα υπολείμματα του πρώην Νεοτουρκικού κόμματος που θα έπρεπε να είχαν λογοδοτήσει για τις ζωές εκατομμυρίων από τους χριστιανούς υπηκόους μας που απομακρύνθηκαν χωρίς έλεος en masse από τις εστίες τους και σφαγιάστηκαν, υποκινούν αναταραχή υπό τη Ρεπουμπλικανική εξουσία» 
Και ο ''εξάδελφος'' Βενιζέλος τον πρότεινε για το Νόμπελ ειρήνης....

Η Ελληνική πολιτεία, μέσα στο πνεύμα της Ελληνοτουρκικής φιλίας και συνήθους Ελληνικής υποχωρητικότητας, ουδέποτε ήγειρε θέμα αναγνώρισης αυτής της γενοκτονίας επί 1 σχεδόν αιώνα. 
Η Βουλή των Ελλήνων με τους Νόμους 2193 του 1994 και 2645 του 1998 όρισε απλά ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων και των Μικρασιατών αντίστοιχα. 
Τη γενοκτονία των Θρακών τη λησμόνησε η Βουλή των Ελλήνων. Δεν τη γνωρίζουν προφανώς οι Έλληνες Βουλευτές. Τις υπομνήσεις και τις διαμαρτυρίες και αντιδράσεις των Θρακών επί αυτού, καθώς και τα ατράνταχτα στοιχεία και ντοκουμέντα των Ιστορικών δεν τα έλαβαν υπόψη 
Η επίσημη Ελληνική πολιτεία γενικά, ήταν και παραμένει άδικη για τους χαμηλών τόνων Θράκες που δεν έχουν συνηθίσει να παρακαλάνε, να εκλιπαρούν και να έρπονται για να αποδείξουν τα αυταπόδεικτα. 
Η άγνοια, η αδιαφορία και η άδικη και ταξική συμπεριφορά των πολιτικών πληγώνει τους περήφανους Θράκες οι οποίοι στο 7οπαγκόσμιο συνέδριο τους το 2006 στο Διδυμότειχο αποφάσισαν και καθιέρωσαν ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Θρακών, από τους Τούρκους, την 6η Απριλίου. 

Το 1914 στις 6 Απριλίου, Κυριακή του Πάσχα, είχε αρχίσει ο οριστικός ξεριζωμός των υπολοίπων Θρακών, που είχαν διασωθεί από τις θηριωδίες των Νεότουρκων κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων του 1912-1913. 
Η προσφορά αίματος και η Γενοκτονία των Θρακών κράτησε αιώνες. Χαρακτηριστική γενοκτονία είναι το Παιδομάζωμα επί 3 αιώνες και η περίοδος 1906-1922 που αναλύθηκαν σε προηγούμενα κεφάλαια. 

Γενικά: Η Θράκη ήταν το σταυροδρόμι των Λαών Ασίας- Ευρώπης, πέρασμα όλων των επιδρομέων, Ασπίδα και προμαχώνας της Κωνσταντινούπολης, με ελκυστικό πλούτο. 
Η Γεωστρατηγική και Γεωγραφική της θέση και οι λανθασμένοι χειρισμοί των Αυτοκρατόρων του Βυζαντίου, υπήρξαν τα κύρια αίτια των ληστρικών και φονικών επιδρομών εις βάρος των άμοιρων Θρακών. 
Επί 13 αιώνες τα ιερά Χώματα της Θράκης κομματιάστηκαν και ποτίστηκαν με Ποταμούς δακρύων και αίματος. 
Οι Έλληνες της Θράκης υπέστησαν τα πάνδεινα κατά τις επιδρομές Βουλγάρων, Σλάβων, Ούννων, Αβάρων, Γότθων, Οστρογότθων, Σταυροφόρων, Καταλανών, Τούρκων, Ρώσων και άλλων. Σφαγιάστηκαν, ατιμάστηκαν, εξισλαμίστηκαν, εξαναγκάστηκαν να αλλάξουν τη Γλώσσα τους, έχασαν τα παιδιά τους κατά το παιδομάζωμα, ληστεύτηκαν, ξεριζώθηκαν από τις Πανάρχαιες Πατρογονικές τους Εστίες και ανταλλάχτηκαν σαν αμνοερίφια το 1922. 
Δέκα τρεις (13) φορές καταλήφθηκε και μαρτύρησε η Αδριανούπολη (6 από Βουλγάρους, 1 από Φράγκους,4 από Τούρκους και 2 από Ρώσους) και 14 η Φιλιππούπολη (6 από Βουλγάρους,2 από Φράγκους, 2 από Ρώσους και ανά μία από Ούννους, Πετσενέγκους και Τούρκους). 
Κάθε κατάληψη και μία γενοκτονία στην περιοχή, σφαγές και απαγωγές χιλιάδων ψυχών άμαχου πληθυσμού.
 Όλα αυτά κυρίως από τους δύο αδίστακτους γείτονες μας, Τούρκους και Βουλγάρους. Οι Βούλγαροι εμφανίστηκαν στη Θράκη τον 5ο μ.Χ. αιώνα και οι Σλάβοι τον 6ο-7ο . Με τις ληστρικές και γενοκτόνες επιδρομές τους κατόρθωσαν να καταστρέψουν τη Θράκη, να μειώσουν τον πληθυσμό της και να εκτοπίσουν τους Θράκες, ελέω Βυζαντινών Αυτοκρατόρων οι οποίοι άφηναν τα βόρεια σύνορα της Θράκης αφύλακτα χρησιμοποιώντας τους Θράκες σε πολέμους στην Ασία. Διαχρονικά έσφαξαν εκατοντάδες χιλιάδες Θρακιώτες στη Σόφια, Φιλιππούπολη, Αδριανούπολη και στην ύπαιθρο της Θράκης και εκτόπισαν όλους τους Θράκες από τις πατρογονικές τους Εστίας.

Εκτός από ολόκληρη τη σημερινή Βουλγαρία των 111.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων και μέρος των Σκοπίων και της Σερβίας ήταν Θράκη. Σήμερα στη Δυτική Θράκη κατοικούν περίπου 360.000 εκ των οποίων 110.000 περίπου Μουσουλμάνοι (Έλληνες σύμφωνα με τη συνθήκη της Λοζάνης) εκ των οποίων 48% Τουρκογενείς, 38% Πομάκοι (Αγριάνες ,Θράκες) και 14% Αθίγγανοι. 
Η Τουρκία χρησιμοποιεί αυτή τη μουσουλμανική μειονότητα ως Τουρκική, (παραβιάζοντας τη συνθήκη της Λωζάννης) για να εγείρει θέμα αυτονομίας της Δυτικής Θράκης.
 Όλοι αυτοί οι Λαοί που κατέχουν σήμερα τη Θράκη δεν έχουν καμία σχέση με Εθνογέννηση στη Θράκη και Μακεδονία. 

