ΟΙ ΔΟΣΙΛΟΓΟΙ ΤΟΥ ΤΟΤΕ (1939-1944 ) ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΩΡΑ......

''Η ιστορία  οφείλει  να  τηρεί  τούτο  τον  νόμο : 
                                Ουδέν  το  ψευδές  να  λέει
                       Ουδέν  το  αληθές  να  αποσιωπά ''
                                                                Τάκιτος

Οι πολιτικές οικογένειες

Το μέγα ζητούμενο είναι κάποτε να ξαναδούμε υπό άλλη οπτική γωνία την πορεία των πολιτικών οικογενειών που διαχρονικά κυριαρχούν. Στην κατοχική περίοδο 1941-44 εμφανίζονται κάποιες τέτοιες οικογένειες, οι επίγονοι των οποίων συνεχίζουν μέχρι σήμερα να διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας. Κατά κανόνα πρόκειται για γενάρχες οικογενειών, που – αν και αρχικά συνεργάστηκαν με τον κατακτητή – πρόλαβαν να καλύψουν την όποια επιλήψιμη δραστηριότητά τους.

Ο εγγονός Γιώργος Παπανδρέου θεωρείται σήμερα ο υπαίτιος της τόσο δραματικής εμπλοκής της χώρας μας στο μνημόνιο. Ίσως ποτέ να μην λογοδοτήσει για τις συγκεκριμένες ευθύνες του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ιστορικά θα βγει ανέγγιχτος. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με τους άλλους δύο αδελφούς του, εκ των οποίων ο ένας φέρεται να κερδοσκόπησε με τα cds και ο άλλος να ανέλαβε μυστικές αποστολές στο εξωτερικό.

Όμως ο παππούς Γεώργιος Παπανδρέου, που μεταπολεμικά υπήρξε τρεις φορές πρωθυπουργός, στην αρχή της γερμανικής κατοχής υπήρξε μυστικοσύμβουλος του στρατηγού Τσολάκογλου (βλ. και το εκδοθέν βιβλίο  του ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ  ΚΟΥΚΟΥΝΑ «Ιστορία της Κατοχής», Εκδ. Λιβάνη, τόμ. α΄, σελ. 250), αναπτύσσοντας τη θεωρία πώς «να τα έχουμε καλά με τον κατακτητή». Οι ιταλικές εφημερίδες της εποχής είχαν φιλοξενήσει δηλώσεις του Γ. Παπανδρέου υπέρ της μεσογειακής πολιτικής της φασιστικής Ιταλίας!

Ο πατέρας του πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη είχε διορισθεί επί Κατοχής στην επίζηλη θέση του γενικού γραμματέα της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών, λόγω της στενής φιλίας του με τον Γεώργιο Μερκούρη, αρχηγό του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδος και συμμετείχε στο άτυπο συμβούλιο των «Πέντε Γιώργηδων», που καθόριζαν κάθε βράδυ την τιμή της χρυσής λίρας στη μαύρη αγορά! 

Βεβαίως ο Γεώργιος Σημίτης εγκαίρως μεταστράφηκε προς την Αριστερά και την άνοιξη του 1944 ανέβηκε στα βουνά, αναλαμβάνοντας γενικός διοικητής Ρούμελης. Κατηγορήθηκε τότε ότι υπήρξε υπαίτιος εξαφάνισης 8.000 λιρών που είχαν στείλει οι Σύμμαχοι (βλ. «Μακεδονία» 13.6.1945).

Ο Θάνος Καραμανλής, εξάδελφος του Κωνσταντίνου Καραμανλή, υπήρξε συνεργάτης των Γερμανών στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Καταδικάστηκε ως δοσίλογος και μεταπολεμικά προτίμησε να εγκατασταθεί μόνιμα στη Γερμανία. Ένας άλλος, ο Δανιήλ Καραμανλής, που έγινε καλόγερος στο Άγιον Όρος καταδικάστηκε ως δοσίλογος και μάλιστα ως βουλγαρόφιλος σε πολυετή φυλάκιση.

Ο παππούς του υπουργού Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου, που υπέγραψε το μνημόνιο και έτσι μας υποχρέωσε να αποποιηθούμε την εθνική μας κυριαρχία το 2010, είχε δημιουργήσει το περίφημο εργοστάσιο ηλεκτρικής ενέργειας στην Πτολεμαΐδα, χάρις σε μια υπογραφή του Τσολάκογλου. Για τον θείο του, τον πολιτικό Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, που υπηρέτησε ως διερμηνέας των Γερμανών στην Κοζάνη, έχει γίνει εκτενής λόγος στο παρελθόν. Ένας στενός συγγενής του τελευταίου, ο Κωνσταντίνος Παπακωνσταντίνου, την ίδια εποχή καταδικάστηκε ως πράκτορας της Γκεστάπο στη Θεσσαλονίκη.

Ο γενάρχης της οικογένειας Μεϊμαράκη στο Ηράκλειο, ο πολιτικός Βασίλειος Μεϊμαράκης, δεν είχε διστάσει να καταγγείλει με αποτροπιασμό τις «ωμότητες» των συμπατριωτών του κατά των Γερμανών αλεξιπτωτιστών στη Μάχη της Κρήτης, ενώ δήλωνε ότι τασσόταν στο πλευρό της κυβέρνησης Τσολάκογλου («Ελεύθερον Βήμα» 5.6.1941). Άλλα μέλη της οικογένειας Μεϊμαράκη διαδραμάτισαν επιλήψιμο ρόλο κατά τη διάρκεια της Κατοχής στην Κρήτη.

Ο παππούς του υπουργού Επικρατείας και βουλευτή της Ν.Δ. Σίμου Κεδίκογλου, βεβαίως και του συνώνυμου βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, συνεργάστηκε στην Κατοχή με τους Γερμανούς ως διερμηνέας τους.

Παππούς του  ευρωβουλευτή της «Δράσης» Θεόδωρου Σκυλακάκη ήταν ο γνωστός απότακτος συνταγματάρχης που στα μέσα της δεκαετίας 1930 ήταν αρχηγός της φασιστικής Οργάνωσης Εθνικού Κυριάρχου Κράτους, στη συνέχεια έγινε υπουργός Εσωτερικών του Ιω. Μεταξά και λίγο πριν από τον πόλεμο συμμετείχε σε συνωμοσία γερμανοφίλων για την ανατροπή του καθεστώτος.

Θα μπορούσαν να αναφερθούν και αρκετά άλλα ονόματα επιγόνων, που ανεξάρτητα από τη σημερινή κομματική τοποθέτησή τους, σεμνύνονται για τις οικογενειακές καταβολές τους σε σχέση με την κατοχική περίοδο 1941-44. Κάποιοι πιο εξειδικευμένοι από τον γράφοντα θα μπορούσαν επιτυχώς να αναπτύξουν το ψυχοκοινωνικό πλαίσιο αυτών των συσχετισμών.

Θα θυμούνται οι αναγνώστες ότι πριν λίγα χρόνια έγινε ένα θορυβώδες γαμήλιο πάρτι στο ιστορικό θωρηκτό μας «Αβέρωφ». Η κοινή γνώμη εξερράγη από την έλλειψη σεβασμού στη σύγχρονη ιστορία. Ασφαλώς όμως θα ήταν πολύ πιο εξοργισμένη αν γνώριζε ότι ο γαμπρός ήταν εγγονός του Φιλήμονα Πατίτσα, που επί Κατοχής αρθρογραφούσε υπέρ των Γερμανών και ταυτόχρονα ανέλαβε πολιτικά αξιώματα.

Δυστυχώς στα διάφορα επίπεδα της δημόσιας ζωής σημειώθηκαν εκείνη την εποχή παραφωνίες σε σχέση με το κοινό αίσθημα. Όταν γίνονται αναφορές και συσχετισμοί συγκεκριμένων προσώπων και συγκεκριμένων συμπεριφορών, με αναγωγή στην κατοχική περίοδο 1941-44, συχνά ακούγεται και ένας επιεικής λόγος για κάθε υπόλογο ή ένοχο. Μερικές φορές όμως η «συνωμοσιολογία» είναι κατώτερη της πραγματικότητας και εγκυμονεί ο κίνδυνος της γενικής απαξίωσης.

Πόσοι είναι εκείνοι που υπηρέτησαν εθελοντικά τους κατακτητές, ενώ εγκαίρως μεταστράφηκαν και μεταπήδησαν σε πολιτικούς χώρους, ιδίως σε χώρους «της μόδας», όπως ήταν η Αριστερά στο τέλος της Κατοχής; 

Πόσες χιλιάδες Έλληνες μετανάστευσαν στο Ράιχ με τη θέλησή τους; 

Πόσοι κερδοσκόπησαν ως προμηθευτές των κατακτητών ή επιδόθηκαν σε μαυραγορίτικες δουλειές; 

Ποτέ δεν θα δοθεί μια σαφής απάντηση, διότι αυτά όλα είναι φαινόμενο της μικρής ιστορίας, της λεπτομέρειας. Με την ίδια ακριβώς λογική, δεν θα δικαιωθούν ποτέ όσοι προτίμησαν να πεινάσουν και να υποφέρουν για να μην προστρέξουν στον κατακτητή και επωφεληθούν απ’ αυτόν.

Στην Κατοχή η τάξη των πολιτικών μηχανικών και εργοληπτών υπήρξε διχασμένη. Υπήρχαν πολλοί που αναζητούσαν μια καλή ευκαιρία για να αποκομίσουν οφέλη από την εκτέλεση τεχνικών έργων που απαιτούσε ο κατακτητής για να θωρακίσει τη στρατιωτική άμυνά του, αλλά υπήρχαν και άλλοι που συνειδητά αρνήθηκαν. Οι μεν πρώτοι θησαύρισαν, οι δε δεύτεροι απλώς πείνασαν.

Κάτι ανάλογο έγινε και με τους δημοσιογράφους εκείνης της εποχής. Κάποιοι προτίμησαν να εργασθούν ως «παπαγαλάκια» και κάποιοι άλλοι επέλεξαν την έντιμη πενία, κατεβάζοντας την πέννα τους. 