Πλαστογραφούν την Ιστορία μέχρι σήμερα γράφοντας και λέγοντας ότι είναι απόγονοι των Θρακών ή των Μακεδόνων και παρουσιάζοντας τα έργα πολιτισμού των Ελλήνων γενικά ως δικά τους. 

Το ψέμα όμως έχει κοντά πόδια και δεν προλαβαίνει να γεράσει ποτέ. Κάποτε μετά από τη συσκότιση έρχεται το φως, λάμπει η αλήθεια και σβήνει τους αδιάβαστους και αγνοούντες την ιστορία. 
Η Γενοκτονία των Θρακών είναι γεγονός και δεν περιμένουμε από την επίσημη πολιτεία να την αναγνωρίσει και να καθιερώσει ημέρα μνήμης διότι δεν θέλει προφανώς να ερεθίζει τους γείτονες μας Τούρκους. Οι Θράκες θα θυμόμαστε τις αλησμόνητες πατρίδες και θα τιμάμε τους προγόνους μας κάθε 6η Απριλίου.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΩΝ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ Η συρραφή των στοιχείων που περιέχονται στην παρούσα εργασία και η Συγγραφή του παρόντος Βιβλίου είναι προϊόν συνεργασίας και επιμέλειας των μελών της Θρακικής Εστίας Θεσσαλονίκης: 1. Τσερκέζη Χρήστου του Αναστασίου (Πτυχιούχου Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Λούτον του Ηνωμένου Βασιλείου) 2. Τσερκέζη Αγγελικής του Αναστασίου (Πτυχιούχου οργάνωσης και διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Πόρτσμουθ του Ηνωμένου Βασιλείου και Μακεδονίας Θεσσαλονίκης – - Μάστερ ΜΒΑ Παν. Πόρτσμουθ) και 3. Τσερκέζη Αναστασίου του Χρήστου ( Πτυχιούχου Ανωτάτης Βιομηχανικής, νυν Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, Αποστράτου Αξιωματικού της Πολεμικής Αεροπορίας και προέδρου της Θρακικής Εστίας Θεσσαλονίκης από τον Ιούνιο του 2005 έως και το 2009). 
Με αναζήτηση, έρευνα και εθελοντική προσφορά εργασίας υπέρ της Θρακικής Εστίας Θεσσαλονίκης επί τετραετία: 
α. Συγκέντρωσαν στοιχεία γεωγραφικά και ιστορικά περί Θράκης από μεγάλους Αρχαίους και Σύγχρονους Ιστορικούς. 
β. Διασκεύασαν και κατασκεύασαν Χάρτες της Θράκης από την Αρχαιότητα μέχρι σήμερα. 
γ Ψηφιοποίησαν φωτογραφικό υλικό και σχετικούς Γεωγραφικούς Χάρτες. 
δ. Δημιούργησαν την Ιστοσελίδα της Θρακικής Εστίας Θεσσαλονίκης, η οποία διαβάζεται σε 34 Γλώσσες. 
ε. Καταχώρησαν στην Ιστοσελίδα την Ιστορία της Θρακικής Εστίας, τις τακτικές και έκτακτες Εκδηλώσεις της, τους Χάρτες της Θράκης, φωτογραφίες από τις Αλησμόνητες Πατρίδες (περί τις 100)όλα τα βιβλία της Βιβλιοθήκης της Θρακικής Εστίας (περί τα 1800) κατά Συγγραφέα, εκδότη, κατηγορία κ.λπ. και την παρούσα εργασία των Ιστορικών και Γεωγραφικών στοιχείων της Θράκης. 

Σκοπός της έκδοσης αυτής της εργασίας είναι να ενημερωθούν περί Θράκης και όσοι ενδιαφέρονται και δεν είναι εξοικειωμένοι στο Διαδίκτυο. 
«Στη μνήμη των προγόνων μας Θρακών»

ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝ ΓΙΑΤΙ ΕΓΕΝΝΗΘΗΝ ΕΤΣΙ...!

Πρέπει να ξέρουμε ότι η παρασιώπηση γεγονότων, τα συνειδητά ψέματα, η διαστρέβλωση της αλήθειας και τα κατασκευασμένα γεγονότα είναι τα βασικά αίτια  ώστε να επικρατεί θολούρα και σύγχυση γύρω από πρόσωπα και γεγονότα. 
Όσο και να προσπαθούν κάποιοι να δικαιολογήσουν με αστεία επιχειρήματα, τις φρικιαστικές ενέργειες των ανώτερων κληρικών και μάλιστα των Πατριαρχών εναντίον της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, δεν μπορούν να σταθούν μπροστά στην ιστορική πραγματικότητα.    

Ο ανώτερος κλήρος και το μακρύ φοροεισπρακτικό χέρι της Τουρκικής διοίκησης,   έκαναν τα πάντα για να μην εκραγεί η Επανάσταση. 
Αν ήταν στο χέρι τους, ακόμη θα ήμασταν σκλάβοι στους Τούρκους. 

Στην προσπάθειά τους να την καταπνίξουν, οι έξαρχοι του Πατριαρχείου περιέτρεχαν την τουρκοκρατούμενη Ελλάδα και κάθε Κυριακή αφόριζαν στις εκκλησίες αλλά και στα τζαμιά, κάθε έναν που σήκωνε το γιαταγάνι και το τουφέκι εναντίον των Τούρκων, λέγοντας τα γελοία όπως : 
«… Άς μην χάσωμεν δια μίαν ψευδήν και ανύπαρκτον τάχα ελευθερίαν του παρόντος βίου, τας αμαράντους στεφάνους αιωνίου μακαριότητος» 
ή «… Ελευθερία εν τω ουρανώ και υποταγή επί της γής», κρατούσαν τον λαό ραγιά και υποτελή των Τούρκων. ( Μήπως και σήμερα ? )

Το 1804 ο ζάμπλουτος Πατριάρχης του Φαναρίου Καλλίνικος ο Δ΄, πρόδωσε στους Τούρκους εταίρους του, τις κινήσεις της Φιλικής Εταιρείας στην Πελοπόννησο και ταυτόχρονα εξέδωσε αφορισμό, που διαβάστηκε σε όλες τις εκκλησίες της Επικράτειας και καλούσε όλους τους ραγιάδες υπηκόους του να εξοντώσουν ή να προδώσουν τους «καταραμένους επαναστάτες», στους Τούρκους. 

Τον χειμώνα του 1805 πάνω από δύο χιλιάδες (2000) Κλέφτες και Αρματωλοί προδόθηκαν και δολοφονήθηκαν από τους Τούρκους, όλοι θύματα του Καλλινίκιου αφορισμού. 
Ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης σώθηκε μαζί με πέντε – έξι (5-6) πρωτοπαλίκαρά του την τελευταία στιγμή, ενώ το ασκέρι του αριθμούσε περί τους πεντακόσιους (500) πολεμιστές. 

Ο μικρός αδελφός του, Γιάννης Κολοκοτρώνης, μαζί με δέκα (10) περίπου παλικάρια προδώθηκαν από τους καλόγερους της μονής των Αιμυαλών, όπου είχαν πάει για να ξεφύγουν από τους Τούρκους και σφαγιάσθηκαν. 

Άλλος δεσπότης, ο της Άρτας  Πορφύριος, όχι μόνο αφόρισε τους Σουλιώτες αλλά στρατολόγησε πεντακόσιους (500) αγρότες, τους όπλισε και τους έστειλε να πολεμήσουν εναντίον τους. 

Άλλος δεσπότης, ο της Πάργας Ιγνάτιος απειλούσε με αφορισμό τους Αρτινούς αν πήγαιναν να βοηθήσουν τους Σουλιώτες.

 Άλλος δεσπότης, ο του Άργους και Ναυπλίας Ιερόθεος, ζήτησε από τον Πατριάρχη Γρηγόριο Ε΄ και πέτυχε τον αφορισμό των κατοίκων επτά (7) χωριών της περιοχής του: Αγίου Νικολάου, Έλατου, Καράτουλας, Μεσοράχης, Νέας Χώρας, Περδικόβρυσης και Ωριάς. 

Το έγκλημά τους ήταν ότι, όντας εξαθλιωμένοι και εξαγριωμένοι από τις ενέργειες των μοναχών και την συσσώρευση μεγάλου πλούτου στο μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου, έκαναν το αυτονόητο:  πήραν τα κτήματα, τις ελιές και τα αιγοπρόβατα της μονής για να ζήσουν.

Όσο για το παραμύθι ότι στην Αγία Λαύρα υψώθηκε δήθεν το λάβαρο του 1821 και άρχισε η Επανάσταση, ο Miller την θεωρεί «παράδοση ποιητικήν». 

Ο Φιλήμων την αποκαλεί «παχυλόν ψεύδος». 
Ο Σπυρίδων Τρικούπης γράφει: «Ψεύδος είναι η εν τη Ελλάδι επικρατούσα ιδέα ότι εν τη μονή της Αγίας Λαύρας ανυψώθη κατά πρώτον η σημαία της Ελληνικής Επανάστασης». 

Αν υπήρχε έστω και κάποιο ίχνος αλήθειας στο ευφάνταστο αυτό μύθευμα, θα το μνημόνευε στα απομνημονεύματά του, που έγραψε λίγα χρόνια αργότερα, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός. 

Αντίθετα, για τον «Λεωνίδα του 1821», τον Παπαφλέσσα, γράφει με εμπάθεια και φανερή περιφρόνηση: « Γρηγόριος τις, Δικαίος λεγόμενος, αλιτήριος, απατεών, εξωλέστατος και ασυνείδητος περί μηδενός άλλου φροντίζων ειμή τίνι τρόπω να ερεθίσει την ταραχή (Επανάσταση) του Έθνους δια να πλουτίσει εκ των αρπαγών». 

Από τα έγγραφα του Γενικού Αρχείου του Κράτους, που έφερε στην επιφάνεια ο Ε. Πρωτοψάλτης, αποδεικνύεται ότι το 1851 γίνεται για πρώτη φορά λόγος για το λάβαρο και σε καμμιά περίπτωση δεν θα το σήκωνε κάποιος, ο οποίος σε ένα πεδίο διέπρεψε, αυτό της τοκογλυφίας: δάνειζε με βαρύτατο επιτόκιο (15%) ακόμη και σε μοναστήρια και εκκλησίες της δικαιοδοσίας του. 

Αν και βαθύπλουτος το όνομά του απουσιάζει από όλους τους εράνους που έγιναν για την Επανάσταση.    
Καθ΄ όλη την διάρκεια της Τουρκοκρατίας η «Ιερά Κοινότης του Αγίου Όρους» είχε επιβάλει στο ποίμνιό της (στο κοπάδι της), τον φόρο της «δεκάτης» (10% της περιουσίας κάθε Χριστιανού να δίδεται στην Εκκλησία), όπως και τα «δοσίματα», δωρεές. 

Επίσης κάθε Χριστιανός γαιοκτήμονας υποχρεωτικά μετά τον θάνατό του άφηνε το 1/3 της γης του στην Εκκλησία. ( ??? )

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης είχε το δικαίωμα εκτός των προηγουμένων να φορολογεί εκτάκτως και κατά βούληση το ποίμνιό του. 

Ο Κ. Παπαρρηγόπουλος («Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», τόμος Ε', σελ. 507), μας παραδίδει την ακόλουθη επιστολή του οπλαρχηγού Ρήγα Μάνθου προς τον Ε. Παπά με ημερομηνία 19 Ιουνίου 1821:

«Κατά την παραίνεσίν της εξακολουθώ φυλάττων τόν στρατόν εντός τών όχυρωμάτων και μεταχειριζόμενος τίνα στρατηγήματα, άποστέλλων στρατιώτας εις τά βουνά, το οποίον ώφέλησε καί ωφελεί. Μά τί να κάμει κανείς την μωρολογίαν τών Αγίων Πατέρων; Aυτή ή στυγερά άνελευθεριότης και μικροπρέπεια αυτών μάς εμπόδισεν από πολλά ωφέλιμα και από πολλά αναγκαία. (...) Επάσχισα νά τούς διαθέσω διαφορετικά μέ λόγον. Όμως αυτοί από τόν σκοπόν των δεν βγαivoυv. Έχουν τά φρονήματά των, τά οποία μόvα εγκρίνουν διά καλά καί τά προσκυνούν και τά λατρεύουν και φροντίζουν μόνον διά την συντήρησιν τών ιδίων των υποκειμένων και μόνον διά την ασφάλειάν των. Φοβούμαι, μήπως ό λαός από την πείναν και τάς πολλάς θλίψεις του εφορμήση εναντίον των και δεν δινηθώμεν ν' απαντήσωμεν εις την ορμήν των. [...]»