Τη θλιβερή ιστορία του Συγκροτήματος Λαμπράκη, που συνειδητά συνεταιρίστηκε με τη βερολινέζικη εταιρία «Mundus» (που ανήκε κατά 50% στο γερμανικό υπουργείο Προπαγάνδας του Γκαίμπελς και κατά 50% στο υπουργείο Εξωτερικών του Ρίμπεντροπ), δεν την ακολούθησαν όλοι οι άλλοι εκδότες, κάποιοι εκ των οποίων πήραν την ηρωική απόφαση να διακόψουν την έκδοση των εφημερίδων τους. 

Την ακολούθησε όμως ο Όθων Πικραμμένος (ο πατέρας του υπηρεσιακού πρωθυπουργού που διεξήγαγε τις τελευταίες εκλογές), την ακολούθησε ο μέγας τότε χαρτέμπορος Πετσόπουλος, την ακολούθησαν οι κορυφαίοι βιβλιοπώλες Ελευθερουδάκης και Κάουφμαν. Και αρκετοί άλλοι και άλλοι. Στο ίδιο πνεύμα προπαγάνδισαν τη συνεργασία με τον κατακτητή, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, επώνυμοι εκφραστές της κοινής γνώμης, όπως ο Σπύρος Μελάς, ο Παύλος Παλαιολόγος, ο Αλέκος Σακελλάριος κ.ά.

Το ίδιο συνέβη και στη μουσική, στις τέχνες, ακόμη και στη γλυπτική, όταν ένας νεαρός τότε καλλιτέχνης φιλοτέχνησε την προτομή του …Χίτλερ!

Η αναζήτηση του πλούτου δεν ήταν απαραιτήτως το άπαν για τους συνεργάτες του κατακτητή, είτε με κουκούλες είτε χωρίς. Κάποιοι αποσκοπούσαν στην ικανοποίηση φιλοδοξιών, στην κατάληψη θέσεων και αξιωμάτων. Αλλά το χρυσάφι ήταν οπωσδήποτε το επίκεντρο – απαρασάλευτος κανόνας, απλώς με εξαιρέσεις.

Ακόμα και στον χώρο της εκκλησίας παρατηρήθηκαν τέτοια φαινόμενα. Το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, που στα τελευταία χρόνια συγκλόνισε τη χώρα, έχει προϊστορία από τα χρόνια της Κατοχής – και ακόμη πιο πίσω. Χαριστικές ρυθμίσεις υπέρ της Μονής Βατοπεδίου είδαν το φως στο ΦΕΚ των κατοχικών κυβερνήσεων, ενώ τα ακίνητά της στη Θεσσαλονίκη, όπως και άλλων μοναστηριών του Αγίου Όρους, αξιοποιήθηκαν διαρκούσης της Κατοχής. Η αθωνική πολιτεία έχει ένα επιλήψιμο παρελθόν στα χρόνια εκείνα.

Όταν εισέβαλαν οι Γερμανοί τον Απρίλιο του 1941, το γερμανικό υπουργείο Πολιτισμού του Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ είχε οργανώσει μια ιδιαίτερη και απόρρητη αποστολή. Επιφανειακά επιζητούσε να καταγράψει την πολιτιστική κληρονομιά της Ορθοδοξίας που περικλειόταν στο Άγιον Όρος. Μια πολυάριθμη αποστολή υπό έναν διαπρεπή Γερμανό βυζαντινόλογο, τον καθηγητή Νταίλγκερ (ο οποίος μάλιστα εξελέγη ξένος εταίρος της Ακαδημίας Αθηνών), και με τη συνεργασία δύο Ελλήνων, του μετέπειτα καθηγητή Θεολογίας Μάρκου Σιώτη και του πρώτου Έλληνα ιδρυτή ραδιοφωνικού σταθμού Τσιγγιρίδη, ασχολήθηκε με τους πνευματικούς θησαυρούς του Αγίου Όρους. Ό,τι περίπου έκανε πολλές δεκαετίες αργότερα το Ίδρυμα Λαμπράκη (με …διοικητή του Αγίου Όρους τον Σταύρο Ψυχάρη). Μόνο που τότε οι Γερμανοί αναζητούσαν κάτι πολύ περισσότερο: Το μυθικό Άγιο Δισκοπότηρο! Οι αποκρυφιστές της χιτλερικής Γερμανίας θεωρούσαν ότι αν το εντόπιζαν, όπως και τη λόγχη του Λογγίνου, θα κυριαρχούσαν στον δυτικό κόσμο.

Αλλά δεν συνέβησαν μόνον αυτά στο Άγιον Όρος. Πολλοί αγιορείτες μοναχοί, ελάχιστοι όμως ελληνικής καταγωγής, κατά διάφορους τρόπους συνεργάστηκαν με τους κατακτητές. Μεταπολεμικά κάποιοι εξ αυτών καταδικάστηκαν για δοσιλογισμό, ενώ κάποιοι άλλοι φυγαδεύτηκαν από τους …Βρετανούς. Ο φημισμένος Άγιος Σωφρόνιος δεν θα είχε αναδειχθεί, αν μεταπολεμικά δεν του παρεχόταν κατάλληλο άσυλο πρώτα στη Γαλλία και έπειτα στην Αγγλία, ύστερα από ενέργειες του δαιμόνιου ρασοφόρου Ντέιβιντ Μπάλφουρ, του γνωστού μας εφημερίου στο εκκλησάκι του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός».

 Αποσχηματισμένος πλέον ο Μπάλφουρ και υπηρετώντας ως γραμματέας της βρετανικής πρεσβείας στην Αθήνα, αμέσως μετά την Απελευθέρωση, ενήργησε κατάλληλα για την αεροπορική απομάκρυνση του αγιορείτη Σωφρονίου (Σαχάρωφ) έξω από την Ελλάδα. Κάτι ανάλογο συνέβη και με άλλους αγιορείτες μοναχούς, που ήδη είχαν καταδικασθεί ως δοσίλογοι από την ελληνική δικαιοσύνη.

Χωριστά από τις προπολεμικές φασιστικές κινήσεις που εμφανίστηκαν, με την έναρξη της Κατοχής είχαμε τη δραστηριοποίηση κάποιων συγκεκριμένων. Οι κυριότερες ήταν τρεις: η ΕΣΠΟ, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα και τα ΕΕΕ.

Η πρώτη, της οποίας ο ακριβής τίτλος ήταν «Ελληνική Σοσιαλιστική Πατριωτική Οργάνωση», δημιουργήθηκε τις πρώτες μέρες που έφτασαν οι Γερμανοί στην Αθήνα. Ιδρυτές της ήταν δύο γιατροί, ο Γεώργιος Βλαβιανός και ο Γεράσιμος Πατρονικόλας (σύζυγος της αδελφής του Ωνάση και πατέρας της Μαριλένας) και μερικοί άλλοι γερμανόφιλοι. Στην οργάνωση έλαβαν μέρος αρκετοί άλλοι με παρόμοιες αντιλήψεις, μεταξύ των οποίων και ο αντισιωνιστής συγγραφέας Αριστείδης Ανδρόνικος, επίσης γιατρός, ενώ το 1948 μια παράδοξη απόφαση του Αρείου Πάγου την χαρακτηρίζει ως «πατριωτική» οργάνωση. Συμμετείχαν επίσης κάποιοι άλλοι επιστήμονες, επαγγελματίες, δημοσιογράφοι, ακόμα και λογοτέχνες.

Λιγότερο εύρος είχε το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδος υπό τον Γεώργιο Μερκούρη, ο οποίος το είχε ιδρύσει μερικά χρόνια πριν από τον πόλεμο, αλλά το είχε απαγορεύσει η δικτατορία Μεταξά. Το επανίδρυσε μαζί με κάποιους άλλους παράγοντες, μεταξύ των οποίων και ο άλλοτε βουλευτής του ΚΚΕ Μιχ. Τυρίμος, μόλις μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα και ο ίδιος, αφού απέτυχε να γίνει από τον Τσολάκογλου υπουργός του, αρκέστηκε να αναλάβει τη διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας. Κόρη του αδελφού του ήταν η ηθοποιός και υπουργός Πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ Μελίνα Μερκούρη, της οποίας η πολιτεία επί Κατοχής είναι άλλο ζήτημα. Το βέβαιο είναι ότι τουλάχιστον σε μια περίπτωση (κατά τη γραπτή μαρτυρία επώνυμου προσώπου), συναγελαζόμενη στα μπαρ με Γερμανούς αξιωματικούς και ελεεινούς μαυραγορίτες, «κάρφωσε» νεαρούς αντιστασιακούς με την προτροπή: «Πιάστε τους!»

Τέλος, μια άλλη πολιτική οργάνωση που συνεργάστηκε με τους Γερμανούς ήταν τα ΕΕΕ. 

Στη Βιέννη βρέθηκαν τότε περί τις 2.000 αυτοεξόριστοι ελληνικής υπηκοότητας, καθώς και 700 ένστολοι που αποτελούσαν τη στρατιωτική μονάδα του συνταγματάρχη Γεωργ. Πούλου. Κάποιοι απ’ αυτούς θα επανακάμψουν στην Ελλάδα μετά την κατάρρευση του Τρίτου Ράιχ και ελάχιστοι θα αντιμετωπίσουν τη δικαιοσύνη, ενώ ορισμένοι θα καταλάβουν θέσεις στον κρατικό μηχανισμό, ακόμα και ως πανεπιστημιακοί καθηγητές.

Η δίωξη των πολιτικών δοσιλόγων στη μεταπελευθερωτική Ελλάδα υπήρξε υποτονική.  Το γεγονός ότι η χώρα βρέθηκε σε εμφυλιοπολεμικό κλίμα άμβλυνε τα αντανακλαστικά της κοινωνίας. Εκεί όμως που σταδιακά εκμηδενίστηκαν οι όποιες επιπτώσεις από τη συνεργασία με τον κατακτητή ήταν στο θέμα των οικονομικών δοσιλόγων. Αυτό σήμαινε ότι όσοι απέκτησαν θησαυρούς στη διάρκεια μιας ξενικής κατοχής, μπορούσαν τώρα να τους γεύονται ελεύθερα.