Ο διακεκριμένος Σερραίος πατριώτης Εμμανουήλ Παπάς, ήταν ο άνθρωπος πού ξεκίνησε και oργάνωσε την επαναστατική κίνηση στην Μακεδονία. 
Διαπνεόμενος από αγνό και θερμό πατριωτισμό, αγωνίσθηκε και έδωσε όλη την περιουσία του για τις ανάγκες του αγώνα και την Ελληνική ελευθερία. 
Ο Παπάς μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το έτος 1819 από τον Ιωάννη Φαρμάκη. 
Τον Οκτώβριο τού 1820 ο Αλέξανδρος Υψηλάντης τού ανήγγειλε την έναρξη της Επανάστασης. 
Στις 23 Μαρτίου τού 1821 μαζί με τον Ιωάννη Χατζηπέτρο αποπλέει για την χερσόνησο του Άθω μεταφέροντας όπλα και πολεμοφόδια. 
Οι Τούρκοι προέβησαν σε συλλήψεις, εκτελέσεις, διαπομπεύσεις με την  βοήθεια των Εβραίων της Θεσσαλονίκης και της Χαλκιδικής. 

Ταυτόχρονα ο Ε. Παπάς ανακηρύσσεται στην Πολίχνη των Καρυών από τους τοπικούς οπλαρχηγούς αρχηγός της επανάστασης και «Προστάτης της Μακεδονίας». 

Προβαίνει σε προσπάθεια ενίσχυσης και ανανέωσης του άτακτου στρατού του με τους οπλαρχηγούς του Ολύμπου και ζητεί βοήθεια από τον μικρό Ελληνικό στόλο της Ύδρας και των Σπετσών.

Οι Τούρκοι συνέχιζαν τις σφαγές στα γύρω χωριά κατά του άμαχου πληθυσμού. 
Πείνα κι επιδημίες ακολούθησαν. 
Οι εχθροπραξίες με τους Τούρκους θα κρατήσουν αρκετόν καιρό. Και ενώ η επανάσταση δείχνει να σβήνει λόγω έλλειψης  πολεμοφοδίων και τροφών ο E. Παπάς στρέφεται για βοήθεια στις πάμπλουτες μονές του Αγίου Όρους. 

Μάταιος κόπος. 

Παρά τις εκκλήσεις του ίδιου τού Υψηλάντη, οι μοναχοί δεν ήθελαν να θίξουν τους πλουσιώτατους θησαυρούς τού Αγίου Όρους, πού θα μπορούσαν να αποτελέσουν πηγή σοβαρής ενισχύσεως, όχι μόνο τού Μακεδονικού αλλά και του Πανελληνίου αγώνα.

Ο E. Παπάς στο τέλος της επιστολής του προς τον Υψηλάντη γράφει:
«Tο ιδιαίτερόν μου ταμείον εξηντλήθη. Πόρους άλλους δεν έχω. Το ηθικόν του λαού είναι κατακερματισμένων και εάν δεν εφοδιαστή ο στρατός τοιουτοτρόπως και εμψυχωθή, διαλύεται». 

Όμως ο Υψηλάντης βρισκόταν σε πραγματική αδυναμία να ενισχύσει τον Μακεδονικό Αγώνα, διότι η επανάσταση φούντωνε σε ολόκληρη την επικράτεια και οι ανάγκες ήταν μεγάλες. 

Η άρνηση των Αγιορειτών για βοήθεια είχε γίνει πλέον γνωστή σε ολόκληρη την χώρα. Το πατροπαράδοτο πνεύμα υποταγής τους, στους κατακτητές και η φιλοχρηματία, τους στέρησαν την σημαντική βοήθεια που είχαν, την δυνατότητα να προσφέρουν στους αγωνιστές. 

Οι θησαυροί του Αγίου Όρους θα μπορούσαν να μετατραπούν σε όπλα, πολεμοφόδια και τρόφιμα για ολόκληρη την επανάσταση.
Τον Μάιο του 1822 διορίζεται πασάς της Θεσσαλονίκης ο Αβδούλ Αμπούδ, με εντολή να καταστείλει την επανάσταση στην ανατολική Μακεδονία. 

Τον Οκτώβριο ξεκινά εκστρατεία κατά της Κασσάνδρας με μεγάλη στρατιωτική δύναμη, που ύστερα από σκληρές μάχες καταφέρνει να νικήσει τους Έλληνες υπερασπιστές. 
Η Κασσάνδρα μετατράπηκε σε σφαγείο και έγινε στάχτη. Τα χωριά πυρπολήθηκαν και όσοι κάτοικοι δεν σφάχθηκαν, πουλήθηκαν στην Θεσσαλονίκη σαν δούλοι. 

Απέμεινε ο Άθως. 
Ο ακαδημαϊκός καί ιστορικός Διονύσιος Κόκκινος στό Έργο του «Η Ελληνική Επανάστασις» αναφέρει: 
«Οί καλόγηροι ήσαν πάντα συνηθισμένοι να δέχωνται προσφοράς απ' τους πτωχοτερους πιστούς, χωρίς αυτοί να προσφέρουν ποτέ τίποτε. Ο δέ πατριωτισμός των είχε σταματήσει πρό της ουσίας χρημάτων, που δεν ανήκαν επί τέλους εις αυτούς, άλλα τών όποιων ήσαν διαχειρισταί και ο πρώτος ενθουσιασμός των δια τον Εμμ. Παπάν μετεβλήθη είς δυσφορίαν. Και αντί να ενισχύσουν τον ηρωικόν αρχηγόν εις τας τελευταίας αγωνιώδεις προσπαθείας του, συνεσπειρώθησαν περί τάς μονάς των και τόν κατηρώντο ώς ύποκινητην τής επαναστάσεως, ώς ύπεύθυνον του κακού. Ενεθύμιζαν με την στάσιν των τά πλήθη τών κληρικών τής Κωνσταντινουπόλεως κατά τάς τελευταίας ήμερας τής πολιορκίας της, πού, αντί να λάβουν όπλα και νά ενισχύσουν τόν Παλαιολόγον, εγέμιζαν τάς εκκλησίας, κατηγορούσαν τόν βασιλέα και ώμιλούσαν περί τής επικειμένης πτώσεως ώς περί μοίρας αναποφεύχτου».

Οι Αγιορείτες ήσαν σε θέση να αντισταθούν. Ολόκληρη η χερσόνησος του Άθω αποτελούσε φυσική οχυρή θέση, κατά της οποίας θα απαιτούντο επίπονες και μακρόχρονες πολεμικές προσπάθειες των Οθωμανών με αμφίβολο αποτέλεσμα. 

Ο πασάς υποσχέθηκε να σεβασθεί το προαιώνιο προνόμιο των μονών, της απαγορεύσεως εισόδου τουρκικού στρατού στη γη των Αγιορειτών, εφ όσον παρέδιδαν όπλα, κανόνια και ομήρους σε αυτόν, καθώς και ποσό δυόμιση εκατομμυρίων γροσιών. 

Οι καλόγηροι δέχθηκαν να παραδώσουν τα όπλα και τους ομήρους. 
Το προδοτικότερο βέβαια ήταν ότι δέχθηκαν να παραδώσουν και τον Ε. Παπά, που βρισκόταν ακόμη στη μονή Εσφιγμένου. 
Η παράδοση του Ε. Παπά από τους Αγιορείτες ζητήθηκε από τον πασά Αβδούλ Αμπούδ. 
Εκείνοι όχι μόνο δεν διαπραγματεύθηκαν καν την παράδοσή του, αλλά αντιθέτως τον κατεδίωξαν αμέσως οι ίδιοι.. 
Διά τού λόγου το αληθές, ακολουθεί το έγγραφο της προδοσίας των Ηγουμένων των δεκαεννέα (19) υπολοίπων μονών προς τους μοναχούς της μονής του Εσφιγμένου: 

«Εις τήν πανοσιότητά σας, άγιοι πατέρες, τού ιερού κοινοβίου Εσφιγμένου. 
Χθες ο ενδοξότατος ημών Χασεκή αγάς μας σας έγραψε μουρασελέν, διά νά πιάσετε ενέχειρον τόν Άρχοντα Παπάν και τούς λοιπούς, καθώς και ο ίδιος σας έγραψε. 
Λοιπόν σας γράφομεν και ημείς οί τών είκοσι ιερών μοναστηρίων Προϊστάμενοι, οί έν τή Ιερά Συνάξει, νά κάμετε τό ίδιον, ομοφώνως, δηλαδή νά μας τούς φέρετε ένταυθα αναμφιβόλως και τούς ζητούμεν από έσας αφεύκτως. 
Και ιδού όπου στέλλομεν επίτηδες ανθρώπους, διά νά τούς πάρουν. 
Και όσοι ακολουθούν τόν Άρχοντα από τούς εντοπίους πατέρας, νά τόν αφήσουν και νά επιστρέψουν εις τά κελλιά των. 
Είδε και φανούν παρήκοοι, θέλουν υποπέσει εις οργήν μεγάλην, και θέλουν χάσει και τά οσπίτιά των. 
Ομοίως και οσοι άλλοι πιασθούν έχουν νά παιδεύωνται. 
Ταύτα πρός είδησίν σας και έμμένομεν. 
Άπαντες οί έν τή Κοινή Συνάξει τών δεκαεννέα ιερών μοναστηρίων του Άγιου Όρους Προϊστάμενοι 1821-18 Νοεμβρίου».

Μπορούσαν βέβαια να φυγαδεύσουν τον Παπά, διότι Τούρκοι δεν υπήρχαν στο Άγιον Όρος, προτίμησαν όμως να τον παραδώσουν. 
Το μόνο που διαπραγματεύθηκαν ήταν τα χρήματα, ζητώντας προθεσμία για να τα καταβάλουν στον Τούρκο εισπράκτορα σαράντα μέρες αργότερα, πράγμα που δέχθηκαν οι Τούρκοι. 

Ο Ε. Παπάς μόλις πρόφθασε να διαφύγει. 
Καταδιωκόμενος από τους Τούρκους και τους καλόγερους, κατόρθωσε να επιβιβασθεί με λίγους πιστούς συντρόφους του και τον γιό του Ιωάννη στο πλοίο του Χ. Βισβίζη και να αναχωρήσει για την  Ύδρα, αλλά κάτω από τόσο εξοντωτικές συνθήκες, ώστε κατά τη διαδρομή τού πλοίου, εξαντλημένος από τις κακουχίες και τις συγκινήσεις της τραγικής του περιπέτειας, πέθανε από καρδιακή προσβολή. 
Το σώμα του μεταφέρθηκε στην  Ύδρα, όπου κηδεύθηκε με τιμές ήρωα.


Ο πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄ ακολούθησε την ίδια φιλοτουρκικὴ και ανθελληνικὴ πολιτική, που ακολούθησαν όλοι οι πριν και μετά από αυτὸν πατριάρχες. 
Στην πρώτη Πατριαρχία του αφόρισε τον Ρήγα Φεραίο, τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και τον Μιχαήλ Σούτσο, ενώ στην τρίτη του Πατριαρχία εξέδωσε τις τρείς (3) γνωστές αφοριστικές εγκυκλίους του εναντίον όλων των Επαναστατών. 

Η πλέον επονείδιστη πράξη του ήταν ο αφορισμὸς της Επανάστασης του 1821, ο οποίος προκάλεσε μεγάλη σύγχυση και κλονισμὸ και εξαιτίας του πάρα λίγο να σβήσει η επαναστατικὴ φλόγα. 

Ο θάνατος του Γρηγορίου δεν έχει σχέση με την δήθεν συμμετοχή του στην Επανάσταση ή έστω έγκριση της εθνεγερσίας – όπως ψευδώς προπαγανδίζεται απὸ την Εβραιοελληνοχριστιανικὴ ιστοριογραφία, που παραποιώντας την ιστορικὴ αλήθεια εκθειάζει τον δήθεν εθνικὸ ρόλο του Κλήρου στα χρόνια της Τουρκοκρατίας – αλλὰ οφείλεται σε άλλα άσχετα γεγονότα, όπως θα αποδειχθεί παρακάτω. 

Καλογεροφαναριώτικες αλληλομηχανορραφίες, αλλαξοπατριαρχίες...

Οι αλληλοσυκοφαντίες μεταξὺ των ιεραρχών ήταν πολὺ σύνηθες φαινόμενο την περίοδο της Τουρκοκρατίας, ενώ τα ιερατικὰ αξιώματα είχαν γίνει αντικείμενο εμπορίας. 
Το Οικουμενικὸ Πατριαρχείο αποτελείτο απὸ μια φατρία καλογήρων, που μετέβαλαν το πατριαρχικὸ αξίωμα σε χρηματιστήριο αξιωμάτων. 