Με βάση περιουσίες, που με τέτοιο τρόπο αποκτήθηκαν, ανδρώθηκαν μεγάλες επιχειρήσεις και οικονομικά συγκροτήματα που διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο στη μεταπολεμική Ελλάδα, εκ των πραγμάτων διαγράφοντας κάθε στιγματική αναφορά από το ένοχο παρελθόν. Και ως ευνόητη προέκταση, οικονομικώς πανίσχυρα τέτοια πρόσωπα (ή οι κληρονόμοι τους) βρέθηκαν στο επίκεντρο των εξελίξεων, άσκησαν παντοειδή επιρροή, έγιναν …ευεργέτες ή φιλοδόξησαν να έχουν ρόλο στην πολιτική.

ΕΔΩ  ΝΑ  ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ  ΤΑ  ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΚΑΙ ΜΗ ΣΚΑΝΔΑΛΑ ΤΩΝ  ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΡΩΝ ΕΚΑΤΕΡΩΘΕΝ.

Σκάνδαλα ΠΑΣΟΚ και η δικαιοσύνη

• «Σκάνδαλο καλαμποκιού»: Τα κέρδη από την «κομπίνα» υπερέβησαν τα 1,5 εκατ. δολάρια ενώ στα παραστατικά εμφανίστηκαν μόνο 1 εκατ. δρχ.!
• 
  
• Σκάνδαλο 1,5 δις εις βάρος της ΕΤΒΑ: Μέσω δύο θυγατρικών ναυτιλιακών εταιρειών της με την αγορά πλοίων από δύο άγνωστες κυπριακές εταιρείες φαντάσματα.
• 
  
• Το σκάνδαλο της Αγροτικής ασφαλιστικής εταιρείας: Πέραν των παρανομιών που αποκαλύφθηκαν, επι Πασόκ, στα διευθυντικά της στελέχη, μισθούς από 25 έως 33 εκατ. δρχ. μηνιαίως, με τη μέθοδο των προμηθειών.
• 
  
• ΠΡΟΜΕΤ 1- «Ο πικρός καφές»: ενώ η επίσημη τιμή του εισαγόμενου καφέ κατά τόνο ήταν 1.500 δολάρια, η κρατική ΠΡΟΜΕΤ τον εισήγαγε λαθραία, υπερτιμολογώντας στα 2.000 δολ. τον τόνο. 
• ΠΡΟΜΕΤ 2: «τα σάπια ξύλα». Η ΠΡΟΜΕΤ αγόρασε από φιλανδική εταιρεία εξαγωγών ξυλείας ποσότητες καυσόξυλων έναντι του εξωφρενικού τότε ποσού των 250 εκατ. δρχ., που τελικά σάπισαν στο λιμάνι της Ελευσίνας.
• 
  
• Σκάνδαλο ΑΓΡΕΞ: σειρά από κομπίνες και υπεξαιρέσεις αποκαλύφθηκαν και στις «Αγροτικές Εξαγωγές» (ΑΓΡΕΞ).
• 
  
• Πυρκάλ 1: η Πυρκάλ πουλούσε στο Ιράκ 112 $ την οβίδα και στον ελληνικό στρατό 201$ !  
• Πυρκάλ 2: η αγορά του άχρηστου ναυπηγείου πλαστικών σκαφών στο Λαύριο έναντι του ποσού των 370 εκατομ. δρχ.!
• Μαυράκης 1: διοικητής της ΔΕΗ που απηλλάγη δια βουλευμάτων από δύο υποθέσεις που τον βάρυναν. έγραψε ιστορία με το δωράκι που «έδωσε στον εαυτό του», των 500 εκατ. δρχ.
• Μαυράκης 2: ο Μαυράκης ζημίωσε την ΔΕΗ 120 εκατ. δρχ. με τη συμφωνία για αγορά ηλεκτρικής ενέργειας από την Αλβανία. Κλασσική περίπτωση «απαλλακτικής ατιμωρησίας».
• ΚΥΔΕΠ: «το σκάνδαλο του σταριού». Ένα σκάνδαλο που ζημίωσε τους Έλληνες αγρότες με το ποσό των 910 εκατ. δρχ. Δύο εταιρείες, ως μεσάζοντες, για το ξεπούλημα των προϊόντων της ΚΥΔΕΠ, με αποτέλεσμα η ζημιά του ελληνικού δημοσίου να είναι δις.
• «Σκάνδαλο Κοσκωτά»: Το «σκάνδαλο Κοσκωτά» ήταν το σχέδιο για την οικονομική επικράτηση «νέων τζακιών» προσαρμοσμένων στις πολιτικές επιλογές του Πασόκ. Έγινε όμως το όχημα για την πλήρη επικράτηση των «νέων τζακιών», που εμφανίστηκαν αρχικά ως δυνάμεις αντικοσκωτικής «κάθαρσης» ενώ στην πραγματικότητα το βασικό τους κόλπο ήταν να μετατραπούν σε πανίσχυρους «πολιτικούς παράγοντες» του τόπου.
• Σκάνδαλο ΕΒΟ (Ελλην. Βιομ/νία Όπλων): Με μίζες δις. με  τις οποίες ζημιώθηκε η ΕΒΟ.
• Παράδοση του δημόσιου πλούτου στους κρατικοδίαιτους «βαρόνους» των κατεστημένων συμφερόντων (έξι οικογένειες). Παρέδωσαν τη σκυτάλη σε πανίσχυρους εκδότες που εκβιάζουν κυβερνήσεις και χειραγωγούν την κοινή γνώμη με παραπληροφόρηση και σκανδαλοθηρία.
• Καταλήστευση των κρατικών και κοινοτικών πόρων: Από τις συμμορίες της διεφθαρμένης διαπλοκής και με την πλήρη ανοχή των «χρυσών «σοσιαλιστικών» εξουσιών.
• Εγκλημα χρηματιστηρίου: Αγρια δηλαδή λεηλασία 1,5 εκατ. ανύποπτων μικροεπενδυτών μετά από τις άμεσες και έμμεσες προτροπές υπουργών και του ίδιου του Σημίτη.
• Τα δημόσια έργα και τις Ολυμπιακές υποδομές: Το τεράστιο φαγοπότι που χαρακτηρίζονται από καθυστερήσεις, υπερβάσεις. Μόνο για τα Ολυμπιακά έργα του ΓΕΣ διαβιβάστηκαν στους εισαγγελείς 50 δικογραφίες για περεταίρω ποινική αξιολόγηση!
• Οι κακοτεχνίες: Σε όλα σχεδόν τα δημόσια έργα. Κατασκεύαζαν δρόμους καρμανιόλες μέχρι ετοιμόρροπες γέφυρες που φούσκωναν οι τσέπες ευνοούμενων «πράσινων» κατασκευαστών.
• Εθνικό Κτηματολόγιο: «εξαφανίστηκαν» αμέτρητα δις υπό τις οδηγίες του Λαλιώτη με αποτέλεσμα να πληρώνουμε τεράστια πρόστιμα για την μη πραγματοποίηση του έργου.
• «Δημιουργική Λογιστική»: Η κυβέρνηση Σημίτη δημιούργησε μια μακρά περίοδο ψευδούς ευφορίας στην οικονομία. Υπό την πίεση της Eurostat, το 2002, αποδέχτηκε επισήμως τα βάρη της «δημιουργικής λογιστικής» και προχώρησε σε αναθεώρηση των λογαριασμών του κράτους, ομολογώντας εμπράκτως ότι η χώρα παραμένει υπερχρεωμένη.
• Προμήθειες στα νοσοκομεία : εικονικές τιμολογήσεις και υπερτιμολογήσεις φαρμάκων και ιατρικών υλικών και εργαλείων από 300%-1.500%.
• Ληστρικό πασοκικό σκάνδαλο 1 δις € στην ΕΑΒ:Oι κυβερνήσεις του Πασόκ για να «στρογγυλοποιήσουν» και εξαφανίσουν τα τεράστια ελλείμματα της εταιρείας, τα «έβαζαν» σε ειδικό λογαριασμό «αναπόσβεστων εξόδων ιδρύσεως της εταιρείας»!
• Το 2001 το Πασόκ για να καλύψει ένα χρέος 2,8 δις έστησε τη μεγαλη κομπίνα: Το πράσινο δομημένο ομόλογο του 2001 με τις 18 τράμπες (swaps), ένα ομόλογο-τέρας ονομ. αξίας 6,1 δις ευρώ.Το οφειλόμενο ποσό από 2,8 δις ευρώ ανήλθε στα 54 δις ευρώ.
• Η λεηλασία των ταμείων από το Πασόκ: Το 2002-2003 χάθηκαν μόνο μέσω της "Ακρόπολις" χρηματιστηριακής, ομόλογα 5,5 εκ. €. Συνολικά χάθηκαν πάνω από 3,5 δις € (1,3 τρις δρχ.) μόνο από το 1999-2002.
• Οι αμαρτωλές και ταυτόχρονα «ιερές» μπίζνες Πασόκ με τη Μονή Τοπλού:Παρέδωσαν 26.000 στρέμματα στη μονή Τοπλού σα να ήταν δικά τους.
• Η πώληση των Μεταλλείων Κασσάνδρας στην εταιρεία «Ελληνικός Χρυσός ΑΕ»: Εναντι ποσού των 11 εκατ. €, όταν έξι μήνες μετά η διεθνής εταιρεία παροχής συμβουλών υπολόγισε την αξία στα 408 εκατ.

Ερωτήματα : Πόσοι και ποιές ποινικές κυρώσεις υπέστησαν  οι ένοχοι των σκανδάλων ;;;

και.... επεστράφησαν  ποτέ  τα κλοπιμαία στο Ελληνικό Δημόσιο;;;

ΣΥΝΗΘΩΣ  ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ.......

Σκάνδαλα Νέας Δημοκρατίας και η δικαιοσύνη

Η απογραφή που οδήγησε στην επιτήρηση: Η διενέργεια της απογραφής της κατάστασης της οικονομίας, ήταν μία από τις πρώτες κινήσεις της κυβέρνησης της Ν. Δημοκρατίας μόλις ανέλαβε την εξουσία μετά τις εκλογές του 2004.