Οι «αλλαξοπατριαρχίες», έγιναν συνηθισμένο φαινόμενο, και ο πατριαρχικὸς θρόνος συχνὰ έβγαινε σε δημοπρασία. 
Σε διάστημα 77 ετών (1623-1700) για παράδειγμα έγιναν 50 περίπου αλλαξοπατριαρχίες.
Ο Πατριάρχης εκλεγόταν απὸ τον Σουλτάνο. 
Βεζύρηδες καὶ Σουλτάνοι έβαζαν ως όρο απαράβατο το «ὅποιος δώσῃ τὰ περισσότερα, ἐκεῖνος θὰ γίνῃ πατριάρχης κι ὅ,τι θέλει ἂς εἶναι». 

Εξαγοραζόταν όχι μόνο το αξίωμα του Πατριάρχη αλλά και του Μητροπολίτη. 
Οι δωροδοκίες, οι διαβολὲς ακόμη και τα εγκλήματα ήταν συνήθη φαινόμενα, όπως και οι αφορισμοὶ και τα συγχωροχάρτια, γιατί οι εκλεγέντες έπρεπε να πάρουν πίσω τα χρήματα, που είχαν δώσει. 

Έχουν καταγραφεί διάφορα επεισόδια σχετικὰ με περιπτώσεις εκλογής Πατριαρχών. 
Στα 1486 έγινε Πατριάρχης ένας καλόγερος ονόματι Ραφαήλ, γνωστὸς για τις παραλυσίες του και ξακουστὸς μέθυσος. 
«Τοσοῦτον δὲ προσέκε ιτοταῖς οἰνοφλογίαις, ὥστε μὴ δύνασθαι στῆναι ἐνταῖς ἐκκλησιαστικαῖς ἀκολουθίαις, ἀλλ’ οὔτε ἐν αὐτῇ τῇ πανσέπτῳτῶν Παθῶν ἑβδομάδι. Οὔτε ἠ δύνατο κατέχειν τῇ χειρὶ τὴν ποιμαντικὴν ράβδον, ἥτις ἐκπεσοῦσα τῆς χειρὸς αὐτοῦ τῇ Ἁγίᾳ καὶ Μεγάλῃ Πέμπτη συνετρίβη.» (Ὑψηλάντη,26.)

Το 1476, η Μαρία, ελληνικής καταγωγής παλλακίδα του Σουλτάνου Μουράτ, έβαλε σε αργυρὸ δίσκο 2.000 φλουριά, τα οποία έδωσε στον Σουλτάνο, προκειμένου να ανακηρύξει Πατριάρχη τον γνώριμό της Διονύσιο Φιλιππουπόλεως. 

Οι εχθροὶ του Διονύσιου άρχισαν αμέσως να τον διαβάλλουν, λέγοντας στον Σουλτάνο, πως είναι «ἐρωμένος τῆς Μαρίας, περιτετμημένος καὶ συνουσιάζεται εἰς τὰ σουλτανικὰ αρέμια... Ὅθεν ὁ Διονύσιος ἐν μέσῳ τῆς Συνόδου διεγερθεὶς καὶ τὰ κράσπεδα τῶν ἱματίων ἀνελκύσας τὴν τῆς σαρκὸς ἀκροβυστίαν πασίδηλον τοῖς παροῦσι ἐποίησεν» (Ὑψηλάντη,20-22). 

Ο Γρηγόριος Ε΄, συμμετέχων κανονικὰ σε όλο αυτὸ το παρασκηνιακὸ αλλαξοπατριαρχικὸ κύκλωμα είχε ανακηρυχθεί Πατριάρχης και είχε επίσης καθαιρεθεί άλλες δύο φορὲς στὸ παρελθόν. 

Στα διαλείμματα μεταξὺ των Πατριαρχιών του κατέφευγε στη μονὴ Ιβήρων στο Άγιο ΄Ορος. 

Τα γεγονότα αυτὰ όμως αποσιωπώνται σκόπιμα.

Ο Ευγένιος διαβάλλει τον Γρηγόριο Ε΄, στον Σουλτάνο.
Μέσα σε αυτὸ το σύνηθες κλίμα των συκοφαντιών, χρηματισμών και συχνών αλλαξοπατριαρχιών, με εξαγριωμένο επιπλέον τον Σουλτάνο με τους Ρωμιοὺς για την κήρυξη της Επανάστασης βρήκε την ευκαιρία ο Ευγένιος, συνεπικουρούμενος απὸ Φαναριώτες αντίθετους προς τον Γρηγόριο Ε΄ και άσπονδους εχθροὺς των Μουρούζηδων, να διαβάλλει τον Γρηγόριο Ε΄ στον Σουλτάνο, ο οποίος στις 9 Απριλίου πήρε την απόφαση όχι μόνο να καθαιρέσει τον Γρηγόριο, αλλὰ και να τον εκτελέσει. 

Έτσι την άλλη μέρα, 10 Απριλίου Κυριακὴ του Πάσχα, ο νέος δραγουμάνος Αριστάρχης πήγε στο Πατριαρχείο και παρουσίᾳ όλων των Αρχιερέων και προϊσταμένων των συντεχνιών, που είχαν εν τω μεταξὺ ειδοποιηθεί, διάβασε το φιρμάνι, που καθαιρούσε τον Γρηγόριο Ε΄: «Ἐπειδὴ ὁ πατριάρχης Γρηγόριος ἐφάνη ἀνάξιος τοῦ πατριαρχικοῦ θρόνου καὶ ἄπιστος πρὸς τὴν Πύλην καὶ ραδιοῦργος, γίνεται ἔκπτωτος τῆς θέσεώς του...». 

Διάβασε ύστερα άλλο φιρμάνι, που πρόσταζε να εκλεγεί άμεσα νέος Πατριάρχης, οπότε φυσικὰ εκλέχτηκε αυτὸς που υπέδειξε ο Αριστάρχης, και αυτὸς ήταν ο Ευγένιος, ο οποίος δεν φημιζόταν για το ήθος του, καθ’ότι αν και Πατριάρχης συζούσε με γυναίκα και είχε αποκτήσει μαζί της και παιδιά. 
Μια απὸ τις πρώτες του δουλειὲς μετὰ την ενθρόνισή του ήταν η έκδοση νέων αφορισμών κατὰ της Επανάστασης, όπως ακριβώς είχε πράξει και ο προκάτοχός του. 
Ο Γρηγόριος Ε΄ εν τω μεταξὺ φυλακίστηκε και το μεσημέρι της ίδιας ημέρας κρεμάστηκε στη μεσαία πύλη του Πατριαρχείου σαν συνωμότης, όπως διαλάμβανε ο «γιαφτᾶς», δηλαδὴ η καταδικαστικὴ απόφαση. 

Απὸ εκεί και πέρα οι ιστορικοὶ δεν συμφωνούν μεταξύ τους στην περιγραφὴ των γεγονότων, που ακολούθησαν το κρέμασμα του Πατριάρχη.

 Αυτὸ που έχει σημασία είναι η αποκάλυψη της, σχετικής με το ρόλο του Γρηγορίου Ε΄ στην Επανάσταση, ιστορικής αλήθειας.

«Νὰ φυλάττωμεν τὸ πιστὸν ἡμῶν τοῦ ραγιαλικίου»

Όταν ιδρύθηκε το Νεοελληνικὸ Κράτος, και η Επανάσταση θεωρήθηκε σαν ο μεγαλύτερος σταθμὸς της Νεοελληνικής Ιστορίας, ο ανώτερος Κλήρος προσπάθησε να διεκδικήσει ένα μέρος απὸ τὴν δόξα και τις δάφνες των αγωνιστών και παρουσίασε τον Γρηγόριο ως Αρχηγέτη της Φιλικής Εταιρείας και μάρτυρα της εθνικής ιδέας. 

Η ιστορικὴ αλήθεια είναι όμως εντελώς διαφορετική. 

Ο Γρηγόριος Ε΄ ουδεμία σχέση είχε με την «Ελληνικὴ φιλοπατρία» και την «Ελληνοπρέπεια», που του αποδίδουν ωρισμένοι ιστορικοί. 

Είχε αντιδράσει και πολὺ πριν την Επανάσταση, όπως μαρτυρεί Πατριαρχικὸ γράμμα (εγκύκλιος διαταγή), που έστειλε στους νησιώτες, να μην στασιάσουν και να μην δεχθούν τις προτάσεις της Ρωσσίας προς Επανάσταση: «Καὶ ἄλλοτε διὰ πολλῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡμῶν ἐγκυκλίων γραμμάτων ἐδηλώσαμεν πρὸς πάντας τοὺς ὁμογενεῖς ἡμῶν εὐσεβεῖς... τῆς κραταιᾶς καὶ ἀηττήτου Βασιλείας τὸ χρέος ὅπου ἔχομεν νὰ φυλάττωμεν τὸ πιστὸν ἡμῶν τοῦ ραγιαλικίου καὶ νὰ δεικνύωμεν πάντοτε λόγοις καὶ ἔργοις καὶ κατ’ ἐξοχὴν ἐν τοῖς παροῦσι καιροῖς... νὰ διατηρήσητε ἑαυτοὺς ἀνωτέρους πάσης διαβολῆς καὶ ἐνέδρας τῶν ὑπεναντίων καὶ ἐχθρῶν τῆς κραταιᾶς βασιλείας... δίκην σάλπιγγος ἐπηχήσαμεν εἰς ὅλων τὰς ἀκοάς... νὰ μὴν τολμήσητε καθ’ οἱονδήποτε τρόπον νὰ δεχθῆτε ποτὲ τοὺς ὑπεναντίους καὶ ἐχθροὺς κατὰ τῆς κραταιᾶς βασιλείας...». Το Πατριαρχικὸ αυτὸ γράμμα, που γράφτηκε τον Μάιο του 1807, υπάρχει δημοσιευμένο στο «Αρχείο της Κοινότητας Ύδρας» (τόμος 3ος, σελ.41-45). 

Ο σύγχρονος της Επανάστασης ιστορικὸς Σπυρ. Τρικούπης γράφει σχετικὰ με τον Γρηγόριο Ε΄: «Ὁ Πατριάρχης ἑταῖρος, ὃ ἐστὶ συνωμότης κατὰ τῆς τουρκικῆς ἐξουσίας, δὲν ἦτο και, ὄχι μόνον οὐδόλως ἐνεθάρρυνε τὴν ἑλληνικὴν ἐθνεγερσίαν, ἀλλὰ καὶ πάντοτε ἀπέτρεπε τοὺς πρὸς οὗς διελέγετο φιλεπαναστάτας, θεωρῶν ἐθνοφθόρον τὸ τοιοῦτον τόλμημα.»

Οι εγκύκλιοι και οι αφορισμοί, που εξαπέλυσε ο Γρηγόριος Ε΄, μαρτυρούν ότι δεν είχε απολύτως καμμία σχέση με την Επανάσταση, ούτε άμεση ούτε έμμεση. 

Μόλις πληροφορήθηκε τους σκοποὺς και τις ενέργειες της Φιλικής Εταιρείας, έσπευσε να αποδοκιμάσει με όλα τα μέσα που διέθετε το Επαναστατικὸ κίνημα. 

Δεν ευσταθεί ο ισχυρισμός, ότι πιέστηκε από τον Σουλτάνο, για να εκδώσει τους αφορισμούς. Η μια απὸ τις τρείς (3) αφοριστικὲς εγκυκλίους του, ήταν εμπιστευτικὴ και απευθυνόταν προς τους Μητροπολίτες μόνο (όχι τον κατώτερο Κλῆρο) και εκδόθηκε χωρίς κἂν να την γνωρίζει ο Σουλτάνος.
Απαγόρευσε τα Ελληνικὰ ονόματα
Ο τρόπος με τον οποίο έβλεπε τον Ελληνισμὸ και την Ελληνικότητα ο Γρηγόριος Ε΄, καταφαίνεται εύλογα απὸ την θέση του έναντι των Ελληνικών ονομάτων. 

Το 1819 εξέδωσε εγκύκλιο, με την οποία απαγόρευε στους κληρικοὺς του Πατριαρχείου την ονοματοθεσία των βαπτιζομένων με Ελληνικὰ ονόματα και επέβαλε την χρήση αποκλειστικώς Ιουδαϊκών και Χριστιανικών ονομάτων στα βαπτιζόμενα νήπια.