Οι κουμπάροι και το καρτέλ του γάλακτος: Για να μειωθεί το πρόστιμο της ΜΕΒΓΑΛ των 25 εκατ. ευρώ, έπρεπε η εταιρεία να καταβάλει το ποσό των 2,5 εκατ. ευρώ ως αντίτιμο.

Εξαγορά Γερμανός από Cosmote: «Η διοίκηση της Cosmote ενήργησε δολίως και με σκοπιμότητα, προς εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων και δη να ωφελήσει τον Πάνο Γερμανό». Ασκήθησαν οι ποινικές διώξεις με αφορμή την εξαγορά της Γερμανός από την Cosmote για τα εξής αδικήματα: Απιστία ηθική αυτουργία σε απιστία...

Το σκάνδαλο των ομολόγων: Μία υπόθεση η οποία έφερε στην επιφάνεια το ζήτημα της διαχείρισης των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων. Ο τότε Υπουργός Απασχόλησης Τσιτουρίδης, και  ο στενός του συνεργάτης Ε. Παπαδόπουλος.

Βαρβιτσιώτης και Μύκονος: Στην υπόθεση της Μυκόνου εμπλέκονται ο βουλευτής της ΝΔ Μ. Βαρβιτσιώτης και ο πρώην ειδ. Γραμ. του υπουργείου Εργασίας Ε. Παπαδόπουλος. Αφορά την αγορά εκτάσεων στην Μύκονο και τη μεταπώλησή τους, με τη βοήθεια μιας off shore εταιρίας που έχουν ιδρύσει τα ίδια άτομα, στο 6πλάσιο της αρχικής τιμής.

Η εξαγορά του ΟΤΕ από τη Deutsche Telekom:Χωρίς να έχουν αξιολογηθεί όλα τα περιουσιακά του στοιχεία, ο ΟΤΕ «περνάει» στα χέρια της γερμανικής Deutsche Telekom.

Ο ΟΛΠ και οι Κινέζοι: Η κινεζική εταιρεία Cosco εξαγοράζει τον ιδιαίτερα επικερδή Σταθμό Εμπορευματοκιβωτίων του λιμανιού στον Πειραιά και πυροδοτεί τις αντιδράσεις εργαζομένων και αντιπολιτευόμενων κομμάτων.

Σκάνδαλο Siemens:H γερμανική εταιρεία Siemens δωροδοκούσε κρατικούς λειτουργούς για να επικρατήσει σε δημόσιους διαγωνισμούς. Η κυβέρνηση καλύπτει το βουλευτή, Κ. Μητσοτάκη, για τις «αγορές» που πραγματοποίησε ο ίδιος από τη Siemens.

Σκάνδαλο ΟΣΕ: Υπέρβαρες αμαξοστοιχίες με παραποιημένα παραστατικά επιφέρουν οικονομική ζημία ύψους 1.300.000 ευρώ στον OΣE.

Σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου:Οι επιχειρηματικές δραστηριότητες και οι κρυφές διασυνδέσεις του ηγούμενου Εφραίμ συνιστούν το διαβόητο σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου.

Ερωτήματα : Πόσοι και ποιές ποινικές κυρώσεις υπέστησαν  οι ένοχοι των σκανδάλων ;;;

και.... επεστράφησαν  ποτέ  τα κλοπιμαία στο Ελληνικό Δημόσιο;;;

ΣΥΝΗΘΩΣ  ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ.......

Το 2018 «έσκασε» η Novartis. Το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους έκαναν λόγο οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αναφερόμενοι στην υπόθεση Novartis.

Μην βαυκαλίζεστε κύριοι. Το μεγαλύτερο σκάνδαλο δεν είναι αυτό της NOVARTIS  αλλά αυτό της «νομιμοποίησης» των μνημονίων ως συνταγματικά. Σ’ αυτό συνηγορούν και το μέγεθος της οικονομικής καταστροφής των Ελλήνων πολιτών, αλλά και η κατάσχεση της περιουσίας του Ελληνικού λαού. Το Σ.τ.Ε. απέρριψε τις προσφυγές του Δ.Σ.Α, της ΑΔΕΔΥ συνταξιούχων και άλλων φορέων που στρέφονταν κατά του πρώτου Μνημονίου. Εκρινε ότι το μνημόνιο (Ν.3845/2010) δεν χρειαζόταν να ψηφιστεί από τη Βουλή με πλειοψηφία των 3/5 καθώς δεν αποτελεί διεθνή σύμβαση.

Το γεγονός ότι το Μνημόνιο έχει καταρτιστεί στην αγγλική γλώσσα «αποδεικνύεται ανίσχυρο αποδεικτικό στοιχείο» διότι «δεν έχει τον χαρακτήρα Διεθνούς Συνθήκης μεταξύ των κρατών-μελών της Ευρωζώνης και της Ελλάδας».

Ερωτήματα : Πόσοι και ποιές ποινικές κυρώσεις υπέστησαν  οι ένοχοι των σκανδάλων ;;;

και.... επεστράφησαν  ποτέ  τα κλοπιμαία στο Ελληνικό Δημόσιο;;;

ΣΥΝΗΘΩΣ  ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ.......

ΚΑΙ  ΦΥΣΙΚΑ  ΘΑ  ΜΕΙΝΟΥΝ  ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ  ΔΙΟΤΙ  ΟΙ  ΕΠΙΤΑΓΕΣ  ΤΩΝ  ΚΑΤΑΚΤΗΤΩΝ ΕΞΟΦΛΟΥΝΤΑΙ  ΣΤΟΥΣ ΔΟΣΙΛΟΓΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΠΟΓΟΝΟΥΣ  ΤΟΥΣ  ΜΕ  ΤΗΝ  ΑΣΥΛΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΕΡΙΦΗΜΟ ΝΟΜΟ ''ΠΕΡΙ ΕΥΘΥΝΗΣ ΥΠΟΥΡΓΩΝ''...

ΟΣΟ  ΟΙ  ΠΟΛΙΤΕΣ  ΘΑ  ΕΙΝΑΙ  ΣΙΩΠΗΡΟΙ  ΑΚΟΛΟΥΘΟΙ  ΤΩΝ  ΚΟΜΜΑΤΩΝ  ΔΙΧΩΣ  ΕΛΕΥΘΕΡΗ  ΒΟΥΛΗΣΗ  ΕΝΕΡΓΩΝ  ΠΟΛΙΤΩΝ...

ΚΑΙ  ΘΑ  ΤΟΥΣ  ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΟΥΝ  ΔΙΑ  ΤΗΣ  ΨΗΦΟΥ  ΤΟΥΣ  ΣΕ  ΚΑΘΕ  ''ΕΚΛΟΓΙΚΗ  ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ'' ΓΙΑ  ΤΟ  ΠΟΙΟΣ  ''ΟΙΚΕΙΟΣ'' ΔΟΣΙΛΟΓΟΣ  ΘΑ  ΑΝΑΛΑΒΕΙ  ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ.....

ΠΡΑΓΜΑ  ΠΟΥ  ΜΟΝΟΝ  ΜΕ  ΤΗΝ  ΕΝΩΣΗ  ΤΩΝ  ΕΛΛΗΝΩΝ  ΩΣ  ΕΘΝΟΣ  ΜΠΟΡΕΙ  ΝΑ  ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ  ΟΤΑΝ ΟΙ  ΠΟΛΙΤΕΣ  ΘΑ  ΕΙΝΑΙ  ΕΝΕΡΓΟΙ  ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ  ΤΗΣ  ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΕΝΕΡΓΩΝ  ΠΟΛΙΤΩΝ ....... 

ΑΠΟ ΤΙΣ ....ΦΟΥΣΚΕΣ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΗΣΤΗΡΙΟΥ ΣΤΙΣ ΦΟΥΣΚΕΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ....

Ουδείς ένοχος για το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου.....

ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΑ ΑΘΩΟΙ ΟΙ 36 ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΙ....

Τελειωτικά αθώοι είναι πλέον οι κατηγορούμενοι για το περιβόητο «σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου», λίγο πριν εκπνεύσει η παραγραφή. Το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων έκανε δεκτή την ένσταση που είχαν υποβάλει οι συνήγοροι υπεράσπισης, ζητώντας να κηρυχθεί απαράδεκτη η έφεση που έφερε και τους 36 αθωωθέντες ξανά στο εδώλιο.

Δεκαοχτώ χρόνια μετά την κατάρρευση του Χρηματιστηρίου και ύστερα από δεκάδες «εμπόδια», στην υπόθεση με τις μετοχές – ''φούσκες'', που αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της Μεταπολίτευσης, τελικά το δικαστήριο απέρριψε την έφεση που είχε ασκηθεί από την εισαγγελέα Εφετών Αθηνά Θεοδωροπούλου κατά της αθωωτικής απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων. 

Με τον τρόπο αυτό αναβιώνει η πρωτόδικη απόφαση, που για δεύτερη φορά είχε απαλλάξει το σύνολο των κατηγορουμένων από κάθε κακουργηματική πράξη, λίγο πριν από την παραγραφή των αδικημάτων τον Μάρτιο του 2019.

Οι 36 κατηγορούμενοι, ανάμεσά τους επενδυτές, επιχειρηματίες και χρηματιστές, κάθισαν χθες για τρίτη φορά στο εδώλιο, ύστερα από έφεση της εισαγγελικής λειτουργού, η οποία είχε υποστηρίξει πως ζημίωσαν σκοπίμως τους δεκάδες πολίτες που είχαν αποφασίσει να επενδύσουν στο Χρηματιστήριο Αθηνών. 

Μεταξύ άλλων είχε επισημάνει ότι οι κατηγορούμενοι είχαν φτιάξει μια «επενδυτική ευημερία», όμως «το σύστημα καταποντίστηκε, αφού όλη η διόγκωση των μετοχών ήταν τεχνητή», ενώ είχε κατακρίνει την απαλλακτική κρίση του πρώτου δικαστηρίου, καθώς -όπως είχε υπογραμμίσει- εσφαλμένα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν υπήρξε ζημία.

Η δικογραφία για τις μετοχές – φούσκες κλείνει πλέον οριστικά, παρά τα συνεχή «σκαμπανεβάσματα», χωρίς να βρεθεί από την ελληνική Δικαιοσύνη ο υπαίτιος της οικονομικής κατάρρευσης δεκάδων νοικοκυριών το 1999. Να σημειωθεί ότι αρχικά την έρευνα είχε αναλάβει η τότε ανακρίτρια Κωνσταντίνα Μπουρμπούλια, αλλά μετά τη σωρεία των αποκαλύψεων η υπόθεση άνοιξε εκ νέου, ύστερα από συμπληρωματική δίωξη από τον εισαγγελέα Χαράλαμπο Λακαφώση. 

Αρχικά το πρωτόδικο δικαστήριο αθώωσε τους 36 κατηγορούμενους ομόφωνα από τα αδικήματα της απάτης και της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες. Η δίκη ξεκίνησε από την αρχή μετά την αναίρεση της ετυμηγορίας από την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου, καθώς, σύμφωνα με το σκεπτικό των ανώτατων δικαστών, η αθωωτική απόφαση δεν έχει πλήρη και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, όπως απαιτούν το Σύνταγμα και η ποινική νομοθεσία, και έτσι οι 36 κατηγορούμενοι κλήθηκαν να δικαστούν για δεύτερη φορά από το πρωτοβάθμιο δικαστήριο. Ωστόσο, και πάλι το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, με διαφορετική σύνθεση, τους αθώωσε κατά πλειοψηφία (2-1).

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου...

====================================

ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ  ΤΙΘΕΤΑΙ  ΘΕΜΑ  ΚΑΤΑ  ΠΟΣΟ  ΥΠΑΡΧΕΙ  ''ΤΡΥΠΑ''  ΣΤΗΝ  ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ  ΔΙΟΤΙ  ΕΝΑ  ΤΕΤΟΙΟΥ  ΜΕΓΕΘΟΥΣ  ΣΚΑΝΔΑΛΟ  ΠΟΥ  ΕΘΕΣΕ  1.500.000  ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΕΛΛΗΝΕΣ  ΣΕ  ΖΗΜΙΑ  ΚΑΙ  ΠΤΩΧΕΥΣΗ  ΔΕΝ  ΜΠΟΡΕΣΕ  ΝΑ  ΒΡΕΙ  ''ΥΠΑΙΤΙΟ''......

<< ΠΗΓΑΝ  ΤΗΝ  ΥΠΟΘΕΣΗ  ΣΤΗΝ  ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ  ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ  ΕΝΑ  ΚΛΙΜΑ  ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ  ΣΤΟΝ  ΛΑΟ ΠΩΣ  ΘΑ  ΔΙΑΛΕΥΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ, ΠΕΡΑΣΑΝ  19 ΧΡΟΝΙΑ  ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗΣ,ΚΑΙ ΛΙΓΟ  ΠΡΙΝ ΠΑΡΑΓΡΑΦΕΙ ΣΤΗΝ  20ετία ΤΟ ΑΔΙΚΗΜΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ ΠΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΔΙΚΗΜΑ.... '' ΚΑΙ  ΤΑ  ΛΕΦΤΑ  ΑΛΛΑΞΑΝ  ΧΕΡΙΑ'' ...

ΣΥΝΗΘΩΣ  ΕΤΣΙ  ΔΕΝ  ΓΙΝΕΤΑΙ  ΣΕ  ΚΑΘΕ  ΣΚΑΝΔΑΛΟ ???

ΕΙΤΕ  ΒΡΟΥΝ  ΥΠΑΙΤΙΟ  ΕΙΤΕ  ΟΧΙ  ΛΕΦΤΑ  ΔΕΝ  ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ...>>

ΔΗΛΑΔΗ  ΕΝΩ  ΥΠΑΡΧΟΥΝ  ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ  ΤΑ  ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ  ΕΝΟΣ  ΑΔΙΚΗΜΑΤΟΣ  ( 32 ΤΡΙΣ  ΔΡΑΧΜΕΣ  ΤΟΤΕ, ΔΗΛΑΔΗ  ΣΥΜΦΩΝΑ  ΜΕ  ΑΝΑΛΥΤΕΣ  200 ΔΙΣ  ΕΥΡΩ  ΣΗΜΕΡΑ ),  

ΕΝΩ  ΕΙΝΑΙ  ΓΝΩΣΤΟ  ΤΟΙΣ  ΠΑΣΗ  ΠΩΣ  ΟΙ  ΜΕΤΟΧΕΣ  ΗΤΑΝ  ''ΦΟΥΣΚΕΣ'' , 

ΕΝΩ  ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ  ΟΙ  ΠΟΛΙΤΕΣ  ΥΠΕΣΤΗΣΑΝ  ΖΗΜΙΑ, 

ΔΕΝ  ΒΡΗΚΕ    Η  ''ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ''  ΠΟΥ  ΠΗΓΑΝ  ΤΑ  ΧΡΗΜΑΤΑ  ΤΩΝ  ΠΟΛΙΤΩΝ  ΚΑΙ  ΣΕ  ΠΟΙΕΣ  ΤΡΑΠΕΖΕΣ  ΤΟΥ  ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΚΑΙ  ''OFSHORE''  KATAXΟΝΙΑΣΤΗΚΑΝ ΑΠΟ  ΕΠΙΔΟΞΟΥΣ  ΚΑΤΑΧΡΑΣΤΕΣ  ΠΟΥ  ΠΟΥΛΟΥΣΑΝ  ''ΦΥΚΙΑ''  ΓΙΑ  ''ΜΕΤΑΞΩΤΕΣ  ΚΟΡΔΕΛΕΣ''.....

ΦΤΑΙΝΕ  ΑΡΑΓΕ  ΟΙ  ΔΙΚΑΣΤΕΣ  Η' ΤΟ  ΠΕΡΙΒΟΗΤΟ  ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ  ΤΜΗΜΑ  ΤΟΥ  ΚΡΑΤΟΥΣ  ΠΟΥ  ΑΦΗΝΕΙ  ΤΕΧΝΗΕΝΤΩΣ  ''ΚΕΝΑ''  ΣΤΗΝ  ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ????

ΕΝΩ  ΓΙΑ  ΤΟΝ  ΠΕΡΙΠΤΕΡΑ  ΤΗΣ  ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ  ΕΙΝΑΙ  ΚΑΤΑΠΕΛΤΗΣ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ   ΣΤΗΝ  ΑΔΥΝΑΜΙΑ  ΠΛΗΡΩΜΗΣ  ΠΡΟΣ  ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΕ  ΚΑΠΟΙΟΥΣ  ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ  ΑΔΥΝΑΤΕΙ  Η  ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ  ΝΑ  ΒΡΕΙ  ΤΟΝ  ΥΠΑΙΤΙΟ  (ΟΠΩΣ  ΣΕ  ΚΑΘΕ  ΣΚΑΝΔΑΛΟ) ΛΟΓΟ  ''ΤΡΥΠΑΣ''  ΣΤΗΝ  ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ....ΠΟΥ  ΖΗΜΙΩΝΟΥΝ  ΤΟΥΣ  ΠΟΛΙΤΕΣ....

Ο  ΘΥΜΟΣΟΦΟΣ  ΛΑΟΣ  ΛΕΕΙ:  ΤΟ  ΨΑΡΙ  ΒΡΩΜΑΕΙ  ΑΠΟ  ΤΟ  ΚΕΦΑΛΙ...

ΚΑΙ  ΕΝ  ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΩ  ''ΚΕΦΑΛΙ''  ΕΙΝΑΙ  ΟΙ  ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΣ  ΤΟΥ  ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ  ΠΟΥ  ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ  ΚΑΙ  ΤΟ  ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΤΙΣ  ΑΡΧΕΣ  ΔΙΚΑΙΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΡΟΥΝ ΒΑΣΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ....

ΣΥΝΕΠΩΣ  ΕΛΛΗΝΑ  ΠΟΛΙΤΗ  ΑΠΟ  ΠΟΙΟΥΣ  ΑΡΑΓΕ  ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ  ΝΑ  ΣΚΕΦΤΟΥΝ  ΤΙΣ  ΑΝΑΓΚΕΣ  ΣΟΥ  ΚΑΙ  ΝΑ  ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΟΥΝ  ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΣ  ΜΕΛΛΟΝ  ΓΙΑ  ΣΕΝΑ  ΚΑΙ ΤΟΥΣ  ΑΠΟΓΟΝΟΥΣ  ΣΟΥ ???

ΠΟΤΕ  ΘΑ  ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ  ΠΩΣ  ΣΕ  ΜΙΑ  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  ΠΡΕΠΕΙ  ΝΑ  ΕΧΕΙ  ΘΕΣΗ  Ο  ΠΟΛΙΤΗΣ  ΕΝΕΡΓΑ ???

Γράφει ο Νίκος Μαρκάτος στην σελίδα του....

Γράφει ο Νίκος Μαρκάτος  στην  σελίδα  του

Ομότιμος Καθηγητής ΕΜΠ, π.Πρύτανης

Επισκέπτης Καθηγητής Πανεπιστημίου Texas A&M

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ζούμε σε καιρούς προκλήσεων. 

Οι «τακτοποιημένοι» τρόποι ζωής μας στην Ευρώπη υποβαθμίζονται, τα «συστήματα» που χτίσαμε και τα οικοσυστήματα στα οποία βασιζόμαστε καταρρέουν. 

Τα ίδια τα όρια του πλανήτη μας δοκιμάζονται όχι μόνο από τις βιομηχανικές και άλλες παραγωγικές δραστηριότητες αλλά από το πώς εμείς οι ίδιοι νοιαζόμαστε για το περιβάλλον μας. Αυτά είναι τα γεγονότα. 

Το πώς εμείς αντιδρούμε ατομικά και σχεδιάζουμε τις απαντήσεις μας συλλογικά θα προσδιορίσει το πώς θα μας δει η Ιστορία, το ποιο θα είναι το μέλλον της Ευρώπης. Το πώς θα καταφέρουμε να αλλάξουμε θα προσδιορίσει την ίδια την Ιστορία.