Η εγκύκλιος του Γρηγορίου του Ε΄: «Καὶ ἡ κατὰ καινοτομίαν παρὰ ταῦτα εἰσαχθεῖσα τῶν παλαιῶν ἑλληνικῶν ὀνομάτων ἐπιφώνησις εἰς τὰ βαπτιζόμενα βρέφη τῶν πιστῶν, ὡς ἠκούσαμεν, λαμβανομένη ὡς μία καταφρόνησις τῆς χριστιανικῆς ὀνοματοθεσίας, εἶναι διόλου ἀπροσφυὴς καὶ ἀνάρμοστος· ὅθεν ἀνάγκη ἡ Ἀρχιερωσύνη σας νὰ διαδώσητε παραγγελίας ἐντόνους εἰς τοὺς Ἱερεῖς τῶν ἐνοριῶν σας, καὶ  νουθεσίας πνευματικὰς εἰς τοὺς εὐλογημένους ἐπαρχιώτας σας, διὰ νὰ λείψῃ τοὐντεῦθεν καὶ ἡ κατάχρησις αὕτη, καὶ ἀφεθέντες τῆς ἀκαίρου καὶ μηδὲν ἐχούσης τὸ χρήσιμον φιλοτιμίας καὶ ἐπιδείξεως οἱ γονεῖς καὶ ἀνάδοχοι νὰ ὀνοματοθετῶσιν εἰς τὸ ἑξῆς ἐν τῷ καιρῷ τῆς θείας καὶ μυστικῆς ἀναγεννήσεως τὰ εἰθισμένα ταῖς εὐσεβέσιν ἀκοαῖς πατροπαράδοτα χριστιανικὰ ὀνόματα τῶν ἐγνωσμένων τῇ Ἐκκλησίᾳ καὶ τῶν ἐνδόξως ὑπ’αὐτῆς ἑορταζομένων Ἁγίων, διὰ νὰ εἶναι ἔφοροι καὶ φύλακες τῶν βαπτιζομένων νηπίων καὶ ταχεῖς καὶ ἀδιάλειπτοι χορηγοὶ τῆς χάριτος αὐτῶν εἰς τοὺς μετὰ πίστεως.»

H θέση της Ορθοδοξίας στό θέμα ίδρυσης κράτους
Οι περισσότεροι μετέπειτα ιστορικοί του «Εβραιοελληνοχριστιανικού» κράτους, πλην ελαχίστων, προσπάθησαν να δικαιολογήσουν την προδοσία αυτή των μοναχών. Όμως λίγα χρόνια πριν από την προδοσία ο Αθανάσιος Πάριος στό έργο του «Χριστιανική 'Απολογία» έγραφε γιά τήν ιδέα τού νέου κράτους τών 'Ελλήνων: 

«'Η ελευθερία καί ισότης μεταξύ τών Χριστιανών είναι προϊόντα άντιχριστιανικής άσεβείας πρός τόν Θεόν».

Όσο για τους Τούρκους, ο Πατριάρχης 'Ιεροσολύμων Άνθιμος στην «Πατρικήν διδασκαλίαν» του είχε δώσει τις ακόλουθες οδηγίες: 

«Ο κύριος έγειρεν έκ τού μηδενός τήν ισχυράν αυτήν βασιλείαν τών Οθωμανών αντί τής τών Ρωμαίων ημών βασιλείας, η οποία είχεν αρχίσει τρόπον τινά νά χωλαίνη εις τά τής Ορθοδοξίας πίστεως φρονήματα (εννοεί τήν προσπάθεια άναδείξεως τής Πληθωνικής-Πλατωνικής παιδείας στήν Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία) και ύψωσε τήν βασιλείαν αύτήν τών 'Οθωμανών περισσότερον από κάθε άλλην, διά νά αποδείξη αναμφιβόλως, οτι θείω έγένετο βουλήματι και οχι με δύναμιν τών ανθρώπων και νά πιστοποιήση πάντας τούς πιστούς, ότι με αύτόν τόν τρόπο εύδόκησε νά οικοδομήση μέγα μυστήριον, τήν σωτηρίαν δηλαδή εις τούς εκλεκτούς του λαούς».





Όλα τα περί υποστήριξης και βοήθειας της Ελληνικής Επανάστασης από τον Κλήρο, εκτός ορισμένων περιπτώσεων που αποτελούν την εξαίρεση, κυρίως του κατώτερου κλήρου, είναι ασύστολα ψεύδη και τερατουργηματικά μυθεύματα, τα οποία κατασκευάστηκαν πολύ αργότερα, γιατί όπως συμβαίνει ακόμη και σήμερα, οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί εκείνης της εποχής ήταν στα χέρια του ανώτατου Κλήρου και των απερίτμητων Τούρκων, όπως αποκαλούσε ο λαός τους Κοτζαμπάσηδες και οι οποίοι άρχισαν να κατασκευάζουν γεγονότα και ανύπαρκτους ηρωισμούς του συναφιού τους. 

Και αυτό για έναν και μόνο λόγο. Ήθελαν να κλέψουν τη δόξα του λαού, που ξυπόλητος και πεινασμένος, σήκωσε το γιαταγάνι και το καρυοφύλλι του και ελευθέρωσε την πατρίδα. 

Ο ανώτατος Κλήρος και οι Κοτζαμπάσηδες, κατέκλεψαν και διαμοίρασαν μεταξύ τους, αντί να τα μοιράσουν στον εξαθλιωμένο λαό, περίπου 7.000.000 στρέμματα και όλα τα κινητά πλούτη που άφησαν πίσω τους οι Τούρκοι. 

Ο λαός συνέχισε να παραμένει νηστικός, άκληρος, ρακένδυτος και ανέστιο. 
Ο φοβερός αφορισμός ήταν ένα τρομακτικό όπλο, πολύ συνηθισμένο και αποτελεσματικό μέσο για να κρατηθούν οι Έλληνες υποτελείς και ραγιάδες στους Τούρκους για 400 χρόνια. 

Οι απλοϊκοί άνθρωποι περισσότερο έτρεμαν τον αφορισμό και από τον ίδιο τον θάνατο. 
Η παραχάραξη και αλλοίωση της ιστορίας στο Ρωμαίικο κρατίδιο είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ, μέσα στην οποία μπαίνουν οι προδότες και βαπτίζονται σωτήρες και ελευθερωτές του Ελληνισμού.

Η  ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ  ΙΣΤΟΡΙΑ  ΕΙΝΑΙ  ΑΜΕΙΛΙΚΤΗ  ΚΑΙ  ΔΕΝ ΠΑΡΑΧΑΡΑΖΕΤΑΙ  ΟΥΤΕ  ΑΠΟ  ΝΙΚΗΤΕΣ  ΟΥΤΕ  ΑΠΟ ΝΙΚΗΜΕΝΟΥΣ .....ΔΙΟΤΙ  Η ΑΛΗΘΕΙΑ  ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ  ΚΑΙ  ΜΟΝΑΔΙΚΗ.....