Κατά την άποψή μου, που ελπίζω να είναι η άποψη όλο και πιο πολλών, το να παραμείνει το δεδομένο status quo στην Ευρώπη αλλά και στον κόσμο, δεν αποτελεί πια μια από τις επιλογές μας. 

Γιατί σε 62 άτομα ανήκει το μισό του πλούτου της γης, γιατί 65 εκατομμύρια άνθρωποι, σχεδόν το 1% της ανθρωπότητας είναι μετανάστες και θα διπλασιαστούν στο κοντινό μέλλον, γιατί στην Ελλάδα και την Ισπανία η νεανική ανεργία το 2015 ήταν κοντά στο 50%, γιατί έχουμε μπει στο μονοπάτι καταστροφικών κλιματικών αλλαγών. Είναι πολύ αργά δυστυχώς να αποδώσουμε ευθύνες για αυτά τα προβλήματα, πρέπει να αρχίσουμε ξανά από εμάς τους ίδιους.

Διαχωρισμένες αγορές εργασίας, διαχωρισμένοι πολίτες, μία διαχωρισμένη Ευρώπη

Η πόλωση της αγοράς εργασίας που εμφανίζεται στα περισσότερα κράτη-μέλη της Ε.Ε. δεν αποτελεί απλώς μια «άσκηση για hobby» για ακαδημαϊκούς και οικονομολόγους. Οι μελέτες δείχνουν ότι υπάρχουν νικητές και χαμένοι από την πρόσφατη κρίση, την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και την παγκοσμιοποίηση, και αυτό αναμένεται να έχει πολύ σημαντικό οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό αντίκτυπο.

Ενώ υπάρχουν πολλοί παράγοντες που επηρεάζουν τις αντιλήψεις όσων είναι σκεπτικοί αναφορικά με τη διαδικασία της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, π.χ. όσοι/όσες ψήφισαν υπέρ του Brexit στη Μεγάλη Βρετανία ή υποστηρίζουν τον αναδυόμενο λαϊκισμό, ορισμένα ευρήματα υποδεικνύουν ότι αυτές οι κινήσεις ωθούνται κυρίως από όσους αισθάνονται ότι έχουν χάσει από τις πρόσφατες εξελίξεις. Πολλοί έχουν βιώσει την εξαφάνιση των –άλλοτε ασφαλών- θέσεων εργασίας μεσαίου μισθού για τους ίδιους και τα παιδιά τους.

Η απογοήτευση που απορρέει από την αντίληψη του περιορισμού της κοινωνικής κινητικότητας που οφείλεται, πέραν των άλλων παραγόντων, στην κατάτμηση της αγοράς εργασίας, και στην συνεπαγόμενη απαγκίστρωση από τους πολιτικούς θεσμούς που διαχειρίζονται τους προσδιοριστικούς παράγοντες της αλλαγής, ενδέχεται να αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή η Ευρώπη. Οι απαντήσεις σε αυτές τις προκλήσεις μπορούν κάλλιστα να αποτελέσουν το «κλειδί» για τον προσδιορισμό του μέλλοντος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τα κοινά συμφέροντα που ένωναν τις χώρες όταν ευημερούσαν, δεν υπάρχουν πια.

ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ

Η Ευρώπη ήταν κατεστραμμένη το 1945, και χωρίς λεφτά.

Και τότε οι άνθρωποί της έκαναν κάτι με τόλμη και ίσως απρόβλεπτο μέσα από τις τότε συντηρητικές επιλογές. Επένδυσαν. Μαζικά. Και έβαλαν την εκπαίδευση στην καρδιά της ανάπτυξης. Κάνοντας αυτό, έβαλαν τα θεμέλια για το χρυσό αιώνα των ιδεών, της τέχνης, των δημοκρατικών αξιών και μιας άνευ προηγουμένου άνθησης κοινωνικής καινοτομίας. Υποχρεωτική δωρεάν εκπαίδευση, συνεχιζόμενη εκπαίδευση ενηλίκων ενώ οι αγρότες ενώθηκαν σε συνεταιρισμούς και οι εργαζόμενοι σε σωματεία.

Δημιουργήσαμε κοινωνίες και τρόπους οργάνωσης στην Ευρώπη που ενέπνευσαν παγκοσμίως.

Καθώς χτίζαμε το κοινωνικό μας κράτος, καθώς συνεχίζαμε να επενδύουμε σημαντικά στην εκπαίδευση, στην υγεία και στην ισότητα και καθώς διευρύναμε τα πολιτικά μας δικαιώματα, βασιζόμενοι σε ένα διαρκές κύμα καινοτομίας, εξασφαλίσαμε στην Ευρώπη καλύτερη ζωή για την συντριπτική πλειοψηφία, αν όχι για όλους.

Όμως με την άνοδο του νεοφιλελευθερισμού στη δεκαετία του 1970, και με την επικράτηση της λιτότητας τα τελευταία χρόνια, γίναμε αιχμάλωτοι της Οικονομίας αντί να τη χρησιμοποιήσουμε ως μέσο επίτευξης υψηλότερων στόχων. Παράλληλα με αυτό όμως και οι κοινωνίες φαίνεται να λίμνασαν.

Συνολικά γίναμε πλουσιότεροι, (για να ακριβολογήσω οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι) αλλά δεν γίναμε πιο ευτυχισμένοι, δεν δείξαμε περισσότερη αλληλεγγύη και ασφαλώς δεν γίναμε σοφότεροι. Το status quo είναι λοιπόν αρνητικό για τους περισσότερους.

Κατά κάποιο τρόπο αποσυνδεθήκαμε από την έννοια και το σκοπό της εργασίας μας και εμπλακήκαμε στην έκσταση της «επίτευξης των στόχων» και της προμήθειας. Αγχωθήκαμε, και εκείνοι που μπόρεσαν ασχολήθηκαν με περισσότερες δουλειές για να τα βολέψουν. Θεωρήσαμε ότι ο ρυθμός ανάπτυξης αποτελεί το μόνο εργαλείο μέτρησης μιας οικονομίας και ξεχάσαμε ότι οι στατιστικές δεν δίνουν πάντα εικόνα.

Δεν είχαμε καιρό να νοιαστούμε για τους γονείς μας ή για τα παιδιά μας. Στην προσπάθειά μας να δημιουργήσουμε πλούτο για να αγοράσουμε το επόμενο i phone, και ένα μεγαλύτερο σπίτι αποπροσανατολιστήκαμε από το τι έπρεπε να είναι πιο σπουδαίο για μας.

Δεν είναι μόνο ότι ο νεοφιλελευθερισμός ή ακόμα η λιτότητα κατέστρεψε την ικανότητά μας να δημιουργούμε νέες ιδέες – υπάρχουν πολλές εκεί έξω που μας δείχνουν άλλους δρόμους – αλλά γίναμε πολύ παθητικοί, σχεδόν υπνωτισμένοι, χαμένοι. Στην προσέγγισή μας να χτίσουμε την κοινωνία γίναμε συντηρητικοί, στην πολιτική είμαστε ικανοποιημένοι όμως να διατηρήσουμε το status quo. Οι Ευρωπαίοι είμαστε τόσο ευτυχισμένοι για όσα επιτύχαμε – και είναι πράγματι πολλά- ώστε σταματήσαμε να σκεφτόμαστε. Αντί να αλλάζουμε, να καινοτομούμε, να βελτιώνουμε , προτιμούμε να προσπαθούμε να περιφρουρήσουμε τα μέχρι τώρα κεκτημένα. Αφήσαμε κατά μέρος το μεγαλύτερο όραμα.

ΕΠΑΝΑΣΧΕΔΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Οι κυβερνήσεις της Ευρώπης κυβερνούν επάνω σε μια «φλεγόμενη αδικία: εάν είσαι μαύρος τα ποινικά δικαστήρια είναι πιο σκληρά μαζί στου από ότι εάν είσαι άσπρος», «εάν είσαι γυναίκα αμοίβεσαι λιγότερο από έναν άνδρα», «εάν υποφέρεις από διανοητική ασθένεια δεν έχεις εύκολα αρκετή βοήθεια».

Ποιος είπε αυτά τα λόγια που αποκλίνουν από την τοξική ρητορική της λιτότητας και απέχουν από την επί δεκαετίες εμμονής των Συντηρητικών ότι «δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως Κοινωνία»; Μα η Theresa May στον παρθενικό λόγο της στη Βουλή της Μεγάλης Βρετανία (13/07/2016).

Και συνέχισε «θα κάνουμε την Βρετανία, χώρα για όλους. Μια οικονομία καλή για τον καθένα, μια κοινωνία καλή για τον καθένα».

Ενώ και ο Jeremy Corbyn των εργατικών δήλωσε «θέλουμε να σταματήσει η αποτυχημένη οικονομική ορθοδοξία που περικύκλωνε την πολιτική για μια ολόκληρη γενιά και οι Εργατικοί θα δημιουργήσουν μια οικονομία για όλους και όχι για τους λίγους».

Νομίζω ότι πρέπει να δώσουμε σημασία σε αυτά τα λόγια. Μια λειτουργική οικονομία για όλους σημαίνει δουλειές ποιότητας, ικανοποιητικοί μισθοί, θετικές ευκαιρίες για καλή ζωή, αξιόπιστη πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας και παιδείας, φτηνή στέγη, προσαρμοστικές κοινότητες, ζωή σε ένα κόσμο που δεν καταστρέφει το κλίμα, τους ποταμούς, το έδαφος. 

Όμως η προσήλωση σε αυτή εξαρτάται από το ποιος είσαι. Υπάρχει το περίφημο 1% που είναι πολύ ευτυχισμένοι από την τρέχουσα αποτυχημένη οικονομία. Μια οικονομική και πολιτική ελίτ που επωφελήθηκε εξοργιστικά από το μηχανισμό της ανάπτυξης: παγκοσμιοποίηση, οικονομική απορρύθμιση, κερδοσκοπία στις τιμές των περιουσιακών στοιχείων, έμμεσα χρέη, χρεωκοπίες, αφερέγγυες πιστωτικές ανταλλαγές. ‘Οροι που κρύβουν το μύθο ανθρώπινης δυστυχίας. Όχι μόνο για να δρέψουν κέρδη, αλλά για να χρησιμοποιήσουν τη δύναμή τους να πείσουν την αιχμάλωτη πολιτεία να τους δώσει τα θετικά και να κρύψει τους κινδύνους κάτω από το χαρτί του Δημοσίου.

Η ορίζουσα τον Καπιταλισμό ιστορία τις τελευταίες δεκαετίες είναι η «ιδιωτικοποίηση των κερδών και η κρατικοποίηση των ζημιών».

Το οικονομικό πρόβλημα της Ευρώπης είναι ότι έχουμε θυσιάσει τα πάντα στο θεό της Οικονομικής Ανάπτυξης.

Μια οικονομία που βασίζεται για τη σταθερότητά της στην ατέλειωτη ενθάρρυνση της καταναλωτικής ζήτησης καταφεύγει αναγκαστικά σε νομισματική διόγκωση για να διατηρήσει την ανάπτυξη. Η αύξηση των χρεών δημιουργεί επισφαλείς ισολογισμούς.

Πολύπλοκα οικονομικά εργαλεία χρησιμοποιούνται να μασκαρέψουν τα σκανδαλώδη δάνεια. Όλα αυτά εγκρίνονται στο υψηλότερο επίπεδο από τις κυβερνήσεις στο όνομα της ανάπτυξης. Αλλά όταν τα χρέη γίνουν τοξικά το σύστημα καταρρέει. Η αλήθεια είναι λοιπόν ότι η Ανάπτυξη καταστράφηκε από την ίδια την Ανάπτυξη.

Επιπλέον η Οικονομική Ανάπτυξη δεν είναι συνώνυμη με την αύξηση της ευημερίας.

Η ευημερία υπερβαίνει τις υλικές θεωρήσεις. Δεν αφορά μόνο το να κερδίζεις και να έχεις περισσότερα. Έχει σημαντικές κοινωνικές και ψυχολογικές διαστάσεις. 

Το να είσαι ευτυχισμένος αφορά εν μέρει και την ικανότητά μας να δίνουμε και να παίρνουμε αγάπη, να έχουμε την ικανοποίηση της εκτίμησης από του ομότιμούς μας, να προσφέρουμε χρήσιμη δουλειά, να αισθανόμαστε ασφαλείς, να έχουμε μια αίσθηση ότι ανήκουμε και έχουμε εμπιστοσύνη στην κοινότητά μας.

Η ευημερία βασίζεται λοιπόν στην ικανότητά μας να συμμετέχουμε ενεργά στη ζωή της κοινωνίας. Όλα τα πράγματα λοιπόν που έχασε ο απλός Ευρωπαίος πολίτης τις τελευταίες δεκαετίες. Ας δούμε για παράδειγμα έναν από αυτούς τους παράγοντες. Η εργασία είναι περισσότερο από απλά μέσο απόκτησης εισοδήματος. Είναι ένα ζωτικό συστατικό στις σχέσεις μας με τους άλλους – μέρος της κολλητικής ουσίας της κοινωνίας. Μια καλή δουλειά προσφέρει εκτίμηση, κίνητρο, ολοκλήρωση, συμμετοχή στην κοινότητα και στις καλύτερες περιπτώσεις μια έννοια σκοπού της ζωής.

Η πραγματικότητα στην Ευρώπη είναι φυσικά διαφορετική. Υπερβολικά πολλοί άνθρωποι είναι εγκλωβισμένοι σε χαμηλής ποιότητας εργασίες με επισφαλείς μισθούς. Εάν είναι τυχεροί! Τα δύο τρίτα των Ευρωπαϊκών χωρών έχουν τώρα ποσοστά νεανικής ανεργίας υψηλότερα του 20%. Στην Ελλάδα και Ισπανία το ποσοστό ήταν το 2015 σχεδόν 50%. Αυτή η τραγική απώλεια ανθρώπινης ενέργειας και ταλέντου είναι επίσης συνταγή για κοινωνική αναταραχή. Υποσκάπτει τη δημιουργικότητα της εργατικής δύναμης και απειλεί την κοινωνική ισορροπία και οι μακροχρόνιες συνέπειες είναι καταστροφικές.

Ένα από τα προβλήματα είναι ότι η συμβατική Οικονομία θεωρεί την εργασία ως μια θυσία του χρόνου μας και τους μισθούς ως ανταμοιβή για αυτή τη θυσία.

Το ιδανικό για τον εργοδότη είναι να έχει παραγωγή χωρίς εργαζόμενους και το ιδανικό για τον εργαζόμενο είναι να έχει εισόδημα χωρίς να δουλεύει. Αυτή η ανώμαλη δυναμική παίζεται μέχρι τέλους μέσω της αμείλικτης επιδίωξης για εργατική παραγωγικότητα, δηλαδή την επιθυμία για διαρκή αύξηση της παραγωγής για κάθε ώρα εργασίας. Η αύξηση της παραγωγικότητας θεωρείται ως η μηχανή της προόδου. Αλλά αυτή η ίδια δυναμική είναι επίσης τιμωρητική. Εάν οι οικονομίες μας αποτύχουν να επεκταθούν, αυξάνει η ανεργία. Υψηλότερη ανεργία ελαττώνει περαιτέρω την κατανάλωση και δημιουργεί αυξανόμενα κόστη κοινωνικής πρόνοιας. Υψηλότερα κόστη κοινωνικής πρόνοιας οδηγούν σε υψηλότερα κυβερνητικά χρέη, που περιορίζουν τις δημόσιες επενδύσεις που ξανά περιορίζουν τη ζήτηση.

Όταν για οποιονδήποτε λόγο η οικονομική ανάπτυξη είναι δύσκολη η δυναμική της αύξησης της εργατικής παραγωγικότητας είναι δύσκολη ερωμένη!

Η επικρατούσα συντηρητική τάση είναι να επανέλθεις γρήγορα σε ανάπτυξη. Αλλά υπάρχουν άλλοι δύο ενδιαφέροντες τρόποι για έξοδο από την παγίδα της παραγωγικότητας. 

Ο ένας είναι να δεχτείς την αύξηση της παραγωγικότητας στην οικονομία και να δρέψεις την ανταμοιβή σε όρους μείωσης των ωρών εργασίας ανά εργαζόμενο. Να μοιραστείς μια καλύτερη εργασιακή ισορροπία για όλους. 

Το δεύτερο είναι να χαλαρώσεις την αύξηση της συνεχώς αυξανόμενης παραγωγικότητας, δηλαδή με άλλα λόγια να μεταθέσεις την οικονομική δραστηριότητα σε τομείς μεγαλύτερης έντασης εργασίας. Εάν το τελευταίο ακούγεται περίεργο στην αρχή είναι ίσως επειδή μας έχουν τόσο συνηθίσει στη γλώσσα της αποτελεσματικότητας. Τα πάντα είναι η παραγωγή. 

Ο χρόνος είναι χρήμα. Το κίνητρο για αύξηση της εργατικής παραγωγικότητας καταλαμβάνει χιλιάδες σελίδες ακαδημαϊκών συγγραμμάτων και στοιχειώνει τις ώρες των Διευθυνόντων Συμβούλων και των Υπουργών οικονομίας σε όλο τον κόσμο. Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε περισσότερο αποτέλεσμα με λιγότερους ανθρώπους. 

Αυτό είναι εντάξει για κάποιες δουλειές γιατί ποιος θα ήθελε να πλένει τα σεντόνια ξενοδοχείου με το χέρι ή να ανακατεύει το μπετόν με φτυάρι ; Αλλά υπάρχουν δουλειές που είναι παράλογο να κυνηγάς την εργατική παραγωγικότητα γιατί από τη φύση τους απαιτούν το χρόνο και την προσοχή των ανθρώπων. Παράδειγμα η περίθαλψη ανθρώπου από άνθρωπο. Η ποιότητά της εξαρτάται από την προσοχή που δίνει ένα άτομο για ένα άλλο.

Και δυστυχώς η συναισθηματική κόπωση αυξάνει στον κλάδο υγείας που ταλαιπωρείται από ανούσιους στόχους παραγωγικότητας. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η χειροτεχνία και οι τέχνες γενικότερα, όπου η ακρίβεια και οι λεπτομέρειες στα δημιουργούμενα αγαθά είναι αυτά που τους δίνουν την αξία τους (ξυλουργός, ράφτης, σχεδιαστής, κτλ).

Ομοίως είναι ο χρόνος που καταναλώνεται για πρόβες και πρακτική που προσθέτει στις τέχνες τη γοητεία τους. Τι θα κερδίσουμε, εκτός από θόρυβο, να ζητήσουμε από την ορχήστρα της ΕΡΤ να ελαττώσει τις πρόβες της και να παίξει την 9η Συμφωνία του Μπετόβεν κάθε χρόνο και πιο γρήγορα;

Αυτοί οι τομείς «ανθρώπινων υπηρεσιών» (φροντίδα, τέχνες, πολιτισμός) παρέχουν ένα νέο όραμα του επιχειρείν: όχι ως κερδοσκοπική υποδιαίρεση της εργασίας για μεγιστοποίηση κέρδους και ένταση πόρων, αλλά ως μορφή κοινωνικής οργάνωσης ενυπάρχουσας στην κοινότητα που αρμονικά εργάζεται με τη φύση για να μας δώσει διαδικασίες που μας επιτρέπουν να ευημερήσουμε.

Κοινωνικές επενδύσεις απαιτούνται για αυτό. Οι επενδύσεις είναι απαραίτητες για όποιου είδους οικονομία και εκπροσωπούν τη σχέση μεταξύ του παρόντος και του μέλλοντος. Το να μετέχουμε σε έργα που διαρκούν χρόνο αποτελεί την δέσμευσή μας για το μέλλον και είναι η βάση για του όποιου είδους ευημερία. Αλλά η επιτυχία των επενδύσεων εξαρτάται ουσιωδώς από τον προορισμό τους.

Όταν αφιερώνονται προς τίποτα άλλο από την κερδοσκοπία των περιουσιακών στοιχείων η παραγωγική σχέση μεταξύ παρόντος και μέλλοντος διαστρεβλώνεται ουσιωδώς, αποσταθεροποιεί την οικονομία και υποσκάπτει την ευημερία.

Η τέταρτη απαιτούμενη αλλαγή είναι να τερματιστεί η ευχέρεια των Τραπεζών να παράγουν χρεωστικό χρήμα. Πρέπει ο έλεγχος της παροχής χρήματος να επιστρέψει στο κράτος Αυτό θα τερματίσει την εξάρτηση του κράτους από τις αγορές και θα ελαττώσει το κόστος του δημόσιου δανεισμού, επιτρέποντας στις κυβερνήσεις να δαπανούν (και να επενδύουν) κατευθείαν στην Οικονομία για να καλύψουν τις κοινωνικές ανάγκες. Προτάσεις για τέτοια συστήματα συζητούνται σήμερα στην Ελβετία, την Ολλανδία και την Ισλανδία.

Αυτό που συζητείται εδώ είναι η ίδια η φύση του χρήματος ως κοινωνικού αγαθού.

Το χρήμα διευκολύνει τη βάση για κοινωνικές επενδύσεις, έχει τη δύναμη να σταθεροποιήσει ή αποσταθεροποιήσει την κοινωνία.

Δίνοντας τη δυνατότητα δημιουργίας χρήματος σε εμπορικά ιδιωτικά συμφέροντα είναι η συνταγή για οικονομική αστάθεια, κοινωνική ανισότητα και πολιτική αδυναμία.

Το να απαιτήσουμε ξανά αυτό το δικαίωμα είναι ένα πανίσχυρο εργαλείο στην πάλη για μια διαρκή ευημερία όλων.

Η Ευρώπη πρέπει να πει «εάν ανάπτυξη σημαίνει να έρθει η κοινωνία στην κατάσταση εκείνη που ο ατομισμός, ο εγωισμός και η κατανάλωση αποτελούν τη βάση της Οικονομίας, τότε δεν θέλουμε να αναπτυχθούμε.

Το μοντέλο της Ευρωπαϊκής ευημερίας πρέπει να στηρίζεται όχι στην κατανάλωση αλλά στην αλληλεγγύη, στην αξιοβίωτη ανάπτυξη, στην αλλαγή του αναπτυξιακού παραδείγματος. Και κάτι ακόμα, σε αυτές τις σε νηπιακή ηλικία προτάσεις που αφορά στο φύλο.

Η Οικονομία των υπηρεσιών φροντίδας, χειροτεχνίας, τεχνών είναι ένας τόπος πλούσιος σε συμμετοχή γυναικών. Συχνά φτωχά αμειβόμενοι και χρονίως υποεκτιμημένοι αυτοί οι τομείς είναι όμως ζωτικής σημασίας για την υγεία μας, την ασφάλειά μας και την ευημερία μας.

Φέρνουν ένα σύνολο κοινωνικών αξιών που περιλαμβάνουν ευπρέπεια, σεμνότητα, παράδοση, μακροβιότητα και φροντίδα για τους άλλους. Αποτελούν πραγματικό αντίδοτο στον υπερ-υλισμό της καταναλωτικής κοινωνίας. Και δυστυχώς η καθαρή δημιουργία πλήρους, σταθερούς εργασίας κατανέμεται δυσανάλογα προς αυτούς με υψηλότερα εισοδήματα.

Πιστεύω, όπως πολλοί άλλοι, ότι χτίζοντας μια Οικονομία για όλους είναι ένα ρεαλιστικό και ουσιαστικό καθήκον των Κυβερνήσεων της Ευρώπης. Το επιχειρείν ως υπηρεσία, η εργασία ως συμμετοχή, η επένδυση ως υποχρέωση η δέσμευση προς το μέλλον και το χρήμα ως κοινωνικό αγαθό. Αυτές οι τέσσερις αρχές δημιουργούν ένα θεμέλιο για ένα βαθύ και τόσο απαιτούμενο μετασχηματισμό της Ευρωπαϊκής κοινωνίας.

ΕΠΑΝΑΣΧΕΔΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Απαιτούνται πολιτικές που περιλαμβάνουν ταυτόχρονα τρεις άξονες: Οικονομικό, Κοινωνικό και Περιβαλλοντικό. Μια πρόταση που για παράδειγμα δημιουργεί πλεόνασμα μόνο στον Οικονομικό άξονα δεν μπορεί να γίνει πλέον αποδεκτή.

Μετά το δημοψήφισμα για Brexit, την άνοδο του Trump στις ΗΠΑ και τη συνεχιζόμενη κατάρρευση της Ευρωπαϊκής ηγεσίας, η ανάγκη για ριζοσπαστικές λύσεις δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερη.

Χρειαζόμαστε εναλλακτικούς τρόπους απόκρισης στην κατάρρευση. Και, όπως η Ιστορία μας δείχνει, υπάρχει πάντα εναλλακτική λύση.

Η νεωτερική κοινωνία, ως κοινωνία της εργασίας, καταργεί κάθε δυνατότητα πράξης ενώ η σκέψη υποβαθμίζεται σε εγκεφαλική λειτουργία υπολογισμών. Παρά το γεγονός ότι οι αληθινές αλυσίδες έχουν εκλείψει, δημιουργείται νέος τύπος σκλάβου, ο άνθρωπος που υποβάλλει τον εαυτό του σε εθελοντική εξάντληση, μια και οι κοινωνίες μας έχουν πέσει θύματα της κατάχρησης της έννοιας της οικονομικότητας. Η έννοια αυτή υποβοηθούμενη από την ψευδαίσθηση της «ελεύθερης επιλογής» παράγει κουρασμένους, αποτυχημένους και καταθλιπτικούς ανθρώπους. Όπως «κοινωνία της πειθαρχίας» του Φουκώ παράγει τρελούς και εγκληματίες, έτσι και η «κοινωνία της οικονομίας» ανάγει την αυτοεκμετάλλευση σε κυρίαρχη συμπεριφορά.

Ο σύγχρονος «σκλάβος» έχει σε μεγάλο βαθμό επιλέξει ο ίδιος την υποδούλωσή του για να εξασφαλίσει μια βαρετή επιβίωση.

Περαιτέρω των τριών αξόνων η πολιτική πρέπει να καθοδηγείται από έξι θεμελιώδεις αξίες: διαφάνεια, γενναιοδωρία, ταπεινοφροσύνη, θάρρος, συναισθηματική ταύτιση με τους άλλους και χιούμορ φυσικά.

Αντί να προσανατολιζόμαστε μόνο στη λιτότητα θεωρούμε ως πραγματική πρόκληση την κρίση ελλείμματος συναισθηματικής ταύτισης με τους άλλους, συστημική κρίση και περιβαλλοντική κρίση.

Πρέπει να σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε το GDP ως κύριο δείκτη της προόδου μας. Υπεράνω όλων θέλουμε να δημιουργήσουμε νέο τρόπο οικονομικής σκέψης που να αντικαθιστά την τυφλή εμπιστοσύνη που έχουν οι πλείστοι των πολιτικών στην οικονομική ανάπτυξη ως τη μόνη λύση. Απαιτείται να γίνει κατανοητή η ανάγκη να προσεγγίσουν η οικονομική και η κοινωνική πολιτική σε όλα τα επίπεδα της διακυβέρνησης.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της γενιάς μας οδήγησαν σε επίθεση κατά της δημοκρατίας. Έτσι, δεν έχει σημασία ποιος εκλέγεται στην Ευρώπη, συντηρητικός, φασίστας, σοσιαλιστής, κομμουνιστής, οτιδήποτε άλλο, οι πολιτικές παραμένουν οι ίδιες. Ο λόγος είναι ότι όλα τακτοποιούνται από την γραφειοκρατία των Βρυξελλών και οι πολίτες των κρατών – μελών δεν έχουν λόγο.

Πιστεύω ότι υπάρχει αντίδοτο στην τρέχουσα βαρβαρότητα. Πιστεύω στην Ευρώπη-συνομοσπονδία που πρέπει να έχει την κυβέρνησή της με υψηλό προϋπολογισμό στη διάθεσή της, δυνατότητα ανακύκλωσης πλεονασμάτων και λιτό ενιαίο σύνταγμα. Η επανάσταση έχει καθυστερήσει, κάποιοι λένε. Εγώ ζητώ μια φιλική επανάσταση στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο όλο..........

==================================
ΩΡΑΙΑ  ΟΛΑ  ΑΥΤΑ  ΑΛΛΑ  ΠΩΣ  ΘΑ  ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ  ΝΑ  ΓΙΝΟΥΝ  ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ  ΚΑΙ  ΝΑ  ΞΕΦΥΓΕΙ  Η  ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ  ΑΠΟ  ΟΛΑ  ΑΥΤΑ  ΤΑ  ΑΝΙΚΑΝΑ  ΠΟΛΙΤΙΚΑ  ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΑ ???

ΑΚΟΥΣΤΕ  ΕΝΑ  ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ  ΤΟΥ  ΝΙΚΟΥ  ΜΑΡΚΑΤΟΥ  ΣΕ  ΜΙΑ  ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ  ΤΟΥ  ΣΤΟ  ΡΑΔΙΟ  ''COSMOS''  ΚΑΙ  ΔΕΙΤΕ  ΕΠΙΣΗΣ  ΤΙ  ΛΕΕΙ  Ο  ΕΚΡΟΣΩΠΟΣ  ΤΥΠΟΥ  ΤΟΥ  ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ  ΦΟΡΕΑ  ''ΕΛΛΗΝΩΝ  ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ'' ΓΙΑΝΝΗΣ  ΔΑΡΑΣ ,   ΜΑΖΙ  ΜΕ  ΤΗΝ  ΔΙΕΥΘΥΝΩΝ  ΣΥΜΒΟΥΛΟ  ΤΟΥ  ΦΟΡΕΑ  ΜΑΡΙΝΑ  ΛΑΤΣΗ.

YOUTUBE : https://www.youtube.com/watch?v=eUcZ_MMeDeM&feature=youtu.